Δαιμονοποίηση της ανάγκης για εθνικό όραμα - Παράδοση στην woke ατζέντα και τις κατευναστικές φαιδρότητες

Αναλύσεις επί αναλύσεων, διάφορες απλοϊκές αλλά και άλλες, περισσότερο σύνθετες στατιστικές "εμβαθύνσεις", περιβεβλημένες με τον μανδύα ενός μάλλον επιλεκτικού επιστημονισμού, κυριαρχούν στα τηλεοπτικά παράθυρα και φυσικά στα ερτζιανά, στο πλαίσιο πάντα της αυτονόητης προσπάθειας όλων να αποτιμήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής. Δύο είναι τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά αυτής της αποπροσανατολιστικής διαδικασίας… 

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το πρώτο, σχετίζεται με την επιμελώς υποκρυπτόμενη κομματική πατρωνία. Πρόκειται για την καθ’ όλα θεμιτή κατά τα λοιπά επιδίωξη των αναλυτών και των εκλογολογούντων, οι οποίοι επιχειρούν να συνδυάσουν το τερπνό με το ωφέλιμο. Να προσαρμόσουν δηλαδή το προϊόν της ερευνητικής – μελετητικής τους δουλειάς, στις απαιτήσεις των συστημικών πολιτικών κομμάτων, τα οποία με την σειρά τους αναζητούν τις αναγκαίες προσαρμογές στην πολιτική και επικοινωνιακή τους τακτική, προκειμένου να ανακτήσουν ή να διευρύνουν αντίστοιχα την εκλογική τους επιρροή σε συγκεκριμένη εκλογική πελατεία.

Το δεύτερο, έχει να κάνει με την σταθερή και διαχρονική προσπάθεια του κυρίαρχου πολιτικού και μιντιακού συστήματος, που αποσκοπεί στην πολιτική χειραγώγηση του εκλογικού σώματος και στην επιθετική προσαρμογή της δεσπόζουσας πολιτικής ατζέντας στις εκλογικές ανάγκες των βασικών πρωταγωνιστών ούτως ώστε να καθίσταται διαχειρίσιμη και απρόσκοπτη η πολιτική διακυβέρνηση.

Ουδείς ασχολήθηκε με τα θεμελιώδη και τις καραμπινάτες ανεπάρκειες του Ελληνικού συστημισμού, που οδήγησαν στην εκρηκτική...

αποπολιτικοποίηση της εκλογικής συμπεριφοράς της Ελληνικής κοινωνίας. Και φυσικά ουδείς αναδεικνύει την καθολική απονομιμοποίηση που επέφερε αυτή η συμπεριφορά, στην μεταπολιτευτική σαπίλα.

Όπως αναλύσαμε ήδη και σε σχετικό μας άρθρο στις εξαιρετικές «ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ», η Ελλάδα ήταν ίσως η μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα που πήγε στις Ευρωεκλογές, με την κυρίαρχη πολιτική τάξη να έχει ως αποκλειστικό διακύβευμα την δική της ανάγκη για καθολική πολιτική χειραγώγηση της Ελληνικής κοινωνίας και δεν της «κάηκε καρφάκι» για την πραγματική θέση της χώρας στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, ούτε βεβαίως για τον ρόλο που θα μπορούσε να διαδραματίσει η πατρίδα μας στην ευρύτερη μετεκλογική γεωπολιτική διεργασία.

Η Ελλάδα ουσιαστικά σύρθηκε στις Ευρωεκλογές, πυροβολώντας τα πόδια της, πυροβολώντας κάθε παράπλευρη πολιτική ή άλλη δυνατότητα που ανέκυπτε, ενώ θα μπορούσε να προσανατολιστεί στην ουσιαστική αξιοποίησή της, προκειμένου να ενισχύσει το ειδικό γεωπολιτικό της βάρος, στην δυναμικά εμφανιζόμενη νέα Ευρωπαϊκή πολιτική διεργασία, σε ένα περιβάλλον έντονα διαφοροποιημένων πολιτικών συσχετισμών.

Η Ελλάδα σύρθηκε στις Ευρωεκλογές, υιοθετώντας άκριτα τα πάσης φύσεως υπαγορευμένα αναθέματα, αλλά και μια σειρά από απαράδεκτους αφορισμούς, απέναντι στις ενισχυόμενες πολιτικά τάσεις Ευρωσκεπτικισμού και εθνικού προστατευτισμού, που οδηγούσαν σταθερά σε πολιτική κατάρρευση τα προπύργια του ευρωραγιαδισμού στις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Η Ελλάδα σύρθηκε στις Ευρωεκλογές, με την κυρίαρχη συστημική στρατηγική σκέψη καθηλωμένη στον αστερισμό του εξευμενισμού και της υποτέλειας και με τον εσωτερικό πολιτικό διάλογο να αναλώνεται σε πέτσινες αντιπαραθέσεις για την διαχείριση επιδοτήσεων στο περιβάλλον μιας παρασιτικά οργανωμένης Οικονομίας.

Η Ελλάδα σύρθηκε στις Ευρωεκλογές, χωρίς Ευρωπαϊκή ατζέντα, χωρίς στρατηγική αντίληψη και άποψη για την Ευρωπαϊκή της υπόσταση, χωρίς σχεδιασμό και χωρίς να διαθέτει επεξεργασμένη τακτική για στοχευμένες Ευρωπαϊκές και περιφερειακές πρωτοβουλίες, εν όψει κυοφορούμενων εξελίξεων αλλά και ευρύτερων δομικών ανατροπών.

Σε μια κρίσιμη ιστορική εποχή, με την Ευρώπη να καρκινοβατεί στην γκρίζα ζώνη μεταξύ του πολέμου και της Ειρήνης, αλλά να υφίσταται πλήρως και με συντριπτικό τρόπο τις οδυνηρές συνέπειες αυτού του πολέμου στην οικονομία και στην ραγδαία αποδόμηση της παραγωγικής της υποδομής…

Σε μια ιστορική εποχή που η Ευρώπη εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένη να επαναπροσδιορίσει την φυσιογνωμία της, την στρατηγική της υπόσταση στο νέο διεθνές και πολλαπλά ανταγωνιστικό περιβάλλον, την πιθανή διερεύνηση της δυνατότητας μετατροπής της από ένα επίπλαστα συμμαχικό συνονθύλευμα ανταγωνιστών σε μια ομόσπονδη κοινότητα με ενιαία συμφέροντα, ενιαία και αδιαίρετη πορεία, αλλά και ενιαία γεωπολιτική στόχευση στο περιβάλλον ενός ενισχυμένου, ευρύτερου και ενδυναμούμενου γεωπολιτικού ρόλου…

Σε μια ιστορική εποχή που η Ευρώπη θα κληθεί να επαναθεμελιώσει την ταυτότητά της, τους όρους για την αποτελεσματική διαχείριση της ισχύος της, την εσωτερική της ισορροπία (ή έστω μια διαφορετική διαχείριση της ανισομέρειας και των εσωτερικών της ανταγωνισμών) και φυσικά τους βασικούς άξονες πάνω στους οποίους θα υποχρεωθεί να δομήσει την γεωστρατηγική της ενδυνάμωση εάν θέλει να επιβιώσει εις το διηνεκές ως υπολογίσιμο γεωπολιτικό μέγεθος στοπεριβάλλον του νεοαναδυόμενου πολυπολικού κόσμου... 

Η Ελληνική πολιτική τάξη απέδειξε προεκλογικά, ότι δεν έχει επίγνωση του μεγέθους και της κρισιμότητας που έχει η «Ελληνική παράμετρος» στην στρατηγική επιβίωση του Ευρωπαϊκού γεωπολιτικού οικοδομήματος. Και κυρίως απέδειξε ότι δεν διαθέτει ούτε την ικανότητα ούτε την πρόθεση να κινηθεί στοχευμένα και να αξιοποιήσει επιθετικά τους νέους συσχετισμούς που διαμορφώνονται στο Ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα.

Η ανυπαρξία οράματος και η δαιμονοποίηση κάθε συζήτησης γύρω από αυτό, έστειλε την κοινωνία στο σπίτι της, πολιτικά παροπλισμένη και εξαιρετικά απρόθυμη να παρακολουθήσει τον Ελληνικό πολιτικό ξεπεσμό στον οποίο κυριάρχησε η woke ατζέντα, οι κατευναστικές φαιδρότητες, και η ρηχή πολιτική ψευτοαντιπαράθεση για τα «έσχες» των πολιτικών αρχηγών.

Δυστυχώς, η απροθυμία του χρεοκοπημένου πολιτικού και μιντιακού συστήματος να εντάξει αυτήν την συζήτηση στον δεσπόζοντα μετεκλογικό προβληματισμό, επιβεβαιώνει ότι το τραίνο για την πατρίδα μας χάθηκε οριστικά. Η Ελλάδα, θα είναι η μεγάλη απούσα στα διαδραματιζόμενα και αφορώντα το Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, για να μπορεί έτσι η Ελληνική πολιτική τάξη να είναι πάντα και πανταχού παρούσα, εκεί που σκαρώνονται τα μεγάλα στοιχήματα για την νομή – ακόμη και με όρους κατάχρησης – της πολιτικής εξουσίας…

"ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ"