Λαπαβίτσας: Εμμονική "τριλογία" σ ένα κρεσέντο εκφυλιστικού αποπροσανατολιστικού συμβιβασμού

Η βαθιά οπορτουνιστική αντίληψη ως μεθοδολογία προσέγγισης των σύγχρονων προκλήσεων, ανέκαθεν υπήρξε διάχυτη σε αυτό που απέπνεε πολιτικά ο κ. Λαπαβίτσας…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η πρόθεσή μας ωστόσο, δεν είναι να τον κρίνουμε γι’ αυτό. Ο ίδιος άλλωστε έχει το δικαίωμα στην προσωπική επιλογή των πολιτικών αντιλήψεων με τις οποίες ερωτοτροπεί, και αυτό το δικαίωμά του, είναι καθ’ όλα σεβαστό, και αναφαίρετο.

Όταν όμως με εργαλείο αυτό το σύστημα αντιλήψεων, επιχειρεί να καταφέρει επαναλαμβανόμενα πλαγιοκοπήματα στην αριστερή φυσιογνωμία από την οποία θα πρέπει να διαπερνάται η σύγχρονη πολιτική αντίληψη και δράση με ζητούμενο την πολιτική ανατροπή, τότε η προσωπική του επιλογή (ή και πολιτική ανεπάρκεια ενδεχομένως) με την οποία επιχειρεί να ερμηνεύσει συμπεριφορές, πολιτικές και αντιλήψεις, παύει να είναι στο απυρόβλητο, και θα τοποθετείται μοιραία στο επίκεντρο της πολιτικής κριτικής, αφού είναι έτσι κι αλλιώς απαραίτητο, πίσω από την γλαφυρότητα του όποιου αφηγήματος, να αποκαλύπτονται και οι πραγματικές πολιτικές επιδιώξεις του εκάστοτε εκφραστή αυτού του αφηγήματος.

Η άποψή του κ. Λαπαβίτσα άλλωστε κοινοποιείται δημόσια, και ως τέτοια, είναι απολύτως θεμιτό να υφίσταται και την βάσανο της πολιτικής κριτικής.

Οικονομικίστικη μονομέρεια και ωφελιμισμός…

Αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία στο σύστημα αντιλήψεων από τα οποία εμφορείται ο κ. Λαπαβίτσας. Μόνο που αυτά, ως καταφανή «μειονεκτήματα» στην πολιτική συγκρότηση των πολιτικών στελεχών... 

• ΔΕΝ θεωρούνται ασήμαντα… 
• ΔΕΝ είναι ανώδυνα… 

Και το πραγματικό τους κόστος, όσες φορές κυριάρχησαν στο πολιτικό στερέωμα, υπήρξε ΒΑΡΥΤΑΤΟ, εξόχως ΠΟΛΙΤΙΚΟ, και...
με ολέθριες συνέπειες για την κοινωνία.

Ήταν Απρίλης του 2014 όταν ο κ. Λαπαβίτσας, διεκδικώντας μια θέση δίπλα στον Κρίτωνα Αρσένη και τις λοιπές Αρσακειάδες της εποχής, και περιγράφοντας τις «προδιαγραφές» μιας «Αριστερής» κυβέρνησης με επίκεντρο το ΣΥΡΙΖΑ, έγραφε μεταξύ άλλων: ‘’Μια αριστερή κυβέρνηση με επίκεντρο το Σύριζα θα μπορούσε πραγματικά να αλλάξει τα πράγματα χτυπώντας τις ταξικές δομές που έχουν καταστρέψει τη χώρα…’’

Η σύγχυση αναφορικά με το ‘’ταξικό’’ που δείχνει να το προσεγγίζει περισσότερο ως καραμέλα, παρά ως ένας άνθρωπος που έχει πλήρη επίγνωση της βαθύτερης έννοιας του όρου, είναι προφανής. Και για όσους δεν την αντιλαμβάνονται με την πρώτη ματιά αυτή τη σύγχυση, θα μας βοηθήσει στη συνέχεια ο ίδιος ο κ. Λαπαβίτσας να την εμπεδώσουμε. 

Συνεχίζει λοιπόν αποσαφηνίζοντας πως: ‘’Για να γίνει αυτό όμως θα πρέπει να υπάρξει ξεκάθαρος ριζοσπαστισμός που θα απευθυνθεί ανοιχτά στην κοινωνία. Οι τομές που απαιτούνται για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της θα φέρουν σκληρή σύγκρουση με τους περιοριστικούς θεσμικούς μηχανισμούς της ΟΝΕ και της ΕΕ.’’

Και μετά από κάμποσα φλύαρα μπλα – μπλα, προσεγγίζει ο κ. Λαπαβίτσας όλο και περισσότερο στην ουσία του κατ’ αυτόν ‘’δια ταύτα’’ λέγοντας; ‘’…Καθώς η ΕΕ βρίσκεται σήμερα σε εξαιρετικά ασταθή κατάσταση, ενώ η νομισματική ένωση έχει ουσιαστικά αποτύχει, η Ελλάδα έχει μια εξαιρετική ευκαιρία να βάλει τις σχέσεις της με την Ευρώπη σε υγιέστερη βάση…’’

Και βεβαίως μας υπενθυμίζει πως για να επιτευχθεί όλο αυτό: ‘’Είναι απαραίτητο επίσης να υπάρχει τεχνική επάρκεια. Μια αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει να ξέρει που θα βαδίσει και πως, πράγμα που σημαίνει τεχνικές γνώσεις της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας και ξεκάθαρη αντίληψη των βημάτων που θα χρειαστούν…’’

Τι έχουμε λοιπόν εδώ;

ΠΡΩΤΟΝ: Τον απόλυτο θρίαμβο του ‘’Οικονομισμού’’ στην αντίληψη και μάλιστα στη χειρότερή του εκδοχή, αφού μετά από αρκετή φλυαρία, αποδεικνύει πως όλο το υπερεπαναστατημένο του μπλα μπλά, υποβαθμίζεται σε μια τεχνική διαχειριστική διαδικασία…

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Το απόλυτο κρεσέντο του πολιτικού οπορτουνισμού, αφού όλο το επαναστατημένο του μπλα μπλα, επικαιροποιεί την έννοια του "ιστορικού συμβιβασμού" περιορίζοντας το όλο πρόβλημα (και μαζί μ αυτό και το ‘’ριζοσπαστισμό’’) σε μια ΒΕΛΤΙΩΤΙΚΗ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑ που θα τοποθετεί τις σχέσεις της Ελλάδας με την Ευρώπη σε ‘’υγιέστερη βάση’’…

Και βέβαια ΤΡΙΤΟΝ: Την επιβεβαίωση του απόλυτου ‘’παπαγαλιστάν’’ αφού όλο του το αφήγημα ο κ. Λαπαβίτσας το ακουμπά πάνω στην αγαπημένη του ‘’τριλογία’’, έχοντας όμως φροντίσει προκαταβολικά να την αφυδατώσει από το ουσιαστικό της περιεχόμενο: ‘’ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ’’… ‘’ΤΑΞΙΚΟΤΗΤΑ’’… ‘’ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ’’...

Δηλαδή… ‘’ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ’’ στο maximum (με ισχυρή δόση οικονομισμού και τεχνοκρατίας)… ‘’ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΥΝΗ’’ στο μηδέν (με μπόλικη δόση ‘’ριζοσπαστικής’’ φλυαρίας, που ωστόσο παραμένει πλήρως αποκομμένη από το πραγματικό της περιεχόμενο, και με την κοινωνία να παραμένει ερμητικά παρκαρισμένη στο ράφι, ενώ θα έπρεπε να είναι στη δράση ως κινητήρια δύναμη και εγγυητής των πολιτικών ανατροπών). Κάτι σε ''Βάστα Τούρκο να γιομίσω'' δηλαδή... 

Συγκυριακή εκφραστική αστοχία ή επικίνδυνο σύστημα αντιλήψεων;;;

Η απάντηση είναι απλή. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο σύστημα αντιλήψεων του κ. Λαπαβίτσα. Ένα σύστημα αντιλήψεων... 

• ΔΙΟΛΟΥ ριζοσπαστικό… 
• ΔΙΟΛΟΥ ταξικό… Και προφανώς... 
• ΔΙΟΛΟΥ Αριστερό. 

Κι αυτό είναι που ερμηνεύει την εμμονική χρήση ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ πολιτικής ''τριλογίας'', ως φερετζέ, πίσω από τον οποίο επιχειρείται να αποκρυβεί η πραγματική ταυτότητα του συστήματος αντιλήψεων από το οποίο εμφορείται.

Οκτώβρης του 2017. Και ο κ. Λαπαβίτσας σε σχετικό άρθρο του επαναφέρει πανηγυρικά την περί «κέντρου και περιφέρειας» καρκινωματική αντίληψη, για τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη.

Λέγαμε και τότε κρίνοντας πολιτικά το συγκεκριμένο ευφυολόγημα… Θα επιμείνουμε και σήμερα να λέμε, πως αυτή η αντίληψη, δεν συνιστά καινούριο φρούτο ως αντίληψη.

Είναι παμπάλαιο, όσο παμπάλαια και η αποτυχία του να ερμηνεύσει προκλήσεις δεκαετιών. Η παλαιότητά του ανάγεται και παρακολουθεί κατά πόδας την ευρωκομμουνιστική διαδρομή από τον Καρίγιο και τον Μπερλινγκουέρ, και την οποία βεβαίως ενστερνίστηκε με τα γνωστά εκφυλιστικά αποτελέσματα, ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Μάλιστα ο κ. Λαπαβίτσας, στη δική του προσέγγιση, επιχειρεί να οριοθετήσει αυτή την αντίληψη ως μια διαχειρίσιμη πρόκληση, πολλαπλά ερμηνεύσιμη από τον αναγνώστη. 

Λέει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων: ‘’Το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και άλλων χωρών, είναι να αντιμετωπίσουν το διαχωρισμό σε κέντρο και περιφέρεια, ο οποίος δημιουργεί πολύ κακές προοπτικές ανάπτυξης για τις χώρες του Νότου. Από εκεί επίσης πρέπει να ξεκινήσει η απάντηση’’.

Και δε λέει μόνο αυτό ο κ. Λαπαβίτσας. Επιχειρεί ένα ακόμη ιδεοληπτικό ολίσθημα (προϊόν και των ευρωλαγνικών του καταβολών αλλά και της οικονομικίστικης μονομέρειας στην προσέγγιση) μέσα από το οποίο επιδιώκει να εμφανίσει την "Ευρώπη" του, ως μια μεταμορφώσιμη οντότητα. 

Λέει χαρακτηριστικά: "...δυναμική συμμετοχή της (Ελλάδας) , με τις δικές της δυνάμεις, στη διαδικασία αναμόρφωσης της Ευρώπης σε βάση αλληλεγγύης και οικονομικού ελέγχου ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς."

Και κάνοντας ένα ακόμη βήμα παραπέρα, ισχυρίζεται πως: "Η ελληνική νεολαία κοιτάει με εξαιρετική δυσπιστία τους πάντες, χωρίς να έχει χάσει τη διάθεσή της για αλλαγή. Είναι πολύ πιο ενημερωμένη και σίγουρη για τον ευρωπαϊκό της χαρακτήρα από ό,τι ήταν οι γονείς της."

Επικοινωνιακά, αυτές οι προσεγγίσεις, εκτός από λαθεμένες και κατάφωρα αποπροσανατολιστικές, προλειαίνουν το έδαφος, για μελλοντικούς στρατηγικούς συμβιβασμούς στη βάση ΚΑΙ του άλλου ιδεολογήματος που ακούει στη λογική ‘’εφικτό και ανέφικτο’’.

Ολόκληρο το σχετικό μας άρθρο εκείνης της εποχής θα το βρείτε ΕΔΩ.

Το δυστύχημα ωστόσο, είναι ότι ο κ. Λαπαβίτσας επανέρχεται. Το τραγικό είναι πως επανέρχεται με την ίδια δοκιμασμένη συνταγή του φερετζέ, χρησιμοποιώντας και πάλι την προσφιλή του ‘’τριλογία’’: ‘’ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ’’… ‘’ΤΑΞΙΚΟΤΗΤΑ’’… και ‘’ΟΙΚΟΝΟΜΙΣΤΙΚΗ ΤΕΧΝΙΚΗ ΕΠΑΡΚΕΙΑ’’…

Το πρόβλημα βέβαια δεν βρίσκεται στην ίδια την ‘’ΤΡΙΛΟΓΙΑ’’, αφού από μόνη της δεν έχει τίποτε το μεμπτό. Καθίσταται όμως προβληματική, στον ιδεοληπτικό και αφυδατωμένο από το ουσιαστικό της περιεχόμενο τρόπο, με το οποίο ‘’τοποθετείται’’ ενίοτε στα μυαλά των ανθρώπων.

Το κατάφωρα προκλητικό ωστόσο, είναι ότι ο κ. Λαπαβίτσας επανέρχεται, και μέσα από έναν πρωτοφανή αχταρμά στη χρήση των εννοιών, επιδιώκει να αποδυναμώσει τη δημοκρατική φυσιογνωμία του σύγχρονου δημοκρατικού πατριωτικού λόγου.

Δεν θα μείνουμε στην κραυγαλέα πολιτική και ιστορική ανεπάρκεια του καινούριου του πονήματος, σε ότι αφορά στον τρόπο με τον οποίο συνεχίζει να προσεγγίζεται το πολυδιάστατο πρόβλημα της κρίσης.  Έχουμε πειστεί άλλωστε πως ο κ. Λαπαβίτσας δεν έχει πλέον την δυνατότητα να δραπετεύσει από την οικονομικίστικη μονομέρεια, και αυτό είναι η επιεικέστερη των ερμηνειών που μπορεί να δοθεί για την πολιτική συμπεριφορά του.

Το αν παράλληλα με αυτή του την καταφανή αδυναμία, επιχειρεί ταυτόχρονα να χτίσει θέσεις ή να εξαργυρώσει συμπεριφορές μπροστά σε εξελίξεις, μένει να αποδειχτεί εκ των πραγμάτων. Δίκην προθέσεων εδώ δεν θα κάνουμε, ούτε φυσικά θα υποκαταστήσουμε την ιστορία.

Και δεν θα μείνουμε στην κραυγαλέα πολιτική και ιστορική ανεπάρκεια του συγκεκριμένου πονήματος που διαχειρίστηκε από κοινού με τον κ. Στάθη Κουβελάκη, γιατί πλέον το δομημένο σύστημα αντιλήψεων από το οποίο εμφορείται ο κ. Λαπαβίτσας, προσλαμβάνει επικίνδυνα αποπροσανατολιστικά χαρακτηριστικά, στο βαθμό που βρίσκει αποδέκτες μέσα στο χώρο του Αριστερού ακροατηρίου.

Ο κ. Λαπαβίτσας, μέσα από ένα κρεσέντο ιστορικής και πολιτικής ανεπάρκειας, σε μια ιστορική εποχή όπου η πατρίδα μας βρίσκεται αντιμέτωπη ακόμη και με τον κίνδυνο του γεωπολιτικού της ακρωτηριασμού, επιμένει να βλέπει αποκλειστικά και μόνο το «τεχνικό μέρος» στο περιβάλλον της εξάρτησης που συνθλίβει τη χώρα, αρκούμενος στη διαπίστωση πως: ‘’Βασικές λειτουργίες του ελληνικού κράτους έχουν σήμερα αποκοπεί από τον έλεγχο της εκλεγμένης κυβέρνησης και τεθεί υπό τον έλεγχο των δανειστών. Ο φορολογικός μηχανισμός είναι στα χέρια της «ανεξάρτητης» ΑΑΔΕ, η υπό εκποίηση δημόσια περιουσία σ’ αυτά του Υπερταμείου, η δημοσιονομική πολιτική βρίσκεται υπό τον «ενισχυμένη επιτήρηση» των «Θεσμών», η έδρα της νομισματικής πολιτικής ούτως ή άλλως είναι στην Φρανκφούρτη. Οι τράπεζες, αφού κόστισαν δεκάδες δις σε δανεισμό που καλούνται να πληρώσουν οι φορολογούμενοι, πουλήθηκαν αντί πινακίου φακής σε κερδοσκοπικά φαντς’’.

Για να καταλήξει στο επίσης ανεπαρκέστατο δια ταύτα λέγοντας πως: ‘’Στόχος της αριστερής απάντησης είναι η εξάρθρωση αυτού του καθεστώτος και η δομική ενίσχυση της Εργασίας σε βάρος του Κεφαλαίου. Αυτός ο στόχος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας απέναντι στους δανειστές ως απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση του δικαιώματος του ελληνικού λαού να αποφασίζει για την τύχη του’’.

Αυτό κατάλαβε ο κ. Λαπαβίτσας. Και δεν είναι τυχαίο που αυτό κατάλαβε, αφού μέσα σε ένα παραλήρημα σύγχυσης ανάμεσα στο ‘’εθνικό’’ και στο ‘’ταξικό’’… στον ‘’πατριωτισμό’’ και στον ‘’εθνικισμό’’… καταλήγει να αμπελοφιλοσοφεί για την ‘’λαϊκή αυτοοργάνωση’’ ενώ στην συγκεκριμένη ιστορική εποχή... 

• Η χώρα καταρρέει… 
• Η πραγματική κυριαρχία αποκαθηλώνεται… 
• Προτεραιότητες εθνικές απολύτως ταυτισμένες με την ίδια της την υπόσταση, αποσύρονται με μια διαδικασία που τροφοδοτεί και ενδυναμώνει επικίνδυνους εθνικισμούς και δυναμική αποσταθεροποίηση σε ολόκληρη τη Βαλκανική… 

Και καταγράφονται αδιανόητες εθνικές υπαναχωρήσεις με χαρακτηριστικά μειοδοσίας οι οποίες διαμορφώνουν περιβάλλον υπερωρίμανσης καινούριων και μη αναστρέψιμων εθνικών τραγωδιών.

Ο κ. Λαπαβίτσας, παγιδευμένος σε μια ρηχή ιδεοληπτική και οικονομικίστικη μονομέρεια, βλέπει ΜΟΝΑΧΑ δανειστές... 

• Δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτε από αυτό που συντελείται στην εγγύς και ευρύτερη γεωπολιτική μας γειτονιά… 
• Δεν έχει απολύτως καμία επίγνωση πως μια σειρά επιθετικές αναθεωρητικές και επιχειρησιακές πολιτικές, φυλακίζουν τη χώρα στην επικίνδυνη περιδίνησή τους… 
• Προφανώς δεν αντιλαμβάνεται το πραγματικό εθνικό κόστος που θα σηματοδοτήσει η επιλογή του παρασιτικού προστατευτισμού, στην οποία έχει παραδοθεί η παρέα των δουλοπρεπών που την κυβερνά.

Και φυσικά η κατακλείδα αυτού του παραληρήματος της αοριστολογίας, είναι η ευκολία με την οποία υιοθετεί (ενδεχομένως και ασυνείδητα, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία) το προϊόν μιας διόλου τυχαίας επίθεσης που εδώ και αρκετό καιρό αναπαράγεται και προβάλλεται συστηματικά από συγκεκριμένα κέντρα, από συγκεκριμένα μέσα, από συγκεκριμένους αρθρογράφους, και από εντελώς συγκεκριμένους σκοτεινούς κύκλους, μέσα από την οποία επίθεση, στοχοποιείται ακόμη και ο ίδιος ο Λαφαζάνης με διάφορα λιβελογραφήματα, αλλά κυρίως στοχοποιείται, ο δημοκρατικός πατριωτικός λόγος συνολικά.

Η πρόθεσή μας βεβαίως δεν είναι να λειτουργήσουμε ως συνήγοροι κανενός. Άλλωστε σε χρόνο ανύποπτο έχουμε αποσαφηνίσει, πως η πραγματική στόχευση αυτής της επίθεσης, δεν είναι ο Λαφαζάνης ως πρόσωπο, αλλά το αυτονόητο δικαίωμα του πατριωτικού λόγου να έχει πρόσημο ΚΑΙ αριστερό, και φυσικά η ίδια η ιστορική επιβεβαίωση αυτού του λόγου, που ΜΟΝΟ δημοκρατικό πρόσημο του αναγνωρίζει.

Ο κ. Λαπαβίτσας λοιπόν ΕΙΔΕ ‘’πολιτική αστοχία’’ και ‘’σύμπτωμα πολιτικής σύγχυσης’’ στις αναφορές για το ‘’Μακεδονικό’’... Αλλά Εθνική μειοδοσία στο έκτρωμα των Πρεσπών ΔΕΝ ΕΙΔΕ, αφού θεωρεί ατόπημα την πολιτική της ανάδειξη… 

Ο κ. Λαπαβίτσας ΑΠΑΙΤΕΙ να αντιμετωπιστεί ως ‘’σύμπτωμα πολιτικής σύγχυσης’’ το αυτονόητο (και το "απαιτεί" με τρόπο που φαίνεται να θέτει εμμέσως ζήτημα ηγεσίας)... Αλλά ΔΕΝ ΜΑΣ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΕΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΑΙΤΕΙ, απέναντι σε μια κυβέρνηση… 

• Που με την υπογραφή της άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στη Βαλκανική… 
• Που με τις επιλογές της, αναγόρευσε τον κ. Πάιατ σε υπερκυβερνήτη αυτής της χώρας… 
• Που με τους χειρισμούς της τροφοδοτεί μια ευρύτατη αναθεωρητική ατζέντα ΚΑΙ στη Θράκη… ΚΑΙ στο Αιγαίο… ΚΑΙ στα θεμελιωμένα δικαιώματα του γηγενούς Ελληνισμού, τα οποία καταπατούνται απροκάλυπτα από το Αλβανικό καθεστώς…

Δεν μας λέει ο κ. Λαπαβίτσας τι ακριβώς προτείνει και πως ο ίδιος εκλαμβάνει σειρά υπαναχωρήσεων που έκανε αυτή η κυβέρνηση, και με τις οποίες οριοθετήθηκαν για πρώτη φορά, ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΕΚΡΕΜΜΟΤΗΤΕΣ με τις γειτονικές χώρες.

Δεν μας λέει ο κ. Λαπαβίτσας τι ακριβώς προτείνει για το γεγονός ότι Έλληνες πολίτες… οι Πομάκοι της Θράκης… Υποχρεούνται να μαθαίνουν την Τουρκική γλώσσα στα σχολειά εντός της Ελληνικής επικράτειας, αν και κατά τα λοιπά μιλά για την αναγκαία χειραφέτηση καταπιεσμένων κοινωνικών και θρησκευτικών ομάδων. κλπ… κλπ… κλπ… Αναρωτιόμαστε... Ποιούς τελικά έχει υπ όψιν του ο κ. Λαπαβίτσας μιλώντας για χειραφέτηση, αν δεν έχει πρώτα απ όλα και κυρίως τους ίδιους τους Έλληνες πολίτες;;;

Ο κ. Λαπαβίτσας μέσα στο παραλήρημά του περί της ανυπαρξίας ‘’υπερταξικού πατριωτικού κινήματος’’ μήπως θα πρέπει να απαντήσει σε κάθε αποδέκτη του ξύλινου και πολιτικά ρηχού πολιτικού του λόγου, ποια ακριβώς τάξη υποβοηθά η σιωπή απέναντι σε αυτά τα καταφανή φαινόμενα που συνιστούν επιλογές εθνικής μειοδοσίας;;; 

Από αυτή τη σιωπή (του κ. Λαπαβίτσα) μήπως βγαίνει ωφελημένη η εργατική τάξη και δεν το καταλαβαίνουμε;;;

Ή μήπως η ιστορικά αναγκαία ενσωμάτωση του υγιούς πατριωτικού λόγου στη ρητορική της Αριστεράς, δεν υπηρετεί (κατά τον κ. Λαπαβίτσα) τον πρωτογενή εθνισμό της Εργατικής Τάξης, αλλά ωφελεί τις επιλογές των Βαρδινογιανναίων της εποχής, οπότε θα πρέπει να εγκαταλειφθεί και να παραχωρηθεί απεριόριστος ζωτικός χώρος στην ακροδεξιά πατριδοκαπηλία;;; 

Η ‘’ταξική ανάλυση’’ του κ. Λαπαβίτσα, έχει άραγε επίγνωση, πως ακόμη και η κυρίαρχη τάξη στη χώρα, έχει οδηγηθεί σε έναν γενικευμένο εκφυλισμό μέσα στα πέτρινα χρόνια μιας κρίσης (μιας κρίσης που δεν είναι μονοπρόσωπη, όσο και αν αδυνατεί να το κατανοήσει αυτό ο κ. Λαπαβίτσας), και που έστω και καθυστερημένα η ίδια έχει αρχίσει να το συνειδητοποιεί τώρα που θυματοποιείται αμετάκλητα;;;

Η ‘’ταξική ανάλυση’’ του κ. Λαπαβίτσα, έχει επίγνωση πως καμία σοβαρή εθνικοαπελευθερωτική πρόταση δεν μπορεί να συμπυκνώσει τα υπερώριμα αιτήματα της αντικατοχικής πολιτικής ανατροπής, αν δεν τοποθετήσει ως υπ αριθμόν ένα πρόβλημα εξάρτησης, τη θέση της χώρας στο ΝΑΤΟ, τις πολυπλόκαμες δεσμεύσεις υποτέλειας που ανακύπτουν από αυτήν, τη διαρκή αμφισβήτηση της ίδιας της βιωσιμότητάς της, στο πλαίσιο των επικαιροποιημένων επιχειρησιακών του σχεδιασμών;;;

Και κυρίως αυτή η ιδιότυπη ‘’ταξική ανάλυση’’ του κ. Λαπαβίτσα, έχει επίγνωση αυτού που πραγματικά συμβαίνει σήμερα στη χώρα;;;

Έχει επίγνωση για την πραγματική ταυτότητα της ατζέντας που έχει ανοίξει η εξωτερική πολιτική της απροκάλυπτης εθνικής μειοδοσίας, μέσα στην οποία συμπυκνώνονται οι κυβερνητικοί χειρισμοί, εξ αιτίας των οποίων το ενδεχόμενο του γεωπολιτικού ακρωτηριασμού μπαίνει πλέον στο κάδρο με τρόπο αμετάκλητο, αν δεν τροποποιηθούν άμεσα οι πραγματικοί όροι της πολιτικής πάλης;;;

Έχει επίγνωση του γεγονότος πως οι σύγχρονες προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα, δεν είναι μονάχα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ αλλά είναι πρωτίστως ΕΘΝΙΚΕΣ, και αυτό ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να αφήνει αδιάφορη την Αριστερά, γιατί κανείς δεν πρόκειται να της συγχωρήσει ΚΙΒΔΗΛΕΣ δήθεν ‘’αντιεθνικιστικές’’ παραληρηματικές απεραντολογίες και προσχήματα;;;

Επίλογος...

Προφανώς και μας αφορά κάθε άποψη και κάθε διεργασία που συντελείται στο χώρο της Αριστεράς, και τον κοινωνικό χώρο των Δημοκρατικών δυνάμεων συνολικότερα, διότι απλά δεν ανήκουμε στην κατηγορία όλων εκείνων, που επιμένουν να βλέπουν την πολιτική χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ, ως ιστορική χρεοκοπία της Αριστερής, Δημοκρατικής και πατριωτικής αντίληψης μέσα στην κοινωνία.

Προφανώς και μας αφορά το μέλλον αυτού του τόπου, γι αυτό και στηρίζουμε κάθε ελπιδοφόρα προσέγγιση που μπορεί να συμβάλει στην ουσιαστική ανακοπή του κατήφορου και την δυναμική του ανάταξη ΚΑΙ στην Οικονομία, αλλά ΚΑΙ ως γεωπολιτική οντότητα που είναι το πρώτιστο...

Και αυτός είναι ο λόγος που επιλέγουμε να τοποθετηθούμε κριτικά, απέναντι σε αντιλήψεις που επιδιώκουν να πλαγιοκοπήσουν τη δυναμική μιας τέτοιας προσέγγισης, και να την σύρουν στην εκφυλιστική αποδυνάμωση, ΕΙΤΕ καταφεύγοντας εμμονικά σε προσχηματικά κατασκευασμένους "αντιεθνικισμούς"... ΕΙΤΕ γιατί αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την πραγματική κατάσταση με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν μπορεί να γίνεται σοβαρή συζήτηση για την ανάγκη συγκρότησης ενός νέου ΕΑΜ, όταν παραβλέπεται στην ουσία της, η αξιακή παρακαταθήκη με την οποία το θεμελίωσε στην αντίληψή μας ο μεγάλος δάσκαλος Δ. Γληνός...

Και προφανώς μέρος, παράγοντας και συντελεστής αυτής της σοβαρής συζήτησης, δεν μπορεί να είναι όποιος αντιλαμβάνεται την αναγκαία πολιτική ανατροπή ως απλή τεχνοκρατική λεπτομέρεια... 

Επομένως δεν μπορεί στο πλαίσιο ενός εμμονικού και αντιεπιστημονικού δήθεν ''αντιεθνικισμού'', να αποπνέεται στην κοινωνία μια αντίληψη, σύμφωνα με την οποία, για να οικοδομηθεί το νέο ΕΑΜ, θα πρέπει να ριφθούν στο πυρ το εξώτερον, όλα όσα συμβόλισε στην ουσία του ο ''ΟΡΚΟΣ του ΕΛΑΣΙΤΗ''.

Νισάφι πια με τους εμμονικούς νεολογισμούς, μέσα από τους οποίους ακυρώνονται πολιτικές δυναμικές, και πάνω στα ερείπιά τους οικοδομούνται προσωπικές καριέρες.

Αν οι δυνάμεις της Αριστεράς, της Δημοκρατίας, του αγνού και άδολου πατριωτισμού, χάσουν σήμερα το μεγάλο στοίχημα με την ιστορία, για μια ισχυρή δημοκρατική πατριωτική παρουσία ΚΑΙ μέσα στο πολιτικό στερέωμα... Τότε οι εξελίξεις που θα μεσολαβήσουν  δεν πρόκειται να δώσουν ξανά ανάλογη ευκαιρία στην Ελληνική κοινωνία.

Ας επιλέξουμε λοιπόν όλοι μας, αν είμαστε αποφασισμένοι να σπάσουμε αυγά... ή αν αυτό που θέλουμε τελικά, είναι να σφάξουμε την κότα. 

Η κλιμάκωση πάντως μιας τέτοιας επίθεσης μηδενισμού και απαξίωσης, στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, μόνο ως τυχαία και συμπτωματική δεν μπορεί να εκλαμβάνεται.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"