ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΜΕΝΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΔΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ

Η εξαθλίωση ολοκληρώνεται… Οι μηχανισμοί καταστολής οργανώνουν την «άμυνά» τους… Οι πόρτες της κολάσεως ανοίγουν διάπλατα… Αλλά οι αμετανόητοι πολιτικοί τενεκέδες, δε δείχνουν διατεθειμένοι να αποχωριστούν την ατέρμονη και αδιέξοδη πολιτική φλυαρία…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Κι όμως… Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι μονάχα πολιτικός. Με την έννοια ότι, τόσο οι πολιτικές αναλύσεις που περιγράφουν την ταυτότητα του προβλήματος, όσο και εκείνες που καταδεικνύουν την πολιτική φυσιογνωμία της αντιμετώπισής του ή της επιδιωκόμενης λύσης, δεν μπορεί να εξαντλούνται στο να συμπληρώνουν απλά ένα ιδιότυπο πάζλ, που μπορεί να αποδεικνύεται χρήσιμο μεν για τις σελίδες της πολιτικής ιστορίας,  αλλά παραμένει ανίκανο να παρέμβει δραστικά στον καθορισμό του ρόλου των πολιτικών και κοινωνικών της πρωταγωνιστών.

Κατοχικοί και ανδρείκελα υλοποιούν πολιτικές. Δεν αμπελοφιλοσοφούν… Δεν καταγίνονται με βαθυστόχαστες αναλύσεις… Τις εντάσσουν αυτές τις πολιτικές σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα… Τις ενσωματώνουν σε συνολικότερες στρατηγικές επιδιώξεις των ισχυρών…

Και η απάντηση σ αυτόν τον οδοστρωτήρα εθνών, κοινωνιών, πατρίδων και δικαιωμάτων, δεν μπορεί να είναι οι αναλύσεις και οι πολιτική διαξιφισμοί των καρεκλοκένταυρων, για την ορθότητα των πολιτικών προσεγγίσεων και την «καθαρότητα» των επικοινωνιακών πολιτικών συνθημάτων.

Το πολιτικό σκηνικό πρέπει να πάρει φωτιά, πριν μετατραπεί η κοινωνία σε κόλαση που θα την απειλήσει με τον καθολικό της αφανισμό.

Η φωτιά πρέπει να μπει κατ ευθείαν στο φυτίλι του δυναμίτη, και όχι στο βάλτο της συνήθειας των βολεμένων, για να μπορεί να σβήνει εύκολα η φλόγα της, πριν καλά – καλά προλάβει να ζεστάνει τον ίδιο της τον εαυτό.

Το ζητούμενο πρέπει να είναι η οργάνωση της εξέγερσης, και σ αυτή οι ρόλοι θα πρέπει να είναι από κάθε άποψη διακριτοί.

Ο ηγέτης θα πρέπει να είναι αποφασισμένος…

Η κοινωνία ο αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής σε ρόλο τιμωρού απέναντι στη σαπίλα των κοτζαμπάσηδων και των προσκυνημένων πολιτικών τους…

Και στους τάφους που άνοιξαν για να υποδεχτούν μαζικά τους δολοφονημένους συμπολίτες μας, θα πρέπει να καταλήξουν τα κουφάρια όλων εκείνων που πρόθυμα και αδίστακτα, επέλεξαν τη ντροπή της  κουκούλας και όχι την περηφάνια της σηκωμένης γροθιάς.

Σ αυτές τις συνθήκες, το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, φαίνεται να έχει εναρμονιστεί με το ρόλο που άλλοτε ανοικτά και άλλοτε κεκαλυμμένα, επέλεξαν οι χορογράφοι για τις επιμέρους συνιστώσες του…

Ο ρόλος του Κοτζαμπάση γι αυτούς που απροκάλυπτα προσκύνησαν…

Η χρήσιμη εφεδρεία για κείνους που εξαντλούνται σε ναζάκια χωρίς να έχουν την πρόθεση να αμφισβητήσουν τις κυρίαρχες πολιτικές, αλλά περιμένουν παρκαρισμένοι τη σειρά τους για να πλαισιώσουν τη νέα γενιά τοποτηρητών…

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι για να μπορούν ν ασχολούνται μαζί τους όσοι δεν τόλμησαν ν ασχοληθούν με όλα εκείνα που επέλεξαν να κάνουν σημαία τους…

Και οι επαναστατημένοι φαφλατάδες που στήνουν στο μυαλουδάκι τους τα αποστηθισμένα σενάρια ανατροπής δίνοντας τη μάχη του συνθήματος… του ιδεολογήματος… και του αθεράπευτου εγωκεντρισμού στην κοινωνική «νουθεσία».

Σκατά…

Κι ανακατεύοντας τα σκατά, δεν πρόκειται ποτέ ν ανακαλύψεις ηγέτη. Αν δε τον αναδείξει η κοινωνία που καταδυναστεύεται καθημερινά, τον ηγέτη από τα ίδια τα σπλάχνα της,  τότε το μόνο που είναι βέβαιο, είναι ανακατεύοντας τα σκατά, θα μένει κάθε φορά με την κουράδα στο χέρι.

Πάμε λοιπόν σε μια απεργία για να ξεχωρίσουν για μια μέρα οι ρομαντικοί… Κι ας παραχωρήσουμε τις υπόλοιπες 364 ημέρες στους κοτζαμπάσηδες να πλιατσικολογούν στη ζωή μας.

Ε ρε ξύλο που σας χρειάζεται... Και να ναι όλο δικό σας...