Κάτω από τον φόβο της καταψήφισης των στυγνών και σκληρών μέτρων των
μνημονίων, αρχής γενομένης από το πρώτο, οι εκάστοτε κυβερνήσεις, για τη
νομιμοποίησή τους (επιψήφιση), κινούνται στο περιθώριο των
συνταγματικών πλαισίων ή και πέραν αυτών, πλαίσια τα οποία καθορίζουν τη
νομοθετική λειτουργία, της Βουλής, δηλαδή τους Κανόνες της
Κοινοβουλευτικής Δικονομίας...
του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΡΗΤΙΚΟΥ
Με τις έκτακτες διαδικασίες η Κυβέρνηση
χειραγωγεί την συντεταγμένη έκφραση της Λαϊκής Κυριαρχίας, δηλαδή η
Βουλή. Και επί της ουσίας: όταν κοινωνικά αγαθά και ατομικά και
συλλογικά δικαιώματα, προστατευόμενα ρητά από συγκεκριμένες συνταγματικές διατάξεις κατακρεουργούνται, υπάρχει ωμή παραβίαση αυτού τούτου του συνταγματικού χάρτη.
Η Κυβέρνηση των «Τριών Συμμάχων», με την συστηματική παράκαμψη
της Βουλής, ολισθαίνει στη θεσμική εκτροπή. Ακολουθεί πορεία αυταρχισμού
όταν...
Αποκλίνει από τους δύο βασικούς άξονες, τους οποίους το Σύνταγμα
ορίζει και πάνω στους οποίους στηρίζεται αυτή τούτη η ουσία του
κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Τον έναν από τους άξονες αυτούς
συγκροτούν οι διατάξεις που διέπουν τη νομοθετική λειτουργία της Βουλής
(άρθρα 70 και επόμενα) και οι οποίες επαναλαμβάνονται αναλυτικότερα στον
Κανονισμό της Βουλής. Τον άλλον βασικό άξονα αποτελούν οι διατάξεις του
Κοινοβουλευτικού Ελέγχου.
Τους κανόνες νομοθετικής λειτουργίας, ο σοφός συντακτικός νομοθέτης
τους κατέταξε σε δύο κατηγορίες: α) σε εκείνους που διέπουν την τακτική
διαδικασία, η οποία είναι η μείζων και κυρίαρχη
νομοθετική διαδικασία κατά την οποία εξασφαλίζεται η συμμετοχή στην
συζήτηση του συνόλου των μελών του νομοθετικού σώματος, είτε αυτή
γίνεται στις επιτροπές είτε στην Ολομέλεια και β) στους κανόνες που
ορίζουν τις έκτακτες νομοθετικές διαδικασίες, οι οποίες εφαρμόζονται
όταν συντρέχουν επείγοντες ή κατεπείγοντες λόγοι ή λόγοι απρόβλεπτοι ή
έκτακτης ανάγκης. Αυτές οι έκτακτες διαδικασίες εφαρμόζονται ή πρέπει να
εφαρμόζονται με φειδώ και μόνο όταν συντρέχουν πραγματικοί
και όχι προσχηματικοί λόγοι.
Τότε και μόνο τότε ο νομοθέτης καταφεύγει
στην κατεπείγουσα διαδικασία της παραγράφου 4 του άρθρου 76 του
Συντάγματος ή στην επείγουσα της παραγράφου 5 του ίδιου άρθρου ή στην
εξαιρετικά επείγουσα και έκτακτης ανάγκης πράξη νομοθετικού περιεχομένου
του άρθρου 44 παρ. 1 του Συντάγματος. Γιατί στις εξαιρετικές αυτές
διαδικασίες, το δικαίωμα του λόγου περιορίζεται μεταξύ των εκπροσώπων
των κομμάτων, των υπουργών και των εισηγητών. Κανείς άλλος δεν έχει
δικαίωμα να λάβει το λόγο. Έτσι, όμως, φιμώνονται οι βουλευτές,
φιμώνεται η Βουλή. Εις δε την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου συμβαίνει
και κάτι χειρότερο. Καταργείται η νομοθετική πρωτοβουλία της Βουλής,
δηλαδή η νομοθετική βούληση δε μπορεί να επιφέρει καμία τροποποίηση επί
των ουσιαστικών διατάξεων του ενός και μόνου άρθρου της Πράξης
Νομοθετικού Περιεχομένου (άρθρο 113 παρ. 2 του ΚτΒ). Ο τελευταίος αυτός
λόγος είναι αυτός που θα έπρεπε να κάνει την εκτελεστική εξουσία
ιδιαίτερα φειδωλή στην χρήση αυτού του εξαιρετικού δικαιώματος.
Συμβαίνει όμως να γίνεται κατάχρηση. Και αυτό είναι ανεπίτρεπτο στην
Κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία. Δε μπορεί και δεν πρέπει να γίνεται
πλήρης ανατροπή της σοφά και απόλυτα εναρμονισμένης με την ουσία του
Πολιτεύματος ιεράρχησης της νομοθετικής λειτουργίας. Με άλλα
λόγια, δεν είναι επιτρεπτό οι έκτακτες διαδικασίες να αποτελούν τον
κανόνα και η τακτική νομοθετική διαδικασία την εξαίρεση. Μπορεί
να σκεφθεί κανείς εισαγωγή υποθέσεων τεράστιου οικονομικού αντικειμένου
ή υποθέσεις τεράστιας σημασίας στην εκουσία δικαιοδοσία ή στην
αρμοδιότητα του Ειρηνοδικείου;
Και είναι ιδιαίτερα λυπηρό άμα δε και ανησυχητικό που οι βουλευτές,
ανεξαρτήτως της κομματικής τους ένταξης, εκχωρούν, απεμπολούν και
αλλοτριώνουν αυτό το κυριαρχικό τους δικαίωμα, το δικαίωμα της Βουλής
στο βωμό της εκάστοτε κυβερνητικής σκοπιμότητας. Οφείλουν να αντιδράσουν
υπερβαίνοντας τους κομματικούς φράχτες και να αποκαταστήσουν, ως
γνήσιοι εκπρόσωποι του Έθνους (άρθρο 60 Σ), και όχι ως υποτελείς
αρχηγικών κομμάτων (μη δημοκρατικώς λειτουργούντων), τη νομοθετική
λειτουργία της Βουλής έτσι όπως την ορίζει, την οριοθετεί και την
ιεραρχεί το Σύνταγμα και ο Κανονισμός.
Αυτή η ολισθηρή πορεία της Κυβέρνησης στο περιθώριο της συνταγματικής
τάξης συνεχίζεται και για έναν πρόσθετο λόγο. Γιατί δεν υπήρξε η
σθεναρή εκείνη αντίσταση της κορυφαίας δικαστικής αρχής και εννοούμε το
Συμβούλιο της Επικρατείας, του οποίου οι αποφάσεις, ενώ σε μία άλλη
σκοτεινή εποχή υπερασπίστηκαν με όρθια δικαστική συνείδηση
τους θεσμούς και τα δικαιώματα του λαού, στις μέρες μας, στις μέρες της
Δημοκρατίας δεν αντιμετώπισε με το ανάλογο δικαστικό σθένος προσφυγές
που στρέφονταν εναντίον της κατάργησης δικαιωμάτων των πολιτών και εν
γένει του λαού, τα οποία ρητά προστατεύονται από το Σύνταγμα.
Θα ήταν πιο γενναίο, κύριοι της Κυβέρνησης, να βγάζατε τα
τεθωρακισμένα στο Σύνταγμα (ευθεία κατάλυση των θεσμών) από το να
καταλύετε το Σύνταγμα δια της φαρμακείας (δηλητηρίασης).
Θλιβερό συμπέρασμα: όταν η Κυβέρνηση παίρνει χρυσό μετάλλιο στην
παραβίαση του Συντάγματος αλλά και των Νόμων, οι πανεπιστημιακοί μας
«δάσκαλοι» το αργυρό για το ίδιο «άθλημα», ε τότε, δικαιούνται και οι
πολίτες το χάλκινο όταν παραβιάζουν που και που τους νόμους.
Αιδώς Αργείοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου