Το Ελληνοτουρκικό σύστημα... Θερμοκοιτίδα ανατροφοδοτούμενων ανταγωνισμών που φτάνει στα όριά της

Το Ελληνοτουρκικό σύστημα, ΔΕΝ συνιστά μια κατά βάση αμετάβλητη και «κλειδωμένη» γεωπολιτική σταθερά που απλώς τυχαίνει να κλυδωνίζεται κατά καιρούς, από διάφορες ανώδυνες, περιστασιακές και ελεγχόμενες μικροεξάρσεις…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι μια ιδιότυπη θερμοκοιτίδα ανατροφοδοτούμενων ανταγωνισμών και εντάσεων, που έχουν την βάση τους στα ίδια τα θεμελιώδη, τα οποία αφορούν στον σκληρό πυρήνα της συγκρότησης και της ύπαρξής του διαχρονικά. Ενδεικτικά αναφέρουμε… 

• Οι ισχυρές αναθεωρητικές τάσεις που είναι σύμφυτες με την δυναμική της ιδιαίτερης γεωγραφίας του…
• Ο πολιτισμικός και θρησκευτικός ανταγωνισμός που όσο και εάν επιχειρείται να υποβαθμιστεί ή πολύ περισσότερο να αποσιωπηθεί η ύπαρξή του με βάση τις επιταγές της πολιτικής κορεκτίλας, αυτός παραμένει παρών, εργαλειοποιείται συστηματικά, ενδυναμώνει τα συγκρουσιακά του χαρακτηριστικά και στραγγαλίζει τις γεωπολιτικές συμφύσεις που οριοθετούν το συγκεκριμένο σύστημα ως μέρος της ευρύτερης γεωπολιτικής σκακιέρας…
• Οι διαχρονικοί κανόνες που συναρτούν ευθέως, το εύρος και την φυσιογνωμία των στρατηγικών ανταγωνισμών που ενσωματώνονται σε αυτό το σύστημα, από το ισοζύγιο της ισχύος μεταξύ των μερών - δρώντων που το συνθέτουν. Και φυσικά…
• Το περιβάλλον των νέων, σύνθετων προκλήσεων, που μετατρέπουν σε πραγματικό συστημικό γεωπολιτικό φιλέτο, το ευρύτερο γεωπολιτικό πάτημα του Ελληνισμού με την ραγδαία γεωστρατηγική αναβάθμισή του, σε πολυδύναμο ενεργειακό, διαμετακομιστικό και κυρίως στρατηγικό κόμβο, με ρόλο κλειδί για τις εξελίξεις της επόμενης μέρας…

Όλα τα παραπάνω, είναι ορισμένες μόνο από τις πολλές κρίσιμες παραμέτρους, τις οποίες η Ελληνική πολιτική τάξη, ΔΕΝ μπορεί να συνεχίσει να προσπερνά σφυρίζοντας αδιάφορα, γαντζωμένη στο ροζ συννεφάκι της ξενοιασιάς της και καθηλωμένη σε ένα νοσηρό όσο και επικίνδυνα φαντασιακό σύστημα αντιλήψεων που εξαντλεί τα όριά του στην διαχείριση της μιζέριας, στην αναποφασιστικότητα και στον αδιέξοδο εξευμενισμό. Ας γίνουμε λοιπόν σαφέστεροι…

Πρώτον: Το Ελληνοτουρκικό σύστημα και οι αντιθέσεις που το συνθέτουν, ΔΕΝ ορίζεται ως μια τεχνική διαδικασία διευθέτησης διαφορών που σχετίζονται με την προσέγγιση επιμέρους ζητημάτων. Είναι μια εξαιρετικά ανταγωνιστική εξίσωση που η οριστική της επίλυση, ΔΕΝ θα προκύψει ως μια συνισταμένη συμβιβασμών και αμοιβαίων παραχωρήσεων. Θα είναι μια θεμελιώδης περιφερειακή ανατροπή, η οποία θα προσδιορίσει την ταυτότητα του επικυρίαρχου της επόμενης μέρας. Σε μια τέτοια εξέλιξη, η ταυτότητα του κερδισμένου, θα φέρει το ονοματεπώνυμο εκείνου που θα επιδείξει αποφασιστικότητα, πρωτοβουλία και αδιαπραγμάτευτη αποστροφή σε κάθε εκδήλωση συμβιβασμού και υπαναχώρησης.

Δεύτερον: Κρίσιμη συνισταμένη του Ελληνοτουρκικού συστήματος, είναι ο Τουρκικός επιθετικός αναθεωρητισμός. Δεν πρόκειται για κάποιο νοσηρό βίτσιο της Τουρκικής πολιτικής ηγεσίας, που θα μπορούσε ίσως να καταστεί διαχειρίσιμο, μετά από έναν κύκλο υπερεντατικών μαθημάτων, με αντικείμενο την εμπέδωση ενός περιφερειακού σαβουάρ βιβρ, που θα περιόριζε δραστικά την αποκρουστικότητά του. Ο Τουρκικός αναθεωρητισμός, είναι το αδιαπραγμάτευτο όχημα που αντιλαμβάνεται τους όρους της στρατηγικής επιβίωσης της σύγχρονης Τουρκίας, ως μια διεργασία ταυτισμένη απόλυτα με την οικοδόμηση ενός imperium και την αναβίωση του νεο-οθωμανισμού. Όσοι λοιπόν σπεύδουν να επενδύσουν σε διάφορες διαχειριστικές αυταπάτες, καλό θα είναι να γνωρίζουν ότι στην σύγχρονη Τουρκία, ΔΕΝ υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ πολιτικός ή επιτελικός παράγοντας, που θα ήταν διατεθειμένος να τοποθετήσει τον πήχη χαμηλότερα από αυτό.

Τρίτον: Αυτή η Τουρκία, επεκτείνει σταθερά το γεωπολιτικό της πάτημα – και το επεκτείνει με όρους ισχύος – πολύ πέρα από τα σημερινά φυσικά της σύνορα. Από την άλωση του κεντρασιατικού μετασοβιετικού χώρου έως την Σομαλία και το Κατάρ… Και από την ρευστή Βαλκανική χερσόνησο μέχρι την Λιβύη, το Ιράκ αλλά και τις ευρύτερες γεωστρατηγικές της στοχεύσεις, ακόμη και πέρα από τα όρια της Ευρασίας. Αυτή η Τουρκία, η οποία σπεύδει να δηλώσει σε κάθε ευκαιρία που της δίνεται, ότι ο ολοκληρωτικός αεροναυτικός έλεγχος του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, είναι όρος για την στρατηγική της επιβίωση και την περαιτέρω γεωπολιτική της ενδυνάμωση, σπεύδει να ενισχύσει την στρατιωτική της παρουσία στα μικρασιατικά παράλια ΚΑΙ στην κατεχόμενη Κύπρο και κατά τα λοιπά  απλώς ξεκαρδίζεται με τις αθλιότητες του Γεραπετρίτη, για τον οποίο η Τουρκία ΔΕΝ συνιστά μια πραγματική απειλή, αλλά έναν δύστροπο γείτονα που απλώς δεν είναι ακόμη έτοιμος να ανακαλέσει την επιθετική του ρητορική και να προβεί σε συμβιβασμούς και υποχωρήσεις.

Τέταρτον: Αυτή η Τουρκία, σπεύδει επίσης να καταστήσει σαφές, ότι η τελική της επιδίωξη, ΔΕΝ είναι να αναζητήσει κάποια επίπεδα συμβιβασμού – έστω και κατάφορα ετεροβαρούς – με την Ελλάδα. Εποφθαλμιά νησιά και ηπειρωτικό Ελληνικό έδαφος στην Θράκη. Αμφισβητεί το κύρος διεθνών Συμβάσεων και Συνθηκών και δεν διστάζει να προσπαθεί να προσδώσει δια της ισχύος, κύρος σε παράνομα και αυθαίρετα πατσαβουρόχαρτα, διατυπώνοντας έναν δικό της τρόπο αντίληψης για τα ισχύοντα και τους διεθνείς κανόνες. Αυτό που επιδιώκει αυτή η Τουρκία, είναι την γεωπολιτική ακύρωση της Ελλάδας, τον εδαφικό ακρωτηριασμό, την ολοκληρωτική καθυπόταξη και την απόλυτη δορυφοροποίησή της.

Πέμπτον: Αυτή η Τουρκία, δεν είναι διατεθειμένη να αρκεστεί στα περιφερειακά ανοίγματα που πραγματοποιεί, ενισχύοντας την στρατιωτική της παρουσία με πατήματα σε τρεις Ηπείρους. Αισθάνεται ότι ο σκληρός πυρήνας του κράτους της, ασφυκτιά και στραγγαλίζεται στην Γεωγραφία των Συνθηκών και επιχειρεί να την ακυρώσει στην πράξη. 

• Η προβολή ισχύος, 
• Η στρατιωτική διείσδυση, 
• Η πολιτισμική διείσδυση και... 
• Η θρησκευτική εργαλειοποίηση, 

Είναι τα ΤΕΣΣΕΡΑ βασικά ΕΡΓΑΛΕΙΑ με τα οποία επιδιώκει να επαναχαράξει τα φυσικά της σύνορα αλλά και το εύρος της γεωπολιτικής της επιρροής, την ίδια στιγμή που οι Γεραπετρίτηδες της Ελλάδας, αναπαράγουν την ψευδαίσθηση πως θα την εκπαιδεύσουν στην κουλτούρα των συνομιλιών, των συμβιβασμών, των υπαναχωρήσεων, του σεβασμού των Συνθηκών και του Διεθνούς Δικαίου.

Έκτον: Απέναντι σε αυτήν την Τουρκία, η Ελληνική Εξωτερική πολιτική αντί να σπεύσει να αξιοποιήσει, συμμαχίες, πολυμερείς συνευρέσεις, ένα ευρύτερο πλέγμα διμερών συμφωνιών και κυρίως το προϊόν μιας πρότυπης στρατηγικής σκέψης, προκειμένου να δημιουργήσει ένα ισχυρό και καινοτόμο περιφερειακό δίκτυο, που θα μπορούσε να σχεδιάσει και να τοποθετήσει απέναντι στον κλιμακούμενο αναθεωρητισμό που αποτελεί μια ευρύτερη συστημική απειλή για την Δύση, έναν μηχανισμό υπεράσπισης του Διεθνούς Δικαίου και επιθετικής αναβίωσης των Ιστορικών Δικαίων τα οποία τσαλάκωσαν οι Οθωμανοί, αυτή προτίμησε να αφήσει τα πάντα στον αυτόματο και να στήσει και πάλι, ένα πλυντήριο ξελασπώματος της Τουρκικής επιθετικότητας, διευκολύνοντας έτσι τους σχεδιασμούς των Ευρωατλαντικών μας «συμμάχων». Πολλές και σημαντικές είναι οι νέες ευκαιρίες που δίνονται ακόμη και αυτήν την στιγμή και όμως… Αγνοούνται επιδεικτικά από το αλαφροΐσκιωτο πρωθυπουργικό επιτελείο.

Έβδομον: Οι πολιτικοί και επιτελικοί φορείς οι οποίοι ενστερνίζονται τις λογικές του επιθετικού αναθεωρητισμού, ΔΕΝ παραχωρούν, ΔΕΝ υποχωρούν, ΔΕΝ εξευμενίζονται, ΔΕΝ είναι διατεθειμένοι να συμβιβαστούν, ΔΕΝ πρόκειται να αφήσουν σε χλωρό κλαρί τις Ελληνικές αυταπάτες και την ελίτ των συμβιβασμένων που τις τροφοδοτούν και τις αναπαράγουν.

Όγδοον: Ο επιθετικός αναθεωρητισμός, ως κυρίαρχη κουλτούρα στρατηγικής επιβίωσης, είναι νομοτελειακό να εμφανίζεται και να πρωταγωνιστεί σε περιόδους κατά τις οποίες αναβιώνουν νεοαυτοκρατορικά σχέδια και επιδιώξεις, αλλά θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι το ιστορικό του πεπρωμένο, ΔΕΝ το προσδιορίζει ο Γιαραμπής. Το προσδιορίζει η αποφασιστικότητα αυτών τους οποίους απειλεί να καθυποτάξει. Και οι επιλογές που έχουν είναι δυο, όπως δυο είναι και οι δρόμοι που του επιφυλάσσει η Ιστορία.

• Ή θα του επιτρέψουν να τους καταπιεί υποχωρώντας και συμβιβαζόμενοι…
• Ή θα σταθούν απέναντί του όρθιοι και αποφασισμένοι να τον συντρίψουν.

Τι πρέπει να γίνει…

Στην Ελλάδα, οι συμβιβασμοί και οι υποχωρήσεις, είναι διαρκείς. Ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία παραμυθιάζεται (και δυστυχώς παραμυθιάζεται επιτυχημένα) με το εξοπλιστικό παραμύθι και την προσμονή που δεν οδηγεί πουθενά. Ένας λαός με κοντή μνήμη, ξεχνά ότι οι αλλεπάλληλες Εθνικές ήττες, από την εισβολή και την κατοχή της Κύπρου μέχρι το φιάσκο της Κάσσου, ΔΕΝ ήταν αποτέλεσμα εξοπλιστικής ανέχειας, αλλά προδοσίας έως και πλήρους απουσίας της στοιχειώδους Εθνικής αξιοπρέπειας, από το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε την τύχη της χώρας και ήταν επιφορτισμένο με την υποχρέωση να λάβει τις κρίσιμες Εθνικές αποφάσεις την κρίσιμη στιγμή.

Η Ελλάδα είχε πολλές ευκαιρίες αλλά και την απόλυτη υπεροπλία κατά την διάρκεια αυτής της 50χρονης διαδρομής, να έχει στείλει κατ’ επανάληψη στον τουρκοδιάβολο την Τουρκία, προκειμένου να αναζητήσει και πάλι τις ρίζες της, με μια βουτιά 100 χρόνων στο παρελθόν και στην σκοτεινή της Ιστορία. Δεν το έκανε. Προφανώς δεν είναι της παρούσης το να επεκταθούμε σε μια συζήτηση για το πως και το γιατί δεν το έκανε.

Αυτό που έχει σημασία, είναι η πατρίδα μας να αλλάξει ρότα, να εγκαταλείψει την λογική του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας, του εξευμενισμού, των ικεσιών και της ψευδοσυνεννόησης και να πράξει επιτέλους τα αυτονόητα ως κανονική χώρα, ως χώρα μέλος του ΟΗΕ, ως χώρα εταίρος υπερεθνικών οικονομικών, πολιτικών και αμυντικών συνασπισμών και φυσικά ως χώρα πυλώνας των δύο κέντρων του Ελληνισμού, με σαφείς και αδιαπραγμάτευτες υποχρεώσεις που απορρέουν εκ του ρόλου της και της θέσεώς της στο περιφερειακό στερέωμα.

Η αποτελεσματικότερη προβολή ισχύος απέναντι σε μια Τουρκία που αποθρασύνεται και επενδύει τα πάντα στην Ελληνική ηττοπάθεια, είναι η εικόνα μιας Ελλάδας αποφασισμένης να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της, χωρίς εκπτώσεις και με ένα πλήρως αναθεωρημένο αμυντικό δόγμα που θα καταδεικνύει την ετοιμότητά της να υπερασπιστεί τον γεωπολιτικό της βηματισμό χωρίς συμβιβασμούς.

Είναι ο μόνος τρόπος που θα αναγκάσει την Τουρκία σε καθολική αναδίπλωση, διότι πλέον θα έχει κόστος να προσμετρήσει και τα δάκτυλα των επιτελών της θα αποδειχτούν εξαιρετικά ανεπαρκή για να απαριθμήσουν συνέπειες.

Ας είμαστε επιτέλους ξεκάθαροι. Το καθεστώς ΜΗ πολέμου ως προϊόν ικεσίας και υπαναχωρήσεων, εξασφαλίζει απροβλημάτιστες θητείες για τους πολιτικούς καρεκλοκένταυρους, αλλά υπονομεύει σταθερά την ίδια την υπόσταση της χώρας. Το καθεστώς ΜΗ πολέμου που διασφαλίζεται από την έκδηλη αποφασιστικότητα της πατρίδας μας να υπερασπιστεί τα κεκτημένα ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΕΜΟ, είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για την Ειρήνη και το οριστικό σπάσιμο του Τουρκικού ψευτοτσαμπουκά.  

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"