«Διακηρύξεις επικείμενης καταστροφής» εκπέμπει η Ουάσιγκτον τους τελευταίους μήνες, βλέπουν κυβερνήσεις και πολιτικοί παράγοντες στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στις χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά και στην Πολωνία...
του ΣΤΑΘΗ ΕΥΣΤΑΘΙΑΔΗ
Η προεκλογική περίοδος στην Αμερική και το πολιτικό κλίμα που δημιούργησε προεξοφλούν ότι το πολιτικό γίγνεσθαι και η πολιτική φιλοσοφία της υπερδύναμης αλλάζουν. «Η μετα-Ομπάμα εποχή θα προβάλει μιαν άλλη Αμερική» προβλέπει η ελβετική εφημερίδα «Zuericher Zeittoung» και πιθανολογεί ότι η «επάνοδός της σε ένα εξελιγμένο Δόγμα Μονρόε», δηλαδή στην αυτοαπομόνωση της Αμερικής, «θα επιτρέψει στη Γερμανία (...) να ηγηθεί στην Ευρώπη». Η εφημερίδα αναφέρεται σε σχετικό πολιτικό ρεπορτάζ της βελγικής «Le Soir» η οποία έγραψε ότι η Ευρώπη σε λίγο διάστημα θα έχει...
να αντιμετωπίσει πρόβλημα ισάξιο σε σοβαρότητα του Προσφυγικού - τη «νέα Αμερική».
να αντιμετωπίσει πρόβλημα ισάξιο σε σοβαρότητα του Προσφυγικού - τη «νέα Αμερική».
Υπερβολές; Ισως όχι. Αλλωστε ένα από τα επιχειρήματα του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον για την παραμονή της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) είναι ότι «βρισκόμαστε εμπρός σε μια θολή εικόνα της σχέσης (της Αμερικής)» με την Ευρώπη.
Τρεις μήνες πριν από τα συνέδρια των δύο κομμάτων που θα εκλέξουν τους υποψηφίους τους στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου ένα μόνο στοιχείο προβάλλει στο πολιτικό σκηνικό, το οποίο παραμένει θολό. Η αμερικανική πολιτική αλλάζει. Ακόμη και οι λεγόμενες αμερικανικές αξίες δεν θα είναι αυτές που έχουμε γνωρίσει - και ως έναν βαθμό έχουμε αποδεχθεί - τα τελευταία πενήντα και πλέον χρόνια. Οποιος και αν είναι ο διάδοχος του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, είτε η Χίλαρι Κλίντον ή ο Μπέρνι Σάντερς των Δημοκρατικών είτε ο Ντόναλντ Τραμπ ή ο Τεντ Κρουζ των Ρεπουμπλικανών, η βάση της πολιτικής που θα ακολουθήσουν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό θα διαφέρει από εκείνη που διαμόρφωσαν, υπηρέτησαν και προώθησαν οι προηγούμενοι πρόεδροι. Δύο υποψήφιοι, ο Σάντερς και ο Τραμπ - ιδιαίτερα ο δεύτερος - προκάλεσαν ήδη αλλαγή. Στοχεύουν - και το βροντοφωνάζουν - το κομματικό κατεστημένο, εκείνο πολεμούν και εκείνο υπόσχονται να αλλάξουν. Για αυτό και έχουν εντυπωσιακή λαϊκή υποστήριξη.
Η παιδαριώδης, ωμή και αβάσιμη πολιτική φιλοσοφία του ανερμάτιστου Ντόναλντ Τραμπ συνοψίζεται στο να κάνει«πάλι μεγάλη την Αμερική». Ο υποψήφιος διακηρύσσει σε κάθε ευκαιρία ότι αυτό θα το εξασφαλίσει επιβάλλοντας δασμούς σε προϊόντα και αγαθά από την Κίνα ώστε να αναγκαστούν οι αμερικανικές επιχειρήσεις που έχουν εγκατασταθεί εκεί να επανακάμψουν, ότι θα διώξει όλους τους παράνομους μετανάστες - υπολογίζονται σε 6 ως 9 εκατομμύρια - ώστε να περιοριστεί η ανεργία των «ντόπιων» Αμερικανών και ότι το ΝΑΤΟ είναι «ξεπερασμένο», χρειάζεται εκ βάθρων αναδιάταξη στόχων, νέους κανόνες λειτουργίας και «αμερικανικότητα» η οποία θα στηριχθεί στη γενναία οικονομική συμμετοχή των ευρωπαίων εταίρων. Ομολογώντας ότι δεν είναι αριστούχος σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ότι θα στηριχτεί στους συμβούλους του, ο Τραμπ ανακοίνωσε «τα πέντε πρώτα ονόματα» συμβούλων. Το «Politico» έκρινε ότι είναι «ούτε καν δευτεροκλασάτοι» και «ξεπερασμένων ιδεών». Ηγετικό πρόσωπο των Ρεπουμπλικανών δήλωσε ότι «το κόμμα»(δηλαδή η ηγεσία του) διαφωνεί πλήρως με τους στόχους εξωτερικής πολιτικής του Ντόναλντ Τραμπ.
Πίεση στη Ρωσία, διασφάλιση του Ισραήλ, ασφάλεια στη Μέση Ανατολή
Οι θολές κορόνες της Χίλαρι Κλίντον
Δεν υστερούν σε ακρότητες, ούτε ο Ρεπουμπλικανός Τεντ Κρουζ ούτε η Χίλαρι Κλίντοντων Δημοκρατικών. Ο πρώτος «υποσχέθηκε» ότι αν εκλεγεί πρόεδρος θα ακυρώσει τη συμφωνία για το Ιράν επειδή «αφήνει έκθετο (σε επίθεση) το Ισραήλ», ότι «θα ισοπεδώσει»τις περιοχές της Συρίας που εξακολουθούν να ελέγχονται από τους τζιχαντιστές, ότι θα διώξει τον πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ και ότι «θα καλέσει τους Ευρωπαίους να υποστηρίξουν με έργα ουσίας» (!) αυτή την πολιτική. Για τον Κρουζ ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν είναι ένα «κακό παράσιτο» στον διεθνή χώρο της ασφάλειας και της ειρήνης και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί κατάλληλα με τη σύμπραξη των «φίλων μας στην Ευρώπη».
Η Χίλαρι Κλίντον, η οποία φαίνεται ότι έχει εξασφαλίσει το χρίσμα παρ' όλο που η δημοφιλία της έχει πέσει στο 23% (του Σάντερς παραμένει στο επίπεδο του 35% αλλά υστερεί σε αριθμό εκλεκτόρων), αποφεύγει να αποκαλύψει τα σχέδιά της για την εξωτερική πολιτική. Η «διάσωση» της Ουκρανίας - φραστικό πρόσχημα για πίεση στη Ρωσία - θα είναι πάντως ένας από τους πρώτους στόχους της, οι διεθνείς συμμαχίες της χώρας «ίσως επανέλθουν για αξιοποίηση με τα νέα δεδομένα» - σε αυτές περιλαμβάνεται ασφαλώς και η συμφωνία με την Τεχεράνη -, η «με κάθε δυνατό τρόπο διασφάλιση του Ισραήλ» και η «αποκατάσταση της ασφάλειας στη Μέση Ανατολή (ώστε) να διαφυλαχθούν οι άριστες σχέσεις (των ΗΠΑ)με τους εκεί φίλους μας» είναι το περίγραμμα των σχεδίων της για την εξωτερική πολιτική.
Εχουν πιθανότητες αυτές οι προεκλογικές κορόνες να γίνουν πραγματικότητα αν στον Λευκό Οίκο τον ερχόμενο Ιανουάριο εγκατασταθεί ο Ντόναλντ Τραμπ ή η Χίλαρι Κλίντον; Το Κογκρέσο ή το Ανώτατο Δικαστήριο έχουν δυνατότητες να εμποδίσουν π.χ. μια στρατιωτική επέμβαση στη Συρία; 'Η μία μαζική απέλαση μουσουλμάνων αμερικανών πολιτών; Θεωρητικά έχουν, όχι όμως στην πραγματικότητα. Για αυτό και η Ευρώπη ανησυχεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου