Το καινούργιο και ελπιδοφόρο που είχε φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι θα κρατούσε τις υποσχέσεις του, όσα έλεγε δεν θα ήταν προεκλογικές φούσκες. Αποδείχθηκε ψέμα. Στο ψέμα προστίθεται κι άλλο ψέμα ότι θα διορθώσει ή μετριάσει όσα δυσμενή προβλέπει το μνημόνιο για τους αδύναμους. Αλλά το μνημόνιο προβλέπει δυσμενή μέτρα για να ισοφαρίσει κάθε ελάφρυνση, θα δίνει από δω και θα παίρνει από εκεί. Υπάρχουν κι άλλα:...
του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Είναι αλήθεια ότι το όχι στο δημοψήφισμα δεν ήταν ναι στην έξοδο από το ευρώ. Απορρίφθηκε η λιτότητα, όχι το ευρώ. Το μνημόνιο επιδείνωσε τη λιτότητα και διατήρησε το ευρώ.
Είναι ψέμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε. Στον ΣΥΡΙΖΑ επικράτησε πλήρως η συντηρητική συνιστώσα, μονόχνωτη στις φιλοευρωπαϊκές ιδεοληψίες της, τυφλή στον εθνομηδενισμό της, έμπλεη ψευδαισθήσεων. Νομίζουν στην ΕΕ και διάφοροι μεγαλόσχημοι εγχώριοι ότι...
απόκτησαν σοσιαλδημοκρατία αλά ευρωπαϊκά ή νεκρανάσταση του παλαιού Κέντρου ή του Σημιτισμού. Παράδοση σοσιαλδημοκρατίας δεν υπάρχει και το «Κέντρο/Σημιτισμός» έχουν πεθάνει. Νεκρανάσταση έκανε μόνο ο Ιησούς, ούτε ο ΔΟΛ ούτε ο Τσίπρας.
Είναι αλήθεια ότι η συντηρητική συνιστώσα στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ρίζες στον κρατικό μηχανισμό, στα Πανεπιστήμια και γενικά στη διανόηση, έχει άκρες και στο χώρο της Οικονομίας. Όλοι αυτοί, ως σύνολο, αποτελούν, στον Δυτικό Κόσμο, εξαρτώμενο, βοηθητικό εργαλείο στην άρχουσα ελίτ. Στην Ελλάδα, κατ’ εξαίρεση, ο χώρος αυτός είχε αυτόνομη πολιτική εκπροσώπηση, με το ΚΚΕ εσωτ, αλλά, στην πλειοψηφία του, ανήκε ψυχή τε και σώματι στο Σημιτισμό. Μετά το Μνημόνιο οι εκλογές ήταν προϋπόθεση για να αποτραπεί η διάλυσή του και ελπίδα ότι θα ενισχυθεί η συνοχή του. Με συγκολλητική ουσία την Εξουσία. Και με όλες τις μοιραία απορρέουσες συνέπειες, πχ αθέμιτοι ανταγωνισμοί και ομαδοποιήσεις (κοινώς φράξιες) για την κατοχή μεριδίου της κυβερνητικής εξουσίας, πελατειακές σχέσεις με τον κόσμο και τελικώς διαφθορά και ποικίλα σκάνδαλα, ενίοτε πιπεράτα.
Είναι αλήθεια ότι στον (παλαιό) ΣΥΡΙΖΑ δεν δόθηκε καμία σημαντική μάχη ιδεολογική και πολιτική, εκτός από αψιμαχίες, ήσσονος εμβέλειας. Ενώπιον της νίκης οι διαφωνίες παραμερίζονται, μετά τη νίκη όλοι είναι ευτυχισμένοι. Αλλά σε χρόνο μηδέν ήρθε η διαπραγμάτευση, η μεταστροφή και το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε. Τα πράγματα έφεραν τη ρήξη, δεν την προετοίμασαν οι άνθρωποι. Οι αντιφρονούντες ήταν γνωστοί αλλά είχαν αυτοσυγκράτηση είτε για λόγους πειθαρχίας είτε επειδή είχαν/έχουν διαφορετική οπτική αλλά όχι διαμορφωμένη, ολοκληρωμένη και πειστική, πρόταση.
Είναι αλήθεια ότι το ισχυρό χαρτί των αντιφρονούντων στις εκλογές είναι η εμπιστοσύνη και η συνέπεια ως προς τις δοθείσες υποσχέσεις. Ο πρωθυπουργός δίνει άπελπι αγώνα να πείσει ότι και αγωνίστηκε και εκβιάστηκε και υπόκυψε αλλά και θα μας βγάλει από το βούρκο παρά το ότι υπόγραψε τη βαριά καταδίκη μας σε φόρους, φόρους, φόρους, μειώσεις μισθών και συντάξεων κλπ. Οι υποσχέσεις δόθηκαν μόλις προχθές και αθετήθηκαν χθες, τι να πρωτοξεχάσουμε;
Είναι ψέμα ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση «έκαναν ότι μπορούσαν αλλά ηττήθηκαν από ισχυρότερο αντίπαλο». Ο αντίπαλος ήταν και είναι ισχυρότερος, το ξέραμε. Αλλά αν είχε γίνει η στοιχειώδης προετοιμασία για να ανοίξουμε σουβλατζίδικο (τόσα έχω, ποιοι θα με βοηθήσουν να ξεπληρώσω, τι θα μου ζητήσουν για αντάλλαγμα κλπ), τότε θα ξέραμε αν οι Ρώσοι, οι Κινέζοι, οι Ιρανοί ή οι εξωγήινοι θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν, με ποιους όρους, αν έχουμε συμμάχους κλπ. Αυτά δεν έγιναν ή αν έγιναν σταθμίστηκαν λάθος, η απόλυτη ανικανότητα. Αν έγιναν και σταθμίστηκαν σωστά τότε η κυβέρνηση μας πήγε ως πρόβατα επί σφαγή, ενσυνείδητα. Το επιχείρημα της απειρίας δεν ισχύει. Υπήρχαν διάσημοι (αλλά και άγνωστοι…) σύμβουλοι, έμπειροι.
Είναι ψέμα ότι η έξοδος από το ευρώ είναι το κλειδί για τον «Παράδεισο», έστω με σκληρές θυσίες βραχείας διάρκειας-πόσο βραχείας και πόσο σκληρές; Το Νόμισμα είναι εργαλείο άσκησης Πολιτικής Εξουσίας και Ηγεμονίας, ένα άλλο είναι τα Όπλα. Στο επίκεντρο είναι η Ανεξαρτησία της χώρας, όχι το Νόμισμα. Συνεπώς πριν από τα οικονομικά πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα ποιοι θα ήθελαν και θα μπορούσαν να βοηθήσουν και με ποιους όρους/ανταλλάγματα στον αγώνα για Ανεξαρτησία και ποιοι «θα χύσουν αίμα», το δικό μας, για να την αποτρέψουν. Η θεωρία ότι πρώτα εμείς ξεκινάμε και οι σύμμαχοι ακολουθούν, αν εμείς είμαστε αποφασισμένοι, θεωρητικά δεν είναι λάθος. Αλλά δεν είναι πασπαρτού, ανεξάρτητα από τη συγκυρία. Κανείς πχ δεν μπορεί να θεωρήσει «λεπτομέρεια» τη διευκρίνιση της Μόσχας στους Έλληνες συνομιλητές της πως μας θέλει στην ευρωζώνη, όπως και το Πεκίνο. Ούτε να παραβλέψει την πρόσφατη επισήμανση των Αμερικανών στον Κοτζιά ότι «η Γιάλτα ισχύει». Το αγνοήσαμε τότε και μας κόστισε τον Εμφύλιο. Μερικοί θεωρούν, ανόητα, ότι αυτά είναι δηλώσεις υποταγής ή υπόδειξη αδράνειας. Καμία λαϊκή ηγεσία δεν δικαιούται, όμως, να μιμηθεί και να επαναλάβει τον Τσίπρα, ξεκινώντας ένα αγώνα χωρίς να ζυγίσει όσα θα υπολόγιζε ένας απλός σουβλατζής, με αποτέλεσμα να βουλιάξει το μαγαζί. Όποιος καεί στο χυλό…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου