Το πρόβλημα δεν είναι η στάση του Δένδια. Η ασπόνδυλη εξωτερική πολιτική οδηγεί την χώρα στην αυτοκατάργηση

Όλα όσα διαδραματίστηκαν την χθεσινή μέρα κατά την διάρκεια της επίσκεψης του Έλληνα ΥΠΕΞ στην Τρίπολη της Λιβύης, αφορούν στην εθνική εκπροσώπηση. Ως τέτοια λοιπόν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται στην κριτική μας, μαζί με τα όποια λάθη ενδεχομένως καταγράφονται, χωρίς φυσικά να παρασυρόμαστε από τις γνωστές αδιέξοδες και αυτοκτονικές αντιπολιτευτικές λογικές που δεν οδηγούν πουθενά…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ποια είναι τα δεδομένα…

Πρώτον: Ο Έλληνας υπουργών Εξωτερικών παγιδεύτηκε. Και το κρίσιμο ζήτημα είναι να κατανοήσουμε ότι η παγίδευση αυτή, είχε θεσμικά χαρακτηριστικά. Αυτοί που την ενορχήστρωσαν, επιδίωξαν να καταγραφεί η συνάντησή του με την Λίβυα Υπουργό των Εξωτερικών. Δεν τους ενδιέφερε ούτε η ταυτότητα ούτε η προγενέστερη συνολική στάση της Λίβυας αξιωματούχου. Αυτό που τους ενδιέφερε ήταν να καταγραφεί η συνάντηση με ένα πρόσωπο το οποίο επιτελεί συγκεκριμένο θεσμικό ρόλο, αντίστοιχο με αυτόν του κ. Δένδια. Μια τέτοια καταγραφή, τροποποιούσε άρδην τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά της συνάντησης και αυτό ακριβώς είναι που ήθελαν οι ενορχηστρωτές…

Δεύτερον: Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι οι ενορχηστρωτές αυτής της δολιότητας, θα ήταν τόσο αφελείς ώστε να ακυρώσουν το όποιο κέρδος από την εξασφάλιση της πολυπόθητης εικόνας, με το να δώσουν την ευκαιρία (ή την πάσα) στον κ. Δένδια να «ταπώσει» κατά το κοινώς λεγόμενο την Λίβυα ΥΠΕΞ. Αυτοί που έστησαν το συγκεκριμένο σκηνικό, το έστησαν για να πάρουν ΚΑΙ όχι για να δώσουν. Και η μοναδική εκδοχή που δεν θα μπορούσε να είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο των διοργανωτών, ήταν αυτή που επέλεξε ο Δένδιας με το να μην αποβιβαστεί από το αεροσκάφος. Όσοι λοιπόν πιστεύουν ότι ο Έλληνας Υπουργός θα έπρεπε να αποβιβαστεί και να...

καταγγείλει ή έστω να πουλήσει αγοραία ανωτερότητα, μάλλον σκέφτονται με υπερβολική αθωότητα και αυτή η αθωότητα δεν συμπεριλαμβάνεται στις «προδιαγραφές» των διοργανωτών…

Τρίτον: Φυσικά μπορούμε να υποθέσουμε πιθανούς τρόπους με τους οποίους θα ήταν δυνατόν να επιχειρηθεί η αξιοποίηση αυτής της συνάντησης. Άλλωστε αυτοί που την ενορχήστρωσαν, είναι βέβαιο πως δεν το έκαναν για λόγους αβροφροσύνης. Το ότι αυτή η δυνατότητα τελικά δεν εξασφαλίστηκε, είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Η άλλη πλευρά σχετίζεται με την επικοινωνιακή διαχείριση της ΜΗ συνάντησης και καλό θα είναι να ασχοληθούμε ως χώρα και με αυτήν την διάσταση, που δεν είναι διόλου ήσσονος σημασίας…

Τέταρτον: Το μεγάλο πρόβλημα, είναι ότι η Ελληνική εξωτερική πολιτική ΚΑΙ σε σχέση με το Λιβυκό, δεν χαρακτηρίζεται από την απαιτούμενη στρατηγική συνεκτικότητα. Από αυτήν την άποψη, η χθεσινή αντίδραση του Έλληνα Υπουργού εξωτερικών, δεν μπορεί να ακουμπήσει και πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ερμηνευτεί στο πλαίσιο μιας ενιαίας και ολοκληρωμένης αντίληψης που θα έπρεπε να διαπερνά την Ελληνική Διπλωματία. Κατά την άποψη του γράφοντος, η αντίδραση του Έλληνα Υπουργού ήταν μια ευφυής κίνηση ανάγκης, που απλώς ακύρωσε έναν δόλιο σχεδιασμό, χωρίς όμως να παραπέμπει αναγκαστικά σε μια στοχευμένη και παραγωγική συνέχεια. Αυτό όμως είναι το ζητούμενο. Και αυτό το στοίχημα δεν κερδίζεται με μια μίζερη αναψηλάφηση των πεπραγμένων…

Πέμπτον: Δεν είναι σωστή η αντίληψη που λέει ότι η Ελλάδα και η Διεθνής κοινότητα έχουν αναγνωρίσει γενικώς την Κυβέρνηση της Τρίπολης. Αυτό που έχουν αναγνωρίσει τόσο η Ελλάδα όσο και η Διεθνής κοινότητα, είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έχει περιορισμένο ρόλο και όχι το απεριόριστο δικαίωμα έναντι πάντων και επί παντός επιστητού, υπενθυμίζοντάς της ταυτόχρονα ότι έχει παραβιάσει συνειδητά τους όρους της συγκρότησής της και ότι είναι ήδη εκπρόθεσμη ως προς το χρονοδιάγραμμα και τις υποχρεώσεις που της έχουν ανατεθεί. Δεν τίθεται λοιπόν απλώς ζήτημα διαφωνίας με συγκεκριμένους χειρισμούς της Λιβυκής «κυβέρνησης». Τίθεται - και μάλιστα με απόλυτη σαφήνεια - ζήτημα άρνησης να της αναγνωριστεί ντε φάκτο ένας ρόλος τον οποίο ουδείς της ανέθεσε, και που μόνο η Τουρκία έχει φροντίσει προκαταβολικά να επενδύσει τα μέγιστα στην πολύπλευρη εργαλειοποίησή της…

Έκτον: Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι εάν η απόφαση του Δένδια να ακυρώσει στην πράξη την επίσκεψή του στην Τρίπολη, ωφέλησε ή έβλαψε την χώρα μας. Αυτό είναι κάτι που δεν κρίθηκε χθες, αλλά θα εξαρτηθεί από τον σχεδιασμό και την αποφασιστικότητα που διαθέτει (εάν την διαθέτει) η Ελληνική κυβέρνηση, ώστε να δώσει την κατάλληλη συνέχεια στο χθεσινό γεγονός και να μην το αφήσει να εκφυλιστεί μέσα στην γνωστή αποσπασματικότητα. Το κρίσιμο ερώτημα λοιπόν είναι η έκταση της ζημιάς που θα μπορούσε να έχει υποστεί η χώρα, εάν αυτή η επίσκεψη είχε πραγματοποιηθεί. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παρά πληθωρικές αυταπάτες…

Έβδομον: Λαθεμένη κατά την γνώμη του γράφοντος, είναι και η άποψη που λέει ότι από την στιγμή που ο Έλληνας ΥΠΕΞ επισκέπτεται την συγκεκριμένη χώρα, είναι εν πολλοίς και υποχρεωμένος να συναντηθεί και με την αντίστοιχη ομόλογό του ΥΠΕΞ. Καμία τέτοια υποχρέωση δεν προκύπτει a priori, εάν δεν είναι προσυμφωνημένη δια της διπλωματικής οδού. Ουδείς μπορεί να εμφανίζεται ως Φάντης Μπαστούνης στο αεροδρόμιο, δημιουργώντας τετελεσμένο σε έναν ξένο επίσημο, ακόμη και αν πρόκειται για θεσμικό πρόσωπο σε μια χώρα που θριαμβεύει η κανονικότητα σε όλο το εύρος των θεσμών. Πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να ισχύσει κάτι αντίστοιχο στην παρούσα περίσταση, αφού είναι γνωστό ότι σημαντικά θεσμικά όργανα της Λιβύης, δεν αναγνωρίζουν στην ΥΠΕΞ της συγκεκριμένης κυβέρνησης το δικαίωμα της Διεθνούς εκπροσώπησης. Με ποια ιδιότητα η Ελλάδα θα παραβλέψει αυτήν την πολιτική στάση, πολύ δε περισσότερο που είναι η στάση των ανθρώπων με τους οποίους συνομιλεί. Εάν υπήρχε ανάγκη ή έστω σκοπιμότητα να υπάρξει συνάντηση με την Λύβια ΥΠΕΞ, αυτό θα μπορούσε να γίνει με την διαμεσολάβηση υπηρεσιακού παράγοντα αλλά σε καμία περίπτωση με την παρουσία του Έλληνα Υπουργού…

Όγδοον: Ο μη διορισμός Έλληνα πρεσβευτή στην Λιβύη, συνιστά μια από τις πολλές καραμπινάτες αστοχίες της Ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής, αλλά θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι τόσο η μη ύπαρξη Έλληνα πρέσβη στην Λιβύη, όσο και η ύπαρξη Λίβυου επιτετραμένου στην Αθήνα, είναι σημαντικές και κρίσιμες παράμετροι πέραν πάσης αμφιβολίας, αλλά σε καμία περίπτωση ΔΕΝ είναι ταυτόσημες σε σημασία, βαρύτητα και λειτουργικότητα, με την χρησιμότητα που μπορεί να έχει η επίσκεψη ενός θεσμικού εκπροσώπου ενός συγκροτημένου κράτους εν προκειμένω της Ελλάδας, ο οποίος βεβαίως και δικαιούται να βλέπει και να συνδιαλέγεται με τον πολιτειακό ή υπηρεσιακό παράγοντα της άλλης χώρας, που θα κρίνει ότι είναι απαραίτητο (εν προκειμένω με τον πρόεδρο Μένφι), προκειμένου να διευθετηθούν ζητήματα ή να δρομολογηθεί η διευθέτηση ζητημάτων αμοιβαίου ενδιαφέροντος που άπτονται του θεσμικού του ρόλου.

Ένατον: Κατά την γνώμη του γράφοντος πάντως, το όλον ζήτημα δεν προσφέρεται για γεγικόλογες φιλολογικές προσεγγίσεις. Ο προσανατολισμός, οι δεσμεύσεις και οι γενικότερες εξαρτήσεις που αλυσοδένουν στο άρμα της Τουρκίας την πολιτική σέχτα που - κατά παράβαση των αποφάσεων του ΟΗΕ - επιμένει να διοικεί την πρωτεύουσα της Λιβύης, είναι σαφείς, είναι ισχυρές και συνιστά τουλάχιστον αυταπάτη το να πιστεύουμε ότι θα μπορούσε η επίσκεψη του Έλληνα Υπουργού των Εξωτερικών, ακόμη και αν ξεχείλιζε από σαβουάρ βίβρ όλων των ειδών, να τροποποιήσει έστω και κατά τι την συγκεκριμένη κατάσταση, προς όφελος των Ελληνικών επιδιώξεων και της λογικής. Το μόνο που θα μπορούσε να επιτύχει μια ενδεχόμενη Ελληνική «απλοχεριά», θα ήταν… Να προσφέρει την πολυπόθητη αναβάθμιση (την αναβάθμιση από τον κυρίως θιγόμενο και αυτό είναι το σημαντικό) σε ένα καθεστώς που νέμεται τον πλούτο και την εξουσία στην Λιβύη… Να αποδομήσει πλήρως κάθε δυνατότητα περαιτέρω συνεννόησης με τις Λυβικές δυνάμεις που αντιπαλεύουν το συγκεκριμένο καθεστώς… Και φυσικά στην επόμενη στροφή, η πατρίδα μας θα θέριζε τις θύελλες που θα προκαλούσε αυτός ο καιροσκοπισμός. Θύελλες που θα κυριαρχούσαν στην έτσι κι αλλιώς απαράδεκτη συμπεριφορά εκείνων των πολύτιμων «συμμάχων» μας, που δεν έχουν κανέναν λόγο να αντιτίθενται και δεν έχουν αντιταχθεί με αποφασιστικότητα στην πειρατική τουρκολυβική αθλιότητα.  Γι ΄αυτό και…

Δέκατον: Ο Δένδιας καλά έκανε και προέβη σε μια κίνηση ή οποία θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα, τόσο στην διεθνή κοινότητα όσο και στους Ευρωπαίους χαρτογιακάδες και λοιπούς χαφταλεύρηδες.

Αυτό λοιπόν που έχει σημασία, δεν είναι να αναλωθούμε σε μια αντιπαραγωγική ομφαλοσκόπηση με όρους καθωσπρεπισμού διαχειριζόμενοι μια πολιτική εξαπάτηση, αλλά να συμφωνήσουμε και κυρίως να απαιτήσουμε τα μείζονα και τα ουσιώδη από την πολιτική ηγεσία του τόπου μας.

Η Ελλάδα οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι ο αποδέκτης των χειρισμών και των πρωτοβουλιών της, δεν είναι τα χειραγωγούμενα ανδρείκελα της Τρίπολης αλλά η Διεθνής κοινότητα. Και απέναντι σε αυτήν, η χώρα μας οφείλει να διαμηνύσει την αποφασιστικότητά της για καθολική μεταστροφή και για το οριστικό τέλος της ανοχής την οποία ουδείς έδειξε πως είναι διατεθειμένος να επιβραβεύσει. Και παράλληλα με αυτό, η Ελλάδα οφείλει να μην εγκλωβιστεί σε κανενός είδους αδιέξοδες λογικές κατατριβής, που μόνο την τουρκική πειρατική αλητεία μπορούν να οφελήσουν.

Ο καθένας λοιπόν δικαιούται να κρίνει περισσότερο ή λιγότερο αυστηρά την επιλογή Δένδια. Αυτό όμως που έχει σημασία, είναι να υπάρξει συνέχεια. Να δοθεί ένα τέλος στην κακώς νοούμενη «σύνεση» και στις συμβιβαστικές λογικές, που προωθούν τις στρατηγικές επιλογές τρίτων, κρατώντας την πατρίδα μας στο περιθώριο ως φτωχό συγγενή, αν και είναι ο άμεσα και πρωταρχικά θιγόμενος από την πειρατική τουρκολιβυκή δράση.

Η Ελλάδα οφείλει να σπεύσει να εξαργυρώσει την συνεπή απέναντι στην Αίγυπτο στάση που σηματοδότησε η επιλογή Δένδια, και να απαιτήσει διεύρυνση της συνεννόησης και άμεσο κλείσιμο όλων των εκκρεμών ζητημάτων διμερούς ενδιαφέροντος.

Και φυσικά ήδη σήμερα, με φροντίδα της Ελληνικής Διπλωματίας, η συνέχεια θα έπρεπε να έχει πάρει ήδη τον δρόμο για το ΣΑ του ΟΗΕ. Δυστυχώς όμως δεν είδαμε ΟΥΤΕ αυτό. Η Ελληνική κυβέρνηση παραμένει καθηλωμένη στον κόσμο της κι εμείς στον δικό μας. Αυτό κύριοι θα έχει κόστος… Κρατήστε το…

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"