Η ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

Τρία χρόνια, σχεδόν δύο χιλιάδες λογαριασμοί και ονόματα, μηδενικό ουσιαστικά μέχρι στιγμής αποτέλεσμα: αυτός είναι ο πραγματικός απολογισμός της λεγόμενης Λίστας Λαγκάρντ, της λίστας της ντοπής αυτής της χώρας...

Ντροπή που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη καθώς σε όλο αυτό το διάστημα, η Ελλάδα υποφέρει όπως υποφέρει. Ντροπή που μεγιστοποιείται από το γεγονός ότι η χώρα χάνει την κυριαρχία της και οι περισσσότεροι από τους πολίτες της δεν μπορούν πια να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα, αλλά η κυβέρνηση δεν δημιουργεί το μηχανισμό να ελέγξει εκείνους που οφείλει πρώτιστα και κύρια να ελέγξει. Ετσι όμως πώς να πείσεις τον οποιονδήποτε ότι...
όλες αυτές οι θυσίες έχουν κάποιο νόημα; Οτι πιάνουν τόπο; Οτι υπάρχει σε αυτές η ελάχιστη έννοια δικαιοσύνης;

Αλλά και πώς να πείσεις ότι η χώρα αυτή επιθυμεί πραγματικά να αλλάξει; Οτι το σύστημα που αφήνει αυτή τη λίστα ουσιαστικά στα αζήτητα, τελικά, δεν έχει ενοχή; Αλλωστε, αυτή δεν είναι η μόνη λίστα: υπάρχουν κι άλλες αντίστοιχες που έχουν την ίδια ακριβώς τύχη.

Η κυβέρνηση, όπως άλλωστε εξίσου και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, φέρουν βαρύτατη ευθύνη για την εξέλιξη της υπόθεσης της Λίστας Λαγκάρντ. Και φέρουν διπλή ευθύνη επειδή δεν έδωσαν τα μέσα στα αρμόδια όργανα του κράτους να κάνουν τη δουλειά τους. Αναζητά, υποτίθεται, με κάθε τρόπο έσοδα, κι εδώ που αυτά την περιμένουν, δεν θέλει να διαθέσει τα εργαλεία για να τα βρει. Συνεπώς και η Δικαιοσύνη, ειδικά σε μία τέτοια στιγμή, οφείλει πλέον να ελέξγει την κυβέρνηση γι αυτή τη στάση της απόλυτης υποκρισίας.

Το ζήτημα  συνολικότερης νομιμοποίησης που εγείρεται από αυτή την υπόθεση είναι τόσο μεγάλο και τόσο βαθύ που μπορεί να αποβεί παράγοντας καθοριστικής σημασίας στις εξελίξεις.
Γιατί δείχνει την απόλυτη περιφρόνηση ενός συστήματος για μια χώρα, έναν λαό, ένα κώδικα αξιών αλλά και ένα σύνολο νόμων που υποτίθεται ότι ρυθμίζουν την κοινή ζωή.
Ολα αυτά, έχουν πάει στα σκουπίδια. Και αυτό θα έχει συνέπειες.

ΤΟ ΒΗΜΑ