Παραθέτοντας το άρθρο που ακολουθεί, θα θέλαμε να θυμίσουμε σε όλους ότι εδώ και μέρες, από τη στιγμή που ξέσπασαν οι κινητοποιήσεις των ''κίτρινων γιλέκων'', υπήρξαμε οι μόνοι που επιμέναμε στην ανάγκη να μην παρασύρεται η πολιτική ανάλυση από το θυμικό των ανθρώπων...
Επιμέναμε να θυμίζουμε ότι σ αυτή την κινητοποίηση που είχε μεν εξεγερσιακά χαρακτηριστικά αλλά που σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με εξέγερση, οι πρωταγωνιστές του παρασκηνίου είναι περισσότεροι του ενός (με πρώτιστη τη Γεωπολιτική) και ότι αυτό ουδείς έχει το δικαίωμα να το υποτιμήσει. Ταυτόχρονα μ όλα τούτα, τονίζαμε πως όταν θα έρθει η ώρα του συνολικότερου απολογισμού, το μέτρο που θα έχει χαθεί δεν θα μαζεύεται εύκολα, και αυτό θα είναι σε βάρος και του ίδιου του αγώνα και της αυτοπεποίθησης των κοινωνιών...
Όλα αυτά, φροντίσαμε να τα...
αποσαφηνίσουμε με τα ακόλουθα άρθρα...Ο κώδικας που ΔΕΝ έσπασαν τα "Κίτρινα γιλέκα"
Τα "κίτρινα γιλέκα" και οι αφανείς πλευρές μιας κινητοποίησης με πολλαπλούς συντελεστές
Είναι άλλο πράγμα να γράφεις ιστορία και εντελώς διαφορετικό να την κόβεις στα μέτρα σου
Μια στο καρφί και μια στο πέταλο η ΛΑΕ
Μία ακόμη ανάλυση, αυτή του ακολουθεί του κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ, έρχεται να επιβεβαιώσει όλα τούτα που κάποιοι επεχείρησαν επιμελώς να κρύψουν κάτω από το χαλί. Πάμε να την δούμε...
Κ. Κυριακόπουλος
Οι βίαιες διαδηλώσεις των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία δεν ανησύχησαν μόνο τη κυβέρνηση του Εμμανουέλ Μακρόν. Επανέφεραν μνήμες μιας άλλης ταραχής που συγκλόνισε τη Γαλλία και αποτέλεσε ορόσημο, εκείνη του Μαΐου του 1968.
Γαλλία 1968
Τα γεγονότα που πυροδότησαν τις διαδηλώσεις το 1968 έχουν ιστορικό βάθος. Τον Φεβρουάριο του 1960 η Γαλλία υπό τον Ντε Γκωλ καταφέρνει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και γίνεται η τέταρτη πυρηνική δύναμη. Η γαλλική κυβέρνηση είναι περήφανη και δεν υπολογίζει σοβαρά τις αντιδράσεις της Ουάσινγκτον που τάσσεται εναντίον αυτής της εξέλιξης. Σε όλη τη διάρκεια του 1960 η Γαλλία θα συνέχιζε τις πυρηνικές δοκιμές παρά τη καχυποψία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ταυτόχρονα, τηρεί και μια έντονα αντί-βρετανική στάση. Όχι μόνο είναι αντίθετη για την είσοδο του Ηνωμένου Βασιλείου στις ευρωπαϊκές δομές, αλλά και τάσσεται κατά της «ειδικής σχέσης» Ουάσινγκτον- Λονδίνου. Η τελευταία εξαιρούσε τη Γαλλία, γεγονός που δεν άρεσε στον Γάλλο πρόεδρο. Εκείνος επεδίωξε να γίνει μέρος αυτής τη σχέσης. Όμως, ο άγγλο-σαξονικός άξονας αρνήθηκε. Ακόμα, η Γαλλία ένιωθε ότι περιοριζόταν στα πλαίσια του ΝΑΤΟ. Η άγγλο-σαξονική κυριαρχία στον οργανισμό δεν ήταν αποδεκτή από το Παρίσι. Συνεπώς, το 1964 η κυβέρνηση αποφάσισε να αποχωρήσει από το στρατιωτικό σκέλος του Βορειοατλαντικού Συμφώνου.
Η αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ όχι μόνο προκάλεσε ρήγμα στις γάλλο-αμερικανικές σχέσεις, αλλά γέννησε και φόβο διάσπασης της Συμμαχίας. Η Γαλλία ήταν ισχυρό κράτος με σημαντικό ρόλο στην άμυνα της Γηραιάς Ηπείρου. Η απουσία του μόνο προβλήματα μπορούσε να φέρει. Παρά ταύτα, οι Η.Π.Α. σαν αντίβαρο ενίσχυσαν τη Δυτική Γερμανία. Η αποχώρηση των Γάλλων από το ΝΑΤΟ σχετιζόταν και με μια «στροφή» προς μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική. Έτσι, η Γαλλία παρουσιάστηκε σαν μεσάζων μεταξύ Δύσης και Ανατολής εντός του Ψυχρού Πολέμου. Παράλληλα, ενεπλάκη και στον εμφύλιο πόλεμο της Νιγηρίας (1967-1970) υποστηρίζοντας τους αποσχιστές της Μπιάφρα. Η γαλλική εμπλοκή ήταν αντίθετη με την αντίστοιχη βρετανική που τασσόταν υπέρ της νιγηριανής ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Ο γάλλο-βρετανικός ανταγωνισμός συνέχισε να μαίνεται. Επίσης, ο Ντε Γκωλ αναγνώρισε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ανταγωνιστή των Η.Π.Α. στη περιοχή της Ασίας.
Επιπλέον, τον Σεπτέμβριο του 1966 σε ομιλία του στη Καμπότζη τάχθηκε κατά της αμερικανικής εμπλοκής στο Βιετνάμ. Ίσως, το πιο σημαντικό γεγονός που πυροδότησε τα γεγονότα του Μαΐου 1968 ήταν η αντίθεση του Γάλλου προέδρου στο νέο οικονομικό περιβάλλον που σχεδίαζε η αμερικανική κυβέρνηση. Ο χρυσός αναμενόταν να εγκαταλειφθεί κάτι που συνεπαγόταν τη κατάρρευση του Συστήματος του Bretton Woods. Η άρνηση Ηνωμένου Βασιλείου- Ηνωμένων Πολιτειών για τη χρήση χρυσού ως απόθεμα είχε ως απόρροια τον Φεβρουάριο του 1965 γαλλικά πολεμικά πλοία να διασχίσουν τον Ατλαντικό ωκεανό και να φορτώσουν τα αποθέματα χρυσού που αντιστοιχούσαν στη Γαλλία από τις Η.Π.Α.. Το 1967, η αντίθεση της γαλλικής κυβέρνησης στις αμερικανικές ενέργειες για τη διεθνή οικονομία οξύνθηκε. Το 1968 η Γαλλική Κεντρική Τράπεζα είχε αυξήσει τα αποθέματα της σε χρυσό. Ήταν εμφανές ότι το Παρίσι δεν θα δίσταζε να αμφισβητήσει ανοικτά την Ουάσινγκτον. Τον Μάιο του 1968 ταραχές ξέσπασαν στη γαλλική πρωτεύουσα και αλλού.
Το φοιτητικό κίνημα, τα επαγγελματικά σωματεία, οι αναρχικοί καθώς και άλλοι πολίτες διαδήλωναν κατά της συγκεντρωτικής διακυβέρνησης του Ντε Γκωλ. Η γαλλική αστυνομία προσπάθησε να καταπνίξει τους διαδηλωτές. Συγκρούσεις ξέσπασαν που πόλωσαν ακόμα περισσότερο το κλίμα. Η κινητοποίηση των φοιτητών προκάλεσε εντυπωσιασμό στα άλλα κράτη. Ακόμα και σήμερα, ο Μάης του ’68 μνημονεύεται σαν γεγονός- ορόσημο. Η γαλλική κυβέρνηση δέχτηκε ισχυρές πιέσεις. Με κατάλληλους πολιτικούς ελιγμούς πέτυχε να διασπάσει τους διαδηλωτές. Ακόμα, συγκέντρωσε υποστηρικτές της, οι οποίοι διαδήλωναν υπέρ της. Μια ακόμα κίνηση ήταν η καλλιέργεια αισθήματος ανασφάλειας με τη προειδοποίηση του προέδρου ότι υπάρχει κίνδυνος η χώρα να διολισθήσει σε εμφύλιο πόλεμο. Ταυτόχρονα, προκήρυξε εκλογές για τον Ιούνιο, κατόπιν εσωτερικών πιέσεων να παραιτηθεί. Στις εκλογές με συνθήματα κινδυνολογίας κατάφερε να επανεκλεγεί. Μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού, οι διαδηλώσεις είχαν ατονήσει. Όμως, οι συνέπειες για τη χώρα και το πολιτικό μέλλον του προέδρου Ντε Γκωλ ήταν αρνητικές. Στις 28 Απριλίου 1969 ο Ντε Γκωλ παραιτήθηκε από τη προεδρία και οι διάδοχοί του επανέφεραν τη Γαλλία εντός του νέου οικονομικού πλαισίου που επιβλήθηκε από τη κυβέρνηση Νίξον.
Γαλλία 2018
Η εκλογή του Εμμανουέλ Μακρόν στη Γαλλία προκάλεσε αισιοδοξία στους υποστηρικτές του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Ο νέος πρόεδρος ήταν διαμετρικά αντίθετος από την ανταγωνίστρια του, Μαρί Λεπέν. Φαινόταν ότι θα προωθήσει το ευρωπαϊκό σχέδιο ώστε να ενισχυθεί η παρουσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον κόσμο και να αντιμετωπιστούν οι εσωτερικές προκλήσεις. Η ρητορική του, όντως, έδειχνε ότι η περαιτέρω εμβάθυνση ήταν στο πρόγραμμα διακυβέρνησης του. Μια από τις προτάσεις του για την ενίσχυση του κοινού εγχειρήματος αφορά και την αναβάθμιση της Ένωσης στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας. Στις αρχές Νοεμβρίου, ο Μακρόν υποστήριξε το επιχείρημα για δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού, ενώ εμμέσως σε μια λανθασμένη ή σκόπιμη δήλωση στιγμάτισε ως εχθρό πέραν της Κίνας και της Ρωσίας και τις Η.Π.Α.. Επίσης, το Παρίσι τάχθηκε κατά της σχεδιαζόμενης αποχώρησης των Η.Π.Α. από τη Συμφωνία για τους Πυρηνικούς Πυραύλους Μέσου Βεληνεκούς, ενώ δεν το συμφέρει ούτε η αποχώρηση της Ουάσινγκτον από τη συμφωνία με το Ιράν και οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν.
Τα ανωτέρω γεγονότα δείχνουν ότι η Γαλλία επιδιώκει να έχει μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας στις αποφάσεις της και ότι θέλει να ενδυναμώσει τον ρόλο της απέναντι στη Γερμανία εντός της Ε.Ε.. Συνεπώς, η δραστηριοποίηση γαλλικών εταιρειών στην ιρανική αγορά, ζητήματα ασφάλειας και η συνεισφορά της στην ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια είναι σημαντικοί παράγοντες που προκαλούν τη καχυποψία της γαλλικής κυβέρνησης απέναντι σε εκείνη του Τραμπ, δεδομένου του ότι δε φαίνεται να είναι πραγματοποιήσιμες οι γαλλικές φιλοδοξίες. Η συνάντηση Τραμπ- Μακρόν στη γαλλική πρωτεύουσα στα μέσα του προηγούμενου μήνα μόνο δυσκόλεψε τα πράγματα. Παρά το καλό αρχικό κλίμα, οι κινήσεις της γαλλικής προεδρίας προκάλεσαν την σαρκαστική αντίδραση του Αμερικανικού προέδρου. Στο twitter τα όσα έγραψε είναι χαρακτηριστικά: «Ο Εμμανουέλ Μακρόν προτείνει τη δημιουργία δικού του στρατού για να προστατέψει την Ευρώπη απέναντι στις Η.Π.Α., τη Κίνα και τη Ρωσία. Όμως, ήταν η Γερμανία στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (σ.σ. απειλή και εχθρός για τη Γαλλία)- πως το αντιλαμβάνεται αυτό η Γαλλία; Άρχισαν να μαθαίνουν γερμανικά στο Παρίσι πριν οι Αμερικανοί έρθουν. Πληρώστε για το ΝΑΤΟ ή όχι».
Με μια πρώτη ματιά είναι αντιληπτό ότι οι δηλώσεις του Τραμπ στο twitter δεν μπορούν να ληφθούν σοβαρά και ίσως επιθυμεί να κάνει πλάκα. Όμως, κάτι τέτοιο δε φαίνεται να ισχύει. Λίγες μέρες μετά τα tweets, διαδηλώσεις ξέσπασαν στο Παρίσι από το πουθενά. Πρωταγωνιστές ήταν άνθρωποι που φορούσαν κίτρινα γιλέκα. Αυτή η ονομασία τους αποδόθηκε: «κίτρινα γιλέκα». Ο κύριος λόγος ήταν η αύξηση στον φόρο των καυσίμων και κατ’επέκτασιν οι μη φιλολαϊκές οικονομικές πολιτικές του προέδρου. Οι δρόμοι της πρωτεύουσας μετατράπηκαν σε εμπόλεμη ζώνη. Διαδηλωτές και αστυνομικοί συγκρούονταν ανελέητα. Οι καταστροφές ήταν μεγάλες, ενώ αναφέρθηκε και η κλοπή πυρομαχικών από διαδηλωτές. Η κυβέρνηση, μάλιστα, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει και τον στρατό καθώς τουλάχιστον 280.000 Γάλλοι βρίσκονταν στους δρόμους. Μια άλλη συνέπεια της έκρυθμης κατάστασης είναι και η σταδιακή εξάντληση των καυσίμων στα πρατήρια. Τη σοβαρότητα των ζημιών επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο Μακρόν, ο οποίος επισκέφθηκε την Αψίδα του Θριάμβου και τα παρακείμενα μπλόκα. Αν και η ένταση έχει κοπάσει, η κατάσταση εξακολουθεί να είναι κρίσιμη, αφού είναι πολύ εύκολο να ξαναρχίσουν οι διαδηλώσεις.
Ο κοινός παρανομαστής
Και στις διαδηλώσεις του 1968 και σε εκείνες του 2018 κύριοι πρωταγωνιστές αναδείχθηκαν τμήματα της κοινωνίας των πολιτών που θίγονταν περισσότερο από τις πολιτικές της κυβέρνησης. Όμως, υπάρχει και ένας άλλος πρωταγωνιστής: οι Η.Π.Α.. Και το 1968 και το 2018, οι εντάσεις ξέσπασαν όταν οι εκάστοτε Γάλλοι πρόεδροι επιχείρησαν να ανεξαρτητοποιηθούν από τις «αγκάλες» της Ουάσινγκτον και να ακολουθήσουν δικό τους δρόμο, αμφισβητώντας τη πρωτοκαθεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 1968 ήταν ο Ντε Γκωλ που ήρθε σε σχεδόν ολομέτωπη σύγκρουση με τον Λευκό Οίκο και το 2018 είναι ο Μακρόν που επιδιώκει μια ισχυρή Γαλλία εντός μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής Ένωσης σε όλους τους τομείς.
Ο Μάης του ’68 συνέβαλε στην επίσπευση της αποχώρησης του Ντε Γκωλ από την εξουσία και στην επαναφορά της χώρας στην αμερικανική «τροχιά». Ήταν μια «υπενθύμιση» του ποιος είναι κυρίαρχος. Τώρα, τα ποσοστά του Μακρόν καταποντίζονται και η πολιτική θέση του υπονομεύεται.
Το τι θα συμβεί στο μέλλον θα το δούμε. Τις Η.Π.Α. δεν τις συμφέρει ο σχεδιασμός του Μακρόν. Θέλουν αυξημένη οικονομική συμμετοχή των Ευρωπαίων στις αμυντικές δαπάνες στα ευρώ-ατλαντικά πλαίσια, αλλά όχι πλήρη ανεξαρτησία της ευρωπαϊκής άμυνας και ασφάλειας. Η Ουάσινγκτον επιδιώκει να ελέγχει τη κατάσταση. Μια ισχυρή και ανεξάρτητη Ευρώπη δεν είναι επιθυμητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου