Με έναν έξυπνο τρόπο οι βιομηχανικά ισχυρές χώρες της ΕΕ μετέτρεψαν σε καταναλωτές των προϊόντων δυναμικούς λαούς όπως ο ελληνικός. Γιατί η Ελλάδα, για το μέγεθος της, ήταν πράγματι μια χώρα που κατοικούσαν άνθρωποι γεμάτοι ζωή. Γιατί δεν υπάρχουν σήμερα χώρες ανάλογου μεγέθους να παράγουν ότι παρήγαγε και εξήγαγε η Ελλάδα πριν το 1980...
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΙΧΑΗΛ
Είδη ένδυσης, τρόφιμα, ηλεκτρικές συσκευές χάλυβα, ακόμα και αυτοκίνητα και πλοία. Φυσικά μια τόσο παραγωγικά ανταγωνιστική χώρα έπρεπε να χτυπηθεί σε όλους τους τομείς για να καταστεί μια χώρα σαν όλες τις άλλες του μεγέθους της. Έτσι ξαφνικά άρχισε η προσπάθεια υποβάθμισης της Ελλάδας μέσω της πιο...
κατάλληλης μεθόδου, της διανοητικής μόλυνσης που προκαλεί η εισροή εύκολου χρήματος και η αντικατάσταση των παραγόμενων προϊόντων από εισαγόμενα.
Εύκολα πέσαμε στην παγίδα της εύκολης ζωής μέσω της αύξησης της κατανάλωσης και της ταυτόχρονης μείωσης της παραγωγικής μας προσπάθειας. Σε αυτό δε το σημείο αρχίζει το κοινωνικό πρόβλημα της ΕΕ. Στις χώρες όπως η δική μας, η μείωση της παραγωγικότητας οδήγησε σε μια τεράστια μάστιγα, στην ανεργία. Εκατομμύρια άνεργοι πλημμύρισαν την Ελλάδα, ελάχιστα χρόνια μετά την ουσιαστική οικονομική κατάρρευσή της. Σήμερα μόλις 2 στους 10 Έλληνες μπορούν να ισχυριστούν πως πραγματικά εργάζονται και παράγουν εντός της πατρίδας τους. Αυτό το διαβρωτικό δηλητήριο καταστρέφει καθημερινά τον ελληνικό κοινωνικό ιστό, αφού πρώτα έχει αλλοιώσει τον χαρακτήρα του 80% του πληθυσμού.
Δεν τυχαίο, επίσης, πως τουλάχιστον το 40% των νέων στην Ελλάδα πιστεύει πως η σημερινή ένωση των ευρωπαϊκών κρατών δεν έχει νόημα ύπαρξης. Δεν είναι δυνατόν να πιστεύουν το αντίθετο, όταν την συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων απασχολεί το θέμα της ανεργίας και της φυγής των παιδιών τους στο εξωτερικό. Κανένα από αυτά τα νέα παιδιά δεν θέλει να φύγει από την πατρίδα του. Ενώ όσα φύγανε θέλουν να επιστρέψουν.
Η παράνομη μετανάστευση
Σε αυτό το σημείο ξεκινά το μεταναστευτικό πρόβλημα της ΕΕ. Ένα πρόβλημα που μπορεί να την οδηγήσει σε κατάρρευση. Γιατί χώρες όπως η δική μας, με πληθυσμό κοντά στα 11 εκατομμύρια και πραγματική ανεργία στο 25% δεν μπορούν να απορροφήσουν δύο εκατομμύρια μετανάστες. Την ίδια στιγμή μεγαλύτερες πληθυσμιακά και σε καλύτερη οικονομική κατάσταση χώρες από την δική μας, αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.
Το ποσοστό, ωστόσο, των μεταναστών σε σχέση με τον πληθυσμό εκείνων των χωρών είναι πολύ χαμηλότερο από το αντίστοιχο στην Ελλάδα. Αυτό σημαίνει πως η Ελλάδα όχι μόνο δεν μπορεί να απορροφήσει άλλους μετανάστες, αλλά πρέπει να μειώσει και το ποσοστό των μεταναστών που ήδη βρίσκονται στην επικράτειά της.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα που συνολικά η Ευρώπη πρέπει να λύσει όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις χώρες της. Μια Ευρώπη που μέσα στο 2019 θα εξαρτάται πλέον μόνο από την Γερμανία. Το μέλλον δε αυτό μοιάζει πολύ σκοτεινό. Με ένα νόμισμα που στηρίζεται κυρίως στην βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας, χωρίς αξιόλογο στρατό και με τα παραπάνω προβλήματα να την βασανίζουν, είναι αμφίβολο για πόσον καιρό ακόμα θα συνεχίσει να υπάρχει με την σημερινή της μορφή.
Το πιο πιθανό είναι να συνθλιβεί ανάμεσα στις συμπληγάδες των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Ακόμα και η λεγομένη επιτυχημένη οικονομική της πολιτική είναι ένα ψέμα. Αρκεί κάποιος να συγκρίνει την δυναμική του αμερικανικού δολαρίου έναντι του ευρώ. Το ένα στηρίζεται σε μια κολοσσιαία οικονομική δραστηριότητα και έναν πανίσχυρο στρατό. Το άλλο στηρίζεται κυρίως στη βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας.
Η απομυθοποίηση της ΕΕ
Μοναδικός σκοπός ύπαρξης της ΕΕ θα έπρεπε να είναι η προφύλαξη και η ανάπτυξη των κρατών-μελών της και των Ευρωπαίων. Έχει δυστυχώς καταντήσει, όμως, να υφίσταται ως μηχανισμός προώθησης των συμφερόντων της Γερμανίας, κυρίως τους δικούς της βιομήχανους και ένα χρηματοπιστωτικό δίκτυο, εντός του οποίου λειτουργούν και τα περιβόητα distress funds.
Οι περήφανοι λαοί της Ευρώπης, ωστόσο, δεν μπορούν να ξεγελαστούν τόσο εύκολα. Ήδη σε όλες σχεδόν τις χώρες εκφράζουν ανοιχτά την δυσαρέσκεια τους. Δηλώνουν με όποιον τρόπο μπορούν ότι δεν συμφωνούν με την δομή και τους σκοπούς της ΕΕ. Έχουν πλέον αντιληφθεί το πραγματικό πρόσωπό της και αντιδρούν. Αυτό φαίνεται από εκλογικά αποτελέσματα σε κράτη-μέλη, αναμένεται να φανεί και στις επικείμενες ευρωεκλογές.
Η αδυναμία της ΕΕ είναι κάτι παραπάνω από ορατή. Τα σύνορα της ΕΕ αμφισβητούνται πλέον ανοιχτά από την Τουρκία, χωρίς η Ένωση να αντιδρά με την πρέπουσα ένταση. Οποιαδήποτε απόφαση της που αντιτίθεται σε αμερικανικά ή ρωσικά συμφέροντα δεν είναι σεβαστή από κανέναν. Είναι επίσης παντελώς απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει την επιθετική εξαγωγική πολιτική της Κίνας, με αποτέλεσμα να έχουν κατακλύσει τις ευρωπαϊκές –και όχι μόνο– αγορές κινεζικά προϊόντα.
Ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις
Οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα) δεν σέβονται πια τις ευρωπαϊκές χώρες. Στην πραγματικότητα, η τύχη των Ευρωπαίων εξαρτάται από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Οι ΗΠΑ δεν αποτελούν επί της αρχής εχθρό της Ευρώπης. Το μόνο που επιδιώκουν είναι να διατηρήσουν τον έλεγχο της. Δυνητικός εχθρός της Ευρώπης είναι η Ρωσία, η οποία παραδοσιακά στρέφει το βλέμμα της προς Δυσμάς με επεκτατική πρόθεση. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η τύχη της Ευρώπης δεν εξαρτάται από τους λαούς της, αλλά από κάποιους άλλους.
Εάν τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια αυτό ήταν σχεδόν αναπόφευκτο, εδώ και πολλά χρόνια δεν είναι. Η ΕΕ πρέπει και μπορεί να είναι αμυντικά και πολιτικά αυτοδύναμη. Για να καταστεί τέτοια, πρέπει να αλλάξει πορεία. Πρέπει να ληφθούν μέτρα, τα οποία θα επιτρέψουν σε κάθε λαό ξεχωριστά να απελευθερώσει τις δυνάμεις και τα ταλέντα του, σε κάθε χώρα-μέλος ξεχωριστά να θέσει σε κίνηση το παραγωγικό δυναμικό της. Πρέπει τα ευρωπαϊκά προϊόντα να αποτελέσουν ξανά την πρώτη επιλογή τόσο μέσα όσο και έξω από την Ευρώπη. Πρέπει επίσης η Ευρώπη να αποκτήσει ξανά ισχυρή στρατιωτική δομή.
Οι τροχοί της ιστορίας έχουν πλέον γυρίσει και οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούν να συνεργαστούν σε άλλο επίπεδο. Δεν χρειάζεται να μαραζώνουν κάτω από τη μυωπική γερμανική ηγεμονία. Μπορούν να ενωθούν σε πραγματικά ισότιμη βάση, βασιζόμενοι στους μεγάλους κοινούς παρονομαστές.
Μόνο δια μέσου της εφαρμογής μια παρόμοιας δυναμικής πολιτικής, η Ευρώπη (και μαζί της η Ελλάδα) μπορεί να επιβιώσει και να αναπτυχθεί. Διαφορετικά είναι καταδικασμένη να αλλοιωθεί και να κατακερματιστεί. Οι ηγεσίες χαράσσουν γραμμή πλεύσης, αλλά τα αποτελέσματα κρίνονται πάντα από το αιώνιο δικαστήριο της Ιστορίας. Ελπίζω πως η Ευρώπη θα αντλήσει την δύναμη που έχουν τα κράτη-μέλη και οι πολίτες τους για να μπορέσει να αποκτήσει ξανά την ισχύ που αντιστοιχεί στην ιστορία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου