Είναι ευκόλως κατανοητό πως η μακροβιότητα μιας ελληνικής κυβέρνησης εξαρτάται απολύτως από τους δανειστές...
του ΠΑΝΤΕΛΗ ΣΑΒΒΙΔΗ
Εκείνο που επιδιώκεται από πλευράς τους είναι η εκχώρηση όλης της περιουσίας του ελληνικού κράτους, και αφού την πάρουν...
η συζήτηση για το χρέος. Αυτόν το ρόλο διαδραματίζει το περίφημο υπερταμείο.Καμιά από τις αστικές κυβερνήσεις που προηγήθηκαν δεν δέχθηκε να υποθηκεύσει την κρατική περιουσία στην προωθούμενη λογική του υπερταμείου. Οι δανειστές περιμένουν να το κάνει ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του, ο ΣΥΡΙΖΑ.Ο κ. Τσίπρας συνέστησε το υπερταμείο, υπάγει στους κλάδους του διάφορες κρατικές εταιρείες και άλλα περιουσιακά στοιχεία, αλλά δεν προχωρά μέχρι τέλους τη διαδικασία διότι γνωρίζει πως αυτό θα είναι το πολιτικό τέλος του. Και στο εσωτερικό αλλά και στη σχέση του με τους δανειστές, οι οποίοι την επόμενη μέρα θα τον εγκαταλείψουν από την προστασία που του παρέχουν.
Η πίεση που ασκούν οι δανειστές για την ολοκλήρωση της εκχώρησης της ελληνικής κρατικής περιουσίας μέσω του υπερταμείου, είναι η συζήτηση για το χρέος.
Δεν θα δεχθούν συζήτηση αν δεν προχωρήσει η διαδικασία με το υπερταμείο. Αλλά αν προχωρήσει αυτή η διαδικασία, ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του δεν θα έχουν πλέον την υποστήριξή τους, και το κυβερνητικό και πολιτικό μέλλον τους θα είναι αμφίβολο. Έτσι, παρακολουθούμε το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Ο κ. Τσίπρας κωλυσιεργεί –και καλά κάνει αν πρόκειται να εκχωρηθεί η κρατική περιουσία–, και οι δανειστές δεν ανοίγουν το θέμα του χρέους. Το μόνο που προχώρησε στη διαδικασία συγκρότησής του ήταν η τοποθέτηση του Γάλλου επικεφαλής του, μετά την επίσκεψη Μοσκοβισί στην Αθήνα. Τα άλλα μέλη εκκρεμούν.
Όσο και αν θεωρούν την Ελλάδα μπανανία, οι Έλληνες πολίτες δεν μπορούν να αποδεχθούν αυτόν το ρόλο. Η Ελλάδα δανείζεται με την υπογραφή της και όχι με το ξεπούλημα της κρατικής της περιουσίας.Όποιος την ξεπουλήσει, θα έχει καταγραφεί με μαύρα γράμματα στην ιστορία. Ίσως όχι μόνον αυτό.
Οι αμερικανικές πιέσεις και οι πιέσεις του ΔΝΤ για συζήτηση του ελληνικού χρέους είναι υπαρκτές, αλλά δεν έχουν να κάνουν τόσο με το ενδιαφέρον για την Ελλάδα όσο με μια –όχι και τόσο– υποδόρια αντιπαράθεση ΗΠΑ-Γερμανίας. Από την VW και την Deutsche Bank ως την Apple, η αντιπαράθεση βγήκε στην επιφάνεια και έχει να κάνει με τους όρους αναδιάρθρωσης του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Σ’ αυτήν την αντιπαράθεση, η οποία είναι διεθνής και προκαλείται και από την είσοδο των αναδυόμενων χωρών στη διαμορφούμενη νέα ισορροπία, η Ελλάδα είναι μεν αδύναμη αλλά δεν μπορεί να μην έχει στρατηγική. Όσο και αν τους κυβερνώντες τους απασχολούν άλλα, εσωτερικά, ζητήματα, η θέση της χώρας στη νέα διεθνή οικονομική και –κατά συνέπεια– γεωπολιτική αρχιτεκτονική είναι θέμα μείζονος σημασίας.
Οι προωθούμενες διεθνείς εμπορικές συμφωνίες (TTP, TTIP, CETA, TiSA), είναι το νομικοπολιτικό πλαίσιο γι’ αυτήν την αναδιάρθρωση, αλλά οι όροι που περικλείουν προκαλούν αντιδράσεις σε επίπεδο κινημάτων. Ήδη, τέτοια κινήματα έχουν διαμορφωθεί στην Ευρώπη και σε άλλες περιοχές, και τώρα συγκροτούνται και στην Ελλάδα.
Το σχετικό κίνημα στην Αθήνα πραγματοποιεί το Σάββατο 8 Οκτωβρίου διαδήλωση στο κέντρο της πρωτεύουσας, ενώ άρχισαν οι διαδικασίες συγκρότησής του και στη Θεσσαλονίκη.Η έκρηξη των κινημάτων, η πρόκληση χάους και η διαμόρφωση μιας νέας ισορροπίας, ύστερα από τις χαοτικές διεργασίες, ίσως είναι το μέλλον. Διότι οι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν γεράσει και οι διαδικασίες που ακολουθούν δεν μπορούν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις ούτε στην οικονομία ούτε στην πολιτική της έκφραση. Χρειάζονται νέα σχήματα, όχι κατ’ ανάγκην τα παραδοσιακά κομματικά, για να εκφράσουν τις κοινωνίες και τις ανάγκες τους και να επανατοποθετήσουν το λαό ως παράγοντα των εξελίξεων.
Ήδη, σιγά-σιγά, ακόμη και στην Ελλάδα που με όσα βιώνει θα περίμενε κανείς ο λαός της να βρίσκεται μονίμως στους δρόμους, συγκροτούνται και άλλα κινήματα όπως αυτό κατά των πλειστηριασμών, όσο και αν οι κυβερνητικοί εισοδιστές προσπάθησαν, και προσπαθούν, να τα ευνουχίσουν. Οι ανθρώπινες ανάγκες ξεπερνούν τις κομματικές σκοπιμότητες.
Η αναντιστοιχία λαϊκής βούλησης και κομματικών θέσεων αλλά και του διατεταγμένου κομματικά ρόλου των βουλευτών δεν μπορεί να καλυφθεί παρά με άλλες μορφές πολιτικής οργάνωσης. Διαφορετικά θα παρακολουθούμε αδρανείς το παιχνίδι μεταβίβασης της πολιτικής-δημοκρατικής νομιμοποίησης σε τεχνοκρατική νομιμοποίηση. Και αυτόν το ρόλο δεν μπορεί, επί μακρόν, να τον αποδεχθεί η παγκόσμια κοινότητα. Η ελληνική κοινωνία,, δυστυχώς, θα ακολουθεί. Αλλά και αυτό κάτι είναι – αρκεί να μη μένει αδρανής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου