Οι ΗΠΑ δεν επιθυμούν μια σύγκρουση με την Τουρκία. Έχουν επιλέξει μια "αναγκαστική φιλία" με αυτήν, έτσι ώστε να τη διατηρήσουν, έστω και στα χαρτιά, στη δυτική αρχιτεκτονική ασφάλειας...
του Κ. ΓΡΙΒΑ
Άρα, πολύ δύσκολα μπορούμε να περιμένουμε κάποιας μορφής στήριξη από την Ουάσιγκτον έναντι της ολοένα και εντεινόμενης τουρκικής επιθετικότητας. Υπάρχει, ωστόσο, και ένα άλλο σενάριο.
Ας υποθέσουμε, ωστόσο, ότι δεν είναι έτσι, ότι οι ΗΠΑ θα καταλήξουν στο συμπέρασμα πως...
δεν πάει άλλο με την Τουρκία και θα επιδιώξουν να την εξοβελίσουν από τη ΝΑΤΟϊκή δομή. Ένας από τους λόγους που θα μπορούσαν να ωθήσουν την Ουάσιγκτον προς αυτήν την επιλογή είναι το ότι --εξαιτίας της στενής σχέσης με τη Ρωσία-- η Τουρκία θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν άμμος στα γρανάζια του μηχανισμού συλλογικής άμυνας της Ατλαντικής Συμμαχίας σε περίπτωση κάποιας ρωσικής ενέργειας στη Βαλτική.
Ιδιαίτερα δε αν η Μόσχα εφάρμοζε μεθοδολογίες υβριδικού πολέμου, που θα κινούνται κάτω από το "κατώφλι του πολέμου", η επαμφοτερίζουσα Τουρκία θα μπορούσε να καθυστερήσει τη διαδικασία αντίδρασης. Μία τέτοια καθυστέρηση θα πρόσφερε στους Ρώσους τον χρόνο και το απαιτούμενο παράθυρο ευκαιρίας, ώστε να πετύχουν τετελεσμένο και να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση.
Η αμερικανική ενεργειακή στρατηγική
Η αδρανοποίηση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας στις θαλάσσιες εκτάσεις νοτίως της Μεγαλονήσου, που προσπαθεί να επιτύχει η Άγκυρα, απειλεί να μεταμορφώσει ριζικά την ενεργειακή αρχιτεκτονική στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό στρέφεται ενάντια στους αμερικανικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς. Συγκεκριμένα, τα ενοποιημένα κοιτάσματα Ισραήλ, Αιγύπτου, Κυπριακής Δημοκρατίας και Ελλάδας θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια σημαντική ενεργειακή δεξαμενή που θα τροφοδοτούσε την Ευρώπη, μειώνοντας την εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Σε αυτήν την περίπτωση η Ανατολική Μεσόγειος θα μπορούσε να αποτελέσει έναν ενδιάμεσο ενεργειακό χώρο μεταξύ Ρωσίας και Μέσης Ανατολής. Θα ενίσχυε δραστικά την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια, θα περιόριζε τον ρόλο της Ρωσίας και θα επέτρεπε στις ΗΠΑ να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση της ανερχόμενης Κίνας.
Όμως, η τουρκική κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο απειλεί να καταστρέψει αυτήν την προοπτική. Δεδομένης, μάλιστα, της σημερινής σχέσης Άγκυρας-Μόσχας, η Ρωσία θα επιτύχει έμμεσο πλην αποφασιστικό έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, ανατρέποντας τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Έτσι, η εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία θα αυξηθεί αντί να μειωθεί.
Επιπλέον, δεδομένων και των στενών σχέσεων Ιράν-Ρωσίας, θα διαμορφωθεί ένας ενιαίος ενεργειακός χώρος με τρία κέντρα (Μόσχα, Άγκυρα, Τεχεράνη) που θα απειλεί με ενεργειακό στραγγαλισμό την Ευρώπη και συνακόλουθα θα υπονομεύει την αμερικανική στρατηγική. Ακόμη, όμως, και με τη Ρωσία εκτός κάδρου, πολύ δύσκολα οι ΗΠΑ θα δέχονταν μια τόσο μεγάλη ενίσχυση του ρόλου και της ισχύος της απρόβλεπτης Τουρκίας. Κι αυτό, επειδή η Τουρκία θα μετατρεπόταν σε κλειδοκράτορα της ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Διώχνοντας την Τουρκία από το ΝΑΤΟ
Έτσι λοιπόν, μια Τουρκία εκτός ΝΑΤΟ θα μπορούσε να καταστεί προτιμότερη από μια Τουρκία εντός ΝΑΤΟ. Η έξοδός της θα μπορούσε να δρομολογηθεί από ένα πολεμικό "ατύχημα" μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Σε αυτήν την περίπτωση, θα λύνονταν τα χέρια των Αμερικανών έναντι της Τουρκίας. Θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε ενέργειες στρατιωτικής πίεσης εναντίον της, ώστε να εξασφαλίσουν την επιθυμητή ενεργειακή αρχιτεκτονική στην περιοχή.
Επιπροσθέτως, η έξοδος της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ θα μπορούσε να επιτρέψει την είσοδο σε αυτό της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε αυτήν την περίπτωση θα δημιουργούνταν ένας γεωπολιτικός διάδρομος στην Ανατολική Μεσόγειο, που θα ξεκινούσε από την Ελλάδα, θα πέρναγε από την Κύπρο και θα κατέληγε στο Ισραήλ. Αυτό το γεωπολιτικό οικοδόμημα θα αποτελούσε ένα φράγμα έναντι της ρωσικής παρουσίας στην Ανατολική Μεσόγειο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου