Αυτή τη φορά, η Ελληνική κοινωνία δεν πρέπει με την ανοχή της να κατασκευάσει νέους "Ποτάμηδες"...Νέους Βαρουφάκηδες... Νέους Τσακαλώτους... Νέους Τσαρλατάνους κάθε λογής, που δεν διστάζουν να εμπορευματοποιήσουν τον σημαντικότερο αγώνα αξιοπρέπειας που καλείται να δώσει μεταπολεμικά ο Λαός μας στο σύνολό του...
μέλους της ΠΓ του "Μετώπου ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"
Για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του, η υπερψήφιση της Συμφωνίας
των Πρεσπών, αναγορεύεται σε ένα μάλλον εύκολο στοίχημα, που εναρμονίζεται
απόλυτα με τις δεσμεύσεις του έναντι τρίτων, και αντιστοιχίζεται πλήρως με το
νοσηρά εκφυλιστικό περιβάλλον στο οποίο έχει παραδοθεί η πολιτική ζωή του τόπου
μας.
Για όλους εμάς, η σθεναρά και αταλάντευτα αντίθετη στάση απέναντι
σε αυτό, δεν είναι απλά ένα στοίχημα αξιοπρέπειας, αλλά η οφειλόμενη στάση του
πολίτη μιας χώρας που μετασχηματίζεται σε γεωπολιτική Ιφιγένεια μέσα από τη δόλια
συμπεριφορά των πολιτικών της ηγετών, και αυτή η εξέλιξη την ενσωματώνει σε ένα
περιβάλλον αποσταθεροποίησης, από το οποίο το μόνο που έχει να καταμετρήσει
είναι απώλειες.
Με την πολιτική ζωή να κινείται ήδη στη λογική της ‘’τελικής
ευθείας’’, το πρώτο πράγμα το οποίο υποχρεούμαστε άπαντες, είναι να έχουμε
πλήρη επίγνωση των πραγματικών δεδομένων. Ας τα απαριθμήσουμε:
Η υπογραφή της μειοδοσίας:
Θα φέρει στη διαδρομή των αιώνων, ανάγλυφο το ονοματεπώνυμο του Ν. Κοτζιά, ο
οποίος την προσέφερε αφειδώς, υπό την υψηλή εποπτεία του πολιτικού του προϊστάμενου
και πρωθυπουργού της χώρας. Η συνενοχή και των δυο, είναι καταφανής και
αδιαίρετη.
Η πολιτική της επικύρωση:
Θα καταγραφεί ιστορικά στις μαύρες σελίδες, με πρωταγωνιστή ένα...
κοινοβούλιο που
παραδέρνει στον εκφυλισμό με κυρίαρχο στοιχείο την μειωμένη έως και ανύπαρκτη
εθνική συνείδηση, στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις κορυφαίες εθνικές
προκλήσεις.
Αυτό όμως είναι μια παράμετρος που αφορά μονάχα εμάς… Τα λάθη
μας και τις ανοχές μας… Και που ουδόλως απασχολεί τη διεθνή κοινότητα, αφού γι’
αυτήν, το υπολογίσιμο μέγεθος, είναι το
βάρος της εθνικής υπογραφής που θα προκύψει από την απόφαση μιας Βουλής,
αδίστακτης αλλά πρόθυμης να προσδώσει εθνικά χαρακτηριστικά στον εκφυλιστικό
κατήφορο των πρωταγωνιστών της.
Οι αυτόχειρες της μειοδοσίας
είναι συγκεκριμένοι και κατονομαζόμενοι. Αλλά αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να
συγκαλύψει τη διαχρονική πολιτική ευθύνη
σύμπαντος του πολιτικού προσωπικού, το οποίο σύρθηκε πρόθυμα στη σταδιακή αποκαθήλωση της ‘’στρατηγικής οριογραμμής’’
την οποία όφειλε να διαφυλάξει.
Η αποφράδα
κοινοβουλευτική συνεδρίαση του Απριλίου του 2008 ήταν αυτή που σήμανε και
την οριστική αποκαθήλωση του πλαισίου
συμφωνίας των πολιτικών αρχηγών κατά τη σύσκεψη του 1992, και αυτό δεν
πρέπει να παραβλέπεται.
Στην τραγωδία των Πρεσπών επομένως, οδηγηθήκαμε μέσα από μια προσχηματική διαδικασία, η οποία δεν ερμηνεύει απλά τη μειοδοτική διαχείριση εκ μέρους μιας κατάφορα ιδεοληπτικής πολιτικής συντροφιάς…
Αλλά ερμηνεύει
παράλληλα με αυτό, και την ποιότητα της
αντιπολίτευσης που ασκήθηκε… Της ψευδεπίγραφης ‘’αντιεθνικιστικής’’ ρητορικής που εκδηλώθηκε, μέσα από την οποία ΕΙΤΕ λοιδορήθηκαν… ΕΙΤΕ στοχοποιήθηκαν οι αυθόρμητες και αυθεντικές αντιδράσεις του
Ελληνικού λαού και της νεολαίας.
Όποιος λοιπόν συνεχίζει να εναγκαλίζεται με αυταπάτες, πως δήθεν οι κυρίαρχοι του πολιτικού συστήματος, διαθέτουν στις γραμμές τους πολιτικές δυνάμεις με θέληση και αποφασιστικότητα να ανακόψουν τη μειοδοσία των Πρεσπών, καλό θα είναι να ξυπνήσει από το όνειρο, πριν τον καταπιεί ο εφιάλτης.
Η κοινωνία λοιπόν
προδόθηκε. Και δεν προδόθηκε μονάχα από την υποκρισία της πολιτικής την
οποία υιοθέτησαν διαχρονικά οι διαχειριστές της δουλοπρέπειας.
Προδόθηκε και από τον τρόπο με τον οποίο
την εγκατέλειψαν οι πάντες, να αναζητήσει καταφύγιο για την τσαλακωμένη της
αξιοπρέπεια, σε καιροσκοπικά πολιτικά
παιχνίδια, με πρωταγωνιστές τα χρήσιμα πολιτικά δεκανίκια της ματαιοδοξίας.
- Ο αγνός πατριωτικός και εθνικός της αγώνας ΔΕΝ πολιτικοποιήθηκε…
- Η μειοδοσία των Πρεσπών, αποσπάστηκε από το συνολικότερο περιβάλλον της δουλοπρέπειας στο οποίο καθηλώθηκε η χώρα, ειδικά από το 2010 και μετά…
- Η συνθηματολογία που την έσπρωξαν να υιοθετήσει, υπήρξε καταφανώς άγονη και αναποτελεσματική…
Οι καρικατούρες της πατριδοκαπηλίας
που αίφνης βγήκαν για να διεκδικήσουν ρόλο στο πολιτικό στερέωμα, δεν δημιουργήθηκαν τυχαία.
- Είναι μέρος του προβλήματος…
- Είναι γέννημα του συστήματος…
- Είναι το εκφυλιστικό alter ego του…
Και δεν ήταν
διόλου δύσκολο να πλανέψουν τους αφελείς, μέσα σε ένα περιβάλλον καθολικής
πολιτικής απάθειας εκ μέρους όλων των υπολοίπων…
Να γιατί τα συλλαλητήρια που προηγήθηκαν, δεν απείλησαν - δεν έβαλαν καν στο κάδρο το σύστημα της εξάρτησης, με συνεπακόλουθα την
δουλοπρέπεια και την μειοδοσία.
Αντιθέτως χρησιμοποιήθηκαν ως πασαρέλα της ματαιοδοξίας
πατριδοκάπηλων, οι οποίοι επένδυσαν στη γοητεία των κραυγών, για να
διεκδικήσουν ρόλο στο σκηνικό της επόμενης μέρας.
Γιατί να θέσουν λοιπόν επί τάπητος το συνολικό πρόβλημα της πολιτικής
ανατροπής, αφού διεκδικούν απλώς θέση στη διαχείριση του ίδιου νοσηρού
πολιτικού περιβάλλοντος…;;;
Καταλάβατε τώρα γιατί
επέτρεψαν στην κοινωνία να παρασυρθεί στη λογική πως δήθεν είναι δυνατή η μεμονωμένη ανακοπή μιας συμφωνίας η
οποία συνιστά μέρος του συνολικότερου πλέγματος της γεωπολιτικής αποδόμησης της
χώρας, χωρίς να αγγίξει κανείς ούτε κατ’
ελάχιστον αυτό το πλέγμα;;;
Καταλάβατε τώρα γιατί
κατασκευάστηκαν – κυριολεκτικά κατασκευάστηκαν – διάφοροι «ΑΝΕΚΔΟΤΟΙ» και «ΜΑΠΕΤ ΣΟΟΥ» με διαρκές
στασίδι στα συστημικά ΜΜΕ;;; Η απάντηση είναι απλή…
- Γιατί ουδείς εξ αυτών είχε να πει κάτι για την ουσία του προβλήματος…
- Γιατί ουδείς εξ αυτών είχε τη βούληση να κατονομάσει τους πραγματικούς χορογράφους που το επέβαλαν, και να καταδείξει τον πραγματικό ρόλο που επιτέλεσαν τα μίσθαρνα όργανά τους…
- Γιατί ουδείς εξ αυτών είχε την δυνατότητα να εμπνεύσει ένα ριζοσπαστικοποιημένο αλλά αυθεντικό πατριωτικό κίνημα – γνήσια λαϊκό – με προδιαγραφές επαρκείς ώστε να δρομολογήσει μια διαφορετική πορεία για τον τόπο…
Γι’ αυτό και έμειναν σε κραυγές
παθογενούς μογγολισμού που απαξιώθηκαν εύκολα…
Γι’ αυτό έμειναν σε αθλιότητες του στυλ ‘’είμαστε εθνικιστές και δεν ντρεπόμαστε’’ που απλά διευκόλυναν την
κατασυκοφάντηση του αγώνα.
Γι’ αυτό και αρνήθηκαν
την ανάγκη σχεδιασμού και υλοποίησης ενός πλαισίου οργανωμένης πολιτικής
αντίστασης σε ολόκληρη την επικράτεια, ικανού να θέσει στόχους πολιτικής
ανατροπής που θα ανέκοπτε ουσιαστικά το δρόμο του εκτρώματος των Πρεσπών προς το
Ελληνικό κοινοβούλιο.
Γι’ αυτό
ταμπουρώθηκαν όλοι αυτοί πίσω από ‘’Μακεδονικά’’ σωματεία. Για να
επενδύσουν στο συναίσθημα και όχι στην πολιτικοποίηση του αγώνα. Στο συναίσθημα
και στις μηνύσεις που κάθε φορά δημιουργούσαν νέα τετελεσμένα αξιοποιήσιμα από
το καθεστώς.
Τα «Μακεδονικά σωματεία» όμως, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο έμπειρος και
ικανός πολιτικός μηχανισμός που μπορεί να οργανώσει πολιτική αντίσταση. Μπορούν να έχουν σημαντικό επικουρικό ή ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ πρωταγωνιστικό ρόλο
στην όλη προσπάθεια, αλλά δεν μπορούν να
λειτουργήσουν με τον ΠΟΛΙΤΙΚΑ πρωταγωνιστικό ρόλο που απαιτούν οι περιστάσεις.
Ακόμη και τώρα που φτάσαμε στο παραπέντε… Η κυρίαρχη αντίληψη κινείται στη λογική του
αποπροσανατολισμού και όχι στην οργάνωση αποτελεσματικής πολιτικής δράσης.
Να γιατί φορτώθηκαν τα πάντα σε ένα ακόμη συλλαλητήριο, μέσα
από το οποίο, η κοινωνία ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ
ΝΑ ΚΑΝΕΙ, είναι να διαδηλώσει την αντίθεσή της (γι’ ακόμη μια φορά)… Ενώ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ, είναι να
επιβάλει την ανατροπή τους, στέλνοντας στον Καιάδα της Ιστορίας ΚΑΙ αυτούς ΚΑΙ το έκτρωμα της Λίμνης.
Προφανώς και καλούμε τον κόσμο για ακόμη μια φορά - και αυτήν τη φορά όπως και όλες τις προηγούμενες - να συμμετέχει μαζικά στο συλλαλητήριο, για να δηλώσει πως είναι παρών και αποφασισμένος να συνεχίσει...
Τον καλούμε όμως ταυτόχρονα, να αποσυνδέσει την ψυχή του και την ελπίδα του, από τις καρικατούρες του καιροσκοπισμού, που έχουν ήδη σπεύσει να εξαργυρώσουν τη συμμετοχή τους, στα στασίδια του συστήματος και αύριο στο πολιτικό χρηματιστήριο αυτών που θα κληθούν να το υπηρετήσουν.
Αυτή τη φορά, η Ελληνική κοινωνία δεν πρέπει με την ανοχή της να κατασκευάσει νέους "Ποτάμηδες"...Νέους Βαρουφάκηδες... Νέους Τσακαλώτους... Νέους Τσαρλατάνους κάθε λογής, που δεν διστάζουν να εμπορευματοποιήσουν τον σημαντικότερο αγώνα αξιοπρέπειας που καλείται να δώσει μεταπολεμικά ο Λαός μας στο σύνολό του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου