Η
πορεία του Ελληνισμού, πέραν όλων των άλλων, είναι σημαδεμένη με τον
μόχθο και το έργο αμέτρητων ανθρώπων, οι οποίοι όταν η ανάγκη «χτύπησε
την πόρτα της ιστορίας» πρόταξαν το συμφέρον της πατρίδας τους και
έδωσαν τα πάντα γι αυτήν...
Κάποιοι από αυτούς επέλεξαν να μείνουν στο περιθώριο και να
περιοριστούν στον στόχο τους, αδιαφορώντας για την όποια γενικότερη
προβολή και γνωστοποίησή του. Μία εξ αυτών είναι και...
η Καλλιόπη Λύκα, η θρυλική «Μάνα του
Στρατιώτη», όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν… Πέρασε την ζωή της
συνεισφέροντας με τον δικό της τρόπο στις μάχες που έδιναν οι Έλληνες
την περίοδο κατά την οποία έζησε!
Γεννήθηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1889 στην Άρτα και ήταν αρκετά ευκατάστατη. Ο
σύζυγός της ήταν Υπολοχαγός του πεζικού και πρωτοστατούσε σε όλους τους
αγώνες της χώρας μας εκείνης της περιόδου. Για τις υπηρεσίες του,
μάλιστα, ανταμείφθηκε με πολλά παράσημα!
Η Καλλιόπη Λύκα ασχολήθηκε ενεργά με την ιατρική περίθαλψη χιλιάδων
στρατιωτών σε όλη την Ελλάδα, καθώς συμμετείχε σε αναρίθμητες αποστολές
με τον συγκεκριμένο σκοπό. Δεν περιορίστηκε όμως σε αυτό αλλά αντιθέτως
πήρε κι εκείνη το όπλο και ρίχτηκε στον αγώνα και μάλιστα σε σχετικά
μεγάλη ηλικία!
Μετά τον θάνατο του συζύγου της η Καλλιόπη επέτεινε το φιλανθρωπικό της
έργο συμμετέχοντας στις Εθελόντριες του Ερυθρού Σταυρού. Εκτός όμως από
την ιατρική βοήθεια, την οποία παρείχε, χάρισε ολόκληρη την περιουσία
της στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο και στην κυριολεξία άδειασε το σπίτι της
από καθετί που θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο για τους στρατιώτες και τον
Αγώνα.
Μετά από χρόνια, τα έφερε έτσι η ζωή, ώστε κλήθηκε να βοηθήσει το
ίδιο της το παιδί που είχε τραυματιστεί σε κάποια μάχη. Επειδή, όμως, το
τραύμα του δεν ήταν τόσο σοβαρό, όσο άλλα, είπε: «Το κρεβάτι θα το δώσω σε άλλον που είναι βαρύτερα τραυματισμένος!»
Αρχικά, και συγκεκριμένα μέχρι το τέλος Αυγούστου 1941, ασχολήθηκε με
την περίθαλψη των τραυματιών. Στην συνέχεια δραστηριοποιήθηκε, όπως
προαναφέραμε, στην Εθνική Αντίσταση. Ξεκίνησε εκστρατεία για
στρατολόγηση νέων αγωνιστών, ταξιδεύοντας σε όλα τα χωριά και
ξεσηκώνοντας με πύρινα λόγια τους συμπατριώτες της.
Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατικό Μέτωπο, Βαλκανικοί, Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος… Σε όλους δήλωνε «παρούσα» με κάθε τρόπο!
Σε ηλικία 53 ετών δεν περιορίστηκε στην περίθαλψη των
Αγωνιστών αλλά βγήκε στα βουνά της Ηπείρου μαζί με άλλους στρατιώτες να
πολεμήσει ως Αντάρτισσα. Ντυμένη πάντα στο χακί και με το όπλο στο χέρι ορμούσε πρώτη στην μάχη.
Η Καλλιόπη Λύκα λειτουργούσε στην κυριολεξία ως «Μάνα των
στρατιωτών», καθώς ήταν εκεί κάθε φορά που την χρειάζονταν… Τους
εμψύχωνε και τους ταρακουνούσε όταν το χρειάζονταν!
Χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο περιστατικό που έλαβε χώρα το 1941,
όταν μέρος του Πεζικού αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τα όπλα του, εξαιτίας
μίας συνθηκολόγησης που είχε προηγηθεί, και προκειμένου να μην τα
παραδώσουν στον εχθρό, τους έβαλαν φωτιά και έψαλλαν τον εθνικό ύμνο.
Κάποιοι εξ αυτών δείλιασαν και τότε ήταν που παρενέβη η Καλλιόπη,
λέγοντας: «Σταματήστε! Η πατρίδα δεν πέθανε και σας έχει ανάγκη! Αν χαθείτε εσείς, ποιος θα την ελευθερώσει;»
Η Καλλιόπη συνέχισε αγόγγυστα το έργο της μέχρι το τέλος της ζωής
της, υπέστη τραυματισμούς και αυτή και ο γιος της, που πολεμούσε στο
Μέτωπο, λεηλατήθηκε επανειλημμένα το σπίτι της, ώσπου έφυγε από την ζωή
σε ηλικία 93 ετών. Και αυτή, όπως και τόσοι άλλοι ευεργέτες του έθνους,
πέθανε ξεχασμένη από τον ελληνικό κράτος, καθώς δεν έγινε δεκτή ούτε στο
Στρατιωτικό Νοσοκομείο, στο οποίο τόσα είχε προσφέρει!
Παρολ’ αυτά τις τελευταίες της στιγμές ήταν κοντά της όλοι οι
στρατιώτες και γενικότερα οι άνθρωποι που είχαν δει από κοντά το
σπουδαίο έργο της…
 |
| Μνημείο, στο οποίο απεικονίζεται η Καλλιόπη Λύκα |
Η Καλλιόπη Λύκα συνιστά πρότυπο για εμάς τους σημερινούς Έλληνες
χάριν στον αλτρουισμό, την αυταπάρνηση και την αγάπη της για κάθε
άνθρωπο αλλά και για την πατρίδα… Το πείσμα και το ατσαλένιο σθένος της
στις δύσκολες αυτές συγκυρίες που σημάδεψαν τον Ελληνισμό ας μας
εφοδιάσει με κουράγιο και δύναμη για τις τωρινές «φουρτούνες», που
καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, ώστε να βγούμε στο τέλος νικητές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου