Τα μηνύματα που στέλνει διά της έκθεσής του ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ενόψει Σεπτεμβρίου, ξεκαθαρίζουν πως ο στόχος τώρα είναι η ενδιάμεση λύση, μια στρατηγική συμφωνία. Αυτό πότε αποφασίσθηκε και γιατί θεωρείται σημαντικό να προταχθεί μια καταρχήν συμφωνία αντί να προχωρήσει η διαδικασία με στόχο τη συνολική λύση;;;...
του ΚΩΣΤΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Ο όρος «στρατηγική συμφωνία» είχε εισβάλει στις συζητήσεις την τελευταία περίοδο και πριν το Κραν Μοντάνα, αλλά όπως συνηθίζεται κάποια ζητήματα, τα οποία στη συνέχεια θα τα βρούμε μπροστά μας, είτε δεν αξιολογούνται σωστά, υποβαθμίζονται, είτε αντιμετωπίζονται με τη γνωστή επιδερμική αντίληψη των γεγονότων. Αναφορά σε αυτό γίνεται και...
στην προηγούμενη έκθεση του Γενικού Γραμματέα, χωρίς να είχε θεωρηθεί ούτε τότε άξιο σχολιασμού.
Αν και σαφώς αυτή η προσέγγιση αλλάζει τη διαδικασία και τη μεθοδολογία. Αυτό που εν πολλοίς σημαίνει η αναφορά σε «στρατηγική συμφωνία», είναι να καταλήξουν οι εμπλεκόμενοι σε ένα περίγραμμα λύσης και έναν οδικό χάρτη για την επεξεργασία του τελικού σχεδίου, που θα τεθεί σε χωριστά ταυτόχρονα δημοψηφίσματα. Η βάση είναι το πλαίσιο Γκουτέρες, που παρουσιάσθηκε προφορικά στο Κραν Μοντάνα και όχι γραπτώς (έκτοτε, ωστόσο, έγινε παντιέρα!). Είναι ένα πλαίσιο που υιοθετεί εκπτώσεις από δικαιώματα (περιουσιακό) και ρυθμίσεις που θα καταστήσουν τη συμφωνία μη λειτουργική (βέτο). Με τη νέα προσέγγιση, η οποία προτάσσει τη στρατηγική συμφωνία, τίθενται δυο χρονικά ορόσημα. Το πρώτο είναι η επίτευξη ενδιάμεσης λύσης και το δεύτερο είναι τα δημοψηφίσματα. Από το πρώτο στάδιο μέχρι το τελικό θα διεξάγονται συζητήσεις συμπλήρωσης των κενών και επεξεργασίας των παραμέτρων. Οι πολίτες, που θα κληθούν να επικυρώσουν ή να απορρίψουν την τελική συμφωνία, θα βρίσκονται ενώπιον ενός τετελεσμένου, ενός πολιτικού και ηθικού εκβιασμού.
Θα βρεθούν οι πολίτες ενώπιον διλημμάτων, ως απόρροια της ενδιάμεσης συμφωνίας. Μιας συμφωνίας, που η τελική της μορφής ενδεχομένως να είναι πολύ διαφορετική από την αρχική- ενδιάμεση και θα γίνει γνωστή μετά το δημοψήφισμα! Εάν, μάλιστα, δοθεί πανηγυρικός χαρακτήρας στην ενδιάμεση συμφωνία, υπογραφεί στην παρουσία όλων των διεθνών παικτών, τότε όλοι θα θεωρήσουν λίγο-πολύ πως το Κυπριακό λύθηκε. Η στρατηγική συμφωνία θα συνιστά κεφαλοκλείδωμα και κίνηση αυτοπαγίδευσης. Όταν υπογραφεί ενδιάμεση λύση, τότε η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη και το κόστος της απόδρασης, εάν το αποτέλεσμα δεν είναι καλό, θα είναι μεγάλο. Γι αυτό και η αποδοχή –που έγινε ήδη– αυτής της πορείας περικλείει κινδύνους ενώ η επιλογή γίνεται γιατί υπάρχει παραδοχή ότι δεν μπορούν να φθάσουν σε τελική λύση. Είναι σαφές πως είτε προχωρήσει η ενδιάμεση λύση είτε όχι, από τη στιγμή που θα υπάρξει υπογραφή τίποτε πλέον δεν θα είναι το ίδιο. Κι αυτό θα είναι πάσα για όσα διαδραματίζονται στο παρασκήνιο για εξίσωση Κυπριακής Δημοκρατίας και «τουρκοκυπριακού συνιστώντος κρατιδίου».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το Κυπριακό δεν συνδέεται με το Σκοπιανό. Είναι διαφορετικής υφής ζητήματα. Το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής και θα λυθεί με την ανατροπή των κατοχικών δεδομένων, με την απελευθέρωση. Κακώς, συνεπώς, επιχειρείται από το γνωστό κλαμπ η σύνδεση με το Κυπριακό («μετά το Σκοπιανό το Κυπριακό»). Με ποια δεδομένα; Αυτά των συστατικών υλικών του «λύση νάναι και ό,τι νάναι»; Σε ό,τι αφορά τον Κοτζιά, επειδή ξεκίνησαν τα τύμπανα της όποιας λύσης να κτυπούν με αφελείς συγκρίσεις, εάν χρειαστεί πάλι θα αποτρέψει ρυθμίσεις για εγγυήσεις και στρατεύματα. Και τότε πάλιν αυτός θα τους φταίει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου