Αποκαλύπτουμε ένα «κοινό μυστικό» που κυκλοφορεί έντονα τις τελευταίες εβδομάδες στους πολιτικοδημοσιογραφικούς κύκλους των Αθηνών...
Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος δέχθηκε την πρώτη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του Ποταμιού με την υπόσχεση ότι αυτός θα γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός σε... κυβέρνηση συνεργασίας μετά τις εκλογές. Ταυτόχρονα, ασκούνται ασφυκτικές πιέσεις στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στη Νέα Δημοκρατία.
Το όνομά του είναι πολύ γνωστό, ως Ευρωπαίος Διαμεσολαβητής, μία πραγματικά πολύ υψηλή θέση στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά πολύ λίγες πληροφορίες είναι ευρύτερα γνωστές.
Η πραγματικότητα είναι ότι έχει κάνει μία πολύ προσεκτική δουλειά στο υπόβαθρο,
Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι πολύ λίγο γνωστός στο ευρύ κοινό. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, κρίνουμε ότι θα πρέπει να γνωρίζουν οι Έλληνες ψηφοφόροι τις ιδεολογικές του καταβολές, το συγγραφικό του έργο, το στίγμα του και την οπτική του στα πράγματα. Η θέση του στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αρκεί.
Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι ένα από τα ελάχιστα πρόσωπα που διαμόρφωσαν το φιλοσοφικό και ιστορικό υπόβαθρο του πολιτικού ρεύματος, το οποίο ονομάστηκε «εκσυγχρονισμός» και το οποίο χρεώθηκε ολοκληρωτικά στον Κώστα Σημίτη. Υπήρξαν και άλλα πρόσωπα στο ίδιο περιβάλλον. Ο Νικηφόρος Διαμαντούρος αποτελούσε έναν από τους μέντορες του τέως πρωθυπουργού.
Στον ακόλουθο σύνδεσμο βλέπουμε κείμενά του και ομιλίες του από το 1992 στο «Αρχείο Σημίτη». Δυστυχώς, τα κείμενα δεν είναι όλα προσβάσιμα στο ευρύ κοινό.
Στα μέσα του 2000, όταν η περίοδος Σημίτη ήταν στην κορύφωσή της, έχοντας μάλιστα ήδη κερδίσει στο νήμα τη δεύτερη θητεία της, τον βλέπουμε να συμμετέχει (μαζί με τον Γ.Α.Παπανδρέου) στη συνεδρίαση της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Εδώ ο σύνδεσμος από τα επίσημα πρακτικά με όλους τους συμμετέχοντες όπως ανακοινώθηκαν.
Στις αρχές του 2003 διαβάζουμε την είδηση ότι με 293 ψήφους εξελέγη στη θέση του Ευρωπαίου Συνηγόρου του Πολίτη (Ombudsman). Αυτή είναι η γνωστότερή του ιδιότητα.
Θα σταχυολογήσουμε ορισμένους άξονες των παρεπόμενων του «εκσυγχρονισμού» και της σφραγίδας που άφησε στην ελληνική κοινωνία, με τα οποία μπορεί να έχει κάποια μερική συσχέτιση ο κύριος Διαμαντούρος.
Ιδρυτική πράξη της περιόδου διακυβέρνησης Σημίτη ήταν η υπόθεση των Ιμίων και το «ευχαριστώ την κυβέρνηση των Αμερικανών», σε συνδυασμό με τη συμφωνία της Μαδρίτης, τα οποία όλα μαζί εγκαινίασαν τον όρο «γκρίζες ζώνες» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και στις διπλωματικές μάχες που ακολούθησαν την περίοδο αυτή του 1996/97. Επακόλουθο αυτής της περιόδου ήταν η παράδοση Οτσαλάν τον Φεβρουάριο του 1999 στις Τουρκικές αρχές από την ελληνική πρεσβεία στην Κένυα.
Μετά το 2000, οι άνθρωποι του περιβάλλοντος Σημίτη ανέβασαν στροφές σε έναν εσωτερικό πόλεμο αξιών με την αφαίρεση του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες και την περίφημη συνέντευξη του Μιχάλη Σταθόπουλου, ο οποίος λειτούργησε ως αφέτης μίας επιθετικής πολιτικής του κράτους εναντίον της Εκκλησίας σε μία πλειάδα θεμάτων. Η επιθετική αυτή πολιτική σταμάτησε λίγο μετά, λόγω των αντιδράσεων που προκλήθηκαν, όμως το υπόβαθρο είχε αρχίσει να χτίζεται από τότε.
Αργότερα, συλλήβδην όλοι οι άνθρωποι του εν λόγω περιβάλλοντος συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις και στη συγγραφή, αλλά στο τέλος και στη δημόσια υπεράσπιση του Σχεδίου Ανάν για τη λύση του Κυπριακού. Μία λύση, η οποία κατόπιν του εκκωφαντικού ΟΧΙ του Κυπριακού λαού θεωρήθηκε άδικη ακόμα και από διεθνείς παράγοντες που προσπαθούσαν να την επιβάλλουν.
Στον χώρο της παιδείας, είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση Σημίτη παρήγγειλε τη συγγραφή περίπου 150-200 σχολικών εγχειριδίων, τα οποία αργότερα γράφτηκαν, έγιναν αποδεκτά από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, και έγιναν δεκτά από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας να εισαχθούν στα σχολεία της χώρας. Ένα από αυτά ήταν το περιβόητο βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού.
Ο χώρος της Ιστορίας ήταν προνομιακό πεδίο για τον ίδιο τον Νικηφόρο Διαμαντούρο. Το πόνημά του «Οι απαρχές της συγκρότησης του σύγχρονου κράτους στην Ελλάδα 1821-1821», το οποίο αν δεν κάνω λάθος ήταν το αντικείμενο της διδακτορικής του διατριβής, εκδόθηκε το 2002. Το βιβλίο αυτό δέχθηκε τη σκληρή κριτική του Κωστή Παπαγιώργη στο Άρδην τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους (το άρθρο βρίσκεται και εδώ) από την άποψη ότι ευνοεί την ανάγνωση της ιστορίας από τη σκοπιά των «εκσυγχρονιστών» (εκείνης της εποχής).
Όπως γράφει ο Ραφαήλ Καλυβιώτης, συνεργάτης του Αντίβαρου σε πρόσφατο άρθρο για τον Νικηφόρο Διαμαντούρο, (στο άρθρο θα βρείτε και μία σύνοψη σε άλλο σύγγραμά του σχετικά με τη «μεταρρυθμιστική» και «παρωχημένη» παράδοση στην Ελλάδα):
Πυρήνας της «εκσυγχρονιστικής» ιδεολογίας είναι η αντίληψη ότι το Έθνος είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα των Δυτικών Κρατών επέκεινα της περιόδου της Γαλλικής Επανάστασης και όχι κάτι προϋπάρχον. Άρα, για αυτούς το νεολληνικό Έθνος δεν προϋπήρχε της Γαλλικής Επανάστασης. Κατά αυτόν τον τρόπο, το «εκσυγχρονιστικό» ρεύμα προσπάθησε με επίμονο τρόπο να ταυτίσει τον Πατριωτισμό με τον εθνικισμό, τον σωβινισμό και τον ρατσισμό. Πιστεύει δε και στον «φεντεραλισμό», την δημιουργία δηλαδή «ευρωκράτους» χωρίς σύνορα και στην μετατροπή των Εθνών – Κρατών σε νομαρχίες.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν, αυτό που κατήγγειλε ότι συνέβαινε στα χρόνια της περιόδου Σημίτη, ο τέως κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών κ. Εμ. Μικρογιαννάκης. Το κατήγγειλε στηνημερίδα του Αντίβαρου για το βιβλίο της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού τον Μάϊο του 2007. Είπε λοιπόν ο κ. Μικρογιαννάκης (ηχητικό) ότι στη συγκεριμένη σχολή υπήρχαν 2 θέσεις για υποτροφίες στην Ιστορία με θέμα την ελληνική επανάσταση. Τότε, έφυγε ο ίδιος για ακαδημαϊκή άδεια στην Κίνα (όπου θα δίδασκε) και όταν επέστρεψε διαπίστωσε ότι υπήρχε λίστα με 200 υποψήφιους διδάκτορες! Συνειδητοποιήσε ότι επρόκειτο για ένα φυτώριο ιστορικών, οι οποίοι θα άλωναν, στην κυριολεξία, τα πανεπιστημιακά τμήματα Ιστορίας όλης της χώρας, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και άλλες θέσεις με σκοπό να εμπεδωθεί από την κοινωνία μία συγκεκριμένη ιστορική ανάγνωση των πραγμάτων. Βεβαίως, δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί ακολούθησαν τη συγκεκριμένη γραμμή, όμως η γενική κατεύθυνση είχε δοθεί.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, δεν είναι περίεργο ότι ο Νικηφόρος Διαμαντούρος είναι πρώτος υποψήφιος στη λίστα επικρατείας του Ποταμιού, στέλεχος του οποίου και εισηγητής της αναθεώρησης του Συντάγματος είναι ο καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου κ. Σταύρος Τσακυράκης, ο οποίος στη σχετική πρότασή του, πέραν του κόπου του και της αξιοπρόσεκτης εργασίας του για το ίδιο θέμα, εκπλήσσει τους αναγνώστες με τις ρηξικέλευθες προτάσεις, 1ον, να καταργηθεί το προοίμιο του Συντάγματος (το οποίο υπάρχει ανελλιπώς από το πρώτο ως το τελευταίο), 2ον, να καταργηθεί η λέξη «έθνος» στο άρθρο ένα διότι «προκαλεί σύγχυση και παρερμηνείες» και 3ον, να καταργηθεί ολόκληρο το άρθρο 3 (περί σχέσεων εκκλησίας-κράτους) χωρίς καν να προτείνει οτιδήποτε για την αντικατάστασή του!
Όλα αυτά τα αναφέρουμε με σκοπό, όπως γράφτηκε πιο πάνω, να γνωρίζουν οι ψηφοφόροι το περιβάλλον και το υπόβαθρο του προτεινόμενου ως υποψήφιου πρωθυπουργού σε μία κυβέρνηση συνεργασίας την επόμενη Δευτέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου