Το πιο σημαντικό από ό, τι συνέβη τη Κυριακή 20 Μαΐου, είναι ότι υπερβαίνοντας τις απειλές όλων των ειδών, ο λαός της Βενεζουέλας πήγε και πάλι να ψηφίσει και επέβαλε δημοκρατικά, ενώπιον εκατοντάδων διεθνών παρατηρητών, την πολύ αναμενόμενη επανεκλογή του Nicolás Maduro...
Carlos Aznárez
Αυτή η λεπτομέρεια, για την ακρίβεια αυτή η ανανεωμένη υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας με μοναδικό όπλο μια κάλπη, είναι μια πρακτική, η οποία από το Δεκέμβριο του 1998, το οποίο δεν είναι τόσο μακριά, οδηγεί τις διαδοχικές κυβερνήσεις των ΗΠΑ στα πρόθυρα της υστερίας.
Περπατώντας μέσα από τα εκλογικά τμήματα και μιλώντας από τα ξημερώματα με εκείνους που στο άκουσμα του τσαβικού εγερτήριου που...
βρίσκεται πάντα στις μνήμες, παρατάσσονται στις ουρές για να ψηφίσουν, ακούσαμε στο Καράκας και τα περίχωρά του, λόγους που εξηγούν το μετέπειτα θρίαμβο.
βρίσκεται πάντα στις μνήμες, παρατάσσονται στις ουρές για να ψηφίσουν, ακούσαμε στο Καράκας και τα περίχωρά του, λόγους που εξηγούν το μετέπειτα θρίαμβο.
Η ειρήνη ήταν ένας λόγος, αλλά όχι ως επίσημη διεκδίκηση, αλλά ως απόδειξη δυσπεψίας: «Να μας αφήσουν ήσυχους, να μη μας κάνουν αν εξαρτηθεί το μέλλον μας από απειλές», μας είπε ένας νεαρός σ’ ένα κολέγιο στη Catia. Μερικές ώρες αργότερα, σε άλλο εκλογικό τμήμα στην πολιτεία του Βάργκας, η φράση επαναλαμβανόταν υπό την ακόλουθη μορφή: «Εγώ στοιχηματίζω στο Maduro, διότι αυτή η επανάσταση είναι η ελπίδα μας». Κοντά από εκεί, γείτονες χόρευαν, έτρωγαν γλυκά και έλεγαν σε οποίον ήθελε να τους ακούσει ότι «αυτή τη γειτονιά που βρίκεστε, την έκανε ο κομαντάντε Chávez και αυτή λίγο πιο πέρα, ο Πρόεδρος Εργάτης μας την έδωσε». Μίλαγαν για άψογα κτίρια με όλες τις εγκαταστάσεις σε λειτουργία που αποτελούν μέρος από τα 2 εκατομμύρια σπίτια που θα κατασκευάσει η Επανάσταση για τους πιο φτωχούς.
Συνειδητοποιώντας ότι μερικοί από μας είχαν έρθει από την Αργεντινή, μια όχι και τόσο νέα γυναίκα μας αγκάλιασε και φώναζε για να είναι σαφές: «Αν χρειάζεστε βοήθεια για να διώξετε αυτόν τον Macri, πέστε το εκεί, ότι είμαστε όλοι γονατισμένοι». Έκανε πολύ ζέστη, αλλά κανείς δεν κινούταν επειδή περίμεναν την ανακοίνωση από το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο του τόσου επιθυμητού θριάμβου.
Αργότερα, σε άλλη γειτονιά του Καράκας, τις απαντήσεις που παίρναμε συνέχισαν να είναι μια συσσώρευση λόγων: «Ψηφίζω κατά του Trump και εναντίον εκείνων της Ομάδας της Λίμα», μας είπε μια φοιτήτρια της ιατρικής η οποία πρόσθεσε: «Αυτά που είναι καλά και αυτά που δεν μας αρέσουν, θα τα πούμε οι ίδιοι και όχι ένας γιάνκης εκατομμυριούχος ή αυτοί οι Ευρωπαίοι που δεν έχουν τίποτα να κάνουν εδώ». Μαρτυρίες παράπονου έναντι τέτοιων επεμβάσεων, φωνές έτοιμες να υπερασπιστούν ό, τι έχει κερδηθεί, εκφράσεις ευγνωμοσύνης για εμάς που ήρθαμε να επιβεβαιώσουμε ότι στη Μπολιβαριανή Βενεζουέλα οι άνθρωποι εξακολουθούν να είναι πιστοί στην κληρονομιά του Ούγκο Τσάβες.
Αργότερα ήρθαν τα αποτελέσματα και εν μέσω πυροτεχνημάτων, των στοργικών χειροκροτημάτων και ακόμα και δακρύων που υποδέχτηκαν το νέο πρόεδρο μπροστά από το Miraflores Palace, η αντιπολίτευση και οι διεθνείς «προστάτες» της ξεκίνησαν ένα σχέδιο προγραμματισμένο πριν από μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι λεγόμενοι «δημοκράτες» επιτίθενται με περισσότερες οικονομικές κυρώσεις, με παράφωνες κραυγές για απάτη (ακόμη και πριν γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα, όπως ο υποψήφιος Henry Falcon) ή με δηλητηριώδη άρθρα στα περισσότερα μέσα του ηγεμονικού παγκόσμιου Τύπου. Την πιο βρώμικη μιας ολόκληρης σειράς προσβολών, τη διαβάσαμε στο Τύπο της Αργεντινής: «Μια εγκληματική συμμορία κέρδισε τις εκλογές στη Βενεζουέλα, κλπ ...»
Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η Αυτοκρατορία και οι υπηρέτες της των δεξιών κυβερνήσεων της ηπείρου δεν κατάφεραν να αντέξουν αυτήν την ηρωική νίκη από τα σπλάχνα ενός Λαού που υποφέρει από πολλές ανάγκες αλλά δεν σπάει μπροστά τους και παίρνει τη δύναμή του στην ίδια τη μνήμη του των αγώνων του και μετατρέπει τα πιο σκοτεινά σενάρια στα πιο λαμπρά.
Τώρα θα έρθουν τα βάσανα, οι εξώσεις πρεσβευτών, οι συνωμοσίες για να απομονώσουν περαιτέρω μια χώρα της οποίας η μόνη αμαρτία ήταν να θέλει την ευτυχία των πολιτών της και που τόλμησε να δείξει ένα παράδειγμα σε όλο τον κόσμο ή να υπενθυμίσει στο εαυτό της και σε άλλους ότι τα μεγάλα κατορθώματα απαιτούν θυσίες. Το να θέλεις να ζήσεις σε μια σοσιαλιστική κοινωνία σε περίοδο πλήρους επέλασης του πολιτικού, οικονομικού και στρατιωτικού νεοφιλελευθερισμού, είναι η χειρότερη πρόκληση που μπορεί να κάνει κανείς σε όσους, στην Ουάσιγκτον, το Μαϊάμι ή στη Μαδρίτη εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η ζωή ενός άνδρα ή μιας γυναίκας αγοράζεται και πωλείται σαν σε μια αγορά.
Τώρα θα χτυπήσουν οι σειρήνες συναγερμού στα εδάφη της Λατινικής Αμερικής και θα χρειαστεί διπλή διεθνιστική αλληλεγγύη, όπως το κάναμε όταν η Κούβα εκδιώχθηκε από την ΟΑΚ και ήθελαν να την απομονώσουν από τα αδέρφια της την περιοχή.
Όπως τότε, οι λαοί θα πρέπει να διαχειριστούν μια σειρά από αδελφικές δράσεις για να αγκαλιάσουν την πατρίδα του Μπολιβάρ και να δείχνουν στον Trump ότι οι απειλές του να βάλει φωτιά στο λιβάδι όπως κάποτε, η υπομονή έχει τα όριά της. Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν δοσίλογοι και προξενητές που προστατεύουν αυτές τις πολιτικές επίθεσης ή που, με τη ζέστη τόσων πολλών παρεμβολών, καταφέρνουν να ενσταλάξουν τον φόβο στο σώμα ορισμένων πολιτικών που αυτοαποκαλούνται «προοδευτικοί» στις προεκλογικές εκστρατείες τους (όπως στην Κολομβία και το Μεξικό), αλλά συμμετέχουν στην ομάδα της Λίμα και δεν αναγνωρίζουν το θρίαμβο του Maduro ή δεν θέλουν να αναφέρουν το όνομα της χώρας υπό επίθεση επειδή οι σύμβουλοί τους ή οι ίδιοι θεωρούν ότι «αφαιρεί ψήφους». Αυτοί οι χαρακτήρες είναι φτωχοί στην ψυχή, αυτοί που η αυτοκρατορία περιφρονεί και δεν θα ξεφύγουν από αυτές τις επιθέσεις.
Αλλά υπάρχουν επίσης σε κάθε χώρα μας εργαζόμενοι, σπουδαστές, αγρότες που θαυμάζουν όλα όσα έκανε ο Τσάβες και σήμερα εκπροσωπείται από τονMaduro. Απλοί άνθρωποι που γνωρίζουν ότι το να εύχεσαι το αδύνατο είναι πολύ ακριβό και δεν λυπόνται να είναι όπως είναι. Εκείνοι ακριβώς, είναι αυτοί που δεν κάνουν ανάλυση των ποσοστών συμμετοχής στις εκλογές ή αναρωτιούνται αν ο Maduro «είναι ή δεν είναι όπως ο Chávez» όπως είχαν κάνει κάποιοι κύριοι-τα-γνωρίζω-όλα της «αριστερής» πολιτικής. Για εκείνους τους ανθρώπους με ευαίσθητη καρδιά και σχεδόν αγωνιστική (ή τελείως) απόφαση, το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι κατά τις ώρες αυτές, «κέρδισε ο Maduro» και «ψοφάνε οι γιάνκηδες!». Είναι σίγουρο.
Όπως και στον αθλητισμό, η νίκη έρχεται νικώντας. Τα υπόλοιπα θα συζητηθούν στη σύγκρουση των χιλίων μαχών που θα πρέπει να διεξαχθούν από τώρα και στο εξής.
Μετάφραση ισπανικά-γαλλικά Françoise Lopez για τις πληροφορίες γιαBolivar Infos
Μετάφραση από γαλλικά: Κριστιάν Ακκυριά
Πηγή στα ισπανικά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου