Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ - ΤΟ ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ Η "ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ" ΜΙΣΟΥΝ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΤΟΠΙΟΙ ΠΗΛΙΟΓΟΥΣΗΔΕΣ ΤΟΥ ΔΗΘΕΝ"ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ" - ΝΕΟ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, ΜΕΤΑΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, ΙΣΛΑΜ ΣΕ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ...

Αν  ισχύει το  θουκυδίδειο  σπειροειδές  του   ιστορικού  γίγνεσθαι, τότε  αυτό  που  βιώνουμε  και εισπράττουμε  σήμερα,  πλανητικά  αλλά και με  δραματική  ένταση στην πατρίδα μας,  δεν είναι παρά  το επώδυνο «γύρισμα  του  τροχού», το  τέλος εποχής  και  «η βαθιά  νύχτα»  πριν  το ξημέρωμα  μιας άλλης, νέας  ιστορικής περιόδου. 

Συνήθως, το  κάθε  «τέλος εποχής»  συμβαίνει μέσα από  οικονομικές  καταστροφές ή/και  εθνικές  τραγωδίες. Μόνο  που στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο, τα σύνορα  δεν είναι πιά τόσο ευδιάκριτα. 

Ο  κόσμος δεν διαχωρίζεται τώρα με βάση την πολιτική ιδεολογία και συγκρότηση του  κάθε  έθνους  κράτους,  ή και υπερεθνικών  οργανισμών, όπως το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ.  Τα  πλέον  βαθιά, τα πλέον  δυσκολοδιάβατα   σύνορα, είναι  τα  πολιτισμικά και τα θρησκευτικά. Θα  αντέτεινε  κάποιος πως  αυτά υπήρχαν,  με την μια  ή με την  άλλη μορφή, και παλιότερα.  Και όντως, οι  σταυροφορίες  στους  Αγίους Τόπους  ή  οι Ισπανοί  κονκισταδόρες  στην Αμερική, σαφώς  συνιστούσαν  πολιτιστικό  και θρησκευτικό  ιμπεριαλισμό. Σήμερα, όπως και να’ χει, βρισκόμαστε  στον επίλογο... 

Της παγκόσμιας «τάξης»  που  ίσχυε  από το   τέλος   του Β’  Παγκοσμίου   Πολέμου, έναν επώδυνο επίλογο .  Όπου, πλάι στις νέες  απειλές,  επιβιώνει το παλιό  διπολικό  συγκρουσιακό  σχήμα ΗΠΑ και  Ρωσίας, εξελισσόμενο  σε μια τριγωνική  εξίσωση,  υπό  την δεσποτεία του  νέου Θεού, της πανθρησκείας  που  ωθούμαστε  να  καλούμε  «αγορές». Τις  περιβόητες «αγορές»  που  κλέβουν  όλο και  μεγαλύτερο  μερίδιο από την πολιτική  και τους  πολιτικούς, που ανεβοκατεβάζουν  κυβερνήσεις  όχι πιά  σε  λατινοαμερικανικές  μπανανίες  του   ’60, αλλά  στην (όχι και τόσο  «ενωμένη»)  Ευρώπη  του  2012.  

Η  χώρα  μας  είναι,  δυστυχώς  για  εμάς, το πιο  τρανταχτό  δείγμα  της  υπερεθνικής   αναλγησίας  των  «αγορών»  και των  οργάνων  τους  (οίκοι αξιολόγησης, ΔΝΤ, ΕΚΤ κτλ  κτλ).  Η Ελλάδα του 2012 έχει μεταβληθεί σε ένα πελώριο πείραμα υποταγής, όπου τόπος και άνθρωποι  πρέπει να αποχρωματιστούν και να ξεπουληθούν στα παγκόσμια αφεντικά.

Η εξίσωση, σε γενικές  γραμμές,  έχει  διαμορφωθεί.  Το  σχετιζόμενο άμεσα με τις  «αγορές»  μπλοκ, στοιχίζεται  πίσω  από την «Αυτοκρατορία».  Δηλαδή τις ΗΠΑ. Και έπονται, με  βάση  το ισχυρόν  της προθυμίας τους, η Αγγλία,  η Ολλανδία, τα σκανδιναβικά κράτη και οι λοιπές «ανοιχτές  κοινωνίες» (έτσι  αυτοπροσδιορίζονται).  Οι χώρες αυτές, με άνεση  θα  λέγαμε πως έχουν περάσει σε μια μεταχριστιανική  φάση.  Είναι κράτη  και κοινωνίες  μεταβιομηχανικές, αλλά  πλέον και μεταχριστιανικές. Είναι κράτη  και κοινωνίες  που  οι  ελίτ  τους  έχουν  επιλέξει  την  «ομογενοποίηση»  δια της  απεθνοποίησης.  Είναι  κράτη  που σταδιακά παύουν να είναι εθνικά  και θα καταλήξουν  αεθνικά, μέσω  του  κάθε είδους αποχρωματισμού: εθνικού, θρησκευτικού, πολιτιστικού.

Ένα  τέτοιο  ασπόνδυλο multi  culti  «κράτος»  θα καταντούσε  π.χ.  η Κύπρος, εάν  επικρατούσε  το σχέδιο Ανάν. Μια  γιγαντιαία πλωτή  off shore, μια  μεσογειακή Σιγκαπούρη. Όπου  μετά από μια ή δυό γενιές, ελάχιστοι από τους  Έλληνες του νησιού θα διατηρούσαν μια, θολή έστω, ανάμνηση της  καταγωγής  και γλώσσας  τους. Καβαφικοί  Ποσειδωνιάται  σε νεοταξίτικη  εκδοχή…

Το  ότι   οι δυνάμεις  που προαναφέρθηκαν  βρίσκονται  σε μεταχριστιανική  φάση, είναι εμφανές παντού.  Κυρίως  σε μια μεταμοντέρνα (ή  και χαζομοντέρνα) θεώρηση της ζωής,  που καταργεί  τον  χριστιανικό αξιακό κώδικα ή τον  γελοιοποιεί  κιόλας.  Έτσι,  η χριστιανική  πίστη  μπορεί  να εξευτελίζεται  από  συμπλεγματικούς  «καλλιτέχνες»  στο  όνομα της ελευθερίας  (έως  που;)  της  έκφρασης.  

Ο  θεσμός  του  γάμου μπορεί να  γελοιοποιείται  μέσα  από  την  θεσμοποίηση γάμων  ομοφυλόφιλων, όπου  δεν  ξέρεις  ποιος παριστάνει  τον  γαμπρό  και ποιος  την «νύφη».  Η  οικογένεια  είναι «ντε μοντέ», όπως και η πολυτεκνία.  Η  παράδοση  στιγματίζεται ως «αναχρονισμός», οι παρελάσεις  είναι «μιλιταρισμός», η διάλυση των εθνικών  κοινωνιών  ποθητός  «πολυπολιτισμός». Η  συνεχιζόμενη  παρωδία  με τις  διαβόητες  «Pussy Riots» και τη βεβήλωση του καθεδρικού στη Μόσχα, είναι το πλέον πρόσφατο  παράδειγμα  ευτελισμού  της  θρησκείας (και  ειδικά  της  Ορθοδοξίας), μόνο  που  οι επικριτές  των   ρωσικών  αντιδράσεων δεν μας  λένε τι θα έκαναν  οι ίδιοι,  αν  βεβηλωνόταν με  παρόμοιο  τρόπο ο καθεδρικός  της  Νέας Υόρκης ή η Παναγία των Παρισίων.

Στην αντίπερα όχθη, απέναντι  στον  αεθνικό  μεταχριστιανισμό,  τα τελευταία  χρόνια, με την απελευθέρωση  δυνάμεων  από τη διάλυση του  κομμουνιστικού  μπλοκ, σχηματίζεται μια  όλο  και πιο  ευδιάκριτη ομάδα  κρατών  που κινείται  σε μια νεοχριστιανική, ειδικότερα  νεο-ορθόδοξη πορεία. Πρόκειται  για μια  τάση  που  συνίσταται στην αναβίωση της Ορθοδοξίας (ή και του καθολικισμού  σε κάποιες  ευρωπαικές χώρες που ο  χριστιανισμός  έχει ρίζες, π.χ. στην Ιταλία). Ειδικά στις χώρες του πρώην σοβιετικού συνασπισμού, όπου η Ορθοδοξία διώχθηκε με  λύσσα  επί δεκαετίες, έχουμε  γοργή αναζωπύρωση της ορθόδοξης πίστης.  Ναυαρχίδα  του  νεο-ορθόδοξου  μπλοκ,  η  Ρωσία του Βλάντιμιρ Πούτιν, όπου  η Ορθοδοξία  και η αυτοκρατορική  «επαναφορά»  γίνονται  όπλα στην πολιτική  πορεία της κυβέρνησης και στο μέλλον της χώρας. Πολιτική  και θρησκευτική  εξουσία, έχουν  πείσει  μεγάλες πλειοψηφίες  του ρωσικού  λαού,  πως  μια  νεο-ορθόδοξη  επιστροφή στις αυτοκρατορικές  παραδόσεις  του  τσαρικού  παρελθόντος  και  στο  εθνικό  κράτος, θα  κρατήσουν  τη Ρωσία  όρθια  στο  αύριο. Εδώ, σε αυτόν τον πόλο, η Ελλάδα και η Κύπρος θα μπορούσαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο, ως προάγουσες μια σύγχρονη εκδοχή της Ορθοδοξίας, που να είναι μέσα στην κοινωνία και  στα πράγματα. Γονατισμένη στις «αγορές» όμως και χαμένη στα μνημόνια η Ελλάδα, κατεχόμενη και  ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο η Κύπρος, μοιάζουν απρόθυμες να  θέλουν να κάνουν όπλο αντίστασης  την Ορθοδοξία.

Ο τρίτος πόλος  στην  συγκρουσιακή  εξίσωση  των θρησκειών,  είναι το  σουνιτικό - τζιχαντιστικό Ισλάμ, που  με όπλα το Κοράνι και την Σαρία, είναι σε  σκληρά  επιθετική φάση  τα τελευταία χρόνια. Με ελάχιστη  ανοχή  στο  διαφορετικό,  και με   δογματικό  φανατισμό για την δική  του  ορθότητα, για τη δική  του  αλήθεια. Εδώ, μέσα  στους  κόλπους  του  Ισλάμ,  συμβαίνει τώρα  το  θέατρο  του παραλόγου:  Από τη μια  έχουμε  ένα  δυτικόδουλο  σουνιτικό μπλοκ (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, εμιράτα του Κόλπου, ως ένα σημείο  και η Τουρκία),  που ακολουθεί  το  αμερικανικό  imperium,  όπως  καταδεικνύεται  και από τον ρόλο  των  κρατών  αυτών στη Συρία. Κι από την άλλη το  σιιτικό, πιο  μετριοπαθές  Ισλάμ, που ανέχεται  ως ένα σημείο  το  διαφορετικό  και  βρίσκεται  τώρα στην άμυνα. 

Να  τονιστεί πως  το Ισλάμ δεν μεταρρυθμίζεται, δεν εξελίσσεται.  Και   αυτό  «ξεχνιέται» από την εμπροσθοφυλακή  του μεταχριστιανικού  κόσμου, τις ΗΠΑ, που αναζητούν στο  σουνιτικό στρατόπεδο  ένα  ανύπαρκτο  «μετριοπαθές» Ισλάμ  και πρόθυμους συμμάχους.

Ο θρησκευτικός προσανατολισμός που παίρνει κάθε κράτος στο παγκόσμιο χωριό, προσδιορίζει  εν πολλοίς και την θέση του στην παγκόσμια σκηνή. Καθορίζει τους εχθρούς και τους φίλους. Κατ’ εξοχήν παράδειγμα όπου συγκρούστηκαν οι  προαναφερθέντες τρεις κόσμοι, η ματωμένη Γιουγκοσλαβία  της δεκαετίας του 1990. Η μεταχριστινιακή  Δύση υποστήριξε τους ρωμαιοκαθολικούς Κροάτες, η νεο-ορθόδοξη Ρωσία τους Σέρβους ομόδοξους, και οι ισλαμικές χώρες (και από κοντά η νέο-οθωμανική Τουρκία) τους Βόσνιους μουσουλμάνους.

Υπάρχει λοιπόν μια σε εξέλιξη  σύγκρουση  πολιτισμών   και θρησκειών; Υπάρχει.  Κατά  την άποψή  μου,  ο μέγας κίνδυνος  δεν είναι  από το  τζιχαντιστικό  Ισλάμ  καθ’ εαυτό, αλλά από την ιδιότυπή συμμαχία  του  με αυτό  που  ο Ροζέ  Γκαροντί  απεκάλεσε  εμπροσθοφυλακή  της παρακμής.  Την ανάλγητη «διεθνή»  των αγορών. Σαουδάραβες  σουνίτες  πετρελαιάρχες,  οι  επιφανέστεροι δυτικάρχες των  αγορών (όπως ο πολύς Σόρος)  και τα  καρχαριοειδή  της  Wall Street, χτυπούν  από κοινού και ανελέητα αυτό που  μάθαμε να καλούμε  εθνικό κράτος.  Το  εθνικό  κράτος έχει συνοχή,  η οποία απαγορεύει την επέλαση  των αγορών.  Το  εθνικό  κράτος έχει  δίκαιο,  που  δυσκολεύει  το   πισωγύρισμα σε  εργασιακό   μεσαίωνα.  Το  εθνικό  κράτος  έχει  ομοιογένεια,  που  προστατεύει  τον  εαυτό  του  από του να μεταπέσει  σε  πολυπολιτισμικό  τσίρκο και σε  ανθρωπολογικό  πάρκο.

Είναι για τα παραπάνω  που  η  «διεθνής των αγορών»  χτυπά  ανελέητα  το  εθνικό κράτος και δει το ορθόδοξο. Είναι για αυτό που  που  οι Πηλιογούσηδες  της  απεθνοποίησης  χτυπιούνται  υπέρ  των  λαθρομεταναστών.  Οι  φουκαράδες  που  συνωθούνται  στον  Έβρο ή πνίγονται  στους  σκυλοπνίχτες των Τούρκων  δουλέμπορων,  είναι  το  ιδανικό  όχημα για να ξηλωθούν  κοινωνίες  όπως η ελληνική. Έτσι, οι  νεοταξίτες  εντολοδότες  χτίζουν μια νέα,  αταξική, ασπόνδυλη  εργατική  τάξη, που δεν αντιδρά  και δέχεται να  εργάζεται για  20 ευρώ μεροκάματο. Έτσι  διέλυσαν  την ελληνική εργατική  τάξη,  και οι τελευταίοι  που το πήραν χαμπάρι  ήταν οι Έλληνες αριστεροί, όσο τους  επέτρεψαν  οι  πολυπολιτισμικές τους  παρωπίδες.

Ειδικά στην  ελληνική τραγωδία, φαίνεται όσο ίσως πουθενά αλλού, πόσο το  imperium των  αγορών επενδύει στο  Ισλάμ. Με  το  Δουβλίνο 2, οι μεταχριστιανικοί  μεταπράτες  των  Βρυξελλών  γεμίζουν  την Ελλάδα με πεινασμένους  σουνίτες  μουσουλμάνους.  Ώστε  να σπάσουν  την ομοιογένεια  της πατρίδας  μας, πριν αυτή  προλάβει να επιστρέψει  στο  ασφαλές καταφύγιο της  Ορθοδοξίας, του  εθνικού  και κοινωνικού  κράτους. Η  ίδια  ανίερη  συμμαχία  συμβαίνει  στην ελληνική Θράκη, όπου  υπό την «διακριτική παρακολούθηση»  του  αμερικανικού  προξενείου Θεσσαλονίκης,  οι  σκληροπυρηνικοί της  μουσουλμανικής μειονότητας  εργάζονται  νυχθημερόν  για την απόσπαση της  περιοχής  από  την  Ελλάδα. Το ίδιο και στην τουρκοκατεχόμενη  βόρεια Κύπρο,  που  εξισλαμίζεται  με  σαουδαραβικά  χρήματα  και εκτουρκίζεται με τα  αμερικανικά  όπλα του  «Αττίλα».

Η μνημονιακή Ελλάδα  του 2012,  και από κοντά και η Κύπρος, σε λίγα χρόνια  θα είναι  χώρος, όχι  χώρα.  Θα είναι πληθυσμός, όχι έθνος.  Θα έχουν καταναλωτές, όχι πολίτες. Οι κάτοικοι  του  «χώρου»  δεν θα χωρίζονται πλέον σε δεξιούς  και αριστερούς, αλλά  σε Έλληνες (;)  και λάθρο-,  σε ορθοδόξους και μουσουλμάνους.  Και  στα μάτια  των τελευταίων,  θα υπάρχουν  μόνο πιστοί και άπιστοι. Δίχως αύριο για τους δεύτερους…

Σήμερα  ζούμε  έναν  θρησκευτικό ψυχρό πόλεμο.  Οδεύουμε  προς  μια παγκόσμια  πατρίδα, όπου σύμφωνα με τις θεωρήσεις των  διεθνιστικών κέντρων  εξουσίας, οι λαοί   θα πρέπει να  πρέπει να απαρνηθούν  σταδιακά  κάποιες διαχρονικές τους ιδιότητες,  με  πρώτη τη θρησκεία.  Και ναι μεν προάγουν οι κύκλοι αυτοί, με ευγενείς «χορηγούς»  τις αγορές, κοινωνίες  Βαβέλ, όμως ξεχνούν  αυτό που προαναφέραμε: Πως  η εισαγωγή εκατομμυρίων μουσουλμάνων  λαθρομεταναστών  στην Ευρώπη, θα τους γυρίσει μπούμερανγκ.  Διότι απλά  το  Ισλάμ  δεν εξελίσσεται, δεν αποχρωματίζεται, δεν γίνεται πιο «light». Αν το κάνει αυτό, παύει να είναι Ισλάμ. Ο Βρετανός μπορεί να δέχεται σήμερα να κατέβει ο Χριστός από την σχολική αίθουσα γιατί  «ενοχλείται»  ο Πακιστανός, που μπήκε και παράνομα  στη χώρα. Όταν όμως σε λίγα χρόνια έρθει η σειρά του Πακιστανού να προσκυνήσει τις «αγορές» και να παραμερίσει  το κοράνι και τη σαρία, γιατί θα πρέπει κι αυτός με τη σειρά του να «εκσυγχρονιστεί», αυτός θα βγει στους δρόμους και θα κάψει το Λονδίνο (αν και η Αθήνα των 300.000 παρανόμων  μουσουλμάνων κινδυνεύει να προηγηθεί…).

Στον 21ο αιώνα, οι θρησκείες προορίζονται από τα παγκόσμια αφεντικά και τις γνωστές πέντε ή έξι οικογένειες που κυβερνούν τον πλανήτη, να λειτουργούν ως υποστυλώματα της νέας παγκόσμιας  τάξης, ως άνευρες παρηγορητικές προεκτάσεις των «αγορών». Εδώ η Ορθοδοξία  τους δημιουργεί πρόβλημα. Δεν είναι η ίδια  μια παρηγορητική  θρησκευτική εκδοχή, αλλά έχει επιτελέσει στο παρελθόν, μέσα από μια δια πυρός και σιδήρου πορεία, ρόλους ενεργούς, διεκδικητικούς, ακόμη και εθνοαπελευθερωτικούς. Εθναρχούσα ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία, στην  Ελλάδα του ’21 και στην Κύπρο της ΕΟΚΑ. Και τη τελευταία φορά που  η Εκκλησία επεχείρησε να ξαναλειτουργήσει  εθναρχικά (επί «μακεδονικού» και μακαριστού Χριστόδουλου), ο ίδιος  λοιδωρήθηκε και καθυβρίστηκε από τους εγχώριους  «διεθνιστούληδες», με μπροστάρηδες Μπίστηδες, Τζαννετάκους,  Κουναλάκηδες, Βαλλιανάτους, Σηφουνάκηδες και  λοιπούς  οραματιστές μιας  μεταχριστιανικής, αεθνικής Ελλάδας.
 

Στην Ελλάδα και στον πλανήτη  ολόκληρο,  πρέπει να διαμορφωθεί   τώρα μια αντίσταση, απέναντι και στην ισλαμοποίηση  χωρών και κοινωνιών, αλλά και εναντίον της νεοαποικιακής  εξάρτησης που επιδιώκουν οι μεταχριστιανοί Αγγλοσάξονες. Η ανοικτή κοινωνία που οραματίζεται ο κάθε Σόρος, ενεργοποίησε τα εθνοκύτταρα του Έλληνα, και τα μνημόνια και η εισβολή των λαθρομεταναστών τα ενισχύουν ακόμη περισσότερο.

Σταματήστε σε ένα περίπτερο: Στην δεκαετία του ’70 θα ήταν γεμάτο  αναρχικά περιοδικά και  μαρξιστικές  εφημερίδες, σήμερα βλέπεις  παντού έντυπα για την άμυνα, την πατρίδα, την Ορθοδοξία. Η μάχη των Ιδεών μαίνεται, την ώρα  που το αθηναικό ψευδοκράτος που έστησε η «Γενιά Πολυτεχνείου ΑΕ» καταρρέει.
Το επώδυνο «γύρισμα  του  τροχού» που προαναφέραμε στην αρχή του άρθρου και  «η βαθιά  νύχτα»  που βιώνουμε τώρα, μένει να ελπίσουμε πως δεν θα εξελιχθούν σε μια μεγάλη εθνική καταστροφή (η κοινωνική επισυμβαίνει ήδη…). Στην Ελλάδα και στην Κύπρο, «χώρες |των συνόρων», συναντιούνται και συγκρούονται οι θρησκευτικές αντοχές  της Δύσης, του Ισλάμ και της καθ’ ημάς Ανατολής. Το Ισλάμ ήρθε στα χώματά μας και τώρα θα δώσει την μάχη για την εδραίωσή του.  Οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες δεν απειλούν την μακρινή Νορβηγία ούτε το Βέλγιο και την Πορτογαλία. Απειλούν εμάς, και πρώτα από όλα δημογραφικά.

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι  ήταν οι αποικιοκράτες του χθες, είναι οι μεταχριστιανοί  του σήμερα που διεξάγουν κατακτητικούς πολέμους στον μουσουλμανικό κόσμο (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, τώρα η Συρία, αύριο το Ιράν). Αλλά και το Ισλάμ διεξάγει  την δική τους κατακτητικό δημογραφική και πολιτισμική εισβολή στην  Ευρώπη. Γιατί να πληρώσουν τον λογαριασμό Ελλάδα και Κύπρος, ως αποθήκες ψυχών και μνημονιακά πειραματόζωα; Εμείς ούτε αποικίες είχαμε, ούτε   πίναμε το αίμα ιθαγενών ξεζουμίζοντάς τους, ούτε ιμπεριαλιστικά συμπεριφερθήμε σε κανέναν. Κι όμως, ως ορθόδοξες χώρες των συνόρων πληρώνουμε λογαριασμούς άλλων.

Τι  μπορούμε να περιμένουμε σε ένα αύριο που γίνεται σήμερα, γρήγορα όσο ποτέ πριν; Το Ισλάμ δεν αλλάζει. Θέλει την επέκταση, ακόμη και βίαια, γιατί αυτό είναι μέσα στην κοσμοαντίληψη που το διέπει. Ούτε το μεταχριστιανικό κομμάτι της Δύσης θα αλλάξει, από την ώρα που οι πολιτικές της ελίτ προσκύνησαν την «διεθνή των αγορών» και τους ποικιλώνυμους «οίκους» (αξιολόγησης και όχι μόνον…). Εμείς όμως, εδώ, «στες άκρες των ακρών» κατά πως λέει η κυπριακή ρίμα του Διγενή, βρισκόμαστε στον πιό θανάσιμο κίνδυνο. Θέλουμε ιδεολογικά αντερείσματα και ατσάλινα υποστυλώματα, να περάσουμε την τρικυμία. Αναδιαμορφώνεται ο παγκόσμιος χάρτης. Ιδίως στην ταραγμένη γειτονιά μας, θα επιβιώσουν λαοί και κράτη με ισχυρό ιδεολογικό απόθεμα.

Ο δρόμος που οδηγεί ξανά στην χαμένη μας αξιοπρέπεια, περνά μέσα από τις διαχρονικές σταθερές του ορθόδοξου χριστιανισμού και του εθνικού κράτους. Όχι μιας στείρας ορθόδοξης προγονολατρείας, αλλά μιας νέο-ορθοδοξίας που να ηγηθεί στο να ξεφύγουμε από τα πλοκάμια του κόσμου της φθοράς. Που να ενισχύσει το διπλωματικό και πολιτικό οπλοστάσιο της χώρας. Που να εμπνεύσει τις παγωμένες ψυχές και τις θολωμένες συνειδήσεις.

Οι  Έλληνες, από την Κέρκυρα ίσαμε το Παραλίμνι και από τον Έβρο ως τα Σφακιά, πρέπει να πετάξουμε τα θανάσιμα άγκιστρα όπου σπαρταράμε, με τα δικά μας όπλα. Το πιο ανθεκτικό, το πιο αποτελεσματικό, το πιο ευεργετικό, ήταν και θα είναι η ορθόδοξη πίστη μας…

ΕΛΚΕΔΑ