«Ποτέ μνηστήρας θρόνου δεν κερδοσκόπησε πιο πρόστυχα πάνω στην προστυχιά της μάζας»

Ο Μαρξ – Ο Ναπολέων Βοναπάρτης –Το κουρελοπρολεταριάτο και οι κοπρίτες της Ελλάδας...

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΠΑΓΑΡΥΦΑΛΛΟΥ

Στα 1851-52, ο Κ. Μαρξ, ασκώντας κριτική κατά του Ν. Βοναπάρτη και τις λαϊκιστικές πράξεις και αποφάσεις, με τις οποίες «ζητούσε ν’ αποκτήσει δημοτικότητα με παιδιάστικα ανόητες προτάσεις», έγραφε και τα εξής: «Έτσι, πρότεινε να δημιουργηθεί για τους εργάτες μια τράπεζα για... 

δάνεια τιμής. Χρήματα σαν δώρα και χρήματα σαν δάνειο για να δελεάσει τις μάζες. Δώρα και δάνεια. Σ΄ αυτό περιορίζεται η οικονομική επιστήμη του Κουρελοπρολεταριάτου. Σ’ αυτό περιορίζονταν τα ελατήρια που ήξερε να βάζει σε κίνηση ο Βοναπάρτης».

Και γεμάτος οργή προσθέτει: «Ποτέ μνηστήρας θρόνου δεν κερδοσκόπησε πιο πρόστυχα πάνω στην προστυχιά της μάζας» (βλ. «Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», εκδ. «Θεμέλιο» , Αθήνα 1978, σελ. 82).

Ναι, οι ασύστολες, οι απραγματοποίητες υποσχέσεις και οι πέραν των αντοχών της οικονομίας παροχές, μετατρέπουν τους ψηφοφόρους σε κουρελοπρολεταριάτο και από συνειδητό πολίτη τον κάνουν κοπρίτη.

Πρόκειται για την «οικονομική» και «κοινωνική» πολιτική που εφάρμοσαν ΠΑΣΟΚ – ΝΔ (Κι απ’ κοντά και η κομμουνιστική Αριστερά του «δώστε κι άλλα»), με άμεσο επακόλουθο τη χρεωκοπία, στην οποία βεβαίως, βεβαίως και η θεά διαφθορά, με τις μίζες της, έχει το μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

(Αυτήν την «πολιτική» που «κερδοσκόπισε πρόστυχα πάνω στην προστυχιά της μάζας» καταγράφω με ντοκουμέντα στο έργο μου: «Ο Λαϊκισμός στην Ελλάδα», εκδ. «Ergo», Αθήνα 2002 πρβλ και το έργο του Γιάννη Λάμψα: «Η Ελληνική Νομενκλατουρα» β’ εκδ. «Ροές», Αθήνα 1985 και το δίτομο έργο μου: «πολιτική και κοινωνία στην Ελλάδα του Λαϊκισμού», εκδ. «Πολιτικά Θέματα», Αθήνα 2003). Όταν οι κυβερνώντες εκμαυλίζουν το λαό, εκμαυλίζουν και το σύστημα και όλοι αλληλοεκμαυλίζονται, τότε: Οικονομία, κοινωνία και κράτος πεθαίνουν μέσα στην απεραντοσύνη των βόθρων που άνοιξαν.

Άλλο προλεταριάτο και εντελώς άλλο το κουρελοπρολεταριάτο.

Άλλο ο κοπρίτης και εντελώς άλλο ο πολίτης. Οι γυρολόγοι των ιδεών της πολιτικής πότε θα ασχοληθούν μ’ αυτά τα ζητήματα;