Η επίκληση των Γερμανών στη Δημοκρατία
της Βαϊμάρης ως δικαιολογία για την απαγόρευση της έκδοσης χρήματος στην
ευρωζώνη, δηλαδή του μοναδικού όπλου που θα μπορούσε να στηρίξει μία
βιώσιμη σταδιακή έξοδο από την κρίση, είναι γνωστή...
του Γ. ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Συνιστά το σκληρό πυρήνα της πολιτικής τους όλα αυτά τα χρόνια, παρά το γεγονός ότι το δήθεν φάντασμα του υπερπληθωρισμού δεν απειλεί κανέναν – λ.χ. στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία που τυπώνεται διαρκώς χρήμα στο ίδιο διάστημα και χωρίς να υπάρχει κρίση τέτοιου βάθους, ουδέποτε προέκυψε ζήτημα πληθωριστικού κινδύνου.
Όμως, με αυτό το παραμύθι, οι Γερμανοί έχουν δημιουργήσει ήδη τις προυποθέσεις μιας ελληνικής Βαϊμάρης. Η δική τους, κράτησε 13 χρόνια και μάλιστα είχε και μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση: ξεκίνησε με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης σαν σήμερα, στις 31 Ιουλίου του 1919, για να τελειώσει ουσιαστικά πάλι σαν σήμερα, το 1932, όταν...
Ο Χίτλερ έπαιρνε το 38% των ψήφων του γερμανικού εκλογικού σώματος, μίας χώρας τόσο βαθειά κατεστραμμένης στην οποία η επικίνδυνη απάτη του εθνικοσοσιαλισμού λάμβανε τα χαρακτηριστικά σαρωτικού λαϊκού κινήματος: οι συνέπιες είναι γνωστές σε όλους…
Η Ελλάδα ζει από καιρό τη δικής Βαϊμάρη. Δεν έχει τα βάρη των πολεμικών αποζημιώσεων, δεν έκανε το έγκλημα να προκαλέσει κανένα «Μεγάλο πόλεμο», όμως έχει τα βάρη ενός επαχθούς, πρωτοφανούς στη μεταπολεμική Ευρώπη, προγράμματος «σωτηρίας» γερμανικής έμπνευσης και κοπής, το οποίο την έχει αποσαθρώσει.
Μεθυσμένο από το ηγεμονικό του όραμα για μία γερμανική Ευρώπη, το Βερολίνο κάνει ότι δεν βλέπει τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Φυσικά, η Ελλάδα είναι μία χώρα που ούτε θέλει ούτε μπορεί να γεννήσει τέτοιου είδους κινδύνους για την Ευρώπη, όσους γέννησε κάποτε η Βαϊμάρη. Όμως, αυτό, κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι η καταστροφή που σαρώνει τη χώρα είναι ακίνδυνη τόσο για την ίδια όσο και για την ίδια την Ευρώπη.
Στο Βερολίνο πιστεύουν ότι θωρακίζοντας το ευρώ με την εσωτερική ελληνική πτώχευση, έχουν λύσει το πρόβλημα. Κάνουν τεράστιο λάθος: ο κίνδυνος της αποσταθεροποίησης δεν περνά μόνον μέσα από τα ταμπλό των διεθνών χρηματιστηρίων. Μπορεί να καταλήξει εκεί και να τα τινάξει όλα στον αέρα, αλλά δεν ξεκινά μόνον από εκεί: πλην της Ελλάδας, η Ευρώπη κινδυνεύει κι εκείνη από την κοινωνική κατάρρευση μίας χώρας μέλους της και την πολιτική επικράτηση δυνάμεων σαν αυτές που γέννησε η Βαϊμάρη.
ΤΟ ΒΗΜΑ
του Γ. ΜΑΛΟΥΧΟΥ
Συνιστά το σκληρό πυρήνα της πολιτικής τους όλα αυτά τα χρόνια, παρά το γεγονός ότι το δήθεν φάντασμα του υπερπληθωρισμού δεν απειλεί κανέναν – λ.χ. στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία που τυπώνεται διαρκώς χρήμα στο ίδιο διάστημα και χωρίς να υπάρχει κρίση τέτοιου βάθους, ουδέποτε προέκυψε ζήτημα πληθωριστικού κινδύνου.
Όμως, με αυτό το παραμύθι, οι Γερμανοί έχουν δημιουργήσει ήδη τις προυποθέσεις μιας ελληνικής Βαϊμάρης. Η δική τους, κράτησε 13 χρόνια και μάλιστα είχε και μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση: ξεκίνησε με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης σαν σήμερα, στις 31 Ιουλίου του 1919, για να τελειώσει ουσιαστικά πάλι σαν σήμερα, το 1932, όταν...
Ο Χίτλερ έπαιρνε το 38% των ψήφων του γερμανικού εκλογικού σώματος, μίας χώρας τόσο βαθειά κατεστραμμένης στην οποία η επικίνδυνη απάτη του εθνικοσοσιαλισμού λάμβανε τα χαρακτηριστικά σαρωτικού λαϊκού κινήματος: οι συνέπιες είναι γνωστές σε όλους…
Η Ελλάδα ζει από καιρό τη δικής Βαϊμάρη. Δεν έχει τα βάρη των πολεμικών αποζημιώσεων, δεν έκανε το έγκλημα να προκαλέσει κανένα «Μεγάλο πόλεμο», όμως έχει τα βάρη ενός επαχθούς, πρωτοφανούς στη μεταπολεμική Ευρώπη, προγράμματος «σωτηρίας» γερμανικής έμπνευσης και κοπής, το οποίο την έχει αποσαθρώσει.
Μεθυσμένο από το ηγεμονικό του όραμα για μία γερμανική Ευρώπη, το Βερολίνο κάνει ότι δεν βλέπει τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Φυσικά, η Ελλάδα είναι μία χώρα που ούτε θέλει ούτε μπορεί να γεννήσει τέτοιου είδους κινδύνους για την Ευρώπη, όσους γέννησε κάποτε η Βαϊμάρη. Όμως, αυτό, κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι η καταστροφή που σαρώνει τη χώρα είναι ακίνδυνη τόσο για την ίδια όσο και για την ίδια την Ευρώπη.
Στο Βερολίνο πιστεύουν ότι θωρακίζοντας το ευρώ με την εσωτερική ελληνική πτώχευση, έχουν λύσει το πρόβλημα. Κάνουν τεράστιο λάθος: ο κίνδυνος της αποσταθεροποίησης δεν περνά μόνον μέσα από τα ταμπλό των διεθνών χρηματιστηρίων. Μπορεί να καταλήξει εκεί και να τα τινάξει όλα στον αέρα, αλλά δεν ξεκινά μόνον από εκεί: πλην της Ελλάδας, η Ευρώπη κινδυνεύει κι εκείνη από την κοινωνική κατάρρευση μίας χώρας μέλους της και την πολιτική επικράτηση δυνάμεων σαν αυτές που γέννησε η Βαϊμάρη.
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου