Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΨΕΙΣ - ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟΨΗ... ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ

Η συλλογική ευθύνη περιγράφει τη φασιστική λογική του «όλοι είναι ίδιοι, κλέφτες και απατεώνες». Μια λογική εύκολη να περπατήσει σε καιρούς δύσκολους σαν αυτούς που ζούμε και που ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας αναζητούν τους υπεύθυνους της καταστροφής τους…
 

Αυτήν την ευκολία, η οποία καταγράφει και την κατρακύλα της κοινής λογικής προς φασίζουσες αντιλήψεις εκμεταλλεύεται η Χρυσή Αυγή, ως γνήσιο φασιστικό κόμμα. Αυτή είναι άλλωστε η διεθνής φασιστική πρακτική. Με αυτόν τον τρόπο εμφανίζονται οι φασιστικές χειροπέδες όταν χάσουν τη δύναμή τους και απαξιωθούν άλλοι πιο «ευγενείς» μηχανισμοί χειραγώγησης. Η επίθεση της Χρυσής Αυγής κατά της πολιτικής και των πολιτικών που οδήγησαν τη χώρα  εδώ που την οδήγησαν, θα ήταν πολιτικές τοποθετήσεις  και απόψεις με τις οποίες θα μπορούσε να συμφωνήσει  ή να διαφωνήσει κάποιος. Όμως δεν πρόκειται περί αυτού... 

Ο φασισμός δεν έχει απόψεις, κρύβεται πίσω από τη μια και μόνη άποψη. Τη δική του.
Υπό αυτήν την έννοια, η πολιτική αντιπαράθεση με τους φασίστες δεν έχει κανένα νόημα. Δεν έχει δηλαδή κανένα νόημα, καμία προσπάθεια που θα επιχειρήσει να αναδείξει ότι η επίθεση της Χρυσής Αυγής κατά του Κάρολου Παπούλια, δεν είναι επίθεση κατά του προσώπου, αλλά βολή κατά του θεσμού.
 

Αυτά προφανώς είναι ψιλά γράμματα για τους φασίστες, οι οποίοι δυσκολεύονται (όχι από έλλειψη νοημοσύνης, κάθε άλλο θα λέγαμε) να δουν τη διαφορά. Άλλωστε στόχος της Χρυσής Αυγής δεν είναι ο Κάρολος Παπούλιας, ούτε οι λοιποί «προδότες και οι ξεπουλημένοι πολιτικάντηδες». Είναι η Δημοκρατία…
Τη Δημοκρατία έχουν στο στόχαστρο οι απανταχού στον κόσμο φασίστες και οι εγχώριοι χρυσαυγίτες  καθώς ενδύονται το πέπλο των θεματοφυλάκων των ιερών και οσίων του έθνους.
Ένα τέτοιο πέπλο φόρεσαν άλλωστε οι γερμανοντυμένοι πρόγονοί τους επί κατοχής και αυτοί που έπαιξαν το  ρόλο τους στην τραγωδία της Κύπρου. Κάποιον ανάλογο ρόλο αναζητούν και θα παίξουν προφανώς, την κρίσιμη στιγμή, και οι σύγχρονοι κήρυκες του μίσους και τις μισαλλοδοξίας.

…Αν η δίκαιη οργή του λαού κατά της  άθλιας πολιτικής τάξης της χώρας μετατραπεί σε φασιστική μυωπία.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η ορθότητα ωστόσο της παραπάνω προσέγγισης, δεν πρέπει με τη σειρά της να οδηγήσει στο εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα. Ο φασισμός μπορεί να έχει τη δική του λογική αλλά και η αντικειμενική πραγματικότητα έχει επίσης τη δική της. Και όσο ο φασισμός επιχειρεί να την καπηλεύεται, θα ήταν εξ ίσου φασιστικό να αφοριστεί η ίδια η αντικειμενική πραγματικότητα επειδή την καπηλεύτηκε ο φασισμός, και να μην αναρωτηθούν για όλα εκείνα τα οποία δεν έκαναν ενώ θα έπρεπε να τα κάνουν, όλοι εκείνοι που επιδεικτικά τα προσπέρασαν.

Με τη στάση της η Χ.Α φυσικά και στοχεύει την ίδια τη δημοκρατία την οποία μισεί θανάσιμα. Ο Παπούλιας όμως δεν είναι αμφιλεγόμενο εθνικά πρόσωπο επειδή τον "στοχοποίησε" φραστικά η Χ.Α, αλλά επειδή ο ίδιος επέλεξε - και το επέλεξε συνειδητά - να μην υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια της χώρας του και τελικά την ίδια τη δημοκρατία.

Και αν η στάση όλων ημών, θέλουμε να μην είναι υποκριτική αλλά να τολμά να πει τα πράγματα με τ όνομά τους, τότε οφείλουμε όχι να ανεχτούμε τους ολέθριους χειρισμούς του Παπούλια, αλλά να αναδείξουμε πρώτοι εμείς, πως πρόκειται για έναν πρόεδρο που δε δίστασε να γίνει συνεργός στο βιασμό του Συντάγματος και εν τέλει της ίδιας της δημοκρατίας.

Συγκαλύπτοντας και υπερασπιζόμενος έναν πρόεδρο εθνικά υπεύθυνο και υπόλογο για τα δεινά της πατρίδας, δεν προστατεύεις και δε θεμελιώνεις τη δημοκρατία και τους συνταγμτικούς θεσμούς. Αυτό που κάνεις είναι να αφήνεις ζωτικό χώρο στα φασισμό για να καλύψει το κενό που άφησες, επιτρέποντας στον εαυτό σου να γίνεται θεατής στη δολοφονία της δημοκρατίας πίσω από το φερετζέ πολιτικών αχυρανθρώπων που με τη στάση τους την ευτέλισαν και την παρέδωσαν βορά στο φυσικό της εκτελεστή.

Τα όρια λοιπόν της πολιτικής νηφαλιότητας από εκείνα της πολιτικής υποκρισίας, θα παραμένουν ασαφή, όσο οι πολιτικά σκεπτόμενοι και εθνικά υπεύθυνοι παράγοντες θα συγκαλύπτουν και θα ανέχονται, όλους εκείνους που χτυπούν τη δημοκρατία στην πλάτη, παραμονεύοντας για την κατάλληλη στιγμή που θα της καταφέρουν ύπουλο και πισώπλατο χτύπημα.