Η Ελλάδα... Μια βραδυφλεγής βόμβα

Με αφορμή τα ελληνοτουρκικά που μας ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια μας προσθέτουν ένα επιπλέον σημαντικό πρόβλημα επιβίωσης που δυστυχώς πολύς κόσμος δεν δίνει την απαραίτητη προσοχή γιατί τον έχουν εγκλωβίσει και εγκλωβίζουν στα καθημερινά του προβλήματα...

του ΠΕΤΡΟΥ ΣΑΜΑΝΔΑΡΑ

μέλους της ΠΓ της ΔΗ.ΠΟ.Σ "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Δυστυχώς στο μεγάλο πρόβλημα επιβίωσης που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως λαός και ειδικά ένα πολύ μεγάλο μέρος, έρχεται να προστεθεί ως εργαλείο εκφοβισμού-μπούλινγκ και ταυτόχρονα ενός  απαίσιου συμβιβασμού, ο ακούσιος ακρωτηριασμός της  πατρίδας μας.

Εδώ και χρόνια  η Ε.Ε. έχει κατορθώσει να περάσει μέσα από διαφημιστικέ καμπάνιες και τα περιβόητα, δολώματα, ΕΣΠΑ ότι η χώρα μας πρέπει να είναι μόνο ένας  χώρος διακοπών διότι είναι παράδεισος. Αυτό βέβαια είναι αληθές αλλά είναι η μισή αλήθεια. Γιατί άραγε είναι η μισή αλήθεια;

Μα η άλλη μισή έχει να κάνει με...
το επίγειο πλούτο (αγροτικά προϊόντα, κλιματολογικές συνθήκες κ.ά.) αλλά και τον υπόγειο, ορυκτό πλούτο.

Τα τελευταία 50 χρόνια γίνεται λόγος για έναν τέλειο προορισμό διακοπών από την Ε.Ε. ειδικά με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των Ελλήνων να έχει πέσει στη δημιουργία καταλυμάτων και προσφορά μιας άκρατης διασκέδασης. Σε αυτό δε το τελευταίο έχουν πέσει με τα μούτρα μια που θεωρητικά είναι εύκολο χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες γιατί έχουν ξεχάσει την παροιμία ή δεν την γνωρίζουν: όποιος τη νύχτα περπατάει λάσπες και σκατά πατάει. Κατ΄ επέκταση  θα πρέπει η διασκέδαση να μην καλύπτει τη δημιουργική δουλειά η οποία μπορεί να γίνει εξίσου ευχάριστη και διασκεδαστική (η χαρά της δημιουργίας).

Κοινό μυστικό είναι ότι την ανάπτυξη της αγροτικής και κτηνοτροφικής οικονομίας την έχουν αφήσει στο έλεος των αρπακτικών χωρίς να υπάρχει κανένας σχεδιασμός για το μέλλον. Η εγκατάλειψη της υπαίθρου έχει να κάνει με την πλήρη αποσάθρωση της αγροτοκτηνοτροφικής οικονομίας.

Για βαριά βιομηχανία ούτε λόγος γιατί τείνει προς εξαφάνιση με ελάχιστους σε αυτή την κατηγορία να κρατάνε τις επιχειρήσεις με νύχια και με δόντια γιατί λατρεύουν αυτό που κάνουν και έχουν μεράκι. Όποιος  πάει να σηκώσει κεφάλι ακόμα και σε επίπεδο σχεδιασμού δύο τραγικά πράγματα συμβαίνουν: 1) αν είναι κάτι εξαιρετικό το εξαγοράζουν και 2) αν δεν μπορούν να πετύχουν εξαγορά το εξαφανίζουν με θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους. Βέβαια δεν πρέπει να παραλείψουμε και τους «εσωτερικούς συνεργάτες».

Στον ευαίσθητο χώρο της παιδείας αυτή τη στιγμή θα αναφερθούμε μόνο στο ότι στο επιστημονικό και ειδικά στον εξειδικευμένο τομέα τα παιδιά μας φεύγουν στο εξωτερικό όπου γίνονται δεκτά με τεράστιες οικονομικές απολαβές, αλλά μόνο μέχρι εκεί… Αυτός είναι άλλος ένας τρόπος να αδειάσει η χώρα μας (μέρος της αλλοίωσης πληθυσμού).

Σε στρατιωτικό επίπεδο δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για αξιόμαχο στρατό χωρίς εξοπλισμό ειδικά σήμερα. Σαφέστατα και έχουμε ικανότατο ανθρώπινο δυναμικό και αυτό έχει αποδειχτεί ουκ ολίγες φορές , αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Σίγουρα οι αγορές από το εξωτερικό είναι καλές όμως αυτό δεν καλύπτει τις πραγματικές ανάγκες μας. Θα πρέπει να υπάρχει εγχώρια βιομηχανία εξοπλισμού δημόσια και ιδιωτική ώστε να υπάρχει η σιγουριά του εξοπλισμού του στρατού μας.

Κάποιοι θα πούνε, μα ο στρατός είναι κακό πράγμα, συμφωνώ, είναι όμως αναπόφευκτος αν θέλουμε ειρήνη και θέλουμε να αποτρέπουμε κακόβουλες βλέψεις όπως σήμερα.

Σε επίπεδο σχέσεων με άλλες χώρες έχουμε αφήσει τους πάντες να λειτουργούν ανεξέλεγκτα, χωρίς μέτρο και όχι ως φιλοξενούμενοι, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.

Αποτέλεσμα να λειτουργούμε ως έμμισθοι υπάλληλοι τους , που όχι μόνο μας κατευθύνουν αλλά μας κουνάνε το δάχτυλο τους ή μας τραβάνε το αυτί αν δεν κάνουμε κάτι σύμφωνα με τη δική τους θέληση. Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι κανείς τους δεν εξυπηρετεί παρά μόνο τα δικά τους συμφέροντα και ότι ακόμα και τους εγχώριους συνεργάτες τους όταν τελειώσουν τη δουλειά τους , τους εγκαταλείπουν αδιαφορώντας για την κατάληξη τους που την προκαλούν οι ίδιοι. Άλλωστε οι προσδοκίες των συνεργατών τους είναι πρόσκαιρες, χωρίς ορίζοντες με παροδικά οικονομικά οφέλη που έχουν στόχο το παρόν. Γνωρίζουν πολύ καλά με ποιους θα συνεργαστούν.

Όλα όμως αυτά όπως και πολλά άλλα τα οποία είναι ζωτικά για το συγκεκριμένο περιβάλλοντα χώρο στον οποίο ζούμε απαιτούν επαγρύπνηση. Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται άμεσο ξύπνημα από το λήθαργο, από το τεχνητό κώμα στο οποίο μας έχουν βάλει με την «περίτεχνη» καθοδήγηση στον ευδαιμονισμό, στην καλοπέραση και στην αχαλίνωτη διασκέδαση που μόνο σε πάθη μας οδηγούν και σαν όραμα το τώρα-παρόν δηλαδή τίποτα.