ΠΟΛΩΝΙΑ - Η ΧΑΝΟΥΜΙΣΣΑ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΕ ΣΛΑΒΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

Όταν συγκρίνουμε τη Πολωνία με την Τουρκία, και την Ουκρανία με τη Συρία, υποχρεωνόμαστε να παρατηρήσουμε ότι η «Αραβική Άνοιξη» έχει πλέον εισέλθει, πολύ βαθύτερα από ό, τι φαίνεται, στο ευρωπαϊκό τοπίο...

Ο Radek Sikorski, Πολωνός υπουργός Εξωτερικών, με τους
τρεις βασικούς ηγέτες της ουκρανικής αντιπολίτευσης στο Κίεβο

Ως υπηρέτης με ζήλο των συμφερόντων των ΗΠΑ, η Πολωνία ανέλαβε επίσημα, σχετικά με την Ουκρανία, το ρόλο του Τούρκου υπηρεσίας.  Όπως η Τουρκία, η οποία αποδείχθηκε ότι είναι μια...
πλατφόρμα σαφούς γεωπολιτικού ενδιαφέροντος για τη διαμετακόμιση όπλων και την υποστήριξη σε άνδρες και υλικό με προορισμό τους τρομοκράτες που δρουν στη Συρία, η Πολωνία παρέχει πλέον τον ίδιο τύπο υποστήριξης στους Ουκρανούς ομολόγους τους. 
 

Ο Ντόναλντ Τουσκ, πρωθυπουργός της Πολωνίας, δήλωσε στις 22 Φεβρουαρίου 2014 ότι η χώρα του ήδη εξασφαλίζει την απαραίτητη φροντίδα για τους τραυματίες εξεγερμένους του Κίεβου, εντολές δόθηκαν όντως στο Υπουργείο Εσωτερικών και τις Ένοπλες Δυνάμεις για να ενισχύσουν αυτή την υποστήριξη βάζοντας νοσοκομεία στη διάθεση τους [ 1 ]. 

Ο υπουργός Υγείας επιβεβαίωσε τις επαφές της Βαρσοβίας με τους εξεγερμένους του Κίεβου για «την οργάνωση της διαχείρισης της φροντίδας για τους Ουκρανούς τραυματίες».  Συμπεραίνεται ότι η Πολωνία έχει στην πραγματικότητα επεκτείνει σε σχεδόν 500 χιλιόμετρα στο εσωτερικό της Ουκρανίας τη περιοχή στην οποία προτίθεται να ασκήσει την επιρροή της, τόσο μέσω των υπόγειων οδών όσο και μέσω της διπλωματίας. 

 

Στην Ουκρανία, οι πολωνικές υπηρεσίες πληροφοριών είναι σαφές ότι δεν αρκούνται απλώς «να βοηθήσουν τραυματίες» [τρομοκρατικές ομάδες]. Μπορούμε κατά μείζονα λόγο να υποθέσουμε ότι οι ουκρανικές παραμεθόριες περιοχές με τη Πολωνία   -Lvov καιVolyn-  είναι πιο έντονα ακόμα κάτω από την επιρροή της Βαρσοβίας. 

Σύμπτωση ή όχι, η περιοχή του Lvov ήδη προσπάθησε να κηρύξει την ανεξαρτησία της. 

Όπως έπραξε  και το πράττει τώρα η Βαρσοβία στην Ουκρανία, η Άγκυρα άσκησε την επιρροή της βαθιά μέσα στο συριακό έδαφος στο αποκορύφωμα της κρίσης που έπληττε τη χώρα. Ας μη ξεχάσουμε ότι η Τουρκία, και αυτή, στέγασε και φρόντισε στην επικράτειά της τους μαχητές (τρομοκράτες) τραυματίες στη Συρία.

Θα πρέπει να εξεταστεί με μεγαλύτερη προσοχή η ομοιότητα των σχέσεων που συντηρούν η Πολωνία και η Τουρκία με τους γείτονές τους, την Ουκρανία και τη Συρία, για να κατανοήσουμε καλύτερα πώς εφαρμόστηκε και στις δύο περιπτώσεις, η μέθοδος παρέμβασης «καθοδήγηση από τα πίσω».

Ας σημειώσουμε πρώτα ότι η στρατηγική της «καθοδήγησης από τα πίσω» ορίστηκε ως «στρατιωτική υποστήριξη» των ΗΠΑ, που παραμένουν στη σκιά και αφήνουν σε άλλους τα συνθήματα και την προπαγάνδα».

 

Αυτή είναι η στρατηγική που υιοθετήθηκε για τους πολέμους σε θέατρα επιχειρήσεων, όπου, για διάφορους λόγους, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι απρόθυμες να εμπλακούν ανοιχτά.  Στηρίζεται στη χρήση συμμάχων, περιφερειακών τοπικών «αρχόντων»  επιφορτισμένων με τη προώθηση γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσω ενός συστήματος ασύμμετρου πόλεμου, ενώ η Ουάσιγκτον αναδιατάσσει τις δυνάμεις της στην Ασία, όπου επιθυμεί να αντιταχθεί στη Κίνας με αποτροπή συμβατικού τύπου. 

Στην ευρωπαϊκή σκηνή, όπως και στη Μέση Ανατολή, οι ΗΠΑ κινούν τα νήματα: για τη Ουάσιγκτον, η Πολωνία και η Τουρκία είναι οι ονειρεμένες μαριονέτες, και η μια και η άλλη σηκωμένες εναντίον των γειτόνων τους, αντίστοιχα την Ουκρανία και τη Συρία. 

Οι Αμερικανοί αναλαμβάνουν κυρίως την εκπαίδευση των συμμοριών της «αντιπολίτευσης» και τη συλλογή πληροφοριών. Η Πολωνία και η Τουρκία εκτελούν το καθήκον τους, παρέχοντας άμεση υποστήριξη για το άπλωμα αυτών των ομάδων στην επικράτεια των χωρών υπό επίθεση.

Στην Ουκρανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διεισδύσει διάφορες ΜΚΟ για περισσότερο από δέκα χρόνια για να εισέλθουν στο χώρο, χρηματοδοτώντας τις μεταξύ των άλλων με πέντε δισεκατομμύρια δολάρια για να «βοηθήσουν τη χώρα να οικοδομήσει δημοκρατικούς θεσμούς (! sic)» [ 2 ]. 

 

Στην εκστρατεία προπαγάνδας ενάντια στο Κίεβο, το NED (National Endowment for Democracy) [ 3], έχει διαδραματίσει σημαντικό ρόλο έτσι ώστε το ουκρανικό κοινό να καταπιεί μια ανανεωμένη έκδοση του καπνίζοντα βίντεο Kony 2012 που χρησιμοποιήθηκε προηγουμένως ως πρόσχημα για να ενισχύσει την παρουσία των αμερικανικών στρατιωτικών στην Κεντρική Αφρική [ 4 ]. 

Οι τρομακτικές ανταποκρίσεις του «Danny» στο CNN, κατά τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιήθηκαν στη Συρία το 2012 για να δυσφημήσουν το καθεστώς στη Δαμασκό [ 5 ]

Αλλά οι ομοιότητες δεν σταματούν εκεί.

Η Πολωνία και η Τουρκία είναι και οι δύο χώρες των συνόρων του ΝΑΤΟ, η δε Πολωνία παρουσιάζεται ως «η πιο σημαντική από όλες τις μεθοριακές χώρες της Συμμαχίας όσον αφορά την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη». 

Σε σύγκριση με τους ουκρανικό και συριακό γείτονες τους, και οι δύο χώρες, μεγίστου γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος, διαθέτουν μια συντριπτική υπεροχή της δημογραφίας. 

Υποφέρουν, η μια όπως και η άλλη, από συμπλέγματα κατωτερότητας που κληρονόμησαν από το χαμένο αυτοκρατορικό μεγαλείο τους (απώλεια της ένωσης με την Λιθουανία για την Πολωνία, απώλεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας για την Τουρκία). 

Και οι δύο μοιράζουν εβραία χερσαία σύνορα με τις χώρες που βρίσκονται στο στόχαστρο για μια «δημοκρατική μετάβαση».

Μοιράζονται επίσης σημαντικές πολιτιστικές και πολιτικές σχέσεις με τους γείτονές τους, που κληρονομήθηκαν από τις χαμένες αυτοκρατορίες και που χρονολογούνται πολύ πριν από την έναρξη των αντίστοιχων κρίσεων τους. 

Αυτό τους δίνει πλεονεκτήματα πρώτης τάξης, σταθερά, για να παρέμβουν στο μελλοντικό πεδίο μάχης, με επίσημους και ανεπίσημους τρόπους, και για να διεξάγουν επιχειρήσεις συλλογής πληροφοριών.

Η Πολωνία και η Τουρκία στεγάζουν και η μια και  άλλη, μεγάλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις: η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ έχει μια αεροπορική βάση στο Ιντσιρλίκ στη νότια Τουρκία, ένα ραντάρ της πυραυλικής άμυνας είναι τοποθετημένο στα ανατολικά. 

Από την πλευρά της, η Πολωνία έβαλε στη διάθεση των ΗΠΑ την αεροπορική βάση του Lask και ένα προχωρημένο φυλάκιο της αντιπυραυλικής άμυνας στα βορειοανατολικά, κοντά στο Καλίνινγκραντ.

Όταν παρατηρούμε την εξέλιξη της εκστρατείας των εξεγερμένων που επιχειρούν στην Ουκρανία, το έργο που τους έχει ανατεθεί, κάνουμε μια ανησυχητική διαπίστωση: οι μέθοδοι των Ουκρανών φασιστών μοιάζουν όλο και περισσότερο με εκείνες των μαχητών της Τζιχάντ στη Συρία.

 

Όπως στη Δαμασκό το 2011, όπου ελεύθεροι σκοπευτές (που προσδιορίζονται ως αντάρτες) πυροβόλησαν αδιακρίτως το πλήθος, σφαίρες άρχισαν να χτυπήσουν αμάχους στο Κίεβο, όπου ακόμη και ένας δημοσιογράφος της ρωσικής τηλεόρασης RT δέχτηκε πυροβολισμούς. 

Μπορούμε να συγκρίνουμε το αίτημα του Lvov για την ανεξαρτησία του, με τη διακήρυξη της αυτονομίας των Κούρδων στη Βόρεια Συρία. Αυτές οι περιοχές γειτονεύουν, η μία όπως και η άλλη, με τα σύνορα του κράτους που παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις του γείτονά του για λογαριασμό των ΗΠΑ. 

Ξαναβρίσκουμε τον ίδιο παραλληλισμό στην ανάληψη του ελέγχου, από τους Ουκρανούς και Σύρους αντάρτες, των συνοριακών διελεύσεων εξασφαλίζοντας τη σύνδεση με το κράτος που τους στηρίζει. 

 

Αυτοί οι ελιγμοί παρέχουν, για την Άγκυρα και τη Βαρσοβία, προφανές πλεονέκτημα για τη διευκόλυνση της διέλευσης όπλων, ανδρών και εξοπλισμού με προορισμό το μέτωπο των τρομοκρατών που έχουν δημιουργήσει. Όταν οι εξεγερμένοι είναι ανίκανοι να διατηρήσουν τον έλεγχο των παραμεθόριων περιοχών, καταφεύγουν σε λεηλασίες των αποθηκών των κυβερνητικών δυνάμεων που κατάφεραν να καταλάβουν, κλέβουν τα όπλα, είτε κατασχέζοντας τα από τα όργανα της τάξης που συλλαμβάνουν, είτε κλέβοντας τα σε κτίρια που παίρνουν υπό τον έλεγχο τους [ 6 ]. 

Οι Τζιχαντιστές που πολεμούν στη Συρία συνηθίζονται τις ομηρίες και τις συνοπτικές εκτελέσεις. Οι Ουκρανοί επίγονοι τους περπατούν στα χνάρια τους, όπως αποδεικνύεται με τη σύλληψή εξήντα αστυνομικών στο Κίεβο.

Τα παραδείγματα που αναφέρονται ανωτέρω καταδεικνύουν σαφώς ότι οι ενέργειες αποσταθεροποίησης στην Ουκρανία και τη Συρία ακολουθούν ένα καλά μελετημένο σχέδιο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τα ινία και εφαρμόζουν τη στρατηγική τους της «καθοδήγησης από τα πίσω».

Χειραγωγούν κράτη που είναι ακόμα συγκλονισμένα από την κατάρρευση των αυτοκρατοριών που ανήκαν. Στοχεύουν εδάφη μείζονος ενδιαφέροντος, που βρίσκονται όπου προτιμούν να μην παρέμβουν άμεσα, να κρατήσουν μυστικό το ρόλο τους, και να αρνούνται κατά το δοκούν οποιαδήποτε συμμετοχή τους. 

 

Μια άλλη πρακτική που γίνεται όλο και πιο διαδεδομένη: η χρήση περιφερειακών φανατικών εξτρεμιστικών ομάδων για να υποστηρίξουν μία μακροπρόθεσμη εκστρατεία αποσταθεροποίησης. 

Στη Μέση Ανατολή, πρόκειται για τους ριζοσπαστικούς ισλαμιστές που έχουν επιλεγεί για να οργανώσουν και να εξαγάγουν το χάος. 

Στην Ουκρανία, οι «τοπικοί ουαχαμπιτές» προσλαμβάνονται, όπως φαίνεται, πιο συχνά μεταξύ των ομάδων της άκρας δεξιάς, ακόμη και Ναζί, για τη διεξαγωγή ορισμένων επιχειρήσεων. 

Η Ουκρανία μπορεί κάλλιστα να γίνει το έδαφος εκπαίδευσης των άλλων ευρωπαϊκών ακροδεξιών ομάδων.  Μπορεί, επίσης, να φοβόμαστε ότι οι άθλιες ομάδες  που λειτουργούν σήμερα στην Ουκρανία να αποφασίσουν να πουλήσουν τη τεχνογνωσία τους στον πλειοδότη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. 
 

Ακριβώς όπως η Τουρκία στρώνει το κρεβάτι των ισλαμιστών εξτρεμιστών μέσω της υποστήριξης που προσφέρει σε όσους μάχονται στη Συρία, η Πολωνία φλερτάρει επικίνδυνα με την εθνικιστική ακροδεξιά της Ουκρανίας, όπως φαίνεται από τις δηλώσεις υποστήριξης προς τις ομάδες που χρησιμοποιούν βία και τη πρόσφατη απόφαση για εκκένωση και θεραπεία των εξεγερμένων (για να μην αναφέρουμε σε άλλες μορφές στήριξης που κρατιούνται  μυστικές, η έκταση των οποίων δεν μας είναι γνωστή). 

Ακριβώς όπως οι Ισλαμιστές εξτρεμιστές έχουν ξεφύγει από εκείνους που τραβούσαν τα σχοινιά, και βάζουν σε κίνδυνο όλη τη Μέση Ανατολή, οι ακροδεξιές εθνικιστικές ομάδες μπορεί να γίνουν ανεξέλεγκτες στην Ουκρανία και μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Όταν συγκρίνουμε τη Πολωνία με την Τουρκία, και την Ουκρανία με τη Συρία, υποχρεωνόμαστε να παρατηρήσουμε ότι η «Αραβική Άνοιξη» έχει πλέον εισέλθει, πολύ βαθύτερα από ό, τι φαίνεται, στο ευρωπαϊκό τοπίο.

ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ