Ο τουρκικός ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ τα ελληνικά ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ και οι ιστορικές ευθύνες των ΣΤΡΑΤΗΓΙΣΤΩΝ της υποτέλειας

Ο Ερντογάν ΔΕΝ προκαλεί. Αυτό που κάνει είναι να προειδοποιεί τους πάντες, για το γεγονός ότι ο ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ ενσωματώνεται αμετάκλητα στην Τουρκική εξωτερική πολιτική και αναγορεύεται σε κυρίαρχο εργαλείο για την άσκησή της…

του Κ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτό το εργαλείο, έχει ιδιαίτερα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά και ΔΕΝ ακυρώνεται στο πεδίο του διαλόγου. Η βαριά του σκιά καθιστά απολύτως ετεροβαρή τον οποιοδήποτε διάλογο, και όσο η Ελλάδα παραμένει δέσμια των αυταπατών της, αυτό σημαίνει πως εγκλωβίζεται σε ΠΑΡΑΛΥΤΙΚΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ από τα οποία είναι αδύνατον να δραπετεύσει.

Ο ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ ως εργαλείο προώθησης της Τουρκικής στρατηγικής, έχει πολλαπλούς αποδέκτες και πολυσύνθετη υπόσταση.

Στην πρώτη ανάγνωση, η Ελλάδα εμφανίζεται -και είναι- το θύμα. Το εύκολο θύμα. Πρωτίστως γιατί αυτόν τον ρόλο επέλεξε η πολιτική της ελίτ, και στον ρυθμό αυτής της ιδιότητας «χορεύουν» τα επίσημα αλλά και τα ανεπίσημα κέντρα των «στρατηγιστών» της υποτέλειας (ΕΛΙΑΜΕΠ, Διαμαντοπούλου κοκ). Αυτή όμως η ανάγνωση ΔΕΝ είναι η μοναδική. Και η ουσιαστική στόχευση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, ΔΕΝ εξαντλείται σε κανενός είδους εφήμερο αποτέλεσμα.

Η Τουρκία με την στρατηγική αναβάθμιση του ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΥ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΥ, δεν επιδιώκει μονάχα να...

ξεμπερδέψει με όσους φέρονται να λειτουργούν ως εύκολα θύματα. Επιδιώκει παράλληλα με αυτό…

• Να διεμβολίσει στρατηγικές που ανακόπτουν τον συνολικό σχεδιασμό της, ο οποίος είναι πολύ πιο ευρύς από τον μικρόκοσμο των ελληνικών προσεγγίσεων…
• Να εισβάλει ντε φάκτο σε συνεργατικά «σχήματα» που προορίζεται να διαχειριστούν σύγχρονες στρατηγικές (ενεργειακές, γεωπολιτικές κ.ά) προκλήσεις…
• Να επιβάλει πακέτο όρων στο πλαίσιο του αυξημένου ρόλου και λόγου που διεκδικεί μέσα στο περιβάλλον των νέων στρατηγικών συμμαχιών που τελούν υπό καθεστώς ευρύτατης ανασύνταξης. Και εν τέλει…
• Να διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο με ισχυρά, και μη αναστρέψιμα τετελεσμένα, εκεί που οριοθετούνται τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Είναι φανερό ότι η ελληνική πολιτική τάξη ΔΕΝ έχει στοιχηθεί στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής, και αναλώνεται σε προσεγγίσεις που νομιμοποιούν την υποτέλεια και σε πρακτικές που επιδιώκουν να χρυσώσουν το χάπι των ανεπίτρεπτων συμβιβασμών και υπαναχωρήσεων.

Είναι φανερό επίσης, ότι η εσωτερική πολιτική «σύγκρουση» μεταξύ αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως εκφραστές της «σύνεσης» και του «ρεαλισμού» και εκείνων που επιμένουν να πετροβολούν τις εξελίξεις με φανφαρόνικες ανοησίες και πυροτεχνήματα, δεν βοηθά την Ελληνική κοινωνία να συνειδητοποιήσει, την πραγματική κατάσταση, τον δικό της τον ρόλο, την διαρκή στρατηγική απαξίωση την οποία υφίσταται η χώρα,  και κυρίως…

Τα συγκριτικά στρατηγικά της πλεονεκτήματα, και την αναγκαία στροφή στην πολιτική αντίληψη και στην στρατηγική μεθοδολογία, που απαιτείται προκειμένου να αναδειχτούν, να εργαλειοποιηθούν, και να παίξουν τον αποφασιστικό ρόλο τους, πρωτίστως στο περιβάλλον των δήθεν «στρατηγικών» συμμαχιών, μιας και εκεί πριν απ’ όλα η χώρα μας αντιμετωπίζεται ως χρηστικό γεωπολιτικό αναλώσιμο.

Σε κάθε περίπτωση, η στρατηγικά αναβαθμισμένη και επιχειρησιακά ενεργητική τουρκική εξωτερική πολιτική, «δουλεύει» το περιφερειακό της όραμα, «χρησιμοποιώντας» την ελληνική στρατηγική ανυπαρξία, ως βατήρα και καταλύτη για την αποτελεσματική του προώθηση. Έτσι…

Τα καινούρια τετελεσμένα που δημιουργούνται με την επισημοποίηση από τον ΟΗΕ του των συντεταγμένων του Τουρκολιβυκού Συμφώνου, νομιμοποιούν εν τοις πράγμασι την παραμόρφωση των κανόνων Δικαίου, πράγμα που όχι μόνο διευκολύνει την Άγκυρα στην προώθηση της πειρατικής της πολιτικής, αλλά δημιουργεί ένα αρνητικό νομικοπολιτικό προηγούμενο που θα το βρουν μπροστά τους και άλλες χώρες που δίνουν την μάχη του Δικαίου για να περιφρουρήσουν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα.

Και αυτή είναι η αρνητική συμβολή της δουλοπρεπούς και υποτελούς Ελλάδας, στα διεθνή γεωπολιτικά δρώμενα.

Η ευθύνη των στρατηγιστών που χαϊδεύουν τ’ αυτιά του πολιτικού προσωπικού το οποίο καταφεύγει σε αυτήν την διαχείριση των κρίσιμων εθνικών υποθέσεων, είναι μεγάλη και ιστορικά απαράγραπτη.

• Είναι η ευθύνη όλων αυτών που προέταξαν τις παραδοσιακές τους στοιχίσεις, και όχι την αναγκαία διασφάλιση των κρίσιμων εθνικών μας προτεραιοτήτων…
• Είναι η ευθύνη αυτών που δεν είδαν, ότι ακόμη και το αδιασάλευτο των παραδοσιακών τους στοιχίσεων, δεν προϋποθέτει αναγκαστικά μια άφωνη και στρατηγικά υποτελή Ελλάδα, αλλά μια Ελλάδα που σε κάθε περίπτωση θα διεκδικεί ρόλο, λόγο, γεωπολιτική θωράκιση, και το αδιαφιλονίκητο των εθνικών της δικαίων.
• Είναι η ευθύνη αυτών που επιμένουν να θεωρούν ότι η πεπατημένη είναι η μόνη ασφαλής διαχείριση, και στο πλαίσιο αυτής της πεπατημένης, επιμένουν να αναζητούν ρόλο κομπάρσου στους σχεδιασμούς των τρίτων, για μια χώρα που δικαιούται να έχει ρόλο συμπρωταγωνιστικό.

Γι’ αυτήν την χώρα, η ιδιότητα του «μη δεδομένου» δεν είναι ένα απλό επικοινωνιακό πυροτέχνημα για εσωτερική κυρίως χρήση, αλλά στρατηγική στάση και συμπεριφορά που τροποποιεί στην πράξη τους όρους του παιχνιδιού, και απευθύνεται με τρόπο πραγματικά ηχηρό πρώτα απ’ όλα στους «στρατηγικούς» της συμμάχους.

Γι’ αυτήν την χώρα, οι πολιτικές της αποτροπής, δεν χτίζονται στην συμβιβαστική διπλωματία που επιτάσσεται για να αναλώσει αδιαπραγμάτευτο εθνικό κεφάλαιο, αλλά στην αξιολόγηση στην οποία θα υποχρεωθούν οι πάντες να διαπιστώσουν, ότι η πατρίδα μας επενδύει με υλικό, με σχεδιασμό και κυρίως με αποφασιστικότητα, στο ΚΟΣΤΟΣ έναντι οποιουδήποτε αποτολμήσει να αμφισβητήσει τα εθνικά της δίκαια και τα κυριαρχικά της δικαιώματα.

Δυστυχώς σε αυτήν την χώρα, οι μόνοι ανασφαλείς είναι οι πολίτες της, για όλα όσα πιθανολογείται ότι μπορεί να φέρει η επόμενη μέρα.

Στον αντίποδα, όλοι οι εμπλεκόμενοι, φίλοι και αντίπαλοι, δεν δείχνουν να ανησυχούν, για μια Ελλάδα απρόβλεπτη, που θα μπορούσε την επόμενη στιγμή να τους χαλάσει το σχέδιο, το όνειρο και την σούπα. Και αυτό είναι το πρόβλημα που οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία…

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"