Η κουλτούρα του φόβου & η ανάγκη μαχητικής σχέσης της πολιτικής σκέψης με τα κρίσιμα διακυβεύματα

Σε ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο επιχειρείται να εμπεδωθεί στην κοινωνία μια κουλτούρα ηττοπαθής, φοβική και αδιέξοδη, η συζήτηση για μια «άλλη αντίληψη» δεν μπορεί να είναι ένας ανούσιος φιλολογικός αχταρμάς, αλλά θα πρέπει να διεξάγεται στο πλαίσιο μιας μαχητικής σχέσης της πολιτικής σκέψης με τα κρίσιμα διακυβεύματα…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το πρώτο πράγμα επομένως που θα πρέπει ν αλλάξει στις πολιτικές μας συνήθειες, είναι η ανάγκη να τηρηθούν οι απαραίτητες αποστάσεις από τα κατασκευασμένα διλήμματα που κινούνται στη σφαίρα της προσχηματικότητας και των άλλοθι, και να ασχοληθούμε σοβαρά με τα στρατηγικά ερωτήματα που απαιτούν άμεσες και ρηξικέλευθες απαντήσεις.

Μέρος αυτής της ηττοπαθούς κουλτούρας που αποδυναμώνει σταδιακά και σε κάθε περίπτωση ακυρώνει στην πράξη όλα τα στρατηγικά πλεονεκτήματα της χώρας, είναι η λογική που μας καλεί να συμβιβαστούμε με την ιδέα, ότι η χώρα είναι ένα περιβάλλον άσκησης μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, και ότι αυτή η αντίληψη θα πρέπει να προσλάβει στρατηγικά χαρακτηριστικά και ως εκ τούτου να ενσωματωθεί πλήρως... 

• Στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται η πατρίδα μας, την εξωτερική της πολιτική... 
• Στον τρόπο με τον οποίο οικοδομεί τις διεθνείς της σχέσεις. Και... 
• Στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το εύρος των ανοχών με τις οποίες επιτρέπει να την εργαλειοποιούν ως γεωπολιτικό αναλώσιμο, οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι και οι «στρατηγικοί» της εταίροι.

Αυτή η κουλτούρα του φόβου, δεν κινείται απλώς στη σφαίρα της απειλής, αλλά προσδιορίζει εδώ και...
δεκαετίες την λογική της «μη άσκησης» θεμελιωμένων κυριαρχικών δικαιωμάτων, τα οποία αν μη τι άλλο οριοθετούν και κλειδώνουν το αποτύπωμα της επικράτειας, πάνω στο χάρτη.

Η λογική για παράδειγμα την οποία παπαγαλίζουν ανελλιπώς οι Ελληνικές κυβερνήσεις που έλεγε ότι «η χώρα διατηρεί το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια και επιφυλάσσεται να το κάνει όποτε η ίδια το κρίνει σκόπιμο» είναι ίσως το πιο κλασικό παράδειγμα ενός εκφραστικού φερετζέ πίσω από τον οποίο κρυβόταν επιμελώς μια καραμπινάτη ατολμία η οποία σταδιακά αναβαθμίστηκε σε καθεστώς και όπως όλα δείχνουν, πολλοί πιέζουν για να καταστεί αμετάκλητο τετελεσμένο.

Και «ξαφνικά» ήρθαν οι υδρογονάνθρακες…

Αλλά σ αυτόν τον τόπο, όπως κάθε φορά έτσι και τώρα, αποδεικνύεται πως είμαστε πλούσιοι ΜΟΝΟ σε μια περί διαγραμμάτων και ατέρμονη απεραντολογία, η οποία κατά κανόνα, δεν καταδεικνύει λύσεις αλλά αναπαράγει αδιέξοδα.

Πρόκειται για ένα νοσηρό σύμπτωμα, απολύτως λογικό μέχρις έναν βαθμό, διότι σχετίζεται με φορείς αντιλήψεων που ΔΕΝ είναι διατεθειμένοι να δουν πέρα από το ασφυκτικό περιβάλλον του πλέγματος της εξάρτησης, ούτε βεβαίως υπό το διαφορετικό πρίσμα μιας άλλης πολιτικής που θα μπορούσε να ασκηθεί από μια πραγματικά Δημοκρατική και Πατριωτική εξουσία. Έτσι…

• Τα εθνικά δικαιώματα στο Αιγαίο (και όχι μόνο) απλώς περιγράφονται χωρίς όμως παράλληλα να καταδεικνύονται τα εμπόδια και οι αναγκαίες συγκρούσεις…
• Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ της άσκησής τους υποβαθμίζεται σε απλή ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ από την στιγμή που συναρτάται από τους σχεδιασμούς των ισχυρών, και από την γνωστή στρεβλή περί δικαιωματισμού αντίληψη, η οποία απλώς νομιμοποιεί την αναβλητικότητα και διαδοχικές υπαναχωρήσεις.
• Και φυσικά το γνωστό νεφέλωμα του ασαφούς περιβαλλοντικού αχταρμά με ολίγην από αντιιμπεριαλισμό και κινήματα, υπάρχει και επιστρατεύεται για να ακυρώνει και ότι πραγματικό μπορεί να δραπέτευσε από την φυλακή των φρούδων και αδιέξοδων συλλογισμών.

Η άσκηση όμως των κυριαρχικών δικαιωμάτων, είναι το κομβικό ζήτημα που πρέπει να προσδιορίζει αταλάντευτα την εξωτερική πολιτική μιας χώρας, και με αυτή την έννοια, θα πρέπει να διέπεται από δύο αδιαπραγμάτευτες παραδοχές: 

• Την διαχρονικότητα. Και...
• Το στρατηγικό ειδικό του βάρος που απαιτεί την καθολική του αποσύνδεση από προσχηματικές προσεγγίσεις και σκοπιμότητες δευτερεύουσας σημασίας.

Ένα κρίσιμο ζήτημα... 

Είναι η ανάγκη να υπάρξει μια καθολική πολιτική συμφωνία, η οποία θα σηματοδοτήσει την πλήρη και οριστική εγκατάλειψη νοσηρών και αδιέξοδων ιδεολογημάτων, που κυριάρχησαν δεκαετίες... Που ταυτίστηκαν με έναν ιδιότυπο καθωσπρεπισμό στις διεθνείς σχέσεις της χώρας... Και που εν τέλει ροκάνισαν το δικαίωμά της στα αυτονόητα, και αποδυνάμωσαν δραστικά τη θέση της στην Βαλκανική αρχιτεκτονική και σε αυτήν της ΝΑ Μεσογείου.

Η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται έτσι κι αλλιώς σε φάση εκτεταμένης γεωστρατηγικής ανασύνταξης, και οι ιδεοληπτικές μεμψιμοιρίες είναι καταστροφικό "αξεσουάρ" στην στρατηγικής μιας πολλαπλά στοχοποιημένης χώρας.

Τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποσυνδέονται από τα εθνικά δίκαια του Ελληνισμού, πολύ δε περισσότερο εκείνα των οποίων η ισχύς θεμελιώνεται ΚΑΙ από διεθνείς συμφωνίες.

Η εθνικά κυριαρχική στάση, δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχίσει να συνθλίβεται στις συμπληγάδες του παρασιτικού προστατευτισμού, που εναποθέτουν στο φιλότιμο των ισχυρών μας "συμμαχιών" την οφειλόμενη επαγρύπνηση για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Και φυσικά η αναγκαία εθνική στρατηγική, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ροκανίζεται στην καλύμπρα των διαχρονικών αυταπατών από τις οποίες εμφορούνται φοβικές και άτολμες πολιτικές ηγεσίες, αλλά να βρίσκεται σε απόλυτη αντιστοίχηση με την αδιαπραγμάτευτη εξυπηρέτηση των κρίσιμων εθνικών ιεραρχήσεων.

Τέλος... Η ελληνική πολιτική τάξη οφείλει και πρέπει να πάρει οριστικό διαζύγιο από το διαχρονικό σύνδρομο της ψωροκώσταινας, που "δεν δικαιούται" να έχει λόγο... ρόλο... και δίκαιο στην προάσπιση των εθνικών της στρατηγικών και προτεραιοτήτων.

Οι "μικρές" χώρες άλλωστε στην εγγύς γεωπολιτική μας γειτονιά, κλιμάκωσαν μικρομεγαλισμούς και απέσπασαν ωφελήματα, πρωτίστως σε βάρος της δικής μας της χώρας. Και το ότι είχαν την στήριξη των ισχυρών στις απαιτήσεις τους, οφείλεται στο γεγονός ότι είχαν ΚΑΙ απαιτήσεις ΚΑΙ διαρκή διεκδίκηση ενίοτε ΚΑΙ "εκβιάζοντας" τους ισχυρούς.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"