Όταν έχεις πάνω από 85 νεκρούς και δηλώσεις υπουργού ότι δεν κάναμε κανένα λάθος, όλα έγιναν σωστά, τότε η οποιαδήποτε επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Το μέγεθος της τραγωδίας και η συμπεριφορά των κυβερνώντων οδηγεί αβίαστα στη διαπίστωση πως δεν είναι απλώς άσχετοι, αλλά κάτι χειρότερο. Ας το αφήσουμε αχαρακτήριστο...
του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Επί σημερινής κυβέρνησης, η οποία συσπείρωσε όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό ίζημα, αναπαρήχθη όλη η προπαγάνδα ολοκληρωτικών καθεστώτων. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε άλλο παρά μόνο η διατήρηση της εξουσίας. Λειτουργούν ως νομενκλατούρα σοβιετικού τύπου. Δυστυχώς γι’ αυτούς, ο...
κόσμος τους έχει καταλάβει. Δύσκολα μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα.
Απευθύνονται όμως σε μια συναισθηματική κοινωνία, ανοργάνωτη διότι έτσι την ήθελαν οι κατά καιρούς εσωτερικοί δυνάστες της, χωρίς να έχει καμιά σχέση με την οργάνωση και την πρόβλεψη.
Αυτό όμως δεν είναι κράτος. Είναι ένα συνονθύλευμα ατόμων. Τα ανθρώπινα σύνολα αποκτούν κρατική οντότητα όταν έχουν θεσμούς που μπορούν να προβλέπουν, να οργανώνονται και να αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Όταν δεν το κάνουν φταίνε οι κυβερνήτες τους. Και οι πρώην, επειδή δεν φρόντισαν στον καιρό τους, και βεβαίως οι νυν, διότι αυτή είναι η δουλειά τους. Και από αυτήν κρίνονται. Η σημερινή κυβέρνηση απεδείχθη ανίκανη να διαχειριστεί και τα στοιχειώδη. Είναι επικίνδυνη και θα πρέπει με κάποιον τρόπο, όσο το δυνατόν συντομότερα, να απομακρυνθεί από την εξουσία. Η συνταγματική πρόβλεψη για τετραετία δεν είναι ιερός κανόνας. Τα δημοκρατικά συντάγματα δίνουν στο λαό τη δυνατότητα να ανατρέπει λανθασμένες επιλογές. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση. Βεβαίως το πρόβλημα έχει πάρει ακραίες διαστάσεις σήμερα και λόγω της κρίσης και λόγω ανικανότητας των ανθρώπων που κυβερνούν, αλλά έχει τις ρίζες του βαθύτερα.
Σαράντα τέσσερα χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, την επέτειο της οποίας τιμούσαμε την ημέρα των καταστρεπτικών πυρκαγιών, εκείνο που πετύχαμε είναι να λέμε κάθε βράδυ: επιβιώσαμε και σήμερα. Θεωρούμε κατόρθωμα που συνάνθρωποί μας δεν αυτοκτόνησαν ή βρήκαν ένα κομμάτι ψωμί. Φταίει μόνο η κρίση; Όχι. Φταίει, κυρίως, ένα παντελώς ακατάλληλο πολιτικό προσωπικό το οποίο έπεσε σαν σμήνος ακρίδων στον εθνικό πλούτο, τον καταχράστηκε, διέλυσε τη χώρα και αποσάθρωσε την κοινωνία. Αυτή ήταν η μεταπολιτευτική επιτυχία μας. Όσοι μπορούν φεύγουν στο εξωτερικό, και οι περισσότεροι από όσους αδυνατούν να φύγουν μετά δυσκολίας επιβιώνουν. Οι αυτοκτονίες είναι καθημερινό μυστικό που έπαψαν, πια να απασχολούν τα μέσα ενημέρωσης – φυσικά και όσους, χωρίς ιερό και όσιο, τις χρησιμοποιούσαν για να καταλάβουν την εξουσία.
Ο κόσμος είχε μια ιδεατή εικόνα για την Αριστερά. Κυρίως, μια αίσθηση ότι πρόκειται για μια ιδεολογία ανθρώπων που νοιάζονται, ανιδιοτελώς, για τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Η διάψευση ήταν οικτρή. Οι φωτιές έδειξαν το μέγεθος της οργανωτικής μας ανικανότητας και της δυνατότητάς μας να προβλέψουμε. Οι ζωές που χάθηκαν δεν επιστρέφουν. Η θυσία τους ας γίνει αρχή για αλλαγή της νοοτροπίας μας. Και ως κράτους και ως κοινωνίας. Διότι υπάρχουν και χειρότερα.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, δεν έχουμε πλέον καμιά εμπιστοσύνη στο πολιτικό και κρατικό απαράτ της χώρας ότι μπορεί να χειριστεί μια κρίση στρατιωτικής μορφής. Ας το γνωρίζουν ότι το έχουμε καταλάβει.
Είναι η ώρα που ή θα φτιάξουμε κράτος ή θα αποχαιρετίσουμε την Αλεξάνδρεια που θα χάσουμε. Έτσι όπως είμαστε δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Μια νέα αρχή προϋποθέτει κάθαρση. Ας ελπίσουμε πως δεν θα έλθει μετά από μια νέα, ακόμη χειρότερη τραγωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου