Η… σφαγή στον πάλαι ποτέ χώρο της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής του Κυπριακού είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας αναγνώρισης της αποτυχίας της ακολουθούμενης πολιτικής. Τουλάχιστον η μία από τις πτέρυγες δεν θέλει να δεχθεί τούτο και αντιδρά με υστερίες...
του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Το ζητούμενο δεν είναι να υπάρξει ή όχι παραδοχή για μια αποτυχημένη πολιτική, αλλά η διόρθωσή της, η ανατροπή της. Το τσουνάμι, η καταιγίδα και όλο το μετεωρολογικό δελτίο προβλέψεων θα αρχίσει σιγά-σιγά να...
ξεφουσκώνει. Γιατί η κινδυνολογία όταν είναι επαναλαμβανόμενη δεν μπορεί να αντέξει στον χρόνο.
Το πρόβλημα με όλες τις συζητήσεις και τις ενέργειες όλων των τάσεων της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής σκέψης θα έχουν, ως φαίνεται, μία και μοναδική κατάληξη: Τη διχοτόμηση.
Κι αυτό θα είναι τραγικό γιατί υπάρχουν δυνατότητες ανατροπής, φτάνει να ξεπερασθούν φοβικά σύνδρομα και τα σύνδρομα «της επιβεβαίωσης», για μια πολιτική που δεν οδήγησε σε συμφωνία. Για μια πολιτική που αποδεδειγμένα εδραιώνει τα κατοχικά δεδομένα. Από τη μια φαίνεται μέσα από τα όσα διαδραματίσθηκαν, στην τετ-α-τετ εμπειρία της διαπραγμάτευσης, να υπάρχει μια σωστή διαπίστωση ότι αυτό που συζητείται ως μοντέλο και ως περιεχόμενο δεν θα λειτουργήσει, δεν είναι βιώσιμο. Η εναλλακτική, ωστόσο, επιλογή που εξετάζεται είναι προς τη λανθασμένη κατεύθυνση. Συζήτηση ενός μοντέλου δύο κρατών, συνομοσπονδίας δεν αποτελεί διέξοδο, είναι καθαρή αυτοχειρία. Η Άγκυρα, ειρήσθω εν παρόδω, ευνοεί συνομοσπονδία δύο κρατών. Γιατί θέλει να ελέγχει και το ελληνοκυπριακό συνιστών κρατίδιο και να είναι μέσω του τουρκοκυπριακού στην Ε.Ε. Η επιλογή δεν είναι μεταξύ των όσων συζητούνται σήμερα και των δύο κρατών. Άσπρο-μαύρο δεν υπάρχει, ούτε στην πολιτική, ούτε στη ζωή. Παρορμητισμοί στη διαχείριση του εθνικού θέματος δεν χωράνε. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, ο οποίος έχει την ευθύνη της διαχείρισης του Κυπριακού, εξασφάλισε τη λαϊκή εντολή να διαπραγματευτεί για την επίτευξη συμφωνίας, με τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Όχι δύο κράτη, ούτε συνομοσπονδία. Γι’ αυτό και κανείς δεν νομιμοποιείται να παραπέμπει σε νωπή εντολή. Η άλλη πτέρυγα, με συμπεριφορά απατημένης συζύγου (τον στήριξαν και τους… πρόδωσε), ασκεί πολιτική μέσα από δογματισμούς και… κολλήματα. Δεν αναζητείται τρόπος διεξόδου καθώς υιοθετούνται χρησμοί, που αυτή την περίοδο παραπέμπουν σε ακροβατισμούς. Προτιμούν τα λιμνάζοντα νερά παρά να εξευρεθούν τρόποι ανατροπής του αδιεξόδου και διαφυγής από ένα μη λειτουργικό μοντέλο. Επικαλούνται τους τρίτους, που επί της ουσίας δεν ασχολούνται, για να δικαιώσουν τις εμμονές τους. Σπεύδουν να ενημερωθούν, για διευκρινίσεις, από την Άγκυρα μέχρι τη Νέα Υόρκη. Η σημερινή ηγεσία του ΑΚΕΛ δείχνει να κινείται αιχμάλωτη του γεγονότος ότι δεν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις στα ψηλά δώματα. Δίνουν την εντύπωση –όπως και κάποιοι συνοδοιπόροι στον ΔΗΣΥ– ότι υπάρχει ευκαιρία για τη ρεβάνς του 2004. Είναι προφανές πως αμφότερες οι τάσεις της λεγόμενης ρεαλιστικής σχολής σκέψης στο Κυπριακό, αν και παρουσιάζονται να διίστανται στην τακτική, επί της ουσίας οι δρόμοι τους συναντώνται στην κατάληξη. Οι εμμονές σε ένα μοντέλο λύσης ή σε παρεμφερές του, η επιμονή για έναρξη εδώ και τώρα συνομιλιών (η μια πτέρυγα), θα οδηγήσουν βαθμηδόν στη διχοτόμηση. Γιατί και οι δύο τακτικές θα αποτύχουν και μια νέα αποτυχία θα προκαλέσει ανεπανόρθωτο κόστος. Θα εδραιώσει, οριστικοποιήσει, τη διχοτόμηση.
Εάν, για παράδειγμα, οι όποιες κινήσεις γίνουν στο Κυπριακό είναι μετά τα αποτελέσματα των γεωτρήσεων της ExxonMobil, θα ενισχύσουν τη Λευκωσία ή όχι; Εάν τόσο αυτή η Κυβέρνηση όσο και οι προηγούμενες σχεδίαζαν στρατηγικά ανοίγματα χωρίς αυτά να αντανακλούνται και στη διαχείριση του Κυπριακού, τότε για ποιο λόγο γίνονται; Με δογματισμούς, γινάτια και μαζοχιστικές τάσεις το Κυπριακό δεν λύνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου