ΣΑΠΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΕΠΡΟΟΠΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ

Τρία χρόνια μετά η μνημονιακή ρουτίνα συνεχίζεται: ένα ακόμη πολυνομοσχέδιο με προαπαιτούμενα δόσης ψηφίζεται, οι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας ξαναμαντρώνονται, η κυβερνητική «συνοχή» αν υποθέσουμε ότι πραγματικά έχει διαταραχτεί, διασώζεται, ακολουθούν οι πανηγυρικές δηλώσεις ότι «θα τα καταφέρουμε» (λες και όλοι μαζί υπομένουμε) και στο βάθος, ένα ακόμη μνημόνιο έρχεται...
 
Η χώρα (εδώ που τα λέμε ίσως και η Ευρώπη ολόκληρη) κινείται με ορίζοντα τις γερμανικές εκλογές, με τον πρωθυπουργό να ελπίζει ότι η καγκελάριος θα τον ανταμείψει με ένα καθρεφτοειδές που να μπορεί να πουληθεί για «success story». Αν ελπίζει βάσιμα ή όχι μάλλον δύσκολο να το πει κανείς υπεύθυνα. Ό, τι και να του παρασχεθεί  όμως από την «εταίρα των πλουσίων»... 

Όπως την έχει αποκαλέσει πρόσφατα ο Γερμανός πολιτικός Όσκαρ Λαφοντέν προφανώς θα είναι εντός του αποικιοκρατικού πλαισίου το οποίο ο πρωθυπουργός δεν διανοείται να αμφισβητήσει. Άλλωστε η Μέρκελ είναι εκείνη που τον διατηρεί στη θέση του.
 
Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση όσο περνάει ο καιρός δεν καταφέρνει να ασκήσει αποτελεσματική πίεση ούτε να κινητοποιήσει μεγάλα κοινωνικά τμήματα προς αυτή την κατεύθυνση και το μόνο που της μένει είναι να υπόσχεται είναι μια μεγάλη πολιτική αλλαγή εφόσον εκλεγεί να κυβερνήσει. Και προετοιμάζεται για εκλογές μεν δεν είναι σίγουρο ότι το κάνει με τον ενδεδειγμένο τρόπο δε, καθώς το τελευταίο διάστημα το κύριος βάρος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης πέφτει στο να αμβλυνθεί η καχυποψία των συστημικών παραγόντων της οικονομίας, παρά στη μεθοδική οικοδόμηση πλατιών κοινωνικών ερεισμάτων. Κάθε μήνας που περνάει ο πήχης για τον ΣΥΡΙΖΑ πέφτει, με την έννοια ότι η ύφεση βαθαίνει και οι συνθήκες επιδεινώνονται. Με άλλα λόγια όσο ο καιρός περνάει η προοπτική του είναι να παραλάβει από όλο και χειρότερο σημείο – τόσο λόγω της επιδείνωσης της εσωτερικής κατάστασης όσο και λόγω της σκλήρυνσης της πολιτικής της Γερμανίας και της μεταβολής του ευρωπαϊκού πλαισίου επί το ασφυκτικότερο - κάτι που κάνει όλο και λιγότερο πιστευτό ένα πρόγραμμα αναδιανομής, εντός ευρωζώνης. Δείχνει να βιάζεται για εκλογές.
 
Την ίδια ώρα ο παράγων κοινωνία, αφού δοκίμασε σε προηγούμενες φάσεις να αντιδράσει, τηρεί στάση αναμονής μέσα σε όλο και πιο πιεστικές συνθήκες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, μέχρι τις γερμανικές εκλογές τουλάχιστον, η χώρα (ως οικονομία, ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία) θα σαπίζει, εκτός απρόοπτων εξελίξεων…

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ