Διαφορετική κουλτούρα εθνικής επιβίωσης και διαφορετική σχέση ευθύνης με την υπεράσπιση της πατρίδας

Η συζήτηση  για τις προγραμματικές δηλώσεις ολοκληρώθηκε. Το πραγματικό ενδιαφέρον όμως, ΔΕΝ επικεντρώνεται στο περιεχόμενο των υπερψηφισμένων, τα οποία φυσικά δεν «δραπέτευσαν» -ΟΥΤΕ αυτήν την φορά- από την πεπατημένη, και αυτό ήταν απολύτως αναμενόμενο...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Επικεντρώνεται όμως στα πολλαπλά μηνύματα που εξέπεμψαν οι πρωταγωνιστές, και πάνω απ’ όλα στην ταυτότητα του πολιτικού περιβάλλοντος που επιχειρούν συντονισμένα να οριοθετήσουν, στο πλαίσιο μιας ΔΙΠΛΗΣ συστημικής, στρατηγικής στόχευσης.

Το ένα της σκέλος, αφορά στην ολοκλήρωση του πολιτικού μεταμορφισμού που εγκαινιάστηκε με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία, και ο οποίος (μεταμορφισμός) αποσκοπεί, μέσα από μια διαρκή εκφυλιστική διεργασία, να προσαρμόσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και τις παραδοσιακές του αντιθέσεις, στα δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα με…

• Μια αναβαθμισμένη Σοσιαλδημοκρατία που προορίζεται να συστεγάσει ΤΟΣΟ τις Πασοκογενείς, ΟΣΟ και τις Ευρωκομμουνιστικές εκφάνσεις της. Και…
• Έναν ισχυρό χριστιανοδημοκρατικό πόλο που φιλοδοξούν να μπορέσει να ενσωματώσει, ότι περιφέρεται γύρω από την παραδοσιακή Νέα Δημοκρατία, στη βάση όμως μιας «εκσυγχρονισμένης» πολιτικής ρητορικής. Ενώ...

Η αναγκαία ώσμωση μεταξύ των δύο, θα επιτυγχάνεται με  μια παραδοσιακή ομάδα πολιτικών στελεχών, που θα...
κινείται στο περιβάλλον μιας ρευστής και περιστασιακά μεταβαλλόμενης πολιτικής σχέσης, και η οποία θα μπορούσε εν  δυνάμει να συμπαρασύρει ένα επίσης ρευστό τμήμα του εκλογικού σώματος, προκειμένου να καθίσταται λειτουργική και διαχειρίσιμη, η κλεψύδρα της κυβερνητικής εναλλαγής.

Το δεύτερο σκέλος αυτής της στόχευσης, σχετίζεται με την ευρύτερη διεργασία του κοινωνικού και κυρίως του γεωπολιτικού μεταμορφισμού της πατρίδας μας, στο πλαίσιο των μνημονιακών απαιτήσεων που αποδιοργάνωσαν πλήρως την χώρα, αλλά και στη βάση της δουλοπρεπούς αντίληψης πάνω στην οποία δομείται μεθοδικά, η υποτελής, η βαθιά εξαρτημένη, η φοβική, και εν τέλει η γεωπολιτικά αναλώσιμη Ελλάδα.

Κατά την διάρκεια λοιπόν αυτής της τριήμερης συζήτησης, τρία είναι τα ζητήματα γύρω από τα οποία είναι απαραίτητο να επικεντρώσουμε την προσοχή μας…

• Πρώτον: Στο αυτονόητο. Δηλαδή στην γνωστή απόπειρα να προσανατολιστεί η κουβέντα, γύρω από αυστηρά επιλεγμένα και κατά κανόνα δημοφιλή μέτρα, μέσα από τα οποία επιχειρείται να καταδειχτεί μια επίπλαστη διαφορά μεταξύ των κυρίαρχων του παιχνιδιού, χωρίς ωστόσο να θίγεται η ουσία της εφαρμοζόμενης πολιτικής σε κάθε περίπτωση.

Το αξιοσημείωτο εδώ, είναι το κλίμα της πολιτικής συναίνεσης που φάνηκε να δομείται μεταξύ των πρωταγωνιστών του νέου δικομματισμού. Αν και ο κ. Μητσοτάκης αποδείχτηκε εν τοις πράγμασι περισσότερο ανίκανος να το παρακολουθήσει συγκριτικά με τον κ. Τσίπρα που το εξέπεμψε, εν τούτοις, αυτό το κλίμα, είναι φανερό πως το έχουν ανάγκη ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ, και πρωτίστως το έχουν ανάγκη οι υποβολείς τους, διότι μπορεί να συμβάλει καταλυτικά στο μεταμοντέρνο πολιτικό μοντέλο που οικοδομούν στην βάση των δυτικοευρωπαϊκών πολιτικών προτύπων.

Επί της ουσίας πρόκειται για έναν ιδιότυπο πολιτικό εκφυλισμό, ο οποίος μεγαλούργησε επί ΣΥΡΙΖΑ ευτελίζοντας αξίες αλλά και κόκκινες γραμμές, και εν τέλει αφυδάτωσε τις παραδοσιακές πολιτικές έννοιες από το ουσιαστικό περιεχόμενό τους…

Πρόκειται για έναν πολιτικό εκφυλισμό, ο οποίος μεταλλάσσεται αυτήν την περίοδο, και αναβαθμίζεται σε διακομματικό πλέον απόκτημα, προκειμένου να ανασυνθέσει σε άλλα πρότυπα την κοινωνική αντίληψη για την πολιτική.

• Αυτό ακριβώς ήταν διάχυτο στις πολιτικές τοποθετήσεις των πρωταγωνιστών...
• Αυτό ακριβώς υποκρύπτεται πίσω από την πολιτική ανοχή που επιδεικνύουν...
• Αυτό ακριβώς αποπνέει αυτή η ιδιότυπη πολιτική τους σύμπνοια...

Πρόκειται για ένα εξάμβλωμα το οποίο επιχειρούν να παρουσιάσουν ως δήθεν πολιτικό πολιτισμό, ενώ στην ουσία είναι ένα πισώπλατο χτύπημα - ίσως το πιο καθοριστικό - με θύμα την κοινωνία, στην κρισιμότερη ιστορική εποχή, και αυτό δεν συμβαίνει τυχαία.

• Δεύτερον: Στο τεχνικά αναγκαίο. Δηλαδή σε μια απολύτως στοχευμένη πολιτική προσπάθεια στην οποία επιδόθηκαν άπαντες, και μέσα από την οποία επιχειρείται να κεφαλαιοποιηθεί πολλαπλά το νοσηρό πολιτικό κλίμα  μέσα στο οποίο γεννήθηκαν πολιτικές καρικατούρες και αποπροσανατολιστικά μορφώματα της προηγούμενης περιόδου.

Ο αφανισμός των πολιτικών τσαρλατάνων οι οποίοι ήσαν γέννημα του συστήματος, και μεγαλούργησαν σε ένα περιβάλλον κραυγών, ασυναρτησιών και γραφικότητας, συντελέστηκε σε μεγάλο βαθμό στις δίδυμες εκλογές που προηγήθηκαν, και επιχειρείται να πλασαριστεί ως η υποτιθέμενη «δικαίωση» των σοβαροφανών της δουλοπρέπειας και της μειοδοσίας, με τις επιλογές τους να εμφανίζονται ουσιαστικά ως αναγκαίος μονόδρομος, από τον οποίον ουδείς διανοείται να αποστασιοποιηθεί ή πολύ περισσότερο να δραπετεύσει.

Έτσι, εργαλειοποιήθηκαν τα γνωστά ΜΑΠΕΤ ΣΟΟΥ, η ματαιοδοξία των συλλαλητηριούχων, ο καιροσκοπισμός των «γυρολόγων με την σφραγίδα», οι τραγικές φιγούρες αυτόκλητων σωτήρων, μονοθεματικών μονεταριστών και άλλων απίθανων τύπων που παρήλασαν όλην την προηγούμενη περίοδο.

Στην επιτυχή σχετικά έκβαση αυτής της προσπάθειας, που επεδίωξε να κεφαλαιοποιηθούν τα απόνερα του νοσηρού πολιτικού κλίματος, από το ίδιο το σύστημα που το κατασκεύασε και από τις πρωταγωνιστικές θεραπαινίδες που το υπηρέτησαν, βοήθησε και η ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ όλων μας, στις δόλιες και κατευθυνόμενες λογικές περί του δήθεν «τέλους των ιδεολογιών». 

Λυτοί και δεμένοι έσπευσαν να μας πείσουν γι’ αυτό το υποτιθέμενο «τέλος», και σ έναν βαθμό το κατάφεραν, δολοφονώντας την αντιληπτική ικανότητα ευκολόπιστων πολιτών, και όχι φυσικά τις ιδεολογίες που ΔΕΝ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ με το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» για να γίνει το χατήρι των χορογράφων.

Στο πλαίσιο αυτής ακριβώς της προσπάθειας…

• Η «πασπαρτού» σύνθεση της νέας κυβέρνησης…
• Οι διαδραστικές υπερκομματικές αλλαξοκωλιeς σε όλο το πολιτικό φάσμα  (πλην ίσως του ΚΚΕ)…
• Το πολιτικοποιημένο και σοβαροφανές «ΠΟΤΑΜΙ» του Βαρουφάκη, όπως και η γιαλατζή πατριδοκαπηλία του Βελόπουλου…

ΔΕΝ συνιστούν κατάκτηση μιας πολιτικά ώριμης και «ευρωπαϊκής» κοινωνίας, αλλά περιβάλλον καταστροφής για την χώρα.

Μέσα σε αυτό ακριβώς το περιβάλλον, ως κυρίαρχο αξίωμα αναγορεύεται πλέον, ο συμβιβασμός με το πεπρωμένο. Η ανατρεπτική ρητορική, απαξιώνεται ως γραφικότητα στην καλύτερη περίπτωση, και αυτό συνιστά μια πολλαπλά επικίνδυνη εξέλιξη, σε μια ιστορική συγκυρία που δρομολογούνται θεμελιακές ανατροπές.

• Τρίτον: Στο διαχρονικά απευκταίο. Και μιλούμε εδώ, για την κρίσιμη ατζέντα, με τα πραγματικά κρίσιμα διακυβεύματα, την οποία οι πάντες προσπερνούν συστηματικά, αφού η ενασχόληση με την θεματολογία της, προϋποθέτει ομολογίες, συγκρούσεις, κατάδειξη ενόχων και συγκεκριμένων ευθυνών, αλλά κυρίως την αναγκαία μεταστροφή…

Σε πρακτικές και αντιλήψεις που πρέπει να εγκαταλειφτούν άμεσα, διότι παραλύουν και λειτουργούν αποδομητικά σε βάρος της χώρας. Και…

Σε μια διαφορετική, πραγματικά εθνική στρατηγική που επείγει να υιοθετηθεί για ν αποκτήσει η χώρα… 

• Βιώσιμη παραγωγική και οικονομική περπατησιά… 
• Σύγχρονη και πολιτοκεντρική δημόσια διοίκηση… 
• Επιθετική και άκρως επικαιροποιημένη εξωτερική πολιτική, αυτόφωτη και όχι καθ’ υπαγόρευση τρίτων… 

Και μια ολοκληρωμένη στρατηγική εθνικής επιβίωσης, σε ένα ασταθές και επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον, ικανή να αποπνεύσει σαφή μηνύματα αποφασιστικότητας έναντι πάντων, και να εμπνεύσει μια διαφορετική κουλτούρα ευθύνης και πραγματικής εθνικής επαγρύπνησης στο σύνολο των Ελλήνων πολιτών.

Όλα τα παραπάνω, όχι μονάχα δεν αποτέλεσαν αντικείμενο ουσιαστικού πολιτικού προβληματισμού, που να καταδεικνύει την αποφασιστικότητα του πολιτικού προσωπικού να βάλει τον τόπο σε μια άλλη πορεία…

Αντιθέτως είχαμε για μια ακόμη φορά… Για πολλοστή φορά… Το γνωστό παραλήρημα με ευχολόγια και χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις, αλλά και μια ανησυχητική μεταστροφή σε ανιστόρητους συμβιβασμούς, ακόμη και αυτών που την προηγούμενη περίοδο στάθηκαν κριτικά στη διαχείριση που αφορούσε σε συγκεκριμένες και κρίσιμες εθνικές υποθέσεις.

Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…

Τα λογιστικά παιχνίδια με το ποσοστό του εθνοκτόνου και δημευτικού ΕΝΦΙΑ, μπορούν να πουλούν εκδούλευση στους αφελείς, και να αξιοποιούνται για την «αγορά» ανοχής και πολιτικού χρόνου από τους κυβερνώντες, αλλά η πολυσυζητημένη ανάπτυξη, δεν θα έρθει ως αποτέλεσμα αυτών των πρακτικών.

Απαιτεί σχέδιο με εθνική ταυτότητα… Σαφείς παραγωγικές ιεραρχήσεις… Εθνική αναπτυξιακή χωροταξία στο σύνολο της επικράτειας… Πλήρως επικαιροποιημένες κλαδικές στοχεύσεις… Επιθετικό αναπτυξιακό σχεδιασμό… Και μια διαφορετική αντίληψη για την εθνική αναπτυξιακή, οικονομική, και νομισματική αυτοτέλεια.

Απαιτεί ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ολοκληρωμένο και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εθνικό σχέδιο δηλαδή, μέσα από το οποίο θα πρέπει να αναδεικνύονται πραγματικές δυνατότητες αξιοποίησης του παραγωγικού και αναπτυξιακού δυναμικού της χώρας, και αυτά ΔΕΝ έχουν καμία απολύτως σχέση... 

• ΟΥΤΕ με τις μπίζνες της LAMDA... 
• ΟΥΤΕ βεβαίως με τις ετεροβαρείς συμβάσεις των αγωγών, των ΕΟΖ, της COSCO και ενός αεριτζήδικου συστήματος που εργαλειοποιεί τη χώρα και χρησιμοποιεί την υποδομή της ως φτηνό αναλώσιμο στα σχέδια τρίτων.

Οι διοικητικές αλλαγές που αναβαθμίζουν και οχυρώνουν το υπερδικαίωμα ελέγχου της ζωής των πολιτών, ΔΕΝ συνιστούν το σύγχρονο και απολύτως αναγκαίο περιβάλλον των λειτουργικών μεταρρυθμίσεων που θα πολεμήσουν την γραφειοκρατία, και τα διαχρονικά παραλυτικά φαινόμενα που μετατρέπουν την δημόσια διοίκηση σε υπερδυνάστη των πολιτών…

Και φυσικά το διεθνές περιβάλλον και οι διαφαινόμενες ανατροπές  στο διεθνές δίκαιο, συνιστούν μια καινούρια ανησυχητική πραγματικότητα, και η σοβαρότητα της αντιμετώπισής της, δεν μπορεί να εξαντλείται στην παραδοσιακή αντίληψη του διπλωματικού χαρτογιακαδισμού, που υπαγορεύεται από την πολιτική ηγεσία, γιατί αυτό απαιτούν οι ισχυροί προστάτες – δυνάστες του τόπου μας.

Απαιτεί επίγνωση των κινδύνων… Ανάγνωση των διαφαινόμενων προθέσεων… Επιβάλει να εγκαινιαστεί σε αυτόν τον τόπο, μια διαφορετική κουλτούρα διαρκούς αποτίμησης κερδών και όχι μόνιμης καταγραφής απωλειών, τραγωδιών, φοβικών χειρισμών, ηττοπαθών αντιλήψεων και εν τέλει συρρικνωμένων εθνικών δικαιωμάτων.

Απαιτεί πριν απ’ όλα μια διαφορετική, καλά σχεδιασμένη, επαρκώς οργανωμένη σχέση της Ελληνικής κοινωνίας με την ευθύνη υπεράσπισης της πατρίδας της. Απαιτεί δηλαδή μια συνολικά διαφορετική κουλτούρα εθνικής επιβίωσης, και αυτό ΔΕΝ προκύπτει ως επιδίωξη  που ενσωματώνει στις ανησυχίες και τα ενδιαφέροντά του το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Και αν όλα τα παραπάνω, αποτελούν μια κατά βάσην διαχρονική διαπίστωση που αφορά στα τεκταινόμενα στο Ελληνικό πολιτικό στερέωμα, η περίοδος που φάνηκε να εγκαινιάζεται με προεξάρχοντα τον ΣΥΡΙΖΑ στην μετά ΣΥΡΙΖΑ εποχή, παραπέμπει σε μια πολλαπλά ανησυχητική διεργασία, την οποία αν η Ελληνική κοινωνία δεν καταφέρει να την αποκωδικοποιήσει έγκαιρα και να την ανακόψει άμεσα…

Η ώρα του ταμείου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μακριά και το τίμημα ΘΑ ΕΙΝΑΙ βαρύτατο…

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"