Να λοιπόν που τελικά μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων η ελληνική Αριστερά αποδεικνύεται ξαφνικά πολύ πιο χρήσιμη από όσο θα μπορούσε κανείς να φανταστεί – κι όχι μόνον σε εθνικό μα και σε ευρωπαικό επίπεδο...
Πρώτον, ρωτάει το λαό – δεν κάνει όπως η Δεξιά, του κεφαλιού της. Ε, τώρα, το γεγονός ότι ο λαός της λέει «Όχι» κι αυτή ακούει (ευτυχώς???...) «Ναι» είναι λεπτομέρεια άνευ αξίας…
Δεύτερον, μας τονώνει την εθνική περηφάνια: επί Αριστεράς, όλη η...
εξουσία είναι πλέον στα χέρια μας, εμείς κάνουμε κουμάντο…
Τρίτον, μας κάνει ασκήσεις έμπρακτης λιτότητας: μέσα σε λίγες μόνον μέρες, οι Ελληνες μαθαίνουν να ζουν με το πενηντάρικο των ουρών του σοσιαλισμού: δεν είναι και λίγο!
Τέταρτον, λύνει δια μιας τα προβλήματα που όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να λύσουν επί χρόνια ολόκληρα: ένας νόμος και καθάρισε – ε, τι κι αν δεν είναι ο ένας νόμος που θα καταργούσε το μνημόνιο, αλλά εκείνος που θα θεσπίσει ένα πολύ βαρύτερο…
Πέμπτον, φροντίζει να επιστρέψουμε στις ρίζες, στη βασική οικονομία: χωράφι κοκ – τίποτα άλλο δεν έμεινε όρθιο μετά το σκληρό της χτύπημα στον καπιταλισμό μέσα από το επαναστατικό κλείσιμο των τραπεζών…
Εκτον, από εδώ και πέρα, για πολύ καιρό ποιος θα τολμήσει να πάει κόντρα στους Γερμανούς στην Ευρώπη; Ούτε να το σκεφτεί κανείς δεν πρόκειται…
Εβδομον, στο Βερολίνο είναι πλέον κι αυτοί περήφανοι και θα χουν να το λένε: η Γερμανία με τη δεξιά / σοσιαλιστική κυβέρνηση συνεργασίας αγαπά και σέβεται τις αριστερές κυβερνήσεις και τις θέλει πολύ στην Ευρώπη. Οχι όπως λένε κάποιοι κακεντρεχείς ότι δήθεν ούτε να τις ακούει. Οι καλύτεροί τους φίλοι είναι πλέον…
Ογδοον, εξασφαλίζεται, εκτός από την ευρωπαική, πρωτίστως η εσωτερική ελληνική πολιτική σταθερότητα: άμα τους τυλίξεις όλους αναγκαστικά σε μια κόλα χαρτί (εν προκειμένω τη Συμφωνία που φέρνεις αφού πρώτα έβαλες μόνος σου το μαχαίρι στο λαιμό της χώρας) όλα πάνε ρολόι. Δεν μιλάει κανένας…
Ενατον και… αριστερότερο όλων: πότε… δεξιός μπόρεσε να κάνει τόσο δεξιά πολιτική; 0ύτε στον ύπνο του, ούτε με τα κιάλια…
Ε, τι, λίγα είναι; Γιατί; Ποιος άλλος κατάφερε ποτέ τόσα πολλά, σε τόσο λίγο χρόνο και με τόση περηφάνια;…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου