Αν ζούσαν οι μεγάλοι δάσκαλοι της πολιτικής υποκρισίας που γεννήθηκε και θριάμβευσε στις ευρωπαϊκές αυλές και καγκελαρίες του 17ου, του 18ου ή του 19ου
αιώνα, αναμφίβολα θα θαύμαζαν τους άξιους σημερινούς απογόνους τους...
Και ίσως όχι μόνον αυτοί, ίσως ακόμα και πιο πίσω, στα χρόνια του Μακιαβέλι θα έπρεπε να ανατρέξει κανείς για να βρει κάτι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή σχετικά με το ελληνικό χρέος. Στην αρχή της κρίσης οι πάντες στην Ευρώπη συμφωνούσαν ότι...
το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν ήταν βιώσιμο στο 120% του ΑΕΠ – αυτό ήταν το μέγα πρόβλημα της χώρας.
Με το πρόγραμμα που υιοθετήθηκε, το χρέος εξακοντίστηκε σε δραματικά υψηλότερα επίπεδα – ίσως περίπου στο 170%. Όταν αυτό επισημάνθηκε για πρώτη φορά, ήδη πριν από την υπογραφή του προγράμματος, η απάντηση Ευρωπαίων και κυβέρνησης ήταν ότι έχει προβλεφθεί να είναι έτσι και θα αποκλιμακωθεί προς το τέλος του προγράμματος.
Στη συνέχεια, προέκυψαν τα διάφορα «λάθη» τα οποία αναγνωρίστηκαν στους υπολογισμούς, ιδίως του ΔΝΤ, αλλά καμία διόρθωσή τους. Εν τω μεταξύ, ήρθε το PSI που κούρεψε διεθνείς ιδιώτες και, κυρίως, ελληνικούς τίτλους και ιδιωτικούς και δημόσιους διαλύοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Η κυβέρνηση πανηγύρισε τη δήθεν επιτυχία της.
Το κακό συνέχιζε μέχρι που σε ένα περίφημο (αλλά επί της ουσίας διαβόητο) Eurogroup «αποφασίστηκε» ότι αν η Ελλάδα τα πάει καλά, θα ανοίξει και η συζήτηση για το χρέος. Από εκεί πιάστηκε η κυβέρνηση και άρχισε τα παραμύθια με τα success stories.
Οσοι από τότε φώναζαν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, ήταν φυσικά λαϊκιστές, αφελείς, άσχετοι, επικίνδυνοι, ενδεχομένως και… προδότες. Ηταν όλο, από την αρχή μέχρι το τέλος, ένα παραμύθι. Αλλωστε, πρέπει να τους το… αναγνωρίσει κανείς, οι Γερμανοί, που ενώ ως τμήμα της ευρωπαϊκής δομής άνοιξαν δήθεν την πόρτα απομείωσης με εκείνη την απόφαση, ως εθνική πολιτική στο Βερολίνο κατέστησαν αμέτρητες φορές σαφές ότι κάτι τέτοιο ουδέποτε επρόκειτο να συμβεί…
Το ΔΝΤ, ο μοναδικός από τους τρεις «παίκτες» που ήθελε να κουρευτεί το ελληνικό χρέος, προσπάθησε να ανοίξει πριν από λίγους μήνες τη συζήτηση και να οργανώσει σχετικό φόρουμ στην Ουάσιγκτον. Οι Γερμανοί το τορπίλισαν πριν καν ξεκινήσει. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση, για καθαρά μικροπολιτικούς λόγους έκανε τα όσα γνωστά έκανε με την υπόθεση του ΔΝΤ και τις γνωστές σε όλους πρόσφατες συνέπειες.
Τώρα, η υποκρισία φτάνει στο απροχώρητο: ξεχάστηκαν και οι ψευτοδεσμεύσεις του Eurogroup, ξεχάστηκε και το «μη βιώσιμο» ποσοστό του ΑΕΠ και, ξαφνικά, ω του θαύματος, το χρέος βαφτίζεται τώρα βιώσιμο από τους ευρωπαίους...!
Είναι απίστευτη η έκταση αυτής της υποκρισία, όπως θα είναι και εξίσου απίστευτες οι συνέπειές της για την Ελλάδα.
Και, όσο κι αν δεν το αντιλαμβάνονται εκείνοι που σχεδιάζουν αυτή την πολιτική, είναι πλέον αδύνατον η Ευρώπη να προχωρήσει με αυτό τον τρόπο. Και δεν θα προχωρήσει.
Αντίθετα, θα ακροβατεί όλο και πιο πολύ με τη διάλυση…
ΤΟ ΒΗΜΑ
Και ίσως όχι μόνον αυτοί, ίσως ακόμα και πιο πίσω, στα χρόνια του Μακιαβέλι θα έπρεπε να ανατρέξει κανείς για να βρει κάτι παρόμοιο με αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή σχετικά με το ελληνικό χρέος. Στην αρχή της κρίσης οι πάντες στην Ευρώπη συμφωνούσαν ότι...
το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν ήταν βιώσιμο στο 120% του ΑΕΠ – αυτό ήταν το μέγα πρόβλημα της χώρας.
Με το πρόγραμμα που υιοθετήθηκε, το χρέος εξακοντίστηκε σε δραματικά υψηλότερα επίπεδα – ίσως περίπου στο 170%. Όταν αυτό επισημάνθηκε για πρώτη φορά, ήδη πριν από την υπογραφή του προγράμματος, η απάντηση Ευρωπαίων και κυβέρνησης ήταν ότι έχει προβλεφθεί να είναι έτσι και θα αποκλιμακωθεί προς το τέλος του προγράμματος.
Στη συνέχεια, προέκυψαν τα διάφορα «λάθη» τα οποία αναγνωρίστηκαν στους υπολογισμούς, ιδίως του ΔΝΤ, αλλά καμία διόρθωσή τους. Εν τω μεταξύ, ήρθε το PSI που κούρεψε διεθνείς ιδιώτες και, κυρίως, ελληνικούς τίτλους και ιδιωτικούς και δημόσιους διαλύοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Η κυβέρνηση πανηγύρισε τη δήθεν επιτυχία της.
Το κακό συνέχιζε μέχρι που σε ένα περίφημο (αλλά επί της ουσίας διαβόητο) Eurogroup «αποφασίστηκε» ότι αν η Ελλάδα τα πάει καλά, θα ανοίξει και η συζήτηση για το χρέος. Από εκεί πιάστηκε η κυβέρνηση και άρχισε τα παραμύθια με τα success stories.
Οσοι από τότε φώναζαν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ, ήταν φυσικά λαϊκιστές, αφελείς, άσχετοι, επικίνδυνοι, ενδεχομένως και… προδότες. Ηταν όλο, από την αρχή μέχρι το τέλος, ένα παραμύθι. Αλλωστε, πρέπει να τους το… αναγνωρίσει κανείς, οι Γερμανοί, που ενώ ως τμήμα της ευρωπαϊκής δομής άνοιξαν δήθεν την πόρτα απομείωσης με εκείνη την απόφαση, ως εθνική πολιτική στο Βερολίνο κατέστησαν αμέτρητες φορές σαφές ότι κάτι τέτοιο ουδέποτε επρόκειτο να συμβεί…
Το ΔΝΤ, ο μοναδικός από τους τρεις «παίκτες» που ήθελε να κουρευτεί το ελληνικό χρέος, προσπάθησε να ανοίξει πριν από λίγους μήνες τη συζήτηση και να οργανώσει σχετικό φόρουμ στην Ουάσιγκτον. Οι Γερμανοί το τορπίλισαν πριν καν ξεκινήσει. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση, για καθαρά μικροπολιτικούς λόγους έκανε τα όσα γνωστά έκανε με την υπόθεση του ΔΝΤ και τις γνωστές σε όλους πρόσφατες συνέπειες.
Τώρα, η υποκρισία φτάνει στο απροχώρητο: ξεχάστηκαν και οι ψευτοδεσμεύσεις του Eurogroup, ξεχάστηκε και το «μη βιώσιμο» ποσοστό του ΑΕΠ και, ξαφνικά, ω του θαύματος, το χρέος βαφτίζεται τώρα βιώσιμο από τους ευρωπαίους...!
Είναι απίστευτη η έκταση αυτής της υποκρισία, όπως θα είναι και εξίσου απίστευτες οι συνέπειές της για την Ελλάδα.
Και, όσο κι αν δεν το αντιλαμβάνονται εκείνοι που σχεδιάζουν αυτή την πολιτική, είναι πλέον αδύνατον η Ευρώπη να προχωρήσει με αυτό τον τρόπο. Και δεν θα προχωρήσει.
Αντίθετα, θα ακροβατεί όλο και πιο πολύ με τη διάλυση…
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου