ΠΟΙΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΣΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΚΡΕΜΑΛΕΣ???

Η ψήφιση του «πολυνομοσχεδίου», με τα «προαπαιτού­μενα» για την εκκρεμούσα δόση, είναι ένα ακόμη βήμα προσαρμογής της Ελλάδας στις απαιτήσεις των δανει­στών της. Θα ακολουθήσουν πολλά, καθώς το τέλος του δρόμου βρίσκεται πολύ μακριά, όμως είναι πια φα­νερό ότι οι αντοχές των δρομέων εξαντλούνται...

του ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Πρώτος απ’ όλους είναι εξαντλημένος ο ελληνικός λα­ός, ο οποίος, ύστερα από πρωτοφανείς κακουχίες, διαπιστώνει ότι οι ελπίδες του για φρένο στην πορεία προς την καταστροφή δεν δικαιώνεται. Καμιά από τις τρεις τελευταίες κυβερνήσεις δεν μπόρεσε να τρα­βήξει χειρόφρενο. Ακόμη χειρότερα, ούτε η Γερμα­νία δείχνει πρόθυμη να επιβραδύνει. Αντιθέτως είναι πιο ισχυρή από ποτέ και ακούει αφ’ υψηλού τόσο τις οιμωγές του Νότου όσο και την κριτική του υπόλοι­που... πλανήτη. Εξαντληµένη και η νυν συγκυβέρνηση, η οποία, αφού... 

Εξάντλησε τις απειλές και τις υποσχέσεις, βλέπει τις εσωτερικές της αντιθέσεις να εντείνονται και να απει­λούν τη σταθερότητα και τη σοβαρότητά της, ενώ η απειλή οικονομικής και θεσμικής κατάρρευσης παρα­μένει έντονη και χωρίς απάντηση.

Εξαντληµένη μοιάζει και η «αντιμνημονιακή» αντιπολί­τευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διατρέξει μια εκ των πραγμάτων μεγάλη και κακοτράχαλη απόσταση σε λί­γο χρόνο, ώστε να πείσει ότι είναι έτοιμος να αναλάβει τη διακυβέρνηση, ενώ τα μικρότερα κόμματα προσπα­θούν να ανασυνταχθούν ή να επιβιώσουν. Μόνο η Χρυ­σή Αυγή εξακολουθεί - άγνωστο για πόσο - να αντλεί από την τυφλή απόγνωση που λιπαίνει τον νεοναζιστι­κό της «σπόρο».

Οι ελπίδες για ανάπτυξη συμμαχιών με τις άλλες δοκι­μαζόμενες χώρες του «Νότου» είναι ακόμη λιγοστές, καθώς πουθενά, παρότι θεριεύει η αμφισβήτηση της Γερμανίας, δεν διατυπώνονται εναλλακτικές προτάσεις ικανές να διαμορφώσουν προοπτική αντίστασης στην επέλαση των Μέρκελ και Σόιμπλε. Η ίδια η Ελλάδα αδυ­νατεί να βρει τον δραματικά αναγκαίο κοινό βηματισμό με τη σοκαρισμένη Κύπρο.

Όλοι λοιπόν στρέφουν το βλέμμα εκτός συνόρων, αλλά κανείς δεν κοιτάζει στον... καθρέφτη. Όποιος θέλει να βρει διεξόδους, πρέπει να ψάξει στο εσωτερικό της χώρας, να επενδύσει στις δικές μας δυνατότητες, να ανασυντάξει τις παραγωγικές δυνάμεις και να ανορθώ­σει τη χαμένη εμπιστοσύνη προς το πολιτικό σύστημα. Όποιος το καταφέρει, θα κερδίσει σε βάθος χρόνου.

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ