Στο σύγχρονο καμβά των γεωπολιτικών αντιπαραθέσεων, και με τις
κορυφαίες συγκρούσεις του 21ου αιώνα να βρίσκονται ήδη μπροστά…
μέλοςυ της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"
Οι κορυφαίοι πρωταγωνιστές αυτό που ΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥΝ είναι: Διακριτούς ρόλους και ηγεμονικές στρατηγικές
μέσα σε ένα Διεθνές Σύστημα που τελεί υπό δομική στρατηγική αναμόρφωση. Γι αυτό ΚΑΙ ΔΕΝ
ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΛΩΝΟΝΤΑΙ με περιφερειακά στοιχήματα και παραδοσιακά καπρίτσια
αφελών.
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι φανερό πως δεν αρκεί να ταυτοποιεί και
να στοχοπροσηλώνεται κάποιος στον ΕΝΑΝ αντίπαλο μεταξύ των ΠΟΛΛΩΝ… Η μεγάλη
πρόκληση είναι να δημιουργούνται –παράλληλα με αυτό- και οι απαραίτητοι λειτουργικοί
προσεταιρισμοί, με τη φιλοδοξία να διαδραματίσουν ελεγχόμενα κρίσιμο ρόλο σε μια σύνθετη
και πολυπαραγοντική σύγκρουση που πρόκειται ν ακολουθήσει…
Όταν η ‘’στρατευμένη’’ δημοσιογραφία και ένα τμήμα των ‘’αναλυτών’’
(είτε γιατί αυτό κατάφεραν να αντιληφθούν, είτε επειδή αυτήν την αντίληψη τους ανετέθη
να προωθήσουν) προσπάθησαν να...
εμφανίσουν τον Τράμπ ως έναν άνθρωπο που βρίσκεται ένα βήμα πριν τον ζουρλομανδύα, με αφορμή την απόφασή του για την απόσυρση τμήματος των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων από τη Συρία…
εμφανίσουν τον Τράμπ ως έναν άνθρωπο που βρίσκεται ένα βήμα πριν τον ζουρλομανδύα, με αφορμή την απόφασή του για την απόσυρση τμήματος των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων από τη Συρία…
Εμείς θυμίζαμε στους πάντες πως: ‘’Οι ανισόρροποι δεν
κυκλοφορούν ελεύθεροι στα προεδρικά σαλόνια των ΗΠΑ. Τους μαζεύουν οι αρμόδιοι
επιστήμονες πολύ πριν φτάσουν εκεί. Τους προέδρους των ΗΠΑ μάλιστα, τους τουφεκάνε
στο κεφάλι οι διάφοροι Όσβαλντ, και
αμέσως μετά εμφανίζονται οι γνωστοί Ρούμπι
για να θολώσουν τα νερά...’’.
Γι αυτό και επιμέναμε πως: ‘’Η επιλογή Τραμπ, δεν ήταν μια
παρανοϊκή επιλογή, αλλά μια σταθμισμένη στρατηγική απόφαση σε έναν παρανοϊκά
εξελισσόμενο κόσμο’’.
Ήταν τότε ακριβώς που τολμήσαμε να διατυπώσουμε την εκτίμηση
πως: ‘’Στη Συρία, ή με επίκεντρο τη Συρία, δημιουργείται το πρόπλασμα της Γιάλτας του 21ου αιώνα, η οποία βεβαίως
(αν υπάρξει) θα είναι προϊόν ανελέητης σύγκρουσης. Γι αυτό και οφείλουμε να
παρατηρήσουμε πως στο συγκεκριμένο
περιβάλλον, καταγράφονται στρατηγικές διεργασίες που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα
και χρήζουν αυξημένης προσοχής και μελέτης…’’.
Και τα αποτολμήσαμε όλα τούτα, όχι γιατί ενστερνιζόμαστε τις επιλογές και την πρακτική Τράμπ. Αλλά γιατί η ανάγκη να ερμηνεύσει κανείς όσο γίνεται πιο νηφάλια τα τεκταινόμενα, είναι πέρα και πάνω από συναισθηματισμούς, μικροψυχίες, εμμονές και προκαταλήψεις.
Και τα αποτολμήσαμε όλα τούτα, όχι γιατί ενστερνιζόμαστε τις επιλογές και την πρακτική Τράμπ. Αλλά γιατί η ανάγκη να ερμηνεύσει κανείς όσο γίνεται πιο νηφάλια τα τεκταινόμενα, είναι πέρα και πάνω από συναισθηματισμούς, μικροψυχίες, εμμονές και προκαταλήψεις.
Με την απόφασή του ο Αμερικανός πρόεδρος επομένως… ‘’Οριοθέτησε
τη φυσιογνωμία της «μητέρας των συγκρούσεων», φωτογραφίζοντας τον
στοχοποιημένο του αντίπαλο, και αυτός στην συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία είναι
η Κίνα’’.
Ο προσωρινός έστω προσεταιρισμός της Ρωσίας (και σε μια προσπάθεια να διεμβολίσει τους δικούς της στρατηγικούς σχεδιασμούς), αυτή τη στιγμή δείχνει να είναι το ζητούμενο. Το αν θα υπάρξει... Και με ποιό τρόπο θα εκφραστεί, είναι κάτι που θα προκύψει μόνο από τις εξελίξεις.
Ο προσωρινός έστω προσεταιρισμός της Ρωσίας (και σε μια προσπάθεια να διεμβολίσει τους δικούς της στρατηγικούς σχεδιασμούς), αυτή τη στιγμή δείχνει να είναι το ζητούμενο. Το αν θα υπάρξει... Και με ποιό τρόπο θα εκφραστεί, είναι κάτι που θα προκύψει μόνο από τις εξελίξεις.
Στο περιβάλλον λοιπόν μιας τέτοιας κυοφορούμενης σύγκρουσης,
αυτό που τίθεται αντικειμενικά επί τάπητος, είναι το ζήτημα των κορυφαίων
στρατηγικών προσεταιρισμών.
Και το καινούριο στοιχείο είναι πως επιχειρείται να
δημιουργηθούν νέα εξισορροπιστικά «γεωπολιτικά δίπολα» που θα
μπορούσαν ενδεχομένως να διασφαλίσουν στρατηγική λειτουργικότητα στις
νέες υπό διαμόρφωσην συμμαχίες.
Το μελάνι δεν πρόλαβε
να στεγνώσει…
Και με δυο ηχηρές
παρεμβάσεις ο Κινέζος πρόεδρος Σι
Τζινπίνγκ, φρόντισε να θυμίσει στους πάντες πως ο σιωπηλός γίγαντας είναι ΠΑΡΩΝ και όλα δείχνουν πως αφυπνίζεται…
Ενεργοποιείται… Και προετοιμάζεται να
διεκδικήσει το μερίδιο και κυρίως το ρόλο που θεωρεί ότι του αναλογεί στο νέο ΠΟΛΥΠΟΛΙΚΟ
ΚΟΣΜΟ.
- Στην πρώτη του αλυσιδωτή παρέμβαση, ζήτησε από τους επιτελείς και των τριών όπλων, να προετοιμάσουν τις Κινεζικές Ένοπλες Δυνάμεις για πόλεμο, απαιτώντας ετοιμότητα για αντιμετώπιση ξαφνικών και απρόβλεπτων καταστάσεων κρίσης.
Την ίδια στιγμή, ως πρόεδρος της Κινεζικής Κεντρικής
Στρατιωτικής Επιτροπής, υπέγραψε
διάταγμα καθολικής επιστράτευσης για την εκπαίδευση των Ενόπλων Δυνάμεων.
- Η δεύτερη παρέμβασή του υπήρξε και πολλαπλά αποκαλυπτική, αφού αναφερόμενος στο γνωστό πρόβλημα των σχέσεων με την Ταϊβάν, ξεκαθάρισε πως: ‘’Η Κίνα είναι διατεθειμένη να αφήσει ευρύ περιθώριο για την ειρηνική επανένωση, αλλά δεν θα αφήσει κανέναν χώρο για αποσχιστικές δραστηριότητες οποιασδήποτε μορφής’’. Και το έκανε θυμίζοντας στους πάντες πως: ‘’Πρέπει να γνωρίζουν ότι η ανεξαρτησία της Ταϊβάν, θα έφερνε μόνο καταστροφή στην Ταιβάν’’.
Πρόκειται για μια παρέμβαση
που δεν είναι τυχαία, και αποδέκτης των σχετικών προειδοποιήσεων, είναι
πρωτίστως η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Άλλωστε με απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ,
αναβαθμίστηκε το επίπεδο των στρατιωτικών επισκέψεων μεταξύ ΗΠΑ και Ταϊβάν, πράγμα
που σημαίνει ότι επιχειρείται πλέον ευθύς διεμβολισμός της αντίληψης για την Κινεζική
γεωπολιτική ενότητα.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Κινέζος πρόεδρος υπήρξε ξεκάθαρος λέγοντας πως: ‘’Η χώρα του διατηρεί το δικαίωμά της να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσει ‘’εξωτερικές δυνάμεις’’ που ενεργούν για να αποτρέψουν την ειρηνική επανένωση…Η Κίνα πρέπει να επανενωθεί και θα επανενωθεί’’.
Νέα δεδομένα για ολόκληρη την Ευρασία…
Είναι προφανές ότι αυτή η γεωπολιτική διέγερση, δεν συνιστά
ένα αυτοτελές περιφερειακό πρόβλημα, αλλά μια διεργασία με ευρύτερες
προεκτάσεις.
- Οι επιλογές Τραμπ επομένως, ως έκφραση του συστήματος των αντιλήψεων για τη διεθνή τάξη, από τις οποίες εμφορείται η συγκεκριμένη ενότητα συμφερόντων την οποία εκπροσωπεί ο Αμερικανός πρόεδρος μέσα στο αμερικανικό κατεστημένο, δεν καλούνται να διαχειριστούν περιφερειακά στοιχήματα και καπρίτσια αφελών, αλλά διακριτούς ρόλους και ηγεμονικές στρατηγικές μέσα στο Διεθνές Σύστημα που τελεί υπό δομική στρατηγική αναμόρφωση.
Σε έναν τέτοιο καμβά των αντιπαραθέσεων, δεν αρκεί να ταυτοποιήσεις τον ΕΝΑΝ αντίπαλο
μεταξύ των ΠΟΛΛΩΝ…
Η μεγάλη πρόκληση είναι να δημιουργήσεις και λειτουργικούς προσεταιρισμούς, φιλοδοξώντας να διαδραματίσουν κρίσιμο ρόλο σε μια σύνθετη και πολυπαραγοντική σύγκρουση που είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει.
Αυτήν ακριβώς την εξίσωση καλούνται να επιλύσουν οι χειρισμοί του Αμερικανού προέδρου, ακόμη και μέσα από την εμφαινόμενη αντιφατικότητά τους, και αυτή η στρατηγική πρόκληση προφανώς και δεν μπορεί να υποβαθμίζεται από απερίσκεπτους ‘’αναλυτές’’.
Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, δεν συνιστούν μια ρουτινιάρικη διαχείριση ειδησεογραφίας, αλλά μια δυναμική διεργασία μέσα από την οποία:
- Η πολυπολική φυσιογνωμία του σύγχρονου κόσμου καθίσταται αδιαμφισβήτητη…
- Ο αδιαμφισβήτητος χαρακτήρας της είναι αυτός που την αναγορεύει σε κορυφαία πρόκληση για τους κορυφαίους πρωταγωνιστές…
- Αυτή η αναβάθμιση του γεγονότος σε πρόκληση, είναι ο παράγοντας που προσδίδει ιδιαίτερη ρευστότητα που καθιστά ευμετάβλητες και τις στρατηγικές συμμαχίες…
- Αυτή η εξέλιξη είναι η αιτία που οριστικοποιεί τον πολυπαραγοντικό και σύνθετο χαρακτήρα της επερχόμενης σύγκρουσης…
Και φυσικά αυτή η σύνθετη εξίσωση, είναι που επιβάλει σε όλες
τις περιφερειακές δυνάμεις... ΚΑΙ στη χώρα μας…
- Την ανάγκη οριστικής ρήξης με τη λογική του παρασιτικού προστατευτισμού, διότι πάρα πολύ σύντομα θα μετεξελιχτεί από επιλογή αυταπάτης σε τραγωδία με υψηλότατο τίμημα. Και…
- Την παράλληλη υποχρέωση για διαμόρφωση στρατηγικής με εθνικό πρόσημο, αδιαπραγμάτευτη αλλά και ευέλικτη, ικανή να ανταποκριθεί επιτυχημένα στις προκλήσεις που πρόκειται να ακολουθήσουν.
Και ο λόγος είναι
απλός…
Οι εξελίξεις ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΑΥΤΟΠΟΙΟΥΝ τους πρωταγωνιστές της στρατηγικής
σύγκρουσης, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ούτε το ΠΟΤΕ… ούτε το ΠΩΣ… ούτε με ΠΟΙΑ ΑΦΟΡΜΗ…
ούτε στο όνομα ΠΟΙΑΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΑΣ… ούτε στο περιβάλλον ΠΟΙΑΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗΣ ΡΗΞΗΣ
θα ξεσπάσουν…
Οι εξελίξεις μπορεί να προϊδεάζουν για στρατηγικές και προπαρασκευαστικούς
χειρισμούς, αλλά αυτό καθιστά ακόμη πιο δυσεπίλυτο το αίνιγμα των
αντιπερισπασμών που ενδέχεται να ακολουθηθεί, όπως επίσης και την τελική
σύνθεση των ενορχηστρωτών τους…
Οι εξελίξεις μπορεί να καταδεικνύουν την αφετηριακή σύνθεση,
αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν ‘’κλειδώνει’’ την καταληκτική εικόνα σε ένα
πλανητικό περιβάλλον όπου η σύγκρουση στρατηγικών συμφερόντων είναι και αυτή
ευμετάβλητη και σε άμεση συνάρτηση με την εξέλιξη των γεγονότων.
Η Συρία άλλωστε,
επτά χρόνια τώρα, μέσα από το δικό της δράμα, έχει αναγορευτεί και σε εργαστήρι
παραγωγής χρήσιμων στρατηγικών συμπερασμάτων, τα οποία όμως ουδείς από το ελληνικό πολιτικό
προσωπικό μπήκε στον κόπο να αποκωδικοποιήσει. Κι αυτό όπως όλα δείχνουν, θα
έχει κόστος το οποίο αυτή τη στιγμή είναι δύσκολο να αποτιμηθεί...
Σε κάθε περίπτωση
πάντως…
Η διαφαινόμενη κλιμάκωση αυτών των αντιπαραθέσεων, ακόμη και
αν το προσχηματικό ‘’μήλο της Έριδος’’ θα είναι η μακρινή Ταιβάν, δεν θα
συντελεστεί διόλου μακριά από τον ζωτικό χώρο αμιγούς Ελληνικού ενδιαφέροντος.
Η πατρίδα μας βρίσκεται ‘’στο μάτι του κυκλώνα’’. Σε μια
ζώνη που διαπερνάται από τον σκληρό πυρήνα των συμφερόντων που τροφοδοτούν αυτή
την αντιπαράθεση.
Βρίσκεται σε ένα
περιβάλλον στο οποίο συναντώνται οι αντιπαρατιθέμενες στρατηγικές των ισχυρών,
και οι περιφερειακοί επιθετικοί εθνικισμοί που είναι βαθιά ριζωμένοι μέσα στο χρόνο.
Η βιωσιμότητά της… Η υπόστασή της… Η πραγματική θεμελίωση
της εθνικής της ασφάλειας… Απαιτεί διαφορετικές προσεγγίσεις, μακριά από τη
λογική του παρασιτικού προστατευτισμού… Μακριά από μίζερους συμβιβασμούς και
ηττοπαθείς αντιλήψεις που προδίδουν φοβικά σύνδρομα και διαρκή ατολμία. Σ αυτό
το περιβάλλον, αυτό που απαιτείται πρωτίστως, είναι…
- Εξωτερική πολιτική με δυναμισμό και διακριτή ταυτότητα.
- Εξωτερική πολιτική μιας χώρας που δεν είναι δεδομένη για κανέναν στο όνομα καμιάς απολύτως ψευδαίσθησης.
- Εξωτερική πολιτική ικανή να συνδυάσει το πραγματικά αδιαπραγμάτευτο της εδαφικής ακεραιότητας με το αναγκαίο της υψηλής εποπτείας των συμφερόντων του Έθνους.
- Εξωτερική πολιτική που δεν θα συμβιβάζεται με τετελεσμένα που ροκάνισαν ιστορικά, εθνικά και στρατηγικά δικαιώματα στο όνομα του ηττοπαθούς εξευμενισμού των γειτόνων.
- Εξωτερική πολιτική αποφασισμένη να επιβάλει τη στρατηγική της επανεκκίνηση, αξιοποιώντας στο έπακρο τα δικαιώματα που διασφαλίζει στη χώρα το διεθνές δίκαιο… Ενεργοποιώντας τις (κατά Κοτζιά) «ανενεργές» συνθήκες που αφορούν στον ζωτικό εθνικό χώρο. Και ταυτόχρονα… Καταγγέλλοντας τα εκτρώματα μειοδοσίας και ενδοτισμού με τα οποία παραχωρήθηκε το δικαίωμα να μιλούν για «ζωτικά συμφέροντα» εντός της Ελληνικής επικράτειας, οι βουλιμικοί γείτονές μας.
Το «δεν διεκδικώ
τίποτε» προϋποθέτει τον απόλυτο σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας,
πριν απ όλα από τους ίδιους τους πολιτικούς της διαχειριστές…
Και το «δεν παραδίδω
τίποτε» θεμελιώνεται μέσα από την αποφασιστικότητα για την οριστική
εγκατάλειψη των πρακτικών που επιτρέπουν και νομιμοποιούν το ροκάνισμα της
εθνικής κυριαρχίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου