Καινούργια δέντρα της πολιτικής αγυρτείας φύτρωσαν τελευταία στην ελληνική πολιτική σκηνή. Δέντρα που έχουν βαθειά τις ρίζες τους στις πιο αντιδραστικές και αντικοινωνικές αντιλήψεις και συμπεριφορές...
του Γ. ΙΕΡΟΔΙΑΚΟΝΟΥ
Όλα τα δοκίμασε το ξενόδουλο καθεστώς. Όλα τα χαρτιά του. Και τα έκαψε όλα! Ένα προς ένα. Στην αρχή με το ΠΑΣΟΚ της διαπλοκής και της ρεμούλας, μετά με τον Παπαδήμο και τους δωσίλογους «τεχνοκράτες» του, ύστερα ξανά με την δικομματική συμμορία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και συναμαρτούντων κομματιδίων και στο τέλος με τα «αντιμνημονιακά» φούμαρα της πρώτης, δεύτερης και τελευταίας φοράς αριστεράς του Τσίπρα.
Με τον τελευταίο κάηκε και το ύστατο χαρτί τους. Το καθεστώς δεν έχει πλέον άλλες εφεδρείες. Ούτε άλλες φρούδες ελπίδες να πουλήσει στους υπηκόους του. Και τι κάνει; Βάζει μπροστά και το τελευταίο του σχέδιο. Ενεργοποιεί τους πιο ύπουλους πράκτορες του καθεστώτος. Καλύτεροι και από τους...
πιο ακραιφνείς θιασώτες της παλιάς κατοχής.
Τους βρίσκεις παντού. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο internet και στα επιδοτούμενα επαγγελματικά sites, ακόμα και στα νεόκοπα «ακομμάτιστα κινήματα», μέχρι και στις «λαϊκές συνελεύσεις». Ένα είναι το σύνθημά τους: Πολιτική αποχή!
Η επιχείρηση στήνεται μεθοδικά, με τον ίδιο οργανωμένο τρόπο και τις ίδιες μεθόδους που ξέρει να ακολουθεί το Σύστημα. Χρήμα! Πολύ χρήμα για εξαγορά συνειδήσεων, αλλά και τόνωση και προβολή όλων εκείνων των λουμπενοποιημένων στοιχείων του άκρατου ατομικισμού και της ημιμάθειας, προκειμένου να συρθεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος σε αποχή από τις εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές.
Βασικός τους στόχος; Η αύξηση όσο το δυνατόν σε μεγαλύτερο βαθμό του ποσοστού της αποχής. Εξήντα, εβδομήντα, ογδόντα τοις εκατό; Όσο μεγαλύτερο ποσοστό, τόσο περισσότερο εξασφαλίζεται η συνέχιση της τυραννίας τους. Κι αν είναι δυνατόν, να ψηφίσουν μόνο τα κομματόσκυλα και η εκλογική τους πελατεία.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση, έχουν ενεργοποιηθεί οι πάντες. Τόσο οι από καιρό εξαγορασμένοι, που συνειδητά και επ’ αμοιβή διακινούν τον σπόρο της πολιτικής αποχής, όσο και κάθε λογίς αδικημένοι –όχι από την κοινωνία, αλλά από τη φύση- εγωπαθείς ανεγκέφαλοι, που αδυνατούν να αντιληφθούν την διάκριση μεταξύ διαβρωμένου κομματικού συστήματος και συλλογικής και οργανωμένης πολιτικής δράσης που παλεύει για την ανατροπή του.
Εδώ θα επιχειρήσουμε να αποκαλύψουμε και να στηλιτεύσουμε, τόσο την πρώτη κατηγορία (δηλαδή τους συνειδητά και επ’ αμοιβή πράκτορες του καθεστώτος), όσο και την δεύτερη, που είναι και η πιο επικίνδυνη, αφού διασπείρεται σαν μεταδοτική νόσος στο σώμα της ήδη νοσούσης κοινωνίας μας.
«Αμεσοδημοκρατικά κινήματα»
Περιοδεύοντας στο internet θα ανακαλύψεις δεκάδες «κινήματα», που προάγουν το αμεσοδημοκρατικό «ιδεώδες». Τα περισσότερα, είτε εμπεριέχοντα τον ορισμό «Άμεση δημοκρατία» στην επωνυμία τους, είτε χρησιμοποιώντας παρεμφερείς λέξεις και ορισμούς «κλισέ», όπως Δήμος, πόλις-κράτος, δημοκρατία των πολιτών, και λοιπά εύπεπτα και ευτράπελα. Με καταστατικά, με ιδρυτικές διακηρύξεις, με κείμενα, ανακοινώσεις κλπ.
Πολλά μάλιστα απ’ αυτά, καταθέτουν προαποφασισμένα συνταγματικά κείμενα, διατυπωμένα, φυσικά, ερήμην του λαού. Τόσο δημοκράτες! Ενώ κάποια άλλα διατείνονται ότι έχουν ήδη συγκαλέσει συντακτική εθνοσυνέλευση, ασχέτως αν δεν πήρε χαμπάρι η κοινωνία, η οποία έχει εκπονήσει το προτεινόμενο «αμεσοδημοκρατικό» σύνταγμα.
Κάποιοι έχουν δώσει και ειδικό όνομα στο πολίτευμά τους. Ελλήνων πολιτεία, περιεκτική δημοκρατία, Κράτος των δήμων, Ελλήνων συνέλευσις και διάφορα άλλα φαιδρά.
Ένας απ’ αυτούς μάλιστα, ο οποίος επίσης έχει «κοτσάρει» στην ιστοσελίδα του το δικό του «σύνταγμα» και διατείνεται πως αυτός και η παρέα του «είναι οι πολίτες της ελληνικής δημοκρατίας, είναι εκατομμύρια, είναι παντού και έρχονται να κυβερνήσουν την Ελλάδα μας», έφτασε στο σημείο να εκφράσει με επιστολή του την έντονη διαμαρτυρία του προς τον Δημ. Καζάκη, επειδή τόλμησε να κάνει σεμινάριο με θέμα την δημοκρατία και απείλησε ότι θα προβεί σε ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του αν τολμήσει να μεταχειριστεί ξανά αυτή την λέξη, που αποτελεί, άκουσον-άκουσον, brand name της οργάνωσής του.
Όλα αυτά τα «κινήματα» έχουν τρία κοινά βασικά χαρακτηριστικά: α) αγνοεί το ένα την ύπαρξη του άλλου, όπως άλλωστε και η κοινωνία τους αγνοεί όλους αυτούς, β) το καθένα διαθέτει για τον εαυτό του την απόλυτη αλήθεια και απαξιεί να συνομιλήσει με άλλα ανάλογα σχήματα και γ) κανένα απ’ αυτά δεν είναι πραγματικά κινήματα, παρά κάποιες ιντερνετικές φιγούρες ή στην καλύτερη περίπτωση μια παρεΐτσα που ξημεροβραδιάζεται πάνω σε ένα πληκτρολόγιο, ανταλλάσοντας κουβεντούλες μέσω facebook.
Υπάρχει κι άλλο ένα κοινό σημείο στα περισσότερα απ’ αυτά. Έχουν νομική μορφή ΜΚΟ! Βολική μορφή σύστασης, για την κατοχύρωση και εξασφάλιση των επιδιωκόμενων κρατικών επιχορηγήσεων και διεθνών χρηματοδοτήσεων. Αρκεί βέβαια να επιτελούν επαρκώς την εντεταλμένη αποστολή τους. Να προάγουν την «ιδεολογία» της αποχής και της παραίτησης. Άξιος ο μισθός τους!
Τα πιο «σοβαρά» απ’ αυτά, ενίοτε διοργανώνουν Συνέδρια και Συνδιασκέψεις, επιδοτούμενα κι αυτά φυσικά. Όλα πληρωμένα, συμπεριλαμβανομένων και των αμοιβών του στελεχιακού δυναμικού τους.
Μη φανταστείτε τίποτα σοβαρό. Καμιά δεκαριά άτομα μαζεύονται σε μια αίθουσα ξενοδοχείου, ή σε κάποιο «κυριλέ» δημοτικό μέγαρο, άντε και μερικοί περίεργοι ακόμα, που κάτι άκουσαν, κάτι διάβασαν, κάποιος τους το είπε στο facebook.
Την επομένη και για πολλές μέρες μετά, πήζουν το διαδίκτυο και τα «γνωστά» πολιτικά φόρουμ με τα βασικά συμπεράσματα του Συνεδρίου τους. Από τα τετριμμένα ιδεολογικοπολιτικά «περιτυλίγματα», συνθήματα όπως «χωρίς δόγμα, χωρίς χρώμα, χωρίς κόμμα» και εξυπνακίστικες ατάκες του τύπου «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα, θα ήσαν παράνομες», μέχρι τους αήθεις χαρακτηρισμούς εναντίον όσων τολμούν και αγωνίζονται για ανατροπή του καθεστώτος, του στιλ «όλοι ίδιοι είναι» ή «ενδιαφέρονται κι αυτοί για ψηφαλάκια». Με κορωνίδα, βεβαίως, την αντίσταση στο Σύστημα δια της …αποχής!
Κινήματα εναλλακτικού ή παράλληλου κράτους
Παράλληλα μ’ αυτές τις ΜΚΟ, αναπτύσσονται και διάφορα περιθωριακά «κινήματα», που προάγουν την πλήρη απαξία. Κινήματα κι αυτά του πληκτρολογίου βέβαια. Όχι τίποτα σοβαρό. Αλλά κι εκείνα τη ζημιά τους την κάνουν. Γι’ αυτό εξάλλου και δημιουργήθηκαν εξ αρχής. Γι’ αυτό και πολλά απ’ αυτά πήραν επίσης την νομική μορφή ΜΚΟ!
Τι κάνουν αυτοί; Ξεκινάνε με το αξίωμα, ότι απαιτείται αλλαγή πολιτικού συστήματος. Κι αφού το σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει επειδή οι «κακοί» ελέγχουν τα πάντα, φτιάχνουμε εμείς ένα δικό μας, παράλληλο Σύστημα και παίζουμε μόνοι μας τις δημοκρατικές …κουμπάρες. Η συμμετοχή σου και μόνο, τους νομιμοποιεί, σου λένε, και τους δίνει υπόσταση. Ενώ άμα τους αγνοήσουμε και φτιάξουμε τον δικό μας ονειρώδη κόσμο, εκείνοι παύουν αυτοστιγμή να υπάρχουν.
Η πολιτική τους σκέψη, απλή. Απλούστατη! Μας καταπιέζουν αυτοί; Εμείς τους αγνοούμε. Τους απονομιμοποιούμε και τους καταργούμε με την αποχή μας. Παραμένουμε ο καθ’ ένας στον δικό του παράλληλο διαδικτυακό «Δήμο». Είμαστε ελεύθεροι!
Το πρόβλημα δεν είναι απλά ότι κάθονται εκεί, ο καθ’ ένας στον καμπινέ του, και περιμένουν να κατέβει η δημοκρατία τους από τον ουρανό. Το πρόβλημα είναι ότι δεν περιμένουν καμία δημοκρατία. Την βρήκαν ήδη στο παράλληλο Σύμπαν τους. Κι αυτό δεν είναι απλά ιδιωτεία. Είναι κάτι πολύ χειρότερο…
Μπείτε στο διαδίκτυο, αναζητείστε τους, διαβάστε τους και φρίξτε! Ένας παράλληλος κόσμος. Ο κόσμος της ιντερνετικής νεφελοκοκκυγίας. Με παράλληλη οργάνωση, παράλληλο εναλλακτικό νόμισμα, παράλληλους «Δήμους» (ιντερνετικούς φυσικά) και φανταστικούς πολίτες. Μέχρι και τις κοινωνικές τάξεις της αρχαιότητας θυμήθηκαν και τις επαναφέρουν στον ονειροκόσμο τους. Λες και οι κοινωνικές τάξεις φτιάχνονται στο πληκτρολόγιο.
Διαβάζουμε σε ένα απ’ αυτά τα απίθανα blogs τους: «Τα μέλη ανάλογα με την κλίμακα εισφορών θα κατατάσσονται σε 4 κατηγορίες: Πεντακοσιομέδιμνοι, Ιππείς, Ζευγίτες, Θήτες. Όλες οι εισφορές διαχειρίζονται από τα ίδια τα μέλη, με κληρωτές αρχές. Όλες οι εισφορές ελέγχονται από τα ίδια τα μέλη, στην μηνιαία «επιχειροτονία» με ανακλητές αρχές. Έως την ημερομηνία εκλογών και κληρώσεων και την σχετική απόφαση της Εκκλησίας δεν γίνονται δεκτές εισφορές».
Όχι. Δεν πρόκειται για φαιδρούς και «πυροβολημένους», όπως νομίζουμε με μια πρώτη ματιά. Εκείνοι που κινούν τα νήματα από πίσω ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν και σε ποιους απευθύνονται. Στόχος τους οι ημιμαθείς της αρχαιολαγνείας και οι αθεράπευτα εγωιστές, που θεωρούν τον εαυτό τους εξυπνότερο από το απλό λαουτζίκο. Και μολονότι οι ονειρώξεις τους αποδεικνύονται συνεχώς αναποτελεσματικές, εκείνοι επιμένουν πεισματικά, επιρρίπτοντας την ευθύνη στον λαό, που είναι ανώριμος και δεν αντιλαμβάνεται τις τεκμηριωμένες …αρλουμπολογίες τους.
Η ιστορία αυτή ξεκίνησε προ μνημονίων, με το project «Ελλήνων Πολιτεία». Ο βασικός κορμός του σχεδίου ήταν η εγκαθίδρυση ενός παράλληλου κράτους, απέναντι από το επίσημο χριστιανικό. Με δικό του σύνταγμα (αμεσοδημοκρατικό, υποτίθεται), δική του διοίκηση, δική του Κεντρική Τράπεζα, με παράλληλο νόμισμα συναλλαγών και, φυσικά, την δική του «πατρώα» θρησκεία (το δωδεκάθεον).
Με την εισαγωγή της χώρας μας στη ζώνη των μνημονίων, αυτό το σχέδιο αναπροσαρμόστηκε στα νέα δεδομένα και τίθεται πλέον απέναντι στο «μνημονιακό κράτος».
Στην πραγματικότητα, οι αφανείς ιθύνοντες ξέρουν πολύ καλά τι επιδιώκουν. Στρέφονται κατά της ίδιας της δημοκρατίας και, το χειρότερο, κατά της ενιαίας υπόστασης του κράτους και διολισθαίνουν, με πλήρη συνείδηση της αποστολής τους, προς τις πιο ακραίες φασίζουσες πρακτικές και αντιλήψεις.
Τα επιχειρήματα τους ρηχά και έωλα. Τόσο έωλα, που τα αποδομείς με ευκολία, σαν να συνετίζεις έναν μπόμπιρα. Όμως εκείνοι παραμένουν πείσμονες, χειρότεροι κι από το γινάτι ενός μικρού παιδιού. Με την πρώτη δυσκολία σου πετάνε και ένα «άντε γ…, κομματόσκυλο» και αποχωρούν ικανοποιημένοι με την αποστομωτική τους ατάκα.
«Λαϊκές συνελεύσεις» και το κακό συναπάντημα
Όμως, τι είναι κόμμα στ’ αλήθεια; Κόμμα είναι ένα κομμάτι, ένα μέρος, του λαού με κοινές αντιλήψεις και επιδιώξεις. Οι γνωστές «εταιρίες» στην αρχαία Αθήνα, που αποτελούσαν και την ραχοκοκαλιά του δημοκρατικού πολιτεύματος. Όπως και τα «κινήματα», εξ άλλου, στα οποία συμμετέχουν κι εκείνοι οι ίδιοι. Κόμματα είναι κι εκείνα. Όμως, όχι! Εκείνοι δεν είναι σαν τους άλλους. Διότι τα δικά τους κόμματα τα βαφτίζουν «ακομμάτιστα».
Όπως και οι άλλοι «περίεργοι» τύποι της απέναντι, αναρχοαυτόνομης, εθνομηδενιστικής, όχθης, που μετέχουν στις αυτοπροσδιοριζόμενες ως «Λαϊκές Συνελεύσεις». Καμιά δεκαριά μαζεύονται όλοι κι όλοι (οι περισσότεροι νεαρής ηλικίας) και νομίζουν πως εκπροσωπούν ολόκληρη την πόλη. Το ίδιο κι εκείνοι. Μια προϋπόθεση θέτουν για συμμετοχή στις μαζώξεις τους. Την εξής απλή: απαγορεύονται τα κόμματα! Κι εκεί τραβάς τα μαλλιά σου. Τους λες, ρε παιδιά, κόμμα δεν είστε κι εσείς; Δηλαδή κομμάτι των πολιτών της πόλης μας; Και μάλιστα, απειροελάχιστο κομμάτι. Δέκα παιδαρέλια είστε όλοι κι όλοι, που να πάρει… Όχι, σου λένε. Εμείς είμαστε λαϊκή συνέλευση. Οιονεί είμαστε ολόκληρος ο λαός! Και ξανατραβάς τα μαλλιά σου…
Δύο περιπτώσεις στην παγκόσμια ιστορία έχουμε απαγόρευση των κομμάτων. Με τον ναζισμό και τις «λαϊκές συνελεύσεις». Α, έχουμε και μια τρίτη. Τα ακομμάτιστα «κινήματα».
Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο οικτρή, θα ήταν πραγματικά γελοία…!
του Γιώργου Ιεροδιάκονου
(μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του
Ενιαίου ΠΑλλαϊκού Μετώπου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου