ΤΑ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΑ ΚΑΘΗΛΩΝΟΥΝ ΟΣΟ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΙ Ο ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΣ

Οταν οι κυβερνητικοί εδραιώθηκαν στην Αθήνα, όλα είχαν αλλάξει. Μετά τη σφαγή των Δεκεμβριανών και την ήττα της Αριστεράς με την καθοριστική συνδρομή των Άγγλων, κέρδισαν τις στημένες εκλογές με νοθεία και τρομοκρατία... 

του ΣΤΕΛΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΑΔΗ

Ανασυγκρότησαν τους διωκτικούς μηχανισμούς με ό,τι χειρότερο σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού κληρονόμησαν από τους Γερμανούς και έγιναν αποδέκτες σημαντικής βοήθειας από τους Αμερικάνους. Εν τω μεταξύ, φάνηκε ότι...

η Σοβιετική Ένωση δεν είχε σκοπό να στηρίξει δυναμικά μια εξέγερση κι ότι ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν ουσιαστικά μόνος του.
Μέσα σ' αυτή την πραγματικότητα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που κατά τη διάρκεια της Κατοχής είχε συνταχθεί άμεσα ή έμμεσα με την εθνική αντίσταση και είχε πολιτικοποιηθεί με σαφή κλίση στην Αριστερά, ουδετεροποιήθηκε θεωρώντας την κατάσταση τετελεσμένη. Ουδετεροποίηση μέχρι του σημείου να στρατολογείται από την υποτελή στους ΑγγλοΑμερικάνους κυβέρνηση και να πολεμάει στο μέτωπο εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού.
Αριστεροί, αριστερίζοντες, συμπαθούντες και πολιτικά ουδέτεροι βρέθηκαν στα χαρακώματα να σκοτώνουν ομοϊδεάτες τους και απλούς ανθρώπους που πήραν τα όπλα γιατί δεν ήθελαν την εξάρτηση και την ανισότητα.
Όταν κατέρρευσε η ΣοβιετικήΈνωση, η κοινωνία ήταν εντελώς απροετοίμαστη για μία τέτοια ανατροπή. Το απροετοίμαστη δεν είναι επαρκές, γιατί το γεγονός ήταν αδιανόητο. Μετά το πρώτο σοκαριστικό ξάφνιασμα και το συνεπακόλουθο μούδιασμα από την ανημπόρια και την αβεβαιότητα, μεγάλο μέρος του πληθυσμού άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το καινούργιο σύστημα έφερνε φτώχεια, ανεργία και μία νέα εξουσία πολύ πιο συγκεντρωτική, πολύ πιο σκληρή και πολύ πιο άκαμπτη από την προηγούμενη.
Αλλά οι δυνατότητές του να αντιδράσει ήταν ελάχιστες. Δεν διέθετε στοιχειώδη οργάνωση, δεν είχε ηγέτες, δεν είχε συμμάχους, δεν είχε καμία στήριξη από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Αντιθέτως όλες οι ισχυρές δυνάμεις, ΜΜΕ, κράτη, πολιτικές δυνάμεις, οικονομικοί παράγοντες, ήταν εναντίον του.
Ό,τι αντιστοιχούσε στο προηγούμενο κοινωνικό κράτος διαλυόταν και η κοινωνική συνοχή αποσαθρωνόταν. Η κατάσταση εμφανιζόταν τετελεσμένη. Οπότε, οι πολίτες, που από την αρχή έλεγαν ότι το προηγούμενο καθεστώς ήταν οπωσδήποτε καλύτερο από το νέο, ένιωθαν ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να ακολουθήσουν τον καινούργιο μονόδρομο. Ακόμα και σήμερα που έχει αισθητά αυξηθεί το ποσοστό των πολιτών που πιστεύουν ότι πριν ήταν καλύτερα, η κατάσταση φαίνεται μη αναστρέψιμη. Οπότε, κι αυτοί οι πολίτες, οι διαφωνούντες και νοσταλγούντες, προσπαθούν να επιβιώσουν με μικρότερη ή μεγαλύτερη ενσωμάτωση στη νέα κατάσταση. Φτάνοντας μερικοί, μάλλον αρκετοί, ακόμα και στο να ψηφίζουν τα κυβερνητικά κόμματα πιστεύοντας ότι δεν υπάρχει κανένα μονοπάτι διαφυγής και ότι όλα είναι τελεσίδικα.
Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι σχετικό ζούμε σήμερα στην Ελλάδα. Ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινωνίας είναι αντίθετο με την κυβερνητική πολιτική, ένα σημαντικό του μέρος δεν μπορεί/ δεν θέλει να αποδεσμευτεί από την ισχύουσα κατάσταση ελλείψει πειστικού εφαρμοστέου εναλλακτικού δρόμου.
 

Μόνοι μας δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στους ισχυρούς ξένους που είναι συνασπισμένοι εναντίον μας, πόρους δεν έχουμε για να στηριχτεί μια προσπάθεια αποδέσμευσης από την Ευρώπη, σύμμαχοι υπολογίσιμοι δεν υπάρχουν ούτε στην περιοχή μας, στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο, ούτε πουθενά αλλού στην Ευρώπη, ολοκληρωμένο σχέδιο δικό μας που μπορεί να εφαρμοστεί από μας και να φέρει αποτελέσματα δεν φαίνεται να υπάρχει, οι πολιτικές δυνάμεις που είναι αντίθετες στην κυβερνητική πολιτική είναι κατακερματισμένες και, συχνά, διαφωνούν ριζικά μεταξύ τους κ.λπ.
Πώς, λοιπόν, μπορούμε να τους πάμε κόντρα και να βγούμε από την κρίση; Οπότε, κάλιο πέντε και στο χέρι... Σκάρτοι είναι, αλλά είναι ταυτισμένοι με την πραγματικότητα, με τα τετελεσμένα. Και έχουν όλους τους ισχυρούς με το μέρος τους.
 

Και στα τρία παραδείγματα, μεγάλο μέρος της κοινωνίας, πληττόμενο από τα μέτρα, συντάσσεται με τις δυνάμεις που φέρνουν την καταστροφή και υπηρετούν την εξάρτηση ή, στην καλύτερη περίπτωση, παραμένει παθητικά ουδέτερο, αποδεχόμενο την τραγική κατάσταση μοιρολατρικά. Εμείς πώς το αντιστρέφουμε αυτό;

http://www.edromos.gr/