Άμεση άσκηση των «παγωμένων» δικαιωμάτων στο πλαίσιο ενός νέου Εθνικού οράματος, μακριά από λογικές που ροκανίζουν πατρίδες

Η επιθετικά αναθεωρητική Τουρκία, δεν είναι απλώς μια πιθανολογούμενη εκδοχή. Είναι η ωμή πραγματικότητα με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπος ο Ελληνισμός στο σύνολό του...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι μια δυναμικά εξελισσόμενη πραγματικότητα, η οποία μετουσιώνεται σε έναν ολοκληρωμένο και πλήρως επικαιροποιημένο στρατηγικό σχεδιασμό, που υλοποιείται, βήμα – βήμα και σε πολλαπλά επίπεδα, από την Τουρκική εξωτερική πολιτική. 

Είναι μοιραίο λοιπόν να συνυπολογίζεται, ΚΑΙ στην στρατηγική διαχείριση και των υπολοίπων τοπικών και περιφερειακών δρώντων στην ευρύτερη περιοχή…

Γι’ αυτό και η πρώτιστη υποχρέωση, είναι η ανάγκη να αποκωδικοποιηθεί σωστά, το σύνολο των παραμέτρων που την συνθέτουν, ΤΟΣΟ από την Ελλάδα ΟΣΟ ΚΑΙ από την Κύπρο, οι πολιτικές ηγεσίες των οποίων, αρκούνται στην διαχείριση αυταπατών και ψευδαισθήσεων, και με αυτήν την έννοια αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων, και απολύτως ανεπαρκείς να διαχειριστούν τις σύνθετες προκλήσεις της συγκεκριμένης ιστορικής εποχής.

Οι τακτικοί βηματισμοί της Τουρκίας, αντιστοιχίζονται απόλυτα με την επιθετικότητα της στρατηγικής της αντίληψης, και δυστυχώς αυτή η μεθοδολογία, αποδίδει καρπούς.

• Πρώτον: Η διεθνής κοινότητα η οποία θα έπρεπε να είναι σταθερά προσανατολισμένη και τοποθετημένη με κατηγορηματικότητα απέναντι στην κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα, εμφανίζεται να ροκανίζει σταδιακά και εμπράκτως τις προγενέστερες θετικές της αποφάσεις, και να πλασάρεται υποστηρικτικά και απροκάλυπτα στο... πλευρό της κατοχικής δύναμης.

Έτσι, το πιεστικό πλαίσιο το οποίο προωθεί την τελευταία δεκαετία ο ΟΗΕ, με την άμεση εμπλοκή ΚΑΙ του Γενικού του Γραμματέα (από τον Ανάν έως και τον Γκουτιέρες), κινείται στην λογική της εξυπηρέτησης των τουρκικών επιδιώξεων, και αναζητεί σταθερά τρόπους ικανούς να συμπαρασύρουν ΚΑΙ την Ελληνική πλευρά, στο να προσυπογράψει την αποδοχή (άρα και την οριστική νομιμοποίηση) του κατοχικού κεκτημένου, πράγμα το οποίο αποτελεί και την πρώτιστη τουρκική επιδίωξη.

Ακόμη και τώρα, οι πιέσεις που ασκούνται από τον ΓΓ του ΟΗΕ για την συναποδοχή ενός πλαισίου ασφυκτικά πιεστικού και εν τέλει καταστροφικού για τον Κυπριακό Ελληνισμό, είναι αφόρητες και από κάθε άποψη απαράδεκτες.

• Δεύτερον: Η Τουρκία έχει ως πρώτιστη στόχευση, την επιδίωξη να «κλειδώσει» τετελεσμένα ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ. Και η Κύπρος είναι το καταλληλότερο θέατρο για την υλοποίηση αυτής της στρατηγικής επιδίωξης.

Πριν απ’ όλα γιατί στην Κύπρο η Τουρκία ασκεί ήδη Κατοχή. Και η Κατοχή θεμελιώνεται και εδραιώνεται ΜΟΝΟΝ με την παρουσία κατοχικών δυνάμεων (ενόπλων ή εποίκων) ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ. 

Αυτός είναι και ο λόγος που η Τουρκία ΔΕΝ συζητά την πιθανότητα ΠΛΗΡΟΥΣ αποχώρησης της ένοπλης κατοχικής δύναμης από το νησί… 

Και φυσικά αυτός είναι ο λόγος που, δίπλα στο πρόβλημα των δεκάδων χιλιάδων εποίκων, και στο επίσης πρόβλημα της επιστροφής των προσφύγων στις πατρογονικές τους εστίες, έρχεται να προστεθεί και το καινούριο ΚΑΤΟΧΙΚΟ βήμα που δικαιολογημένα βαφτίστηκε ως «ΝΕΑ ΚΑΤΑΛΗΨΗ της ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ».

• Τρίτον: Η Τουρκία επιδιώκει να διευρύνει τα τετελεσμένα ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ, και αυτό δυστυχώς δείχνει να μην το αντιλαμβάνεται η Ελληνική εξωτερική πολιτική, η οποία επιμένει να παραδέρνει σε χαοτικές προσεγγίσεις, που ερμηνεύουν αυθαίρετα, αντιεπιστημονικά και σε κάθε περίπτωση ανυπόστατα, τους τουρκικούς χειρισμούς και επιδιώξεις.

Ακούσαμε κυβερνητικά στελέχη να δηλώνουν απονεμητές Δικαίου, νομιμοποιώντας έτσι ευθέως και από την πόρτα τον Τουρκικό επιθετικό αναθεωρητισμό…

Ακούσαμε κυβερνητικά στελέχη να δηλώνουν πως δεν ανησυχούν, διότι δεν είναι δεδομένη η επάρκεια σε τεχνογνωσία προκειμένου η Τουρκία να πραγματοποιήσει εξόρυξη εκεί που επιχειρεί κατά παράβαση των κανόνων του διεθνούς δικαίου.

Και φυσικά ακούμε περίεργους συλλογισμούς, σύμφωνα με τους οποίους, οι Τούρκοι «πιέζουν» αεροναυτικά στο Αιγαίο, για να συγκρατήσουν «εντός των τειχών» την Ελλάδα προκειμένου να μην απλώσει τα φτερά της στην ΝΑ Μεσόγειο ως «Δύναμη σταθερότητας» και άλλα κουλά.

Είναι τραγικό το γεγονός πως μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του τόπου δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Και τα αυτονόητα είναι πολύ συγκεκριμένα και με ΚΑΘΟΛΙΚΗ ισχύ για ολόκληρο τον πλανήτη.

• Κατοχή ασκείται όταν έχεις διασφαλισμένη την δυνατότητα να διατηρείς κατοχική δύναμη ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ…
• Κατοχή ασκείται όταν έχεις διασφαλισμένη την δυνατότητα να ασκείς κυριαρχικά δικαιώματα ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ…
• Η Κατοχή ΔΕΝ ανατρέπεται νομιμοποιώντας το «δικαίωμα» της κατοχικής δύναμης να λειτουργεί ως τέτοια…
• Η Κατοχή ανατρέπεται ΜΟΝΟΝ εάν ανακτήσεις πλήρως την δυνατότητα να ασκήσεις κυριαρχικά δικαιώματα ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ, αποστερώντας πλήρως από την δύναμη κατοχής αυτό το δικαίωμα…

ΚΑΜΙΑ δύναμη και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν κατάφερε να λειτουργήσει ως δύναμη Κατοχής, ακόμη κι εκεί που διέλυσε τα πάντα με ανελέητους βομβαρδισμούς αεροπορικούς και άλλους, χωρίς να «βάλει πόδι» στο έδαφος. 

• Ως δύναμη Κατοχής εδραιώνεσαι ΜΟΝΟΝ εάν ΠΑΤΗΣΕΙΣ το έδαφος μιας άλλης επικράτειας… 
• ΜΟΝΟΝ εάν της ΣΤΕΡΗΣΕΙΣ την δυνατότητα να ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα επί αυτού του εδάφους… 
• ΜΟΝΟΝ εάν ΕΔΡΑΙΩΣΕΙΣ την δυνατότητά σου να είσαι ΕΣΥ, και ΟΧΙ Ο ΝΟΜΙΜΟΣ κύριος, αυτός που θα ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε μια συγκεκριμένη περιοχή.

Αυτά λένε οι κανόνες… Και στη βάση αυτών των αδιαπραγμάτευτων αυτονόητων κινείται μεθοδικά η Τουρκική εξωτερική πολιτική.

• Στην Κύπρο ασκεί Κατοχή και επιδιώκει να την νομιμοποιήσει απειλώντας με την ισχύ προκειμένου να καθυποτάξει τους πρόθυμους αλλά και το διεθνές δίκαιο…
• Στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο, επιδιώκει να επιβάλει ντε φάκτο το «δικαίωμά» της να νομιμοποιήσει την κατοχική της παρουσία, με πλατφόρμες άντλησης, με συμφωνίες διακρατικές, και παζαρεύοντας θεμελιώδη ανταλλάγματα από τους πάντες.

Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με το όνομά τους…

• Η Ελληνική πολιτική ηγεσία που κατέρρευσε στις πρόσφατες εκλογές, λειτούργησε ως τελάλης αλλότριων συμφερόντων και δικαίων και όχι ως αδιαφιλονίκητος υπερασπιστής των δικαίων του Ελληνισμού στην Ελλάδα Και στην Κύπρο…
• Η καινούρια πολιτική ηγεσία που αναδείχτηκε, όχι μονάχα δεν απονομιμοποίησε τα απαράδεκτα της προηγούμενης… Αλλά επέλεξε να κινηθεί στην πεπατημένη και επιπροσθέτως να λειτουργήσει με ακόμη πιο προκλητική δουλοπρέπεια, προϊδεάζοντας την Ελληνική κοινή γνώμη για το πάρτι των F-35 που πρόκειται να ξεκινήσει, ώστε να ξελασπώσει την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
• Η πολιτική ηγεσία της Κύπρου, επιμένει να κινείται στον αστερισμό των επιλογών που κατέρρευσαν στο Κρανς Μοντανά, με νέους ακόμη πιο επονείδιστους όρους που επιβάλλονται από τον ΓΓ του ΟΗΕ και φυλακίζουν την Κύπρο και την επίλυση του προβλήματος.

Και οι δύο μαζί επιμένουν να κινούνται στον ρόλο του ατζέντη των εθνικών ασημικών, χωρίς στρατηγική στόχευση… Χωρίς εθνικό όραμα… Με μια εξωτερική πολιτική πλήρως υποταγμένη στην φτηνολογιστική της ενέργειας… Αδιαφορώντας τελικά για το γεγονός πως αυτή η λογική, ροκανίζει πατρίδες και δημιουργεί γεωπολιτικά τέρατα στο εγγύς γεωπολιτικό περιβάλλον.

Η Ελλάδα και η Κύπρος, αντί να βγάλουν στο σφυρί τα ρετάλια τους, όφειλαν να απαιτήσουν και να επιβάλουν: ΕΛΕΥΘΕΡΗ και με διεθνώς θεμελιωμένη υπόσταση ΠΑΤΡΙΔΑ. Και αυτό σημαίνει πρακτικά τρία πράγματα:

• Τέλος οριστικό και αμετάκλητο στα παιχνίδια του ΟΗΕ. Πρώτο και μοναδικό λόγο έχουν οι κανόνες και τα προγενέστερα ψηφίσματα. Τίποτε άλλο… Καμία ίντριγκα… Καμιά σκοπιμότητα… Καμία απολύτως ανίερη κολεγιά…
• Τακτό χρονοδιάγραμμα λύσης στο Κυπριακό. Όχι της όποιας λύσης. Λύσης δίκαιης και βιώσιμης, χωρίς κατοχική παρουσία και με ισχυρές και απόλυτες διεθνείς εγγυήσεις σαφώς περιγεγραμμένες…
• Άμεση άσκηση των «παγωμένων» δικαιωμάτων τα οποία οφείλει να ασκεί κάθε κυρίαρχη χώρα σε όλο το εύρος των συνόρων της. Από την Θράκη και την στήριξη της εθνικής μειονότητας στην Αλβανία, μέχρι τα χωρικά ύδατα και την οριοθέτηση της ΑΟΖ.
• Εξαναγκασμός σε πλήρη απομάκρυνση της Κατοχικής δύναμης και αποθάρρυνσή της από κάθε σκέψη επανόδου σε όλο το εύρος άσκησης ολοκληρωμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ελληνισμού.

Προφανώς ο γράφων έχει επίγνωση του τί σημαίνει «εξαναγκασμός σε πλήρη απομάκρυνση της Κατοχικής δύναμης»…

• Προφανώς αυτό παραπέμπει σε «Ισχύ»…
• Προφανώς η απαιτούμενη ισχύς, μέχρι να καταστεί στο σύνολό της ίδιον μέγεθος, θα πρέπει να διασφαλίζεται από τους παρατρεχάμενους στρατηγικούς συμμάχους που «καίγονται» για «στρατηγικές» συμμαχίες…
• Προφανώς στο πλαίσιο μιας τέτοιας «στρατηγικής» συμφωνίας, οι παραχωρήσεις ΚΑΙ των Αμερικανών… ΚΑΙ της Αιγύπτου… ΚΑΙ του Ισραήλ… Θα πρέπει να είναι οι οφειλόμενα αναγκαίες υπέρ της Ελλάδας ΚΑΙ της Κύπρου…

Και τέλος προφανώς δεν είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε πως ΧΩΡΙΣ όλα τα παραπάνω… ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ συμμαχία ΔΕΝ υφίσταται…

Και πως… Με κατοχική δύναμη παρούσα… ΔΕΝ υφίσταται… ΟΥΤΕ δίκαιο… ΟΥΤΕ λύση… ΟΥΤΕ κυριαρχικό δικαίωμα… ΟΥΤΕ καν σοβαρή συζήτηση περί όλων αυτών μπορεί να υπάρξει…

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"