ΣΚΟΠΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

Άνοιξη 2002, Covert Action Quarterly - «Ναι, διαθέτω εξωτερική πολιτική… ο σκοπός μου είναι να γίνω η συνείδηση του πλανήτη»...

της ΧΕΔΕΡ ΚΟΦΙΝ

Το Ίδρυμα για την Ανοικτή Κοινωνία του Σόρος είναι αναμεμιγμένο στα πάντα. Το διοικητικό συμβούλιό του απαρτίζεται από προσωπικότητες με πασίγνωστη δράση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αλλά και από αυθεντίες της Νέας Παγκόσμιας Τάξης.  Δεν πρόκειται για μια περίπτωση...

ναρκισσιστικής διαταραχής· αφορά το πώς ο Τζωρτζ Σόρος επιβεβαιώνει το κύρος της ηγεμονίας των Ηνωμένων Πολιτειών επάνω στον σημερινό κόσμο. Τα ιδρύματα και οι οικονομικοί μηχανισμοί του Σόρος είναι εν μέρει υπεύθυνα για την πτώση των καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και την πρώην Σοβιετική Ένωση. Τα ίδια δίκτυα έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους στην Κίνα. Ο Σόρος έπαιξε επίσης καθοριστικό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Ο ρόλος του αυτοαποκαλούμενου και ως «φιλανθρώπου» είναι να ενισχύει τις ιδεολογικές εκφράσεις της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων προωθώντας παράλληλα το οικονομικό του συμφέρον. Οι εμπορικές και «φιλανθρωπικές» δραστηριότητες του Σόρος είναι μυστικές, αντιφατικές και ταυτόχρονα συγκλίνουσες.

Ο Σόρος έχει ηγετικό ρόλο στο Council of Foreign Relations (Συμβούλιο των Διεθνών Σχέσεων), στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum) και στο Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα [Human Rights Watch (HRW)]. Το 1994, έπειτα από μια συνάντηση με τον φιλόσοφο και μέντορά του, τον σερ Κάρλ Πόππερ, ο Σόρος έδωσε εντολή στις επιχειρήσεις του να επενδύσουν στον τομέα των τηλεπικοινωνιών της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Η Ομοσπονδιακή Διοίκηση των Ραδιοτηλεοπτικών Μέσων της Τσεχίας δέχθηκε την προσφορά του να αναλάβει και να χρηματοδοτήσει τα αρχεία του «Ράδιο Ελεύθερη Ευρώπη». Ο Σόρος μετέφερε τα αρχεία στην Πράγα και ξόδεψε πάνω από 15 εκατομμύρια δολάρια για να τα συντηρήσει (1). Τώρα, ένα ίδρυμά του διοικεί το, δημιουργημένο από την CIA, σταθμό Ράδιο «Ελεύθερη Ευρώπη»/ Ράδιο «Ελευθερία», το οποίο έχει επεκταθεί πλέον στον Καύκασο και την Ασία (2). Επίσης, ο Σόρος είναι ο ιδρυτής και ο χρηματοδότης του Ιδρύματος Ανοιχτής Κοινωνίας (Open Society Institute), ενώ ίδρυσε και συντηρεί τη Διεθνή Ομάδα Κρίσης (International Crisis Group –ICG) που, μεταξύ άλλων, έπαιξε ενεργό ρόλο στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Τέλος, ο Σόρος συνεργάζεται ανοιχτά και με το αμερικανικό Ίδρυμα για την Ειρήνη (Institute of Peace) που ελέγχεται από την CIA.

Επενδύει σε ορισμένους από τους παγκόσμιους ηγέτες και αυτοί του ανταποδίδουν την εμπιστοσύνη τους. Σχετιζόταν στενά με τον Χένρυ Κίσινγκερ, τον Βάκλαβ Χάβελ και τον Πολωνό στρατηγό Γιαρουζέλσκι. Υποστηρίζει τον Δαλάι Λάμα, του οποίου το ινστιτούτο έχει την έδρα του στο Πρεσίντιο του Σαν Φρανσίσκο, όπου επίσης στεγάζεται και το ίδρυμα του στενού φίλου του Σόρος, Μιχαήλ Γκορμπατσώφ (3).

Τον Φεβρουάριο του 2002, όταν οι αντι-παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις πάγωναν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, έξω από το ξενοδοχείο Waldorf-Astoria, ο Σόρος ήταν μέσα απευθυνόμενος στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Ενόσω η αστυνομία απωθούσε τους διαδηλωτές πίσω από τους μεταλλικούς φράκτες της Park Avenue, ο Τζωρτζ Σόρος ξεδίπλωνε μέσα στο συνέδριο τις αρετές της «ανοιχτής κοινωνίας» μαζί με τους Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, Σάμουελ Χάντιγκτον, Φράνσις Φουκουγιάμα και άλλους.

Ποιος είναι ο Τζωρτζ Σόρος

Ο Τζωρτζ Σόρος γεννήθηκε στην Ουγγαρία το 1930 από Εβραίους γονείς, οι οποίοι είχαν απομακρυνθεί τόσο πολύ από τις ρίζες τους ώστε μπόρεσαν να ταξιδέψουν ακόμη και στη ναζιστική Γερμανία (4). Ο Σόρος έζησε στην Ουγγαρία υπό την κατοχή των Ναζί, αλλά μετά τον θρίαμβο των κομμουνιστών μετακόμισε στην Αγγλία το 1947. Εκεί, εντάχθηκε στον κύκλο του φιλόσοφου Καρλ Πόππερ, στη London School of Economics. Ο Πόππερ υπήρξε σφοδρός πολέμιος του κομμουνισμού και η διδασκαλία του διαμόρφωσε τη βάση των πολιτικών αντιλήψεων του Σόρος. Δεν υπάρχει σχεδόν κανένας λόγος, άρθρο ή βιβλίο του Σόρος που να μην αναφέρεται στην επίδραση του Πόππερ.

Ο Πόππερ, ο οποίος τιμήθηκε με τον τίτλο του ιππότη το 1965, ήταν ο εμπνευστής της έννοιας της «Ανοιχτής Κοινωνίας», από όπου έχουν πάρει και το όνομά τους τα ιδρύματα του Σόρος. Οι υποστηρικτές του Πόππερ επαναλαμβάνουν τα λόγια του σαν αληθινοί πιστοί. Η φιλοσοφία του Πόππερ συνοψίζει τον δυτικό ατομικισμό. Ο Σόρος έφυγε από την Αγγλία το 1956 και προσλήφθηκε στην Γουόλ Στρήτ όπου, κατά τη δεκαετία του 1960, επινόησε τα Hedge Funds (επενδυτικά κεφάλαια υψηλού ρίσκου, κάλυψης του κινδύνου που προέρχεται από τη μεταβλητότητα των επιτοκίων, των τιμών συναλλάγματος και των τιμών των μετοχών και ομολόγων).

Ο Σόρος οργάνωσε το Quantum Fund το 1969 και άρχισε να κερδοσκοπεί επάνω στις νομισματικές ισοτιμίες. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, οι οικονομικές του δραστηριότητες μετατοπίστηκαν στην «εναλλαγή μακροχρόνιων και βραχυπρόθεσμων επενδύσεων… Ο Σόρος κέρδισε τόσο από την άνοδο των τιμών των ακινήτων όσο και από την κατάρρευσή τους. Κάτω από την 20ετή διαχείριση του Σόρος, η Quantum πέτυχε το εντυπωσιακό ποσοστό κέρδους 34,5% επί των επενδύσεων ανά έτος. Ο Σόρος έγινε διάσημος από τη νομισματική κερδοσκοπία… Το 1997, είχε την σπάνια τιμή να γίνει ο στόχος των δημόσιων καταγγελιών του πρωθυπουργού της Μαλαισίας, Μαχατίρ Μοχαμάντ, για τη συμμετοχή του στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον του νομίσματος της χώρας αυτής» (5).

Μέσα απ’ αυτές τις παράνομες οικονομικές ραδιουργίες, ο Σόρος έγινε πολυ-δισεκατομμυριούχος. Οι εταιρείες του ελέγχουν ακίνητα στην Αργεντινή, τη Βραζιλία και το Μεξικό, καθώς και τράπεζες στη Βενεζουέλα, ενώ διακρίνονται ιδιαίτερα στην ανταλλαγή νομισμάτων, ενισχύοντας έτσι την εντύπωση ότι οι υψηλόβαθμοι φίλοι του Σόρος τον βοηθούν στις οικονομικές του δραστηριότητες, αποκομίζοντας πολιτικά και οικονομικά κέρδη (6).

Ο Τζωρτζ Σόρος κατηγορήθηκε για την καταστροφή της ταϊλανδέζικης οικονομίας το 1997 (7). Ένας ακτιβιστής από την Ταϊλάνδη δήλωσε: «Θεωρούμε τον Τζωρτζ Σόρος ένα είδος δράκουλα που ρουφάει το αίμα των λαών» (8). Οι Κινέζοι τον αποκαλούν «κροκόδειλο» επειδή οι οικονομικές και ιδεολογικές επεμβάσεις του στην Κίνα ήταν τόσο ακόρεστες, αλλά και επειδή οι κερδοσκοπικές του δραστηριότητες τού απέφεραν εκατομμύρια δολάρια καθώς διέλυε την ταϊλανδέζικη και την μαλαισιανή οικονομία (9).

Σε μια περίπτωση, ο Σόρος κέρδισε ένα δισεκατομμύριο δολάρια μέσα σε μια μέρα κερδοσκοπώντας (μια λέξη την οποία αποστρέφεται) με την αγγλική λίρα. Αντιμετωπίζοντας την κατηγορία ότι «με το να κερδοσκοπεί έναντι της στερλίνας, βγάζει λεφτά από τους Βρετανούς φορολογούμενους», δήλωσε: «Όταν κερδοσκοπείς στις διεθνείς χρηματαγορές, είσαι απελευθερωμένος από τους ηθικούς φραγμούς που αντιμετωπίζει ένας συνηθισμένος επιχειρηματίας. Προσωπικά, όταν ασχολούμαι με τις διεθνείς χρηματαγορές, δεν με απασχολούν ηθικής φύσεως ζητήματα» (10).

Ο Σόρος έχει μια σχιζοφρενική τάση απ’ τη μια ν’ αγωνίζεται ν’ αυξήσει τα πλούτη του και από την άλλη να προσπαθεί να πλασάρει μια πολύ καλή εικόνα του εαυτού του προς τα έξω:

«Οι έμποροι των νομισμάτων κάθονται στα γραφεία τους και πωλούν τα χρήματα του Τρίτου Κόσμου σε μεγάλες ποσότητες. Οι συνέπειες της νομισματικής αστάθειας της αγοράς στους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτές τις χώρες είναι ένα ζήτημα που δεν απασχολεί ούτε θα απασχολήσει ποτέ το μυαλό τους. Έχουν μία δουλειά να κάνουν. Απλά, αν σταματήσουμε λίγο για να σκεφτούμε, θα πρέπει να αναρωτηθούμε το αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ρυθμίζουν τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων.» (11)

Ο Σόρος ήταν που έσωσε την υπόληψη του Τζωρτζ Γ. Μπους, όταν, από τη θέση του διευθυντή, είχε οδηγήσει μία εταιρεία εξερεύνησης πετρελαίου σε χρεωκοπία. Ο Σόρος, ιδιοκτήτης εκείνη την περίοδο της εταιρείας Harken Energy, εξαγόρασε ένα μεγάλο κομμάτι του μετοχικού κεφαλαίου που υποτιμάτο, λίγο πριν η εταιρεία καταρρεύσει. Μ’ αυτήν την κίνηση, ο μελλοντικός πρόεδρος των Η.Π.Α. είχε εκταμιεύσει τότε σχεδόν ένα εκατομμύριο δολάρια. Ο Σόρος δήλωσε ότι λειτούργησε έτσι προκειμένου να αγοράσει «πολιτική επιρροή» (12). Ο Σόρος είναι επίσης μεγαλομέτοχος στο κακόφημο Carlyle Group. Ιδρυθείσα το 1987, «η μεγαλύτερη εταιρεία χρηματοδότησης μη εισηγμένων στο χρηματιστήριο εταιρειών στον κόσμο», με ενεργητικό άνω των 12 δισεκατομμυρίων δολαρίων, διοικείται από «μια σειρά πρώην ηγετών των Ρεμπουπλικάνων», από τον Frank Carlucci (Φρανκ Καρλούσι) της CIA μέχρι τον πρώην διευθυντή της CIA, Τζωρτζ Μπους τον πρεσβύτερο. Η Carlyle αποκομίζει τα περισσότερα κέρδη της από τις πολεμικές δαπάνες.

Ο εγωπαθής φιλάνθρωπος

Το 1980, ο Σόρος άρχισε να χρησιμοποιεί τα εκατομμύριά του για να επιτεθεί εναντίον του ανατολικού μπλοκ. Χρηματοδότησε όποιο άτομο ήταν διατεθειμένο να συνεργαστεί μαζί του. Η πρώτη επιτυχία του ήταν στην Ουγγαρία, όπου ανέλαβε τη σύσταση εκπαιδευτικών και πολιτιστικών θεσμών που θα υπονόμευαν τα αντίστοιχα όργανα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ο δρόμος του πέρασε μέσα από την ουγγρική κυβέρνηση. Ύστερα, ο Σόρος επεκτάθηκε στην Πολωνία, όπου συνέβαλε στη χρηματοδοτούμενη από την CIA επιχείρηση της «Αλληλεγγύης» και την ίδια χρονιά δραστηριοποιήθηκε στην Κίνα. Στην συνέχεια ήλθε η σειρά της Σοβιετικής Ένωσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι, την ίδια εποχή, η CIA είχε δραστηριοποιηθεί σε όλες αυτές τις χώρες. Οι σκοποί της υπηρεσίας ταυτίζονταν με τους σκοπούς του Ταμείου για την Ανοιχτή Κοινωνία: επρόκειτο για την αποσύνθεση του σοσιαλισμού. Στη Νότια Αφρική, η CIA αναζήτησε συνεργάτες ανάμεσα στους κύκλους των αντικομμουνιστών διαφωνούντων. Στην Ουγγαρία, την Πολωνία και την ΕΣΣΔ, η CIA, με τη συνεργασία του Εθνικού Ιδρύματος για την Δημοκρατία (National Endowment for Democracy), τα συνδικάτα της AFL-CIO, την USAID και άλλους οργανισμούς, υποστήριξε και οργάνωσε αντικομμουνιστές από τους ίδιους κύκλους που σχετίζονταν με το Ταμείο για την Ανοιχτή Κοινωνία του Σόρος. Όπως είπε ο Σόρος: «Σε κάθε χώρα, προσέγγισα έναν αριθμό ανθρώπων –από τους οποίους άλλοι ήταν ηγετικές φυσιογνωμίες και δημόσια πρόσωπα και άλλοι λιγότερο γνωστοί– που συμμερίζονταν τα πιστεύω μου» (13). Το Ίδρυμα για την Ανοιχτή Κοινωνία διοργάνωσε συνέδρια με τη συμμετοχή αντικομμουνιστών Τσέχων, Σέρβων, Ρουμάνων, Ούγγρων, Κροατών, Βόσνιων και Κοσοβάρων (14). Η διευρυνόμενη επιρροή του έδωσε τροφή στις υποψίες ότι λειτουργεί στα πλαίσια του συμπλέγματος των μυστικών υπηρεσιών των Η.Π.Α. Το 1989, η Ουάσιγκτον Ποστ ανέφερε ότι αξιωματούχοι της κινέζικης κυβέρνησης είχαν κατηγορήσει τον Σόρος από το 1987, ότι το Ίδρυμά του για την «Μεταρρύθμιση και το Άνοιγμα της Κίνας» (Soros’ Fund for the Reform and Opening of China) είχε σχέσεις με τη CIA (15). 

Καταλαμβάνοντας τη Μόσχα

Μετά το 1990, οι χρηματοδοτήσεις του Σόρος στόχευσαν στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ρωσίας, παρέχοντας μια σειρά σχολικών εγχειριδίων σε όλη τη χώρα (16). Πράγματι, ο Σόρος διασφάλισε την αποδοχή της προπαγάνδας του Ιδρύματος της Ανοιχτής Κοινωνίας από μια ολόκληρη γενιά της ρωσικής νεολαίας. Τα ιδρύματά του κατηγορήθηκαν ότι επεδίωκαν ν’ αποκτήσουν τον έλεγχο του ρωσικού χρηματιστικού συστήματος, ότι οργάνωσαν τις ιδιωτικοποιήσεις αλλά και τις ξένες επενδύσεις στη χώρα. Οι Ρώσοι  αντέδρασαν οργισμένα στην ανάμειξη του Σόρος. Οι κατηγορίες εναντίον του Σόρος και των άλλων αμερικανικών ιδρυμάτων υποστήριζαν ότι ο στόχος αυτών των ελιγμών ήταν να «υπονομεύσουν τη Ρωσία ως κράτος ικανό να ανταγωνιστεί τη μόνη υπερδύναμη που απέμεινε στον κόσμο» (17). Οι Ρώσοι άρχισαν να υποψιάζονται τον Σόρος για διασυνδέσεις με την CIA. Ο μεγαλοεπιχειρηματίας Μπόρις Μπερεζόφσκι δήλωσε ότι: «Κόντεψα να λιποθυμήσω όταν άκουσα, πριν από μερικά χρόνια, ότι ο Σόρος ήταν πράκτορας της CIA» (18). Η άποψη του Μπερεζόφσκι ήταν ότι ο Σόρος και η Δύση είχαν «φοβηθεί την ισχυροποίηση του ρωσικού κεφαλαίου».

Εάν το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο των Η.Π.Α. φοβήθηκε τον οικονομικό ανταγωνισμό της Ρωσίας, ο καλύτερος τρόπος για να την ελέγξουν ήταν το να κυριαρχήσουν στα ρώσικα ΜΜΕ, την εκπαίδευση, τα ερευνητικά και επιστημονικά ιδρύματα. Αφού ξόδεψε περίπου 250 εκατ. δολάρια για τη «μεταρρύθμιση των οικονομικών και των ανθρωπιστικών επιστημών στα Λύκεια και τα πανεπιστήμια», ο Σόρος ίδρυσε το Διεθνές Ίδρυμα για την Επιστήμη διοχετεύοντας άλλα 100 εκατ. για παρόμοιους σκοπούς (19). Η ρώσικη «Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Αντικατασκοπείας» (FSK) κατηγόρησε για «κατασκοπεία» τα ιδρύματα του Σόρος που έδρευαν στη Ρωσία. Είχαν προσέξει ότι ο Σόρος δεν ενεργούσε μόνος του στη χώρα· οι δραστηριότητές του ήταν κομμάτι μιας ευρύτερης εκστρατείας που περιλάμβανε χρηματοδοτήσεις από το Ίδρυμα Φορντ, το Ίδρυμα Heritage αλλά και από τα πανεπιστήμια Χάρβαρντ, Ντιουκ και Κολούμπια και υποστήριξη από το αμερικανικό Πεντάγωνο και τις μυστικές υπηρεσίες (20). Η FSK κατηγόρησε τον Σόρος, ότι οι χορηγίες του σε 50.000 Ρώσους επιστήμονες προωθούσαν τα δικά του συμφέροντα, δεδομένου ότι αποκτούσε τον έλεγχο χιλιάδων επιστημονικών ανακαλύψεων και νέων τεχνολογιών και συγκέντρωνε τα κρατικά και εμπορικά μυστικά της χώρας (21).

Το 1995, οι Ρώσοι εξαγριώθηκαν με τις δραστηριότητες του αξιωματούχου του Υπουργείου Εξωτερικών των Η.Π.Α. στην Τσετσενία, του Φρέντ Κάνυ. Η δράση του αφορούσε δήθεν σε ανθρωπιστικά ζητήματα, αλλά η παλιότερη ανάμειξή του σε πολλές ζώνες συγκρούσεων που ενδιέφεραν τις Η.Π.Α. και η συμμετοχή του σε αποστολές αναζήτησης της CIA και του FBI, κατέστησαν σαφείς τις διασυνδέσεις του. Όταν εξαφανίσθηκε, ο Κάνυ εργαζόταν με σύμβαση σ’ ένα από τα ιδρύματα που ανήκουν στον Σόρος (22). Στις Η.Π.Α. δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ότι η βία στην Τσετσενία –μιας επαρχίας στην καρδιά της Ρωσίας– θεωρείται αποτέλεσμα μιας εκστρατείας πολιτικής αποσταθεροποίησης την οποία οι Η.Π.Α. αντιμετωπίζουν τουλάχιστον με συμπάθεια, και μπορεί πραγματικά να την καθοδηγούν κιόλας. Αυτό το ενδεχόμενο είναι αρκετά σίγουρο για τον συγγραφέα Τομ Κλάνσυ, ώστε να το αναφέρει ρητά στο διάσημο βιβλίο του, The Sum of all Fears. Οι Ρώσοι κατηγόρησαν τον Κάνυ ότι είναι πράκτορας της CIA με ειδική αποστολή να συμβάλει στην εξέγερση των Τσετσένων (23). Το Ίδρυμα για την Ανοιχτή Κοινωνία παραμένει δραστήριο σ’ αυτήν τη περιοχή, όπως και άλλοι οργανισμοί που χρηματοδοτούνται από τον Σόρος.

Στην Ρωσία επίσης, σε άλλη μία περίπτωση, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση της αμερικανικής κυβέρνησης για να διαφυλάξει τα συμφέροντα του Σόρος. Το 1999, η υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α., Μαντλήν Ολμπράιτ, δέσμευσε τα 500 εκατομμύρια δολάρια της εγγύησης που έδινε η Αμερικάνικη Τράπεζα Εισαγωγών – Εξαγωγών στη ρωσική πετρελαϊκή εταιρεία Tyumen, με την αιτιολογία ότι η πράξη αυτή στρέφονταν εναντίον των αμερικανικών εθνικών συμφερόντων. Η Tuymen επιθυμούσε να αγοράσει εξοπλισμό και υπηρεσίες από την Halliburton του Τσένεϋ και την ABB Lummus Global του Μπλούμφηλντ. Ο Τζωρτζ Σόρος ήταν μέτοχος σε μια εταιρεία που ήθελε να αποσπάσει την συμφωνία σε βάρος της Tuymen. Τόσο ο Σόρος όσο και η BP Amoco πίεσαν για να αποτρέψουν αυτήν τη συμφωνία και η Ολμπράιτ έκανε τα πάντα για να τους βοηθήσει (24).

Η ενίσχυση της «παγκοσμιοποιητικής Αριστεράς»

Το Ίδρυμα για την Ανοικτή Κοινωνία του Σόρος είναι αναμεμιγμένο στα πάντα. Το διοικητικό συμβούλιό του απαρτίζεται από προσωπικότητες με πασίγνωστη δράση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αλλά και από αυθεντίες της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Ο Πωλ Γκομπλ, διευθυντής του τμήματος επικοινωνιών, ήταν ο επιφανέστερος πολιτικός σχολιαστής του «Ράδιο Ελεύθερη Ευρώπη». Ο Χέρμπερτ Όκουν, υπηρέτησε την κυβέρνηση Νίξον ως ειδικός σύμβουλος του Χένρυ Κίσσινγκερ. H Κάτι Μάρτον είναι η σύζυγος του Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, του αντιπρόσωπου των Η.Π.Α. στον Ο.Η.Ε., που έγινε διάσημος από την εμπλοκή του στην Γιουγκοσλαβία. Η Μάρτον εργάστηκε ιδιαίτερα για την προώθηση του, χρηματοδοτούμενου από τον Σόρος, «Ράδιο Β-92», στη δημιουργία του οποίου συνέβαλε ιδιαίτερα το πασίγνωστο National Endowment for Democracy (που αποτελεί ένα ακόμα προπύργιο της CIA). Το «Β-92» έπαιξε πολύ ουσιαστικό ρόλο στην πτώση της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς.

Όταν ο Σόρος ίδρυσε το Ταμείο για την Ανοικτή Κοινωνία, επέλεξε την Aryeh Neier για τη διευθυντική του θέση. Η Neier ήταν επικεφαλής του Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι (Helsinki Watch), μια οργάνωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα με ιδιαίτερα αντικομουνιστική κλίση. Το 1993, το Ταμείο για την Ανοικτή Κοινωνία μετονομάστηκε σε Ινστιτούτο για την Ανοικτή Κοινωνία.

Το Helsinki Watch μετονομάστηκεσε Human Rights Watch το 1988. Σήμερα, ο Σόρος συμμετέχει στη συμβουλευτική γραμματεία των επιτροπών για την Αμερική και την Ανατολική Ευρώπη – Κεντρική Ασία. Επίσης, το Ινστιτούτο για την Ανοικτή Κοινωνία συγκαταλέγεται στους χρηματοδότες της οργάνωσης25. Ο Σόρος συνδέεται στενά με το Human Rights Watch, ενώ η Neier έχει γράψει πολλές φορές για το περιοδικό Nation –δίχως φυσικά ν’ αναφέρει ότι εργάζεται για τον Σόρος26.

Ο Σόρος εμπλέκεται άμεσα στο Human Rights Watch, παρόλο που κάνει ο,τιδήποτε περνάει από το χέρι του για να το κρύψει (27). Υποστηρίζει ότι απλά χρηματοδοτεί και οργανώνει τα προγράμματα της οργάνωσης, ενώ δεν εμπλέκεται καθόλου στις διαδικασίες της υλοποίησής τους.

Οι δραστηριότητες του Τζωρτζ Σόρος ανακεφαλαιώνονται σε ό,τι εξέφρασε το 1983 ο Άλεν Γουαϊνστάιν, ιδρυτής του National Endowment for Democracy: «Πολλά από αυτά που κάνουμε σήμερα, πραγματοποιούνταν υπόγεια πριν από 25 χρόνια από την CIA» (28).

Σήμερα, η πλειοψηφία των Αμερικανών πολιτών που θεωρούν ότι ανήκουν στην κεντρο-αριστερά είναι ιδιαίτερα επιφυλακτικοί ως προς τις δυνατότητες για έναν σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αντίθετα, το πρότυπο της αποκέντρωσης των εξουσιών που εκφράζει το Ίδρυμα του Σόρος ή η «βήμα προς βήμα» προσέγγιση στον «αρνητικό ωφελιμισμό, στην προσπάθεια για την ελαχιστοποίηση της φτώχειας και της δυστυχίας», που εκφράζει την φιλοσοφία του Πόππερ, είναι ιδέες πολύ ελκυστικές σ’ αυτούς (29). Ο Σόρος χρηματοδότησε μια έρευνα του Human Rights Watch που υποστήριζε τη χαλάρωση των νόμων για τα ναρκωτικά στις πολιτείες της Καλιφόρνιας και της Αριζόνας (30). Ο Σόρος υποστηρίζει τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών ως ένα μέσο για την προσωρινή διαφυγή των ανθρώπων από τη δυστυχία. Στο υψηλότερο σημείο της κοινωνικο-οικονομικής κλίμακας, υπάρχουν οι σοσιαλδημοκράτες που αντιμετωπίζουν θετικά τις δραστηριότητες του Σόρος και πιστεύουν στην ενίσχυση των πολιτικών ελευθεριών μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού (31). Γι’ αυτούς, οι καταστροφικές συνέπειες των δραστηριοτήτων του Σόρος μετριάζονται από τη φιλανθρωπία του. Παρόμοια, φιλελεύθεροι και αριστεροί διανοούμενοι, τόσο στις Η.Π.Α. όσο και έξω από αυτές, έχουν ενστερνιστεί τη φιλοσοφία της «Ανοιχτής Κοινωνίας», για να μην αναφέρουμε ότι συχνά χρηματοδοτούνται ανοιχτά από το Ινστιτούτο για την Ανοιχτή Κοινωνία.

Ο Μπόγνταν Ντένιτς, που είχε ισχυρές πολιτικές φιλοδοξίες στην Κροατία, δραστηριοποιούνταν στα πλαίσια του Ιδρύματος για την Ανοιχτή Κοινωνία και χρηματοδοτούνταν από αυτό (32). Ο Ντένιτς αντιμετώπισε ευνοϊκά την εθνική εκκαθάριση των Σέρβων στην Κροατία και τον βομβαρδισμό της Βοσνίας και της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ, ενώ υποστήριξε ακόμα και τη χερσαία εισβολή στην Γιουγκοσλαβία. Υπήρξε ιδρυτής και για πολλά χρόνια πρόεδρος των Δημοκρατών Σοσιαλιστών, μιας σημαντικής φιλελεύθερης αριστερής ομάδας των Η.Π.Α. Ο Ντένιτς ήταν επίσης πρόεδρος της πασίγνωστης Socialist Scholars Conference, μέσω της οποίας εργαζόταν συστηματικά για να εξασφαλίσει υποστήριξη στην προοπτική της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ (33). Από το στόχαστρο του Σόρος δεν ξέφυγαν ούτε το Refuse and Resist, το ACLU και μια σειρά άλλων φιλελεύθερων ιδρυμάτων (34), ενώ πέτυχε ακόμα μια ανέλπιστη νίκη, όταν κατάφερε να αναμειχθεί στο New School for Social Research in New York, ένα ίδρυμα εξαιρετικά δημοφιλές για τους αριστερούς διανοουμένους. Τώρα, χρηματοδοτεί ένα πρόγραμμα για την Ανατολική και την Κεντρική Ευρώπη στο ίδρυμα αυτό (35).

Μέσω του Ινστιτούτου για την Ανοιχτή Κοινωνία και του Human Rights Watch, ο Σόρος ήταν ένας από τους βασικούς υποστηρικτές του ραδιοφωνικού σταθμού «Β-92» στο Βελιγράδι. Ο Σόρος χρηματοδότησε την OTPOR, την οργάνωση που παρέλαβε τις «βαλίτσες με τα λεφτά» προκειμένου να διοργανώσει την ανατροπή του Μιλόσεβιτς στις 5 Οκτωβρίου του 2000 (36). Το Human Rights Watch βοήθησε στη νομιμοποίηση της απαγωγής και της παραπομπής του Μιλόσεβιτς στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, τηρώντας σιγή ιχθύος για ό,τι αφορούσε στα δικαιώματά του (37). Η Louise Arbour, που υπηρέτησε ως δικαστής σ’ αυτό το παράνομο δικαστήριο, συμμετέχει στο διοικητικό συμβούλιο του International Crisis Group, ενός ακόμα ιδρύματος του Σόρος. Επίσης, η συμμορία του Ινστιτούτου για την Ανοιχτή Κοινωνία και του Human Rights Watch δραστηριοποιείται, στα πλαίσια της «εκπολιτιστικής τους αποστολής», και στην FYROM, την οποία αγωνίζονται να διασώσουν προκειμένου να ολοκληρωθεί η διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας.

Εκπρόσωποι της Εξουσίας

Ο Σόρος έχει δηλώσει ότι θεωρεί τη φιλανθρωπία του ηθική και τις επαγγελματικές του δραστηριότητες ανήθικες (38). Παρόλα αυτά, αυτοί που δουλεύουν για λογαριασμό του στις διάφορες χρηματοδοτούμενες μη-κυβερνητικές οργανώσεις γνωρίζουν πολύ καλά το περιεχόμενο των δραστηριοτήτων τους. Ένα από τα πιο διάσημα ινστιτούτα του Σόρος είναι και το International Crisis Group, που ιδρύθηκε το 1986. Το ICG διοικείται από άτομα που βρίσκονται στο επίκεντρο της εταιρικής και της πολιτικής εξουσίας. Στο διοικητικό συμβούλιο συμμετέχουν οι: Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, Μόρτον Αμπράμοβιτς, πρώην υφυπουργός εξωτερικών των Η.Π.Α. και πρεσβευτής στην Άγκυρα, ο Ουέλσεϋ Κλάρκ, πρώην ευρωπαϊκός διοικητής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ, και ο Ρίτσαρντ Άλλεν, πρώην σύμβουλος εθνικής ασφάλειας των Η.Π.Α. Ο Άλεν έγινε γνωστός για την παραίτησή του από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας του Νίξον όταν ήλθε σε σύγκρουση με τον Χένρυ Κίσινγκερ. Επίσης, ο Άλλεν ήταν αυτός που στρατολόγησε τον Όλιβερ Νορθ στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας, επί εποχής Ρήγκαν, ενώ ταυτόχρονα ενεπλάκη στο σκάνδαλο Ιράν – Κόντρας. Για όλους αυτούς, ο «περιορισμός της σύγκρουσης» επιτυγχάνεται μέσα από τον έλεγχο των πόρων και των λαών του πλανήτη από τους Αμερικάνους. [Σ.τ.ε. Σημειοτέον ότι η ICG εξέδωσε προσφάτως κείμενο όπου υποστηρίζει ότι οι ελληνοκύπριοι πρέπει να αποδεχθούν το σχέδιο Ανάν σχέδόν ως έχει και χωρίς ν’ απαιτείται η αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων ή των εποίκων από τα κατεχόμενα.]

Κατά τη δεκαετία του 1980 και του 1990, υπό την επίδραση του δόγματος Ρήγκαν, πραγματοποιήθηκαν δεκάδες επίσημες και ανεπίσημες επιχειρήσεις των Η.Π.Α. στην Αφρική, τη Λατινική Αμερική, την Καραϊβική και την Ασία. Ο Σόρος συμμετείχε ανοιχτά σε πάρα πολλές από αυτές, εξαγοράζοντας δυνάμει επαναστάτες και επιχορηγώντας πολιτικούς, διανοούμενους και οποιονδήποτε άλλον θα μπορούσε να ανέλθει στην εξουσία έπειτα από την ανατροπή. Σύμφωνα με τον Τζέιμς Πέτρας:

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, το πιο διορατικό κομμάτι των νεοφιλελεύθερων αρχουσών τάξεων συνειδητοποίησε ότι οι πολιτικές τους πόλωναν την κοινωνία και προκαλούσαν μεγάλης κλίμακας δυσαρέσκεια. Τότε, νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί ξεκίνησαν να χρηματοδοτούν και να προωθούν μια παράλληλη στρατηγική “από τα κάτω”, που περιλάμβανε την ανάδειξη “οργανώσεων βάσης” με μια “αντικρατική” ιδεολογία, οι οποίες παρενέβαιναν εκεί όπου υπήρχε κίνδυνος να ξεσπάσουν αντιδράσεις και δημιουργούσαν ένα “κοινωνικό μαξιλάρι”. Αυτές οι οργανώσεις ήταν οικονομικά εξαρτώμενες από νεοφιλελεύθερες πηγές και ενεπλάκησαν άμεσα στον ανταγωνισμό με τα κοινωνικά και τα πολιτικά κινήματα προκειμένου να ελέγξουν την δραστηριοποίηση των πολιτών. Από τη δεκαετία του 1990, αυτές οι οργανώσεις που απεκλήθησαν «μη-κυβερνητικές» ήταν χιλιάδες και χρηματοδοτούνταν με πάνω από 4 δισ. δολ ετησίως (39).

Στο Underwritting Democracy, ο Σόρος πανηγυρίζει για τον «εξαμερικανισμό της Ανατολικής Ευρώπης». Σύμφωνα με τον απολογισμό του, μέσω των εκπαιδευτικών του προγραμμάτων, διαμόρφωσε ένα νέο πολιτικό προσωπικό. Αυτά τα νέα πολιτικά στελέχη που εκπαιδεύτηκαν είναι έτοιμα να παίξουν τον ρόλο των λεγόμενων «πρακτόρων επιρροής». Χάρη στη γνώση πολλών γλωσσών και στην εξοικείωσή τους με τα νέα γραφειοκρατικά μορφώματα, οι νεοσύλλεκτοι θα προλειάνουν το ιδεολογικό έδαφος για την εισβολή των πολυεθνικών εταιρειών.

Ο Χέρμπερτ Όκαν (Herbert Okun), διπλωμάτης καριέρας, που εργάζεται στην ευρωπαϊκή επιτροπή του Human Rights Watch, μαζί με τον Τζωρτζ Σόρος, συνδέεται με μια σειρά ιδρυμάτων που σχετίζονται με το αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών, από την USAID μέχρι την Τριμερή Επιτροπή που χρηματοδοτείται από το ίδρυμα Rockfeller. Από το 1990 μέχρι το 1997, ο Όκαν ήταν διευθυντής ενός τμήματος της USAID που λεγόταν Financial Services Volunteer Corps, που σκοπό είχε «να βοηθήσει στην εγκαθίδρυση των οικονομικών συστημάτων της ελεύθερης αγοράς στις πρώην κομμουνιστικές χώρες» (40). Ο Τζωρτζ Σόρος λειτουργεί σε πλήρη συντονισμό με τους κεφαλαιοκράτες που προσπαθούν να αποκτήσουν τον έλεγχο της παγκόσμιας οικονομίας.

Μη-κερδοσκοπική κερδοσκοπία

Ο Σόρος ισχυρίζεται ότι δεν κάνει φιλανθρωπία σε χώρες που εμπλέκονται στις οικονομικές του δραστηριότητες (41). Συχνά, όμως, έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις διασυνδέσεις του για να πραγματοποιήσει σημαντικές επενδύσεις. Έχοντας εξασφαλίσει μια μελέτη του International Crisis Group και την υποστήριξη του Μπερνάρ Κουσνέρ, ύπατου αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών στο Κοσσυφοπέδιο, ο Σόρος προσπάθησε να θέσει υπό τον έλεγχό του τα κερδοφόρα μεταλλεία των Βαλκανίων.

Στο πλαίσιο λοιπόν μιας συντονισμένης προσπάθειας ν’ αποκτήσει ο Σορος τα μεταλλεία της Trepca πριν τις εκλογές στη Γιουγκοσλαβία, εντάσσεται η δήλωση του Κουσνέρ, τον Σεπτέμβιο του 2000, ότι η μόλυνση που προέρχεται από το σύμπλεγμα των μεταλλείων έχει αγγίξει επικίνδυνα όρια για το περιβάλλον. [Πρόκειται για μια καταπληκτική δήλωση, εάν αναλογιστούμε ότι ο ίδιος επικρότησε την επίθεση του ΝΑΤΟ το 1999 στην οποία χρησιμοποιήθηκαν βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου που μόλυναν με πάνω από 100.000 τόνους καρκινογόνων ουσιών το έδαφος και τον αέρα της χώρας] (42). Στην προκειμένη περίπτωση, ο Κουσνέρ επέβαλε την άποψή του και τα ορυχεία έκλεισαν για λόγους «υγείας». Κατόπιν, ο Σόρος επένδυσε 150 εκατομμύρια δολάρια για να αποκτήσει τον έλεγχο των ορυχείων χρυσού, ασημιού, καδμίου και ψευδαργύρου, τα οποία αξίζουν πάνω από 5 δισεκατομμύρια δολάρια (43).

Ελέγχοντας τις εναλλακτικές προτάσεις

Η εικόνα του ως φιλάνθρωπου δίνει στον Σόρος τη δυνατότητα να διαμορφώνει τη διεθνή κοινή γνώμη, όταν οι κοινωνικές συγκρούσεις θέτουν το ερώτημα ποια είναι τα θύματα και ποιοι οι θύτες. Όπως και άλλες μη κυβερνητικές οργανώσεις, η Human Rights Watch, που προβάλλει τις αντιλήψεις του Σόρος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αγνοεί ή αποφεύγει να αναφέρεται στους πιο οργανωμένους και ανεξάρτητους ταξικούς αγώνες.

Στην Κολομβία, πολλοί ηγέτες συνδικαλιστές έχουν δολοφονηθεί από παρακρατικούς που δρουν σε απόλυτη συνεργασία με την κυβέρνηση. Επειδή αυτά τα συνδικάτα αντιπαρατίθενται στον νεοφιλελευθερισμό, το Human Rights Watch παραμένει σιωπηρό σε ό,τι τα αφορά. Τον Απρίλιο, ο Jose Vivanco, μέλος του Human Rights Watch, κατέθεσε στην Αμερικανική Γερουσία υπέρ του Σχεδίου «Κολομβία» (44): «Οι Κολομβιανοί παραμένουν πιστοί στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Χρειάζονται βοήθεια. Το Human Rights Watch δεν έχει κανένα πρόβλημα αρχής εάν τη βοήθεια αυτή την παράσχουν οι Η.Π.Α.» (45).

Το HRW πρόσφατα επικύρωσε την εκλογή του Ουρίμπε. Παρόλο που πήρε την εξουσία με εκλογές, ο Ουρίμπε αποτελεί οπισθοδρόμηση σε σχέση με τους λατινοαμερικανούς δικτάτορες που οι Η.Π.Α. υποστήριξαν στο παρελθόν. Το HRW, βέβαια, δεν σχολίασε το γεγονός ότι η πλειοψηφία μποϋκόταρε τις εκλογές (46).

Στην ιστοσελίδα του HRW, ο διευθυντής Κεν Ροθ (Ken Roth) ασκεί κριτική στις Η.Π.Α. επειδή δεν αντιτίθενται στην Κίνα πιο σθεναρά. Οι δραστηριότητές του συμπεριλαμβάνουν την διοργάνωση του Tibet Freedom Concert, μιας περιοδείας ροκ μουσικών ανά τις Η.Π.Α. που καλούσε τη νεολαία να υποστηρίξει το Θιβέτ εναντίον της Κίνας (47). Το Θιβέτ υπήρξε για πολλά χρόνια ένα πεδίο επιχειρήσεων μικρής εμβέλειας της CIA (48).

Πρόσφατα, ο Ροθ πίεσε προκειμένου να προκύψουν αντιδράσεις για τον έλεγχο της πλούσιας σε κοιτάσματα περιοχής του Ξινγιάνγκ που ήθελε να αποκτήσει η Κίνα. Μέσω της αποικιακής πρακτικής του «διαίρει και βασίλευε», ο Ροθ προσπάθησε να πείσει τους ηγέτες της θρησκευτικής μειονότητας των Ουϊγούρων ότι η επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Κοσσυφοπέδιο είναι μια κίνηση που μπορεί να επαναληφθεί και στη δική τους περίπτωση. Μέχρι τον Αύγουστο του 2002, η αμερικανική κυβέρνηση είχε δείξει ενδιαφέρον γι’ αυτήν την εκδοχή.

Οι αμερικανικοί σχεδιασμοί για την περιοχή αποκαλύφθηκαν, όταν ένα άρθρο των New York Times για την περιοχή του Ξινγιάνγκ περιέγραψε τους Ουϊγούρους ως μια «μουσουλμανική πλειοψηφία, η οποία ζει σε καθεστώς εντάσεων υπό την κινεζική εξουσία» και η οποία «υποδέχθηκε θετικά τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ, πιστεύοντας ότι κάτι παρόμοιο θα επαναληφθεί και στη δικιά τους περίπτωση» (49). Το περιοδικό των New York Times ανέφερε ότι: «Πρόσφατες ανακαλύψεις κοιτασμάτων πετρελαίου κατέστησαν την περιοχή του Ξινγιάνγκ αρκετά ελκυστική για το διεθνές εμπόριο», ενώ ταυτόχρονα συνέκρινε τις συνθήκες ζωής των κατοίκων της περιοχής με αυτές των κατοίκων του Θιβέτ (50).

Ανακρίβεια

Όταν οι οργανώσεις του Σόρος μετρούν, δείχνουν να χάνουν την αίσθηση της πραγματικότητας. Το Human Rights Watch υποστήριξε ότι 500 άνθρωποι, και όχι πάνω από 2.000, σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των νατοϊκών βομβαρδισμών στον πόλεμο του 1999 στη Γιουγκοσλαβία (51). Υποστήριξαν επίσης, ότι μόνο 350 και όχι 4.000 πέθαναν από την επίθεση των Η.Π.Α. στο Αφγανιστάν (52). Όταν οι Η.Π.Α. βομβάρδισαν τον Παναμά το 1989, το HRW συμπέρανε στην έκθεσή του ότι «η έξωση του Μανουέλ Νοριέγκα και η εγκαθίδρυση της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης του προέδρου Εντάρα έφερε την ελπίδα στον Παναμά…». Η έκθεση δεν ανέφερε τίποτα για τον αριθμό των θυμάτων που προκάλεσε αυτή η επιχείρηση.

Η παραποίηση των αριθμών, προκειμένου να προκληθεί μια μαζική απάντηση στην 11η Σεπτεμβρίου, ήταν μια κύρια ενασχόληση του Συμβουλίου για τις Διεθνείς Σχέσεις. Αυτή τη φορά ήταν οι 2.801 άνθρωποι που σκοτώθηκαν στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Το Συμβούλιο για τις Διεθνείς Σχέσεις συγκλήθηκε στις 6 Νοεμβρίου του 2001, προκειμένου να ξεκινήσει μια «διπλωματική καμπάνια». Το Συμβούλιο δημιούργησε μια «Ανεξάρτητη Ομάδα Εργασίας για την απάντηση της Αμερικής στην τρομοκρατία». Ο Σόρος συνέπραξε με τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, τον Νιούτον Γκρίνκριτς και τον Τζον Σαακασβίλι (πρώην υπουργό Επικρατείας), και άλλες σημαντικές προσωπικότητες, προκειμένου να διαμορφώσουν την απάντηση των Η.Π.Α. στα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Η έκθεση του Συμβουλίου καθόρισε τα επιχειρήματα που δικαιολογούσαν έναν πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας. Τα αποτυπώματα του Σόρος βρίσκονταν παντού σ’ αυτή την καμπάνια:

Στείλτε τα υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη των Η.Π.Α. να πιέσουν τις φιλικές Αραβικές και Μουσουλμανικές κυβερνήσεις ώστε όχι μόνον να καταδικάσουν δημόσια τις επιθέσεις της 11/09 αλλά και να στηρίξουν ενεργά τους σκοπούς της αντιτρομοκρατικής καμπάνιας των Η.Π.Α. Εάν οι κυβερνήσεις της Μέσης Ανατολής και της Νότιας Ασίας παραμείνουν σιωπηλές, δεν πρόκειται ποτέ να πείσουμε την κοινή γνώμη των χωρών αυτών για την ορθότητα των σκοπών μας. [ ] Ενθαρρύνετε τους Βόσνιους, Αλβανούς και Τούρκους μουσουλμάνους να προβάλουν τον ρόλο των Η.Π.Α. στη διάσωση των μουσουλμάνων της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου, την περίοδο 1995-99, αλλά και τους μακροχρόνιους στενούς μας δεσμούς με τους μουσουλμάνους όλου του κόσμου. Αποσπάστε την υποστήριξη των δημοσιογράφων και των διανοουμένων αυτών των χωρών, ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους απόψεις. Αποκτήστε διαρκή εποπτεία του Τύπου… Όταν συζητάτε τους σκοπούς και τους στόχους μας, να επικαλείστε διαρκώς τα θύματα των επιθέσεων (και κυρίως τα επώνυμα θύματα που προσωποποιούν τις τρομερές συνέπειές τους). (53)

 Για την υπεράσπιση και την στήριξη της αμερικανικής πολιτικής

Ο Σόρος ανησυχεί ιδιαίτερα για την παρακμή του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και θέλει να κάνει κάτι για να την αποτρέψει. Πρόσφατα δήλωσε: «Μπορώ ήδη να διακρίνω τις συνέπειες της τελικής κρίσης… Τοπικά κινήματα πρόκειται να αναπτυχθούν απαιτώντας την απαλλοτρίωση των πολυεθνικών εταιρειών και την ανάκτηση του “εθνικού πλούτου”».

Ο Σόρος προτείνει την παράκαμψη των Ηνωμένων Εθνών. Ισχυρίζεται ότι «οι δημοκρατίες του κόσμου πρέπει να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο δίκτυο συμμαχιών το οποίο θα λειτουργεί με ή χωρίς τα Ηνωμένα Έθνη». Η ουσία, πάντως, είναι ότι οι ισχυρισμοί του Σόρος, ότι «τα Ηνωμένα Έθνη είναι ανίκανα να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις που αναφέρονται στον πρόλογο της καταστατικής τους Χάρτας», αντικατοπτρίζουν τις θέσεις αντιδραστικών αμερικανικών ιδρυμάτων όπως του American Enterprise Institute (54). Παρόλο που πολλοί συντηρητικοί θεωρούν ότι το δίκτυο του Σόρος έχει αριστερές τάσεις, στο ζήτημα των σχέσεων των Η.Π.Α. με τα Ηνωμένα Έθνη, ο Σόρος συμφωνεί με τον Τζων Ρ. Μπόλντον, τον υφυπουργό Εξωτερικών που, μαζί με: «πολλούς ρεπουμπλικάνους του Κογκρέσου, πιστεύει ότι οι Η.Π.Α. δεν θα πρέπει να πληρώνουν ούτε μια δεκάρα στον Ο.Η.Ε.» (55). Εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, εξελίσσεται μια καμπάνια των ρεπουμπλικάνων εναντίον των Ηνωμένων Εθνών. Σε πολλές από τις ηλεκτρονικές σελίδες του Σόρος, μπορεί κανείς να διαβάσει πολλά επιχειρήματα κατά των Η.Ε., όπως το ότι είναι πολυδάπανος οργανισμός, ότι αρνείται να μοιραστεί τις πληροφορίες που συλλέγει ή ότι λειτουργεί με τρόπους οι οποίοι δεν συμβαδίζουν με τον τρόπο που πιστεύει ο Σόρος ότι ο κόσμος πρέπει να λειτουργεί.

Αλλά καλύτερα ακούστε προσεκτικά τι έχει να πει ο ίδιος ο Σόρος: «Στην παλιά Ρώμη ψήφιζαν μόνο οι Ρωμαίοι. Στον μοντέρνο παγκόσμιο καπιταλισμό ψηφίζουν οι Αμερικανοί. Οι Βραζιλιάνοι δεν ψηφίζουν» (56).

ΑΡΔΗΝ