ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Δ΄ ΡΑΪΧ

Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι πρωτόγνωρα για μια ευρωπαϊκή χώρα, αλλά δεν είναι μοναδικά. Σε ανάλογη πορεία βρίσκονται πολύ σημαντικές οικονομίες. Οπως η Ιταλία και η Ισπανία, οι οποίες αποκλίνουν χρονικά από την κατάσταση της Ελλάδας και στα επιμέρους ζητήματα των οικονομιών τους, αλλά βρίσκονται σε καθεστώς ανάλογης δημοσιονομικής απειθαρχίας...

του ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΥ

Η ουσία είναι ότι η ευρωπαϊκή ιδέα καταρρέει μέσα στον μερκαντιλισμό και τον μεγαλοϊδεατισμό της Γερμανίας. Σε δόγματα που δεν συσχετίζονται με μια Ενωση. Ο ορίζοντας λοιπόν για την Ευρώπη αυτή του ευρώ και του Μάαστριχτ είναι περιορισμένος. Ηδη ο οίκος Moody’s υποβάθμισε τη Γαλλία, ενώ οι συνθήκες οριακής ανάπτυξης στους βιομηχανικούς δείκτες της ίδιας της Γερμανίας θα κάνουν πολύ σύντομα το αδιέξοδο ορατό.

Από πολλούς ευρωπαϊστές, τόσο της Κεντροδεξιάς όσο και της Κεντροαριστεράς, καλλιεργείται μια αβάσιμη αισιοδοξία. Οτι τα προβλήματα της ύφεσης... 


Και οι επιπτώσεις της δημοσιονομικής πειθαρχίας που θέτει το «ηθικό έρεισμα» των Γερμανών θα οδηγήσουν σε συνθήκες επιπλέον ενσωμάτωσης με τη μετατροπή των εθνών-κρατών σε πολιτείες μιας πολιτικής, οικονομικής, δημοσιονομικής και θεσμικής Ενωσης στην Ευρώπη. Κάνουν λάθος, γιατί δεν συνυπολογίζουν σωστά ότι η οικονομική κρίση που μαστίζει την Ευρώπη δεν είναι πραγματική. Προκύπτει από τους στόχους του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, που από την αρχή δεν ήταν ορθολογικοί και ρεαλιστικοί. Καταλήγουμε όμως σε ένα ολωσδιόλου πραγματικό έλλειμμα ευημερίας. Και συνεπακόλουθα στην καταστροφή στη μέση τάξη. Οι ευρωπαϊστές συνεχίζουν να μιλούν, παράλογα, για αμοιβαιοποίηση του χρέους, για ελεγχόμενους και ισολογισμένους προϋπολογισμούς, για κοινά μέτρα δημοσιονομικής πειθαρχίας. Κάνουν μια αδικαιολόγητη υπέρβαση στο σκεπτικό τους. Η κάθε χώρα- μέλος της ζώνης του ευρώ και φυσικά της Ενωσης γενικότερα έχει διαφορετικά προβλήματα και λύσεις, από την άλλη, για να ξαναβρεθεί σε θέση ανάκαμψης. Επίσης, τα οικονομικά δεδομένα για την ανάπτυξη μιας χώρας μέλους του ευρώ είναι διαφορετικά από τη διπλανή της. Η περίφημη έννοια της αλληλεξάρτησης θα μπορούσε να είναι λειτουργική σε μια κοινότητα, όπως αυτή που είχαν σκεφθεί οι Γάλλοι οραματιστές της κοινής πορείας, αλλά κατέληξε απολύτως απαγορευτική για την επιβίωση των εθνών και των λαών, όταν η γερμανική ηγεμονία βρήκε και πάλι τον τρόπο στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κοινή ευρωπαϊκή πορεία.

Είναι ανόητο πολυδιάστατα ενημερωμένοι και έμπειροι αναλυτές, οι οποίοι δεν βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, να μην μπορούν να δουν το αυτονόητο. Οτι η Ευρώπη, για να επιστρέψει στην ανάκαμψη, θα πρέπει να διαλυθεί. Τότε κάθε χώρα ξεχωριστά, αλλά και ομάδες εθνών-κρατών με συγγενείς αντιλήψεις και συμπληρωματικά συμφέροντα, θα βρουν τον τρόπο να επιστρέψουν στην ευημερία. Δεν είναι δυνατόν η ιδεολογία του Ράιχ να δικαιωθεί ιστορικά, στον παρόντα αιώνα, όταν η Ευρώπη έχει βασιστεί για δεκαετίες στη λειτουργία και τη διάχυση του πλούτου μέσα από τη διογκούμενη μέση τάξη της. Είναι πολύ πιο φυσικό να εξελιχθούν τα δημοκρατικά πολιτεύματα και ο κοινωνισμός των κυβερνήσεων που, στη βάση των εθνών, ανώτατος βαθμός κοινωνικής συγκρότησης και των διακρατικών σχέσεων, με ευνοϊκές ρήτρες και επιμέρους οικονομικές συμφωνίες, θα δικαιώσουν το πλαίσιο πολιτισμού της Γαλλικής Επανάστασης, όπως αυτή ενέπνευσε τις εθνικές επαναστάσεις στον ευρωπαϊκό Νότο και συμπληρώθηκε από αυτές.

Αυτή την προσέγγιση δεν την υπολήπτεται ούτε τη λαμβάνει υπόψη της μεγάλη μερίδα πολιτικών, τεχνοκρατών και διαμορφωτών κοινής γνώμης στην Ελλάδα. Καταλήγουν αναλώσιμοι. Θα κάνουν τη «βρόμικη δουλειά» και στη συνέχεια, ακόμη και αν διαφύγουν της οργής του λαού, θα καταλήξουν σε περιφρονητική αποστρατεία… Η Ελλάδα θα ανασυγκροτηθεί και θα ανακάμψει, αλλά έπειτα από αυτούς.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ