ΑΡΧΙΣΕ Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ούτε τυπικά, τελικά, δεν άρχισε η εφαρμογή της συμφωνίας στην Ουκρανία. Την πρωτοβουλία τορπιλισμού της είχαν οι ακροδεξιές φιλογερμανικές δυνάμεις, οι οποίες καθαίρεσαν εν ψυχρώ μέσω του κοινοβουλίου τον πρόεδρο της χώρας Βίκτορ Γιανουκόβιτς... 

 

 

του Γ. ΔΕΛΑΣΤΙΚ

 

Για να καταστεί αυτό δυνατό, οι δύο κορυφαίοι ολιγάρχες της Ουκρανίας, ο Ρινάτ Αχμέτοφ που κατά το γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ ελέγχει 60 Βουλευτές του κόμματος του Γιανουκόβιτς και ο Νμίτρι Φίρτας που ελέγχει άλλους 30, αποφάσισαν να εγκαταλείψουν τον Γιανουκόβιτς παρόλο που και οι δύο είχαν στενές σχέσεις με τη Ρωσία μέχρι τώρα.

 

Την Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου, οι δύο ολιγάρχες εγκατέλειψαν τον Γιανουκόβιτς. Την Παρασκευή, όπου επί μήνες η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία είχε παραμείνει ανυποχώρητη στα πάντα χωρίς την παραμικρή απώλεια βουλευτή παρά τις διαδηλώσεις, έκανε στροφή 180 μοιρών και… καθαίρεσε τον Γιανουκόβιτς!!! Τα πάντα είχαν πλέον κριθεί και η γερμανόδουλη φιλοναζιστική Ακροδεξιά κατέλαβε την εξουσία. Οι πρώτες αποφάσεις του «νέου» όχι στη σύνθεση, αλλά στην κατεύθυνση ουκρανικού κοινοβουλίου είναι άκρως αποκαλυπτικές για την πορεία που προτίθεται να ακολουθήσει η νέα ηγεσία του Κιέβου. 

 

Κατατέθηκαν νομοσχέδια για: Απαγόρευση του κομμουνιστικού κόμματος Ουκρανίας! Κατάργηση του νόμου που απαγόρευε τη ναζιστική προπαγάνδα! Ανάληψη του υπουργείου Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης από τον φιλοναζί Αρσέν Αβάκοφ και στελέχωση των δυνάμεων ασφαλείας από ομοϊδεάτες τους. Απαγόρευση της …ρωσικής γλώσσας, όπως και της ελληνικής, της ρουμάνικης και της ουγγρικής που ομιλούνται από τις εθνικές μειονότητες που ζουν στην Ουκρανία! Ανάληψη του ελέγχου της δικαιοσύνης από ακροδεξιούς και πάει λέγοντας. Σε ό,τι αφορά πάντως τον έλεγχο της Κυβέρνησης, πρωθυπουργός τοποθετήθηκε ο πράκτορας των Αμερικανών Αρσένι Γιατσενιούκ. Οι αμερικανοί «πολιορκούν» επίσης από το πρωί ως το βράδυ τη Γιούλια Τιμοσένκο, την οποία προορίζουν για πρόεδρο της Ουκρανίας στις εκλογές που θα γίνουν στις 25 Μαΐου, αν τελικά ισχύσει η ημερομηνία αυτή. Ο πυγμάχος Βιτάλι Κλίτσκο, ο άνθρωπος των Γερμανών, έχει ουσιαστικά μείνει εκτός παιχνιδιού και έχει απλώς διακηρύξει ότι θα είναι υποψήφιος πρόεδρος.

 

Η κατάληψη της εξουσίας στο Κίεβο από τους ανθρώπους των Αμερικανών και των Γερμανών με τέτοιο τρόπο προκάλεσε σοκ στον Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι ελέγχει την κατάσταση στην Ουκρανία πολύ λιγότερο από όσο φανταζόταν. Αποφάσισε πρώτα απ’ όλα να εξασφαλίσει την Κριμαία, όπου πάνω από το 70% του πληθυσμού είναι Ρώσοι. Ρώσοι καταδρομείς κατέλαβαν τα κτίρια της τοπικής κυβέρνησης και του τοπικού κοινοβουλίου στην Κριμαία για να είναι βέβαιοι ότι δεν θα τα πάρουν οι κυβερνητικές δυνάμεις του Κιέβου. Παράλληλα, δια βοής καθαιρέθηκαν τα έτσι κι αλλιώς ρωσόφιλα κυβερνητικά σώματα στην Κριμαία, όπου είχαν παραχωρηθεί και κάποιες θέσεις στους γερμανόφρονες Ουκρανούς, και αντικαταστάθηκαν από πολιτικά σκληροτράχηλους Ρώσους που τάσσονται αναφανδόν και χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό υπέρ της επιστροφής της Κριμαίας στη Ρωσία όπου ανέκαθεν ανήκε , πριν ο Ουκρανός Νικίτα Χρουστσόφ την υπαγάγει διοικητικά στην Ουκρανία το 1954. Επιπροσθέτως, σε μια κίνηση που αποσκοπεί πολύ περισσότερο στην επίδειξη ισχύος παρά στην προετοιμασία εισβολής, η Ρωσία έθεσε σε κατάσταση «πολεμικής (!) ετοιμότητας» τις στρατιές της που βρίσκονται στα σύνορα με την Ουκρανία, διατάζοντας τις δυνάμεις της να προβούν σε ανάλογα γυμνάσια.

 

Πάνω από 150.000 άνδρες του ρωσικού στρατού, με πολλές χιλιάδες τανκς και πολεμικά αεροπλάνα , προκαλούν σίγουρα ρίγος. Μπορούν φυσικά πολύ εύκολα να νικήσουν τον ουκρανικό στρατό δια περιπάτου. Στόχος του Πούτιν είναι τα ρωσικά στρατεύματα και η ετοιμότητα τους να εισβάλουν στην Ουκρανία να χρησιμοποιηθεί ως αιωρούμενη απειλή προκειμένου να λογικευθούν οι ακροδεξιοί της κυβέρνησης του Κιέβου απέναντι στους Ρώσους και τους ρωσόφωνους της Ουκρανίας. Στις ρωσόφιλες περιοχές της Ουκρανίας είναι προφανές ότι θα διεξάγεται μια διελκυστίνδα, με τις περιοχές αυτές να επιδιώκουν αν επιβάλλουν ντε φάκτο καθεστώς ουσιαστικής ανεξαρτησίας από το Κίεβο κάτι που όμως αποκλείεται να διαιωνιστεί.  

 

Αντικειμενικά θα οδηγηθούν οι Ρώσοι και οι ρωσόφιλοι της Ουκρανίας στο δίλημμα ή να υπαχθούν στους ακροδεξιούς του Κιέβου ή να αποσχισθούν και να ενωθούν με τη Ρωσία σε μια προοπτική. 

 

Το πιθανότερο είναι το δεύτερο, αρχής γενομένης από την Κριμαία, όπου οι Ρώσοι κατέλαβαν και λειτουργούν και το αεροδρόμιο, ενώ εξήγγειλαν οδικά έργα σύνδεσης της Κριμαίας απευθείας με τη Ρωσία χωρίς την παρεμβολή τυπικά ουκρανικού εδάφους ώστε να κινούνται απρόσκοπτα ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις, αν αυτό χρειαστεί. Μια πολεμική σύγκρουση δεν είναι επιθυμητή από καμμιά πλευρά, καθώς θα αποσταθεροποιήσει εντελώς την κατάσταση στην Ευρώπη. Είναι αδύνατον όμως να αποκλειστεί εντελώς, όπως μας διδάσκει το πρόσφατο παράδειγμα της ασήμαντης Γεωργίας, η οποία τόλμησε να επιτεθεί κατά της Ρωσίας επιδιώκοντας να εκβιάσει στρατιωτική λύση στο πρόβλημα των ρωσικών μειονοτήτων τον Αύγουστο του 2008.

 

Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι οι ακροδεξιοί που κυβερνούν το Κίεβο δεν είναι εξίσου ηλίθιοι πολιτικά με τον τέως πρόεδρο της Γεωργίας Σαακασβίλι. Επιπλέον, στην περίπτωση της Ουκρανίας «πάτρωνες» της Κυβέρνησης δεν είναι μόνο οι Αμερικάνοι, αλλά και οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν πολλές αντιθέσεις με το Λευκό Οίκο και δεν αποκλείεται να δράσουν σε κάποιο βαθμό υπονομευτικά. Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μέχρι να λήξει αυτή η ιστορία.

 

ΠΡΙΝ