Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ ΚΑΙ Η ΕΚΡΗΞΗ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ ΤΟΥΣ

Πριν από λίγες μέρες ο Χρήστος Γιανναράς αναρωτιόταν στην «Καθημερινή» αν «Μπορεί να αποτραπεί το ιστορικό μας τέλος;», και διαπίστωνε την δραματική απουσία μιας «άρχουσας τάξης» η οποία να λειτουργεί με την  συνείδηση της «κοινωνικής οφειλής».  
 
Διαπίστωση σωστή και εμβριθώς αναλυμένη από τον Παναγιώτη Κονδύλη, τον Νίκο Σβορώνο και τον Κώστα Αξελό.  Το λάθος του Γιανναρά ήταν ότι μπέρδεψε την αρχοντιά και το στιλ του Αντώνη Μπενάκη που άλλαζε κουστούμια τρεις φορές την ημέρα (πρωινό, απογευματινό, βραδινό) με την κοινωνική οφειλή της άρχουσας τάξης, επειδή ο Μπενάκης έντυσε με τα κουστούμια του τους κουρελήδες που επέστρεψαν από το αλβανικό και το μακεδονικό μέτωπο. Μα αυτό ήταν ανθρωπιά και γίνεται με πιο επίπονη στέρηση και από τα «κατώτερα» στρώματα. Ο Μπενάκης την οφειλή του, ως άρχουσα τάξη, την παρέδωσε με το έργο του, όχι χαρίζοντας τα κουστούμια του. Όμως, αυτό που έχει σημασία... 
 
Στο άρθρο του Γιανναρά είναι η νοσταλγία της αρχοντιάς, αλλά και μια σειρά ερωτημάτων που θέτει και τα οποία «επαναφέρουν τις αστικές αξίες στο προσκήνιο, ως μέγα ζητούμενο, ως τελευταία επίκληση στη λογική».
   
Λίγες μέρες μετά από αυτό το άρθρο, η αμφιλεγόμενη στάση των δανειστών μας και πρώην εταίρων μας για την καταβολή της περιβόητης δόσης μετέτρεψε την αμηχανία του αστικού τύπου από τη λαίλαπα των αλλεπάλληλων Μνημονίων και των καταρρεόντων Μεσομακροπροθέσμων, σε έκρηξη οργής. Ο διευθυντής του «Βήματος» Αντώνης Καρακούσης αναφερόμενος στα «παιγνίδια από Σόιμπλε και ΙMF την επομένη της ψηφοφορίας των μέτρων» αναρωτιέται με τη σειρά του αν «Μπορεί να είναι τόσο ξεφτιλισμένοι οι Ευρωπαίοι;» και καταλήγει: «Αν (οι Ευρωπαίοι) επιχειρήσουν τέτοια προσβολή του αισθήματος του λαού (δεν δώσουν τη δόση) δεν υπάρχει παρά ένας δρόμος, αυτός της οικειοθελούς αποχώρησης και αυτόματης ανατίναξης της ευρωζώνης. Οι ευρωπαίοι δεν μπορούν να παίζουν άλλο με τον ελληνικό λαό. Τελεία και παύλα...».
   
Στο «Βήμα» επίσης, ο Γιώργος Π. Μαλούχος αρθρογραφεί υπό τον τίτλο «Η μοίρα των δούλων», όπου αναρωτιέται πότε ο Σόιμπλε θα αποφασίσει αν είναι ικανοποιημένος για να δώσει ή να μη δώσει τη δόση. «Και δεν πρόκειται να ρωτήσει κανέναν στην Ελλάδα. Γιατί; Απλούστατα, επειδή δεν υπάρχει πια Ελλάδα. Μια αποικία της Γερμανίας υπάρχει, στο νότο της Ευρώπης… Που οι τοπικοί της «φύλαρχοι» έχουν δώσει πολύ εύκολα γη και ύδωρ… Και, τώρα, είναι μπροστά στη μοίρα της, αυτή που η ηγέτιδα τάξη της χώρας της εξασφάλισε, εγκληματώντας δύο φορές: τη μία δημιουργώντας αυτό το χρέος, και τη δεύτερη αποποιούμενη κάθε κυριαρχία, προκειμένου να παραμείνει στη θέση της ενώ, με τα «επιτεύγματά» της, θα έπρεπε να είχε φύγει νύχτα από τον τόπο. Και που για να παραμείνει παρούσα, δήθεν «σώζοντας» τη χώρα, «εξασφάλισε» στην ίδια και τους πολίτες της τη μοίρα των δούλων».
    
Τα άρθρα αυτά δεν αποτελούν μόνο τεκμήριο ενός εκκολαπτόμενου ελληνικού ευρωσκεπτικισμού, αλλά κυρίως την έκφραση μιας αστικής σκέψης, που άλλοτε εκδηλώνεται με την υπερηφάνεια ενός κάποτε αυτονόητου πατριωτισμού, άλλοτε την προσδοκία μιας πραγματικής και ουσιαστικής εθνικής ανεξαρτησίας και ενίοτε με την αποστροφή προς την αισθητική της γκλαμουριάς και των ηθών των νεόπλουτων φοροφυγάδων.  Τα ξεσπάσματα αυτά αν και σποραδικά δεν είναι τυχαία.

http://makisandronopoulos.blogspot.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου