Πασαρέλα με αξίες και κανόνες αλά καρτ...

Ορισμένοι διάλογοι νομίζω πως πρέπει να αναδημοσιεύονται αυτοτελώς. Συνιστούν αντιπαράθεση προσεγγίσεων, ωστόσο πίσω από αυτές, αποκαλύπτεται και μια νοσηρότητα στις αντιλήψεις που σύρεται μέσα στην κοινωνία, καθηλώνει τα μυαλά των ανθρώπων, και συντηρεί μιαν επίπλαστη αλλά πολλαπλά επικίνδυνη "δυναμική" διχασμού...

Ένας τέτοιος διάλογος είναι και αυτός που θα σας παραθέσω στη συνέχεια.  Ο λόγος που υφίσταται ως τέτοιος, είναι γιατί ανάμεσά μας υπάρχουν άνθρωποι που δεν τολμούν να δουν πως ότι μας ενώνει έχει δυναμική και διαχρονικότητα, και επιχειρούν πάση θυσία να το δηλητηριάσουν, λες και αυτό που επιζητούν εναγωνίως, είναι να...

"καούν" όλα όσα μπορούν να ενώσουν, για να θριαμβεύσει η καθαρότητα της μοναδικότητας και το ακαταμάχητο της υποκριτικής. Δείτε  που μπορεί να μας οδηγήσει η αλα κάρτ επίκληση "κανόνων", και "αξιών", με τρόπο που αποδεικνύει πως τελικά ούτε κανόνες συνιστούν, ούτε αξίες αδιαπραγμάτευτες... Για πάμε λοιπόν...

Η αρχική ανάρτηση στο FB ήταν η ακόλουθη:

Είναι τραγικό. Αδιανόητο. Δημοσιεύσαμε φωτογραφία θράσους που δείχνει ανθρώπους στην παραλία να κολυμπούν και να απολαμβάνουν τον ήλιο τους, ανάμεσα στα καμμένα, και πιθανόν να πατούν η να κολυμπούν πάνω η δίπλα σε ανθρώπινες σάρκες, και βρήκαμε αυτό το σχόλιο από κάποια κυρία στη σχετική ανάρτηση:

"Δηλαδή σε πόσες μέρες θα ήταν λογικό για σας να ξαναμπεί κάποιος σε εκείνη την θάλασσα;;; η ζωή συνεχίζεται ευτυχώς χωρίς απαραίτητα να ξεχνάμε. (εγώ δεν έχω καμία σχέση με την περιοχή απλώς έτσι μου έκανε εντύπωση το ποστ)"...

Της έκανε εντύπωση το ποστ... Και ενδεχομένως δεν είναι η μόνη.

Καταλάβατε τώρα γιατί τελικά έπρεπε να δημοσιεύσουμε τις φωτογραφίες με τα καρβουνιασμένα πτώματα;;;

Καταλάβατε γιατί κάποιοι καθωσπρεπιστές προσπάθησαν με πέτσινα ηθικά κηρύγματα να μας αποτρέψουν τις προηγούμενες ημέρες;;;

Καταλάβατε ότι εκεί έγινε φονικό, αλλά για κάποιους πέρα βρέχει;;;

Λυπαμαι κύριοι αλλά εγώ ζωωδέστερο ένστικτο από αυτό της εικόνας δεν έχω ξανασυναντήσει.

Τα σχόλια που ακολούθησαν (και δεν έχουν σημασία τα ονόματα των σχολιαστών) ήσαν τα εξής:

Σχόλιο 1: Από κάπου μπάζει μαλάκες. Δεν εξηγείται αλλιώς.

Προσέξτε τώρα και τη συνέχεια...

Σχόλιο 2: Είστε λάθος.... Οπως λαθος λάθος και η κυρία που κατηγορείτε Πιάσατε τα άκρα και οι δυο.

Απάντησή μας: Ευχαρίστως να μας υποδείξετε ποια είναι η ορθή προσέγγιση.

Σχόλιο 2α: Κάπου στην μέση.... Φυσικά και η ζωή συνεχίζεται Τιμάμε τους νεκρούς με αγώνες κι όχι να γυρνάμε πτώματα στο διαδίκτυο.. Φυσικά κι ο κόσμος θα πάει στην περιοχή για μπάνιο σιγά σιγά... Μην είστε υπερβολικοί από τον καναπέ σας.

Απάντησή μας: Το μόνο υπερβολικό που βρίσκω, είναι να επιχειρεί να κρίνει τις πολιτικές συμπεριφορές κάποιων, μια κυρία που είναι όλη μέρα στο διαδίκτυο, φυσικά και στον καναπέ της. Αλλά περί ορέξεως… δεν μας πέφτει λόγος, και δε θα σας κρίναμε ποτέ γι αυτό, αν δεν εγκαινιάζατε τόσο άστοχα την κριτική σας. 

Κατά τα λοιπά συμφωνούμε ότι η ζωή συνεχίζεται κυρία (τάδε). Αλλά δεν συνεχίζεται ευθύγραμμα. Και όσοι θέλουν να συγκαταλέγονται στους πρωταγωνιστές της, οφείλουν να ακολουθούν αυτόν τον κανόνα και να προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του. 

Όσοι δεν αντιλαμβάνονται πως οφείλουν τουλάχιστον όσο διαρκεί η αναζήτηση νεκρών, να σεβαστούν και τους νεκρούς και τη διαδικασία, αλλά και την άμμο πάνω στην οποία απλώνουν την ξαπλώστρα τους, μπορούν να εκλαμβάνονται κάλλιστα ως μέρος του θλιβερού ντεκόρ, αλλά σε καμία περίπτωση ως πρωταγωνιστές της ζωής που συνεχίζεται. 

Προφανώς και οι νεκροί τιμώνται με αγώνες. Αλλά οι αγώνες δεν υποδεικνύονται υπερφίαλα από αυτόκλητους τεχνογνώστες. Εμπνέονται. Και η έμπνευση δεν προκύπτει πως είναι αυτονόητα εκπορευόμενη από όσους δηλώνουν αυτάρεσκα κάτοχοι της αγωνιστικής τεχνογνωσίας. Είναι μια διεργασία πολύ πιο σύνθετη, έχει περισσότερη ψυχή και λιγότερη κούφια συνθηματολογία, και θα παρακαλούσα να μη την αδικείτε έτσι. 

Αυτό τέλος που εσείς αποκαλείται «γύρισμα πτωμάτων στο διαδίκτυο», είναι ο πιο φτηνός τρόπος για να απαξιώνει κανείς το δικαίωμα των ανθρώπων που θα το ήθελαν, να έχουν απόλυτη επίγνωση του εγκλήματος που συνέβη στην Ανατολική Αττική. 

Αν αυτή η κυρία είχε τολμήσει να δει την πραγματική εικόνα της φρίκης, και επέμενε στην ίδια λογική, θα ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Τώρα μπορεί να είναι απλώς αφελής ή απερίσκεπτη.

«Περιφορά νεκρών στο διαδίκτυο» θα αποκαλούσατε την επίδειξη φωτογραφιών με τον δολοφονημένο Τσαρούχα; 

Του Πόλκ; 

Του Τσε; 

Του Αξαρλιάν; 

Του Άλντο Μόρο; 

Του Λαμπράκη; 

Των παιδιών του Βιετνάμ; 

Της Βασιλακοπούλου; 

Του Διστόμου; 

Των Καλαβρύτων και των άλλων ολοκαυτωμάτων; 

Των εκτελεσμένων στους δρόμους της Αθήνας από τις δυνάμεις Κατοχής, τους Άγγλους… 

Τους νεκρούς της πείνας φορτωμένους στα κάρα της δημαρχίας; Και τόσων άλλων… 

Όλες αυτές οι «περιφορές νεκρών» όπως τις αποκαλείτε, έγιναν – και καλώς έγιναν – για να αποκτήσει και ο τελευταίος πολίτης πραγματική εικόνα για τη φρίκη, για να μην εξαργυρώνεται η οργή του σε πρακτικές φτηνής επικοινωνιακής διαχείρισης. 

Αφήστε λοιπόν τα μεγάλα λόγια κυρία μου. Και δεν υπάρχουν κανόνες αλά καρτ. Με εκατό δολοφονημένους ανθρώπους, δεν παίζεις το παιχνίδι του καθωσπρεπισμού. Λυπάμαι αλλά δεν έχετε καταλάβει τίποτε απ όσα συμβαίνουν στην πραγματική ζωή.

Τα υπόλοιπα σχόλια εάν υπάρξουν, θα είναι δικά σας...

Κ. Κυριακόπουλος