Η εθνική ατζέντα της οικονομικής κρίσης και οι "οικονομολόγοι" της πασαρέλας

Μπαίνουμε στο δέκατο χρόνο εφαρμογής ενός πακέτου καταστροφικών πολιτικών που επιβλήθηκαν στη χώρα, κι αυτό ΔΕΝ συνιστά μια ''κανονική'' εξέλιξη που θα μπορούσε να ερμηνευτεί με όρους αναγκαίας ανάταξης μιας νοσηρής κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει η οικονομία της. Και επειδή κάποιοι συνεχίζουν να επιμένουν επ' αυτού, καλό θα ήταν πίσω από το ανερμάτιστο της επιμονής να αναζητήσουμε τη σκοπιμότητα...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

μέλους της ΠΓ της ΔΗ.ΠΟ.Σ "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"

Από την άλλη μεριά, ο αντίλογος που αυτοπεριορίζεται σε λογικές που αποδέχονται ή απορρίπτουν την έννοια και το μέτρο της ''κανονικότητας'' σε αυτό που έχει συντελεστεί, είναι ένας αντίλογος ανεπαρκής... Ένας αντίλογος που στρεβλώνει την αποτίμηση των πραγμάτων... Ένας αντίλογος που εγκλωβίζεται στη λογιστική αντίληψη των δυναστών και των ''οίκων αξιολόγησης'', και που μοιραία ενσωματώνεται σε μια συζήτηση που αφορά στο μείγμα των εφαρμοσμένων πολιτικών, και παραβλέπει την ουσία αυτού που συντελείται στη χώρα. 

Προφανώς δεν υπάρχει έδαφος να γίνει σοβαρή συζήτηση με όσους επιμένουν πως το πρόβλημα στην περιδίνηση του οποίου εγκλωβίστηκε η χώρα, ήταν πρόβλημα πρωτίστως λογιστικό.

Και προφανώς όλο αυτό, δεν ερμηνεύεται επαρκώς, ούτε και μέσα από την όποια αυστηρή προσέγγιση, η οποία καταδεικνύει την φυσιογνωμία των ακραίων επιλογών που εφαρμόστηκαν στη διαχείριση των στοιχείων της κρίσης, αλλά και των παραμέτρων μιας υπαγορευμένης οικονομικής ανάταξης, στο βαθμό που η όποια απόπειρα ερμηνείας του αποτελέσματος, παραμένει ενσωματωμένη κατ' αποκλειστικότητα στην αποτίμηση των αριθμών, και κυρίως σε μια στρεβλή μονεταριστική αντίληψη, η οποία...

αδυνατεί από τη φύση της να δώσει ολοκληρωμένες απαντήσεις.

Μιλούμε επομένως για μια δεκαετία κατά τη διάρκεια της οποίας, και με εργαλείο τη διαχείριση των λογιστικών μεγεθών της οικονομικής κρίσης, ενεργοποιήθηκε στην χώρα μια βίαια αποδομητική διαδικασία, η οποία τροποποιεί δραματικά τη φυσιογνωμία της, την ταυτότητα της υπόστασής της, και απειλεί να τροποποιήσει ακόμη και αυτό το γεωπολιτικό της αποτύπωμα.

Πρόκειται για μια εκτεταμένη μετάλλαξη η οποία προσλαμβάνει δομικά χαρακτηριστικά, και τα οποία μακροχρόνια τείνουν να καταστούν μη αναστρέψιμα.

Πρόκειται για μια σχεδιασμένη παρέμβαση, οι επιπτώσεις της οποίας δεν δικαιολογούνται και δεν ερμηνεύονται αποκλειστικά και μόνο από τα λογιστικά μεγέθη της οικονομίας της, και το βαθμό που αυτά αλληλεπιδρούν με τα αντίστοιχα μεγέθη της ΕΕ και της Ευρωζώνης.

Η δρομολογημένη κοινωνική ανασύνταξη η οποία αποκτά και φυσιογνωμικά ποιοτικά χαρακτηριστικά πέραν αυτών που σχετίζονται με την κοινωνική διαστρωμάτωση, είναι γενικευμένη...

Η παραγωγική αποδιοργάνωση είναι πλήρης. Και ο συνδυασμός της με τον καθολικό αφελληνισμό του συνόλου της στρατηγικής υποδομής, μετασχηματίζει την χώρα σε ένα ιδιότυπο γεωπολιτικό υβρίδιο που τελεί υπό καθεστώς παράλυσης, μέσα σε ένα δυναμικά εξελισσόμενο διεθνές περιβάλλον...

Νεότευκτες δομές ισχυρής εξάρτησης έρχονται να προστεθούν, οι οποίες διεμβολίζουν ακόμη και τα πρωτογενή χαρακτηριστικά της γεωπολιτικής της υπόστασης, και μεταμορφώνουν τη χώρα σε μεταμοντέρνο προτεκτοράτο - πρότυπο στο είδος του - και το οποίο οσονούπω πρόκειται να τεθεί και υπό καθεστώς απροκάλυπτης στρατιωτικής εποπτείας, πράγμα που συνιστά μια νέα εξόχως επικίνδυνη εξέλιξη στην τρέχουσα εποχή.

Αυτό είναι το περιβάλλον που στραγγαλίζει την χώρα μας κύριοι, και αυτές είναι οι ουσιαστικές παράμετροι που το αφορούν. Αυτή είναι η κρίσιμη εθνική ατζέντα την οποία ανέδειξε η κρίση, και αυτή η ατζέντα δεν μπορεί να υποβαθμίζεται, επειδή για τους ''οικονομολόγους'' της διαδικτυακής πασαρέλας, είναι σχετικά εύκολο το να αναπαράγονται όλα όσα αποτυπώνει η τρέχουσα στατιστική, και στη συνέχεια να ακολουθεί μια διαγώνια ανάγνωση με τα μάτια του τεχνοκράτη.

Προφανώς δεν υποτιμάται η χρησιμότητα των στοιχείων της στατιστικής. 

Όταν όμως αυτά απομονώνονται σε ένα ιδιότυπο παιχνίδι ερμηνείας των αριθμών...
Όταν οι αριθμοί με τη σειρά τους εκλαμβάνονται ως θεμελιακό αποτέλεσμα και κεντρικό ζητούμενο, και όχι ως εργαλείο που υπηρετεί τον γεωπολιτικό μεταμορφισμό της πατρίδας μας...
Και όταν τελικά ανεχόμαστε τη συνολική τους αξιοποίηση να μετατρέπεται σε όχημα για να καθηλώσει τη σκέψη σε μια σύγκρουση ερμηνειών για το ΠΩΣ προέκυψαν οι αριθμοί, και όχι για το ΠΟΥ οδηγούν σούμπητη τη χώρα... Τότε απλά έχουμε εγκληματήσει διπλά...

Την πρώτη φορά εγκληματήσαμε, γιατί μια ολόκληρη δεκαετία συμβιβαστήκαμε με τη βιομηχανία παραγωγής οικονομολόγων, η φλυαρία των οποίων δεν ανέδειξε το που τελικά σύρεται η χώρα, αφού παρέμεινε εμμονικά προσκολημμένη στη λαγνεία του "ΓΙΑΤΙ". Και...

Την δεύτερη φορά εγκληματούμε τώρα, γιατί ενώ η χώρα οδηγείται στο απόλυτο βάραθρο, ένας νέος κύκλος απεραντολογίας θα ξεκινήσει προκειμένου να ερμηνευτεί αν στη στατιστική αποτύπωση μιας ελαφράς κάμψης του δείκτη της ανεργίας συνέβαλε η μετανάστευση ή οι στοχευμένες κυβερνητικές πολιτικές... 

ή αν η κάμψη του ποσοστού της καταγεγραμμένης ανάπτυξης, είναι προσωρινό μέγεθος ή αν οφείλεται σε κάποια επανορθώσιμη κυβερνητική κακοτεχνία...

ή στην καλύτερη περίπτωση όλα αυτά θα εξαντλούνται σε μια τεχνική συζήτηση μονεταριστικού ή άλλου χαρακτήρα, που θα είναι ωστόσο πλήρως αποστασιοποιημένη από το σκληρό πυρήνα των προβλημάτων που στραγγαλίζουν τη χώρα κοκ...

Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι...

Η συρρίκνωση της οικονομίας, είναι δεδομένη... Θα είναι διαρκής... Και η όποια στατιστική της απόκλιση σε βάθος χρόνου, προφανώς και δεν μπορεί να αποπνέει κανενός είδους αισιοδοξία, αφού όχι μονάχα αποσυνδέεται, αλλά αντιθέτως θεμελιώνεται σε πολιτικές συστηματικής καταστροφής της πραγματικής παραγωγικής βάσης της χώρας.

Η καταστροφή κεφαλαίου και πριν απ' όλα η καταστροφή παγίου κεφαλαίου δεν είναι αναστρέψιμη, αφού η ολοκλήρωσή της αποτελεί όρο για τον συντελούμενο οικονομικό μεταμορφισμό.

Η δυναμική σχέση της χώρας με το παγκόσμιο εμπόριο τροποποιείται. Η παραγωγική της αποδόμηση συρρικνώνει δραματικά το κομμάτι της πίτας που προϋπήρχε και μια νέου τύπου εξαρτησιακή τερατογένεση υλοποιείται με τρόπο συστηματικό.

Η καθολική απαξίωση γενικεύεται, και αυτό ρίχνει την εργασία στον μεσαιωνικό Καιάδα και την αποτίμηση του πραγματικού πλούτου στα τάρταρα.

Η πατρίδα μας λοιπόν έχει συρθεί σε μια διαδρομή με προδιαγεγραμμένη την καταστροφή της, και κάποιοι επιμένουν να παίζουν κρυφτό με τα νούμερα. Με τη λογιστική αποτύπωση των αριθμών, και να προσπερνούν επιδεικτικά τις διεργασίες οι οποίες συντελούν στη διαμόρφωσή τους.

Τι διαφορετικό είχαν λοιπόν ως προς την ουσία τους τα "σχέδια διάσωσης";;; Αριθμούς κυνηγούσαν... Νόρμες και προδιαγραφές... Δημοσιονομικά και λοιπά στάνταρντς... Και στο χωνευτήρι παραγωγής θετικού αποτελέσματος στις λογιστικές καρτέλες, ρίχνονταν άνθρωποι, όνειρα, προσδοκίες, δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος, και η ίδια μας η πατρίδα σε τελευταία ανάλυση.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα...

Υπάρχουν φωνές που μας καλούν να αισθανθούμε ανακουφισμένοι, γιατί οι θυσίες των προηγούμενων ετών έπιασαν τόπο. Η ανάπτυξη πέρασε σε θετικό πρόσημο... Ο δείκτης της ανεργίας συμπιέζεται... Το ΑΕΠ βελτιώνει τον όγκο του... Η δυνατότητα της χώρας να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα σταθεροποιείται... Η εύρυθμη αποπληρωμή του χρέους δεν διασαλεύεται... Και οι πόρτες των "αγορών" ανοίγουν και πάλι δειλά - δειλά για να υποδεχτούν τα ομόλογά μας...

Και την ίδια στιγμή, οι γνωστές φωνές επανεπιστρατεύονται για ν αποδείξουν πως όλα τούτα είναι έωλα... Πως η μεθοδολογία παραγωγής αισιόδοξων συμπερασμάτων είναι λαθεμένη... Πως τίποτε απ όλα τούτα δεν έχει κλειδώσει οριστικά κλπ κλπ κλπ...

Ο πολιτικός διάλογος δηλαδή παγιδεύεται και πάλι στη διαχείριση των αριθμών, και σε μια σύγκρουση αντιπαραθέσεων για το πόσο εφικτό θα ήταν στο πλαίσιο μιας άλλης αντίληψης, να υπήρχε μια διαφορετική σχέση των διεργασιών με τα νούμερα κοκ...

Τα νούμερα όμως κύριοι είναι νούμερα... Και για να μην κινδυνεύουν να μεταμορφωθούν σε νούμερα και οι ασχολούμενοι με αυτά, θα πρέπει να τους θυμίσουμε πως τα νούμερα και η βιομηχανία παραγωγής τους, δεν μπορούν να αποσυνδέονται από τις αδιαπραγμάτευτες σταθερές που αφορούν στην πατρίδα μας και στη ζωή των ανθρώπων.

Στα παραπάνω αμφιλεγόμενα νούμερα λοιπόν φτάσαμε με τους τεχνοκράτες να επιδίδονται σε απασχόληση υπερωριακή, την ίδια στιγμή που οι πραγματικοί χορογράφοι έθεταν σε εφαρμογή το εφιαλτικό τους σενάριο με θύμα τη χώρα...

Η προσοχή των ανθρώπων - με τη συνέργεια των "οικονομολόγων" παραγωγής - επικεντρώθηκε στα νούμερα, την ίδια στιγμή που στο παρασκήνιο σχεδιάζονταν Πρέσπες... Διμερείς και πολυμερείς στρατηγικές συμφωνίες... Συνέδρια περιφερειακής ανάπτυξης που παρενέβαιναν καταλυτικά στο DNA της χώρας...

Κάποιοι κατέγραφαν και κάποιοι άλλοι πλαγιοκοπούσαν τους αριθμούς την ίδια στιγμή που ο θεσμικός μεταμορφισμός της πατρίδας μας, επισημοποιούσε το στρατηγικό της αφελληνισμό και μια απολύτως παρασιτική αντίληψη περί ανάπτυξης, με νόμους "περί δικαιωμάτων των επιφανειούχων... με μεγαλοκουβέντες περί στρατηγικών επενδυτών... με τυμπανοκρουσίες περί εκσυγχρονισμού προδιαγραφών που ουσιαστικά εξωβελίζουν από την παραγωγική παρακαταθήκη της χώρας το σκληρό πυρήνα του πλούτου της... Με εγκληματικές ενεργειακές συμφωνίες... Με πρωτοφανείς και απροκάλυπτες αθλιότητες που θεσμοθέτησαν ΑΑΔΕ, ΤΑΙΠΕΔ, απαράδεκτη κυριότητα πάνω στην ιστορική και αξιακή παρακαταθήκη κλπ... κλπ... κλπ...

Όπως αντιλαμβάνεστε η χώρα μετασχηματίζεται... Οι εγκληματικές παρεμβάσεις που συντελέστηκαν ενώ κυριαρχούσε ο μονεταρισμός και η αριθμολογία, στοχοποίησαν τα βλαστοκύταρα της ίδιας της της υπόστασης.

Χτίζεται μια άλλη Ελλάδα, πάνω στην οποία τόσο εμείς όσο και οι καθημερινές υποδοχές "επισκεπτών" που πραγματοποιούνται στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, θα είμαστε φιλοξενούμενοι σε μια συνύπαρξη καταστροφική σε ένα υβρίδιο των ΕΟΖ... της πολιτισμικής πανσπερμίας... Και μιας μεταμοντέρνας αντίληψης για την κυριαρχία, το διεθνή ρόλο, τις διεθνείς σχέσεις, την πλήρω ακυρωμένη εθνική υπόσταση.

Αυτή είναι η καινούρια πραγματικότητα που χτίστηκε, την ώρα που κάποιοι κυνηγούσαν τους αριθμούς.

Και όταν αυτή η νέα πραγματικότητα κλειδώσει οριστικά, τότε και τα νούμερα και οι πρωταγωνιστές θα αποκτήσουν μια άλλη διάσταση, και αυτό αποτελεί την μέγιστη πρόκληση στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία.

Η οικονομία που αποξενώνεται από την πολιτική, αφορά τις ΕΠΕ και το λογιστικό σχέδιο των εταιρειών αλλά όχι τις χώρες.

Για το μέλλον των λαών η Οικονομία δεν μπορεί να αποσυνδέεται από την Πολιτική... Και η Πολιτική Οικονομία ως πολυσύνθετη πρόκληση, οφείλει να οδηγεί σε συνολικές πολιτικές απαντήσεις και να μην καταγίνεται με καυχησιάρικους μικρομεγαλισμούς στο διαδίκτυο, που αποσπούν την προσοχή των ανθρώπων και δεν οδηγούν πουθενά.

Οι οικονομικοί προβληματισμοί του 2010, δεν μπορούν να αναπαράγονται μηχανιστικά και φωτοτυπημένα για να απαντήσουν αποτελεσματικά στις πολιτικές προκλήσεις του 2019 και με την πατρίδα μας φυλακισμένη για τα υπόλοιπα 97 χρόνια.

Κανένα απολύτως οικονομικό πρόβλημα δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίζεται ως εγκυκλοπαιδική πρόκληση και για κανέναν, σήμερα που οι εξελίξεις οριοθετούν ως κορυφαία πρόκληση, την ανάγκη να υπάρξει ολοκληρωμένη πολιτική απάντηση στο ζήτημα της Εξουσίας. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς αδιέξοδες φλυαρίες. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ