Κάποιοι ισχυρίζονται πως υπάρχει τρικυμία στο μυαλό του κ.
Τράμπ και στα τεκταινόμενα εντός του Λευκού Οίκου, αναφορικά με την διαχείριση της σύνθετης εξίσωσης που προσδιορίζει
την ποιότητα των Αμερικανοτουρκικών
σχέσεων…
Ηγεμονία σε ελεύθερη πτώση…
Ωστόσο, όταν οι εξελίξεις αυτές δεν αποτραπούν, τότε οι πάντες είναι υποχρεωμένοι να συνυπολογίσουν τα καινούρια δεδομένα, όχι πλέον με όρους νομικού πολιτισμού, αλλά με βάση την σκληρή νέα γεωπολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται.
Και αυτή η νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, ΔΕΝ είναι ένα άθροισμα εμπορικών πράξεων για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά στο περιβάλλον μιας σκληρής εμπορικής ανταπάντησης, με ρήτρες, περιορισμούς και λοιπές απαγορεύσεις.
Η τουρκική εξωτερική πολιτική ως αναπόσπαστο μέρος αυτής της πραγματικότητας, είναι ένα δυναμικό μέγεθος, το οποίο έχει δραπετεύσει από...
τον συμπληρωματικό ρόλο που του διασφάλισαν οι σχέσεις εξάρτησης και υποταγής στις ΗΠΑ, και έχει μεταπηδήσει οριστικά στην γεωπολιτική σκακιέρα της επόμενης μέρας.
Αλίμονο λοιπόν εάν υπέκυπτε σε τιμωρητικές «απειλές» και κάθε λογής εμμονικές προσεγγίσεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που η όποια επιμονή σε αντιλήψεις τιμωρητικής διαχείρισης που υπαγορεύεται από το νομικό οπλοστάσιο των ΗΠΑ, είναι δεδομένο πως θα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ ΚΑΙ για τις ίδιες τις ΗΠΑ, αλλά ΚΑΙ για την βιωσιμότητα των στρατηγικών τους σχεδιασμών.
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη…
Όσοι λοιπόν επιμένουν να αναμασούν τις σκληρές προβλέψεις των Αμερικανικών νόμων, και να μένουν σ αυτές, είναι προφανές ότι δεν αντιλαμβάνονται την μεγάλη εικόνα που διαμορφώνεται στην γεωπολιτική της Ευρασίας, στο περιβάλλον των ευρύτερων πλανητικών ανατροπών.
Η ρήξη στις Αμερικανοτουρκικές σχέσεις, ΔΕΝ είναι μια απλή παρέκκλιση από την κανονικότητα, που θα μπορούσε να αποκατασταθεί σε ένα περιβάλλον πιέσεων και εκβιασμών.
Είναι μια επιλογή που συντελέστηκε συνειδητά και απολύτως ενορχηστρωμένα με πρωτοβουλία του μεγάλου στρατηγιστή της Άγκυρας… Είναι μια επιλογή που η περαιτέρω κλιμάκωσή της, σφυρηλατεί μια καινούρια πραγματικότητα ισχύος με ευρύτατο γεωπολιτικό αποτύπωμα, την οποία ουδείς δικαιούται να παραβλέψει… Είναι μια επιλογή με ξεχωριστή στρατηγική βαρύτητα, στην οποία μετουσιώνεται η παράμετρος της περιφερειακής ισχύος, ως στοιχείο σύμφυτο με την φυσιογνωμία του πολυπολικά διαμορφωνόμενου κόσμου.
Η πολυπλοκότητα στη διαχείριση αυτής της καινούριας πραγματικότητας που διαμορφώνεται στο περιβάλλον ΚΑΙ της Αμερικανοτουρκικής ρήξης, αναδεικνύει και μια σειρά από καινούρια στοιχεία στην μεταβαλλόμενη στρατηγική σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη, με πρώτιστο αυτό της ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ των παραδοσιακών αντιπάλων, στις προκλήσεις της νέας εποχής.
Δεν είναι εύκολες οι επιλογές…
Για την Ρωσία, προφανώς τα πράγματα ήταν ευκολότερα, διότι ήταν στην σχετικά εύκολη πλευρά της εξίσωσης, αφού ο ρόλος της ως κάτοχος του γεωπολιτικού σωσίβιου που είχε ανάγκη ο Ερντογάν, ήταν δεδομένος, και αυτό που όφειλε να κάνει, ήταν να αποδείξει την προθυμία της να το διαθέσει, αλλά ΚΑΙ την ικανότητά της να το διαχειριστεί εποικοδομητικά.
Για τις ΗΠΑ όμως, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα, διότι αίφνης βρέθηκε – και ενδεχομένως βρέθηκε ανέτοιμη – μπροστά στην ανάγκη να διαχειριστεί πολλαπλές και σύνθετες παραμέτρους στην δύσκολη πλευρά αυτής της εξίσωσης.
Οι περισσότερο προσγειωμένοι (μεταξύ των οποίων είναι ΚΑΙ ο Αμερικανός πρόεδρος), αντιλαμβάνονται πως η γροθιά ΔΕΝ μπορεί να τσακίσει το μαχαίρι, και επιχειρούν να ισορροπήσουν σε μια επικοινωνιακή διεργασία που να «σώζει» τα προσχήματα, στο συνδυασμό της με μια διαχειριστική πρακτική που να επιχειρεί να σώσει ΚΑΙ την παρτίδα.
Το πολιτικό ξεκατίνιασμα…
Ομοίως κερδισμένη εμφανίζεται και η Ρωσική εξωτερική πολιτική, η οποία πέρα από τις αυτοτελείς «επιδόσεις» που μπορεί να καταγράφει στο πλαίσιο της πρωτογενούς της άσκησης, δημιουργεί ΚΑΙ μια δευτερογενή αξιόλογη παρακαταθήκη, ως προϊόν της τοκοφόρου γεωπολιτικής επένδυσης, που σχετίζεται με τον τρόπο διαχείρισης – αξιοποίησης της Αμερικανοτουρκικής ρήξης.
Επίλογος…
Οι σημαντικές προκλήσεις ωστόσο, αφορούν την δική μας την χώρα, και την ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, πως σε ένα τέτοιο περιβάλλον ρευστότητας και καταφανούς κρίσης στρατηγικής της Αμερικανικής υπερδύναμης, η Ελλάδα οφείλει να έχει άποψη και ρόλο.
Κανένα από τα δυο δεν δικαιώνεται στο περιβάλλον της δουλοπρέπειας στην οποία σύρεται διαχρονικά, διότι αυτό είναι το περιβάλλον στο οποίο πάρα πολύ σύντομα θα κληθεί να συρθεί άβουλη, αμήχανη και πλήρως παραδομένη, στο τραπέζι του γεωπολιτικού Προκρούστη.
Η Ελλάδα στην παρούσα γεωπολιτική συγκυρία, θυματοποιείται όσο πουλά το τομάρι της ως αποκούμπι των Αμερικανών, διότι ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ την ώρα των αποφάσεων, σημαίνει ΘΥΜΑ. Και αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί.
Στην λογική της πτωχής πλην τίμιας ψωροκώσταινας, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε μια εξωτερική πολιτική με ταυτότητα, με άποψη, με δυναμική προβολή στο μέλλον, με επικαιροποιημένη και επιθετική εθνική ατζέντα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται ως δεδομένο αποκούμπι και περιφερειακό δεκανίκι των ΗΠΑ, γιατί σύντομα θα αντιμετωπιστεί ως αναλώσιμο για τον εξευμενισμό τρίτων.
Η Ελλάδα οφείλει και επιβάλλεται να επενδύσει στην ανασφάλεια των ΗΠΑ, ως μια ΜΗ ΔΕΔΟΜΕΝΗ χώρα. Είναι η μοναδική ικανή και αναγκαία συνθήκη, προκειμένου να διαμορφώσει ΛΙΣΤΑ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ δραπετεύοντας η ίδια από την ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΘΥΜΩΝ, και παράλληλα να καταστεί περιφερειακός πρωταγωνιστής που διατυπώνει όρους, αρνούμενη να παραμείνει κομπάρσος στα απόνερα του γεωπολιτικού παιγνίου.
Η Ελλάδα ακόμη ΜΠΟΡΕΙ… Και αυτή την πραγματική δυνατότητα σε λίγο θα την απωλέσει, και θα την απωλέσει ΟΡΙΣΤΙΚΑ, όσο αρνείται να συνειδητοποιήσει τον ρόλο της και τους πραγματικούς κινδύνους που την περιβάλλουν.
Αυτό όμως που είναι βέβαιο, είναι πως τρικυμία όντως υπάρχει, στα μυαλά όμως όλων εκείνων, που επιχειρούν να ερμηνεύσουν μια πολύπλοκη
εξίσωση στρατηγικής, με μοναδικά εργαλεία, την μπακαλίστικη αριθμητική των τριών πράξεων και τον άκρατο φορμαλισμό
στην προσέγγιση των δεδομένων και των πραγματικών προκλήσεων.
Η σκληρότητα των
Αμερικανικών νόμων, όπως και η αυστηρότητα
στην διαδικασία της εφαρμογής τους είναι δεδομένη. Αλλά στις διεθνείς σχέσεις και κυρίως στα κρίσιμα γεωστρατηγικά
διακυβεύματα, τα διλήμματα και τα
επίδικα είναι διαφορετικά, και ως τέτοια δεν στριμώχνονται σε
υπεραπλουστευτικές προσεγγίσεις.
Εδώ, το αποτέλεσμα των
όποιων χειρισμών, σταθμίζεται αντικειμενικά, από την συμβολή του στην
δυναμική και στα ταυτοτικά χαρακτηριστικά των εξελίξεων και όχι από την τεχνική έκθεση του δημόσιου υπάλληλου - κοινωνικού
λειτουργού, αναφορικά με την νομιμοφροσύνη των συντελεστών που θα το καθορίσουν.
Εδώ, οι συντελεστές διαμορφώνουν
τον γεωπολιτικό καμβά της επόμενης μέρας, και ΔΕΝ είναι πρωταγωνιστές σε σενάριο κοινωνικής νουβέλας όπως
πιστεύουν οι αφελείς.
Ηγεμονία σε ελεύθερη πτώση…
Οι Αμερικανικοί νόμοι
λοιπόν, οι οποίοι παρεμβαίνουν «ρυθμιστικά»
προκειμένου να οχυρώσουν τον ηγεμονισμό των ΗΠΑ στις διεθνείς και στις μεταξύ
των συμμάχων τους σχέσεις, υπάρχουν πρωτίστως για να προλαμβάνουν και εν τέλει για να αποτρέπουν εξελίξεις που θα έθεταν σε αμφισβήτηση αυτόν τον
ηγεμονισμό.
Ωστόσο, όταν οι εξελίξεις αυτές δεν αποτραπούν, τότε οι πάντες είναι υποχρεωμένοι να συνυπολογίσουν τα καινούρια δεδομένα, όχι πλέον με όρους νομικού πολιτισμού, αλλά με βάση την σκληρή νέα γεωπολιτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται.
Και αυτή η νέα γεωπολιτική πραγματικότητα, ΔΕΝ είναι ένα άθροισμα εμπορικών πράξεων για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά στο περιβάλλον μιας σκληρής εμπορικής ανταπάντησης, με ρήτρες, περιορισμούς και λοιπές απαγορεύσεις.
Η τουρκική εξωτερική πολιτική ως αναπόσπαστο μέρος αυτής της πραγματικότητας, είναι ένα δυναμικό μέγεθος, το οποίο έχει δραπετεύσει από...
τον συμπληρωματικό ρόλο που του διασφάλισαν οι σχέσεις εξάρτησης και υποταγής στις ΗΠΑ, και έχει μεταπηδήσει οριστικά στην γεωπολιτική σκακιέρα της επόμενης μέρας.
Αλίμονο λοιπόν εάν υπέκυπτε σε τιμωρητικές «απειλές» και κάθε λογής εμμονικές προσεγγίσεις.
Αυτός είναι και ο λόγος που η όποια επιμονή σε αντιλήψεις τιμωρητικής διαχείρισης που υπαγορεύεται από το νομικό οπλοστάσιο των ΗΠΑ, είναι δεδομένο πως θα μετατρέπεται σε μπούμερανγκ ΚΑΙ για τις ίδιες τις ΗΠΑ, αλλά ΚΑΙ για την βιωσιμότητα των στρατηγικών τους σχεδιασμών.
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη…
Ο οριστικός και πλήρης απογαλακτισμός της Τουρκίας, από το
στρατηγικό πατρονάρισμα των ΗΠΑ, είναι πλέον
μη αναστρέψιμος. Επομένως, η πολιτική
των πυραύλων, δεν είναι και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως μια μεμονωμένη
εμπορική πράξη που απαντά αυτοτελώς στις αμυντικές ανάγκες της γείτονος.
Όσοι λοιπόν επιμένουν να αναμασούν τις σκληρές προβλέψεις των Αμερικανικών νόμων, και να μένουν σ αυτές, είναι προφανές ότι δεν αντιλαμβάνονται την μεγάλη εικόνα που διαμορφώνεται στην γεωπολιτική της Ευρασίας, στο περιβάλλον των ευρύτερων πλανητικών ανατροπών.
Η ρήξη στις Αμερικανοτουρκικές σχέσεις, ΔΕΝ είναι μια απλή παρέκκλιση από την κανονικότητα, που θα μπορούσε να αποκατασταθεί σε ένα περιβάλλον πιέσεων και εκβιασμών.
Είναι μια επιλογή που συντελέστηκε συνειδητά και απολύτως ενορχηστρωμένα με πρωτοβουλία του μεγάλου στρατηγιστή της Άγκυρας… Είναι μια επιλογή που η περαιτέρω κλιμάκωσή της, σφυρηλατεί μια καινούρια πραγματικότητα ισχύος με ευρύτατο γεωπολιτικό αποτύπωμα, την οποία ουδείς δικαιούται να παραβλέψει… Είναι μια επιλογή με ξεχωριστή στρατηγική βαρύτητα, στην οποία μετουσιώνεται η παράμετρος της περιφερειακής ισχύος, ως στοιχείο σύμφυτο με την φυσιογνωμία του πολυπολικά διαμορφωνόμενου κόσμου.
Η πολυπλοκότητα στη διαχείριση αυτής της καινούριας πραγματικότητας που διαμορφώνεται στο περιβάλλον ΚΑΙ της Αμερικανοτουρκικής ρήξης, αναδεικνύει και μια σειρά από καινούρια στοιχεία στην μεταβαλλόμενη στρατηγική σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη, με πρώτιστο αυτό της ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ των παραδοσιακών αντιπάλων, στις προκλήσεις της νέας εποχής.
Δεν είναι εύκολες οι επιλογές…
Πρωτίστως γιατί είναι διαφορετική
η αφετηρία από την οποία ξεκινούν οι παραδοσιακοί αντίπαλοι (ΗΠΑ – Ρωσία) στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν τον
κρίσιμο γεωπολιτικό μπαλαντέρ, που «αυτονομείται» και επαναπροσδιορίζει τη
θέση του και την ικανότητά του να ισορροπήσει, στο περιβάλλον μιας στρατηγικής
σύγκρουσης με αναβαθμισμένα τα ποιοτικά της χαρακτηριστικά.
Για την Ρωσία, προφανώς τα πράγματα ήταν ευκολότερα, διότι ήταν στην σχετικά εύκολη πλευρά της εξίσωσης, αφού ο ρόλος της ως κάτοχος του γεωπολιτικού σωσίβιου που είχε ανάγκη ο Ερντογάν, ήταν δεδομένος, και αυτό που όφειλε να κάνει, ήταν να αποδείξει την προθυμία της να το διαθέσει, αλλά ΚΑΙ την ικανότητά της να το διαχειριστεί εποικοδομητικά.
Για τις ΗΠΑ όμως, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου εύκολα, διότι αίφνης βρέθηκε – και ενδεχομένως βρέθηκε ανέτοιμη – μπροστά στην ανάγκη να διαχειριστεί πολλαπλές και σύνθετες παραμέτρους στην δύσκολη πλευρά αυτής της εξίσωσης.
- Πρώτον: Γιατί δεν είχε το προνόμιο να διαχειρίζεται σωσίβιο, ώστε να δελεάσει την Τουρκία η οποία αποφάσισε να ενεργοποιήσει την δική της αυτόφωτη γεωπολιτική περπατησιά.
Ήταν στην μειονεκτική θέση του «απατημένου συζύγου» που
επιχειρεί να δώσει την δική του απέλπιδα μάχη, με την έκβασή της να είναι εν
πολλοίς και προδιαγεγραμμένη.
- Δεύτερον: Γιατί η Αμερικανοτουρκική ρήξη, ενεργοποίησε και αναβάθμισε, την υποβόσκουσα ενδοαμερικανική σύγκρουση, που αφορά σε δύο σχολές… δύο αντιλήψεις… δυο διαφορετικά αξιολογικά συστήματα επίγνωσης του πραγματικού ρόλου και των πραγματικών δυνατοτήτων που επιφυλάσσονται για τις ΗΠΑ, στην σύγχρονη εποχή.
Οι παραδοσιακοί και
απόλυτα ταυτισμένοι με την στρεβλή αντίληψη περί ισχύος των παραδοσιακών
κέντρων εξουσίας, εμφανίζονται να
απολυτοποιούν τις αυταπάτες τους, και μαζί με αυτές την παντοδυναμία του CAATSA. Προφανώς δεν έχουν επίγνωση της νέας πραγματικότητας
και σίγουρα αρνούνται να συνειδητοποιήσουν πως το πουλάκι της Αμερικανικής παντοδυναμίας,
πέταξε οριστικά και πίσω ΔΕΝ γυρίζει…
Οι περισσότερο προσγειωμένοι (μεταξύ των οποίων είναι ΚΑΙ ο Αμερικανός πρόεδρος), αντιλαμβάνονται πως η γροθιά ΔΕΝ μπορεί να τσακίσει το μαχαίρι, και επιχειρούν να ισορροπήσουν σε μια επικοινωνιακή διεργασία που να «σώζει» τα προσχήματα, στο συνδυασμό της με μια διαχειριστική πρακτική που να επιχειρεί να σώσει ΚΑΙ την παρτίδα.
Το πολιτικό ξεκατίνιασμα…
Είναι πρωτοφανές και ανεξέλεγκτο. Και είναι φανερό πως από αυτό το ιδιότυπο πολιτικό ξεκατίνιασμα,
ο πρώτος κερδισμένος είναι η Τουρκική
γεωπολιτική βουλιμία, η οποία προϊδεάζει πως θα εξαργυρώσει πολύ ακριβά την
πολύφερνη ιδιότητά της, ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ
λάφυρα και γεωπολιτικές Ιφιγένειες, αλλά
και ΔΙΕΚΔΙΚΩΝΤΑΣ αναβαθμισμένο ρόλο στους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς των
ισχυρών, κατά τρόπο που να της διασφαλίζεται
ο απαραίτητος ζωτικός χώρος για την προώθηση της στρατηγικής του νέο-οθωμανικού
της IMPERIUM.
Ομοίως κερδισμένη εμφανίζεται και η Ρωσική εξωτερική πολιτική, η οποία πέρα από τις αυτοτελείς «επιδόσεις» που μπορεί να καταγράφει στο πλαίσιο της πρωτογενούς της άσκησης, δημιουργεί ΚΑΙ μια δευτερογενή αξιόλογη παρακαταθήκη, ως προϊόν της τοκοφόρου γεωπολιτικής επένδυσης, που σχετίζεται με τον τρόπο διαχείρισης – αξιοποίησης της Αμερικανοτουρκικής ρήξης.
Επίλογος…
Και όσο οι Αμερικανοί θα ξεκατινιάζονται, αναζητώντας την
επικαιροποιημένη γεωπολιτική τους περπατησιά αναφορικά ΚΑΙ με τις Αμερικανοτουρκικές σχέσεις, είναι φανερό πως οι Ρώσοι θα πρέπει να έχουν πλήρη επίγνωση πως οι καλές μέρες ΔΕΝ κρατάνε πολύ… Η
Τουρκία είναι η δύναμη που αξίζει τον κόπο να ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣ, αλλά δεν επιτρέπεται να κάνεις το λάθος να ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΑΙ.
Οι σημαντικές προκλήσεις ωστόσο, αφορούν την δική μας την χώρα, και την ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, πως σε ένα τέτοιο περιβάλλον ρευστότητας και καταφανούς κρίσης στρατηγικής της Αμερικανικής υπερδύναμης, η Ελλάδα οφείλει να έχει άποψη και ρόλο.
Κανένα από τα δυο δεν δικαιώνεται στο περιβάλλον της δουλοπρέπειας στην οποία σύρεται διαχρονικά, διότι αυτό είναι το περιβάλλον στο οποίο πάρα πολύ σύντομα θα κληθεί να συρθεί άβουλη, αμήχανη και πλήρως παραδομένη, στο τραπέζι του γεωπολιτικού Προκρούστη.
Η Ελλάδα στην παρούσα γεωπολιτική συγκυρία, θυματοποιείται όσο πουλά το τομάρι της ως αποκούμπι των Αμερικανών, διότι ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ την ώρα των αποφάσεων, σημαίνει ΘΥΜΑ. Και αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε να συμβεί.
Στην λογική της πτωχής πλην τίμιας ψωροκώσταινας, οφείλουμε να αντιπαρατάξουμε μια εξωτερική πολιτική με ταυτότητα, με άποψη, με δυναμική προβολή στο μέλλον, με επικαιροποιημένη και επιθετική εθνική ατζέντα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται ως δεδομένο αποκούμπι και περιφερειακό δεκανίκι των ΗΠΑ, γιατί σύντομα θα αντιμετωπιστεί ως αναλώσιμο για τον εξευμενισμό τρίτων.
Η Ελλάδα οφείλει και επιβάλλεται να επενδύσει στην ανασφάλεια των ΗΠΑ, ως μια ΜΗ ΔΕΔΟΜΕΝΗ χώρα. Είναι η μοναδική ικανή και αναγκαία συνθήκη, προκειμένου να διαμορφώσει ΛΙΣΤΑ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ δραπετεύοντας η ίδια από την ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΘΥΜΩΝ, και παράλληλα να καταστεί περιφερειακός πρωταγωνιστής που διατυπώνει όρους, αρνούμενη να παραμείνει κομπάρσος στα απόνερα του γεωπολιτικού παιγνίου.
Η Ελλάδα ακόμη ΜΠΟΡΕΙ… Και αυτή την πραγματική δυνατότητα σε λίγο θα την απωλέσει, και θα την απωλέσει ΟΡΙΣΤΙΚΑ, όσο αρνείται να συνειδητοποιήσει τον ρόλο της και τους πραγματικούς κινδύνους που την περιβάλλουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου