Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΚΔΙΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ

Μιάς ιστορίας που ενώ θα έπρεπε να εμπνέει και να σηματοδοτεί τους αγώνες της νέας γενιάς και της κοινωνίας ολόκληρης, καταδικάζεται να αργοπεθαίνει στις συμπληγάδες των ιδεολογημάτων, και να τροφοδοτεί ως λίπασμα την αναβίωση των τεράτων στη μάχη με τα οποία δολοφονήθηκαν δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές βγαλμένοι μέσα από τα σπλάχνα του λαού μας.


Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα. Μιας κορυφαίας στιγμής στον αντιδικτατορικό αγώνα του λαού, των εργαζομένων και της νεολαίας μας, που ενώ θα έπρεπε να γιορτάζουμε το οριστικό ξεπάστρεμα του αιματοβαμμένου φασισμού από τον τόπο μας, υποχρεωνόμαστε εκ των πραγμάτων να προσπαθούμε να κρατήσουμε ανοικτές τις λαμπρές του σελίδες, εναντιωνόμενοι πεισματικά στη ρεβανσιστική επίθεση που επιχειρούν οι βρικόλακες που δε διστάζουν να τον εξυμνήσουν.

Αλλά και λίγες μόλις μέρες πριν, σε ακόμη μια κορυφαία επέτειο που σηματοδότησε τον αντιφασιστικό ξεσηκωμό και έγραψε σελίδες τιμής στη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου με την εθνική αντίσταση αυτού του λαού, η εικόνα ήταν και πάλι ταυτόσημη.

Οι δολοφόνοι επιχειρούν να μετονομαστούν... 


Σε πρωταγωνιστές - τιμητές των φωτεινών σελίδων της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας…
Οι δωσίλογοι τολμούν ανερυθρίαστα να διεκδικήσουν το ρόλο του πατριώτη σε μια πατρίδα που πρωτοστάτησαν στην παράδοσή της στις δυνάμεις της κατοχής…
Και οι πραγματικοί πρωταγωνιστές και αιμοδότες αυτού του αγώνα, επιχειρούν να κρατήσουν ορθή την αλήθεια που πότισαν με το αίμα τους και μαζί μ αυτή πότισαν και το αίμα της λευτεριάς.

Ποιος έδωσε το «φιλί της ζωής» στον Φρανκενστάϊν της ιστορίας???
Το ερώτημα είναι αμείλικτο. Και για ν απαντηθεί, δεν αρκεί ν ανασκολοπίζει κανείς ιστορικά ντοκουμέντα προκειμένου ν αποδείξει τα αυταπόδεικτα.
Το ότι η Αριστερά και οι αγωνιστές της υπήρξαν οι αιμοδότες αυτών των λαμπρών σελίδων της Ελληνικής ιστορίας, που ενέπνευσαν και συμπαρέσυραν τη συντριπτική πλειοψηφία αυτού του λαού, είναι καταγεγραμμένο στις σελίδες της, και όσο και να περισσεύει η θρασύτητα στις μέρες μας, αυτές οι σελίδες δεν επιδέχονται κανενός είδους βιασμό και από κανέναν.

Το ότι όμως αυτή η αλήθεια δεν ενέπνευσε τις περιόδους που ακολούθησαν το λαό στις κρίσιμες πολιτικές και άλλες επιλογές του, δεν ήταν μοιραία εξέλιξη. Ήταν μια τερατογένεση της πολιτικής, που και ερμηνεύσιμη είναι και το ονοματεπώνυμο των πρωταιτίων της δεν είναι διόλου μα διόλου ασαφές.

Ο Φασισμός δεν αναβιώνει γιατί τα ιδανικά του μίσους που ενστερνίζεται έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν τις κοινωνίες που μάτωσαν για τη λευτεριά και τη δημοκρατία.
Η αναβίωση του φασισμού δεν ερμηνεύεται με τσαλαβουτήματα στην ιστορική εμπειρία που εναποθέτουν στην κρίση και στην εξαθλίωση τις δυναμικές που τον τροφοδοτούν.
Όχι γιατί ένα περιβάλλον κρίσης και εξαθλίωσης ιστορικά δε τον ευνοεί, αλλά γιατί αυτού του είδους η ερμηνευτική λαθροχειρία προσπερνά – και το κάνει σκόπιμα – το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια των προηγούμενων κρίσεων ιστορικά, η πολιτική Αριστερά δεν υπήρξε θεσμικά συγκροτημένη και συνεπακόλουθα δεν μπορούσε να αποτελέσει το φορέα που θα αξιοποιήσει δημιουργικά και «επιθετικά» τη συσσωρευμένη πολιτική εμπειρία και να την καταστήσει αδιαφιλονίκητο όπλο στα χέρια των κοινωνιών. Αυτά για να τελειώνουμε με τα ψέμματα και το βιασμό της ιστορίας.

Ο φασισμός λοιπόν αναβιώνει, γιατί τον εξέθρεψε η ατολμία των ηγεσιών της Αριστεράς η οποία εγκλωβισμένη στα άθλια ιδεολογήματά της που αφυδάτωσαν την ιδεολογία από το ουσιαστικό της περιεχόμενο.

Σήμερα, 39 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, και 71 χρόνια μετά την Εθνική αντίσταση, ο Φασισμός αναβιώνει γιατί η ηγεσία της Αριστεράς δολοφονεί αδίστακτα την ιστορία της.

Γιατί δε δίστασε να ενοχοποιήσει έννοιες, για τις οποίες μάτωσαν και δολοφονήθηκαν οι αγωνιστές της.
Γιατί δεν τόλμησε να συνειδητοποιήσει, πως την πατρίδα δεν αρκεί αν την τιμάς μονάχα όταν γράφεις σελίδες εθνικής αντίστασης, αλλά και στη διαχείριση ( ακόμη και την επικοινωνιακή) της καθημερινότητάς σου, προκειμένου να εμπνέεις και να συνεπαίρνεις την κοινωνία ώστε να αναβιώνει και να ξαναγράφει ανάλογες σελίδες.
Γιατί δεν θέλησε να κατανοήσει, πως η έννοια του έθνους, δεν μπορεί να είναι μια έννοια σε νεκροφάνεια στα τραγούδια του ΕΑΜ που ενέπνευσαν τον καθολικό ξεσηκωμό, αλλά πρέπει να αποτελεί μέρος της ζώσας πραγματικότητας, εκεί όπου καθημερινά οικοδομείται η μικροϊστορία του λαού μας.

Για την αναβίωση αυτού του φασισμού, ο μεγάλος υπόλογος και ο ιστορικά υπεύθυνος, είναι η ηγεσία της Αριστεράς, που σε κομβικές προκλήσεις της ιστορίας , συνήθισε να αντιδρά με την ανεπάρκεια του αγκυλωμένου, και να προσφέρει τα ιστορικά της λάθη στα χέρια των δολοφόνων αυτού του λαού, για να της τα κουνά στη μούρη όταν οι χορογράφοι το απαιτούν.

Αυτή η ηγεσία που δεν αναρωτήθηκε ποτέ για το τι φταίει πραγματικά και η κοινωνία παραδίδεται στη «γοητεία» του νεοναζισμού, συνεχίζει να καθαρίζει και σήμερα αυτάρεσκα, τα τζάμια στο γυάλινο κλουβί του «αλάθητου» που είναι εγκλωβισμένη.

Αυτή η ηγεσία που έχυσε μελάνι πολύ για να κατακεραυνώσει το «ρατσισμό» του «Συμβουλίου της Επικρατείας» που έριξε πόρτα στο εθνοκτόνο έκτρωμα των Ραγκούση – Παπανδρέου που δε δίστασε μέσω του λαθρονόμου να εμπορευτεί την εθνική ταυτότητα και τα πολιτικά – κυριαρχικά δικαιώματα του Έλληνα πολίτη, δε βρήκε ούτε μια λέξη να πει ή να γράψει για το τέρας του ισλαμοφασισμού που βασάνισε… ξεδόντιασε… και εν τέλει δολοφόνησε τον γέροντα, μόλις χθες στην Ιεράπετρα της Κρήτης.

Τι φταίει μετά που η κοινωνία παραδίδεται αναντίρρητα στη γοητεία των ταγμάτων του νεοναζισμού???

Έλα ντε… Τι να φταίει άραγε??? Μια εμβριθής ανάλυση που θα μας απαλλάσσει από τις κορυφαίες ευθύνες μας και θα αμπελοφιλοσοφεί ατελεύτητα για τις αιτίες, ίσως… κάπου… κάποτε να μας απαντήσει…

ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου