ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ

Η Σαρλότ, ψυχολόγος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, επέστρεψε μόλις από την αποστολή της στη Συρία. Οι ιστορίες των παιδιών τα οποία βοήθησε να ξεπεράσουν το τραύμα του πολέμου και της απώλειας, και τις οποίες αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο, συγκλονίζουν και συγκινούν βαθιά...

"Είδε  τον αδελφό της να σκοτώνεται από βόμβα. Κι έκτοτε έπαψε να μιλά. Ζωγράφιζε με τις ώρες, με πολλά φωτεινά χρώματα, αλλά αυτά που έφτιαχνε ήταν υποτυπώδη για την ηλικία της. Χρησιμοποιούσε μεγάλες πιτσιλιές χρώματος χωρίς ανθρώπινα περιγράμματα για να αποτυπώσει αυτό το τρομερό πράγμα που συνέβη στον αδελφό της. Τα σχέδιά της αναπαριστούσαν κάτι πολύ συγκεκριμένο που προσπαθούσα να καταλάβω μέσα από ένα παιχνίδι ερωτήσεων και απαντήσεων, έτσι ώστε να εδραιώσω τη θεραπευτική σχέση μου με την μικρή Μ.
  Ακραία βία μαστίζει τη Συρία. Ασθενείς , οικογένειες , γιατροί, νοσοκόμοι, ο καθένας μπορεί να...

έχει ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη. Στο νοσοκομείο στην περιοχή του Χαλεπίου δεν μίλησα μόνο με τους ασθενείς αλλά και τους φίλους και τις οικογένειές τους, επειδή όλοι είχαν μεγάλη ανάγκη ψυχολογικής υποστήριξης. Αυτό που υπομένουν αυτοί οι άνθρωποι τους καθιστά ευάλωτους και φοβισμένους. Σε κατάσταση μεγάλης  αγωνίας και στρες, εναποθέτουν πολλές ελπίδες στη θεραπεία. Ψάχνουν για ένα θαύμα και οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες τους συχνά τους απογοητεύουν.

Όλοι σχεδόν οι κάτοικοι υποφέρουν από άγχος και κατάθλιψη. Δεν έχουν στέγη, δεν έχουν φαγητό, δεν έχουν λεφτά για να πάνε σε νοσοκομείο και συχνά ούτε καν κάποιο συγγενή για να τους βοηθήσει ή σχολείο για να πάνε τα παιδιά τους. Δεν βλέπουν μέλλον και δοκιμάζουν ανείπωτη αγωνία. Δεν τους νοιάζει μόνο ο εαυτός τους αλλά κι αυτό που επιφυλάσσει το μέλλον για τη Συρία.

Η θλίψη όσων υπέστησαν τραύματα και τώρα είναι ανάπηροι φαίνεται από την πρώτη στιγμή. Το να πρέπει να αποδεχτούν την αναπηρία τους είναι σκληρό για ανθρώπους που έχουν μείνει παράλυτοι, ή που παραμορφώθηκαν, ή που ακρωτηριάστηκαν έπειτα από έκρηξη. Ανάμεσα στους ασθενείς που χρειάζονται ψυχολογική βοήθεια στη Συρία, είναι και πολλά παιδιά που έχουν ξεριζωθεί από τα σπίτια τους. Αυτοί οι νεαροί ασθενείς μας είτε έχουν τραυματιστεί, είτε έχουν γίνει μάρτυρες ακραίας βίας. Τέτοια είναι η περίπτωση της εξάχρονης Μ. που δεν ήθελε να μιλήσει.

Η μικρή χαιρόταν πολύ να βλέπει εμένα, την ψυχολόγο της, να μπαίνει σιγά σιγά στον κόσμο της, με το δικό της ρυθμό.  Έπρεπε να προχωρώ πολύ αργά και να σέβομαι τον τεράστιο πόνο που ένιωθε και που μόνο στις ζωγραφιές της έβγαζε από μέσα της. Μπορούσε να απαντά στις ερωτήσεις μου για τις εικόνες της με ένα νεύμα του κεφαλιού, και καμιά φορά με μονολεκτικές φράσεις, ειπωμένες τόσο χαμηλόφωνα που με δυσκολία κατάφερνα να τις ακούσω. Πίεζε τις μπογιές της τόσο δυνατά ώστε το χαρτί σχιζόταν, και οι πολύχρωμες δυνατές πιτσιλιές χρώματος έμοιαζαν να είναι ο μόνος τρόπος που είχε να διοχετεύσει τα συναισθήματα από μέσα της.

Στο τέλος κάθε συνεδρίας μού χάριζε τη ζωγραφιά της με χαρά, χαιρόταν να την αφήνει σε μένα, να απαλλάσσεται έτσι απ’ ό,τι αυτή απεικόνιζε. Αλλά ζητούσε κάτι σε αντάλλαγμα, ένα μικρό παιχνίδι, ένα μικρό στολίδι, οτιδήποτε.. ίσως για να γεμίσει έτσι συμβολικά το κενό απ’ αυτό που έφευγε, ή γιατί η σχέση μας είχε γίνει πλέον σχέση ανταλλαγής και μοιράσματος. Στις συνεδρίες μας μου πρόσφερε τον πόνο της σαν δώρο. Μια επίπονη και δύσκολη διαδικασία για την οποία χρειαζόταν πολλή ενθάρρυνση. Για την ηλικία της –μόλις έξι ετών- αυτό απαιτεί πολύ κουράγιο. Αυτό συνέβη μήνες πριν. Σήμερα ζει με τη μητέρα της, χωρίς εμφανή φυσικά τραύματα, αλλά με ανεξίτηλα, αόρατα ψυχικά κατάλοιπα.

TVXS