Είναι γνωστοί και καταξιωμένοι. Έχουν άποψη και την εκφράζουν, προφανώς όχι μόνο για να την μοιραστούν αλλά και για να… πείσουν. Μέχρι εδώ όλα καλά. Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, το ερώτημα παραμένει: Πείθουν; Και αν ναι, ποιους; Μήπως εκείνους που δεν υπήρχε καν ανάγκη να πειστούν, καθότι ήδη (πε)πεισμένοι;;;...
του ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΚΑΦΙΔΑ
Σαράντα πέντε επιφανείς προσωπικότητες του ακαδημαϊκού χώρου από ολόκληρο τον κόσμο συνυπέγραψαν επιστολή προς την εφημερίδα Guardian μέσω της οποίας εκφράζουν την υποστήριξή τους στη Συμφωνία των Πρεσπών. Μέχρι εδώ όλα καλά. Το μήνυμα εστάλη μεν, αλλά σε ποιον; Υπάρχει περίπτωση ο Τόνι Νέγκρι ως...
συνυπογράφουσα προσωπικότητα και η εφημερίδα Guardian ως μέσο να έχουν απήχηση σε κάποιον που δεν είναι ήδη υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών; Σε έναν ψηφοφόρο για παράδειγμα του VMRO-DPMNE που θα κληθεί να πάρει θέση στο επερχόμενο δημοψήφισμα στη γείτονα; Υπάρχει περίπτωση ο Νέγκρι να καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε π.χ. ο Νίκος Μέρτζος όταν μίλαγε υπέρ μιας συμφωνίας με τη γείτονα στο ονοματολογικό; Οι διανοούμενοι προφανώς και πρέπει να τοποθετούνται, χωρίς διάθεση αυτολογοκρισίας, στο πλαίσιο μιας ελεύθερης και δημοκρατικής διακίνησης ιδεών μπας και γίνουμε όλοι σοφότεροι. Το ευρύ κοινό, ωστόσο, έχει αρχίσει να αποκτάει μια «μνησίκακη» αλλεργία στους διανοούμενους. Ίσως επειδή νιώθει ότι του κάνουν κήρυγμα οι βολεμένοι του συστήματος.
Το φαινόμενο δεν είναι καινοφανές, ούτε ελληνικό. Επεκτείνεται από το Ελσίνκι έως τις ΗΠΑ, και από τα Βαλκάνια έως τη Ρώμη, πηγαίνοντας χέρι-χέρι με την άνοδο του λαϊκισμού. Το ευρύ κοινό άλλοτε απέρριπτε τις αυθεντίες από «μνησίκακη» μειονεξία. Σήμερα της απορρίπτει νιώθοντας το ίδιο αυθεντία, μέσα από το στρεβλωτικό πρίσμα της εξισωτικής αυτοπροβολής των social media. Οι Ρεπουμπλικάνοι ψηφοφόροι στις ΗΠΑ εμφανίζονται σε ποσοστό 68% με 74% να εγκρίνουν ακόμη και τη στάση του Ντόναλντ Τραμπ απέναντι στον Πούτιν. Επιλέγουν, κοινώς, να κάνουν το αντίθετο από εκείνο που τους υπαγορεύουν διανοούμενοι και αναλυτές. Και οι ψηφοφόροι στην Ιταλία εμπιστεύονται την συγκυβέρνηση των Σαλβίνι-Ντι Μάιο περισσότερο από κάθε άλλη κυβέρνηση των τελευταίων 12 ετών. Απέναντι στο φαινόμενο, οι επαΐοντες οφείλουν να τοποθετηθούν αναζητώντας νέες στρατηγικές απεύθυνσης. Εάν θέλουν, φυσικά, να συνεχίσουν να μπορούν να πείθουν… και κάποιους άλλους πέρα από τους ήδη μυημένους.
Μερίδα της γερμανικής αριστεράς λέγεται, πάντως, πως ετοιμάζει «αντι-διανοουμενίστικη» «υλιστική» αντεπίθεση, μπας και καταφέρει να ανακόψει την άνοδο του AfD, με ηγέτιδα την «νυν πραγματίστρια» Ζάρα Βάγκενκνεχτ. «Η απάντηση της γερμανικής αριστεράς στον δεξιό λαϊκισμό πρόκειται να καθορίσει το μέλλον της», έγραφε το περιοδικό Jacobin, με το μέλλον ωστόσο να διαγράφεται αβέβαιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου