Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Στην τελική ευθεία για τη ρευστοποίηση της πατρίδας μας

Ο Δραγασάκης αποκαθήλωσε τη ναυαρχίδα του πρωθυπουργικού ψεύδους για την απομείωση του δημοσίου χρέους, αλλά τόσο ο ίδιος ο πρωθυπουργός όσο και ολόκληρος ο κυβερνητικός θίασος (συμπεριλαμβανομένου και του Δραγασάκη), επιμένουν εξαπατώντας στο δρόμο της δουλοπρέπειας και μιας εθνικά επικίνδυνης πολιτικής που αποτελειώνει τη χώρα...


Ο στόχος είναι προφανής. Επιχειρούν με το ψέμα να εξαγοράσουν κοινωνική ανοχή. Επιχειρούν να εξασφαλίσουν χρήσιμο όσο και κρίσιμο πολιτικό χρόνο. Χρήσιμο για την πολιτική τους επιβίωση στα κυβερνητικά έδρανα, και κρίσιμο για το βρώμικο σχέδιο που επέβαλε η Κατοχή και το οποίο αποσκοπεί στην καθολική ρευστοποίηση της χώρας.

Σε αυτή την επιχείρηση παραπλάνησης μέσα από την οποία κλιμακώνεται το αφήγημα της απάτης με αποδέκτη την κοινωνία, ξεδιπλώνονται και οι επιμέρους σχεδιασμοί για στοχευμένες απόπειρες αναδιάρθρωσης των εφαρμοζόμενων πολιτικών στα πλαίσια της στήριξης με συγκεκριμένο τρόπο, συγκεκριμένων ομάδων ισχυρών οικονομικών συμφερόντων.

Είναι χαρακτηριστική η προεξάρχουσα θέση που κατέχει σ αυτή τη ρητορική, η Πέμπτη φάλαγγα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Τόνισε για παράδειγμα...
ο Τζ. Πιτέλα, επικεφαλής της ευρωομάδας των σοσιαλδημοκρατών, διαμηνύοντας στον πρόεδρο της Κομισιόν: «Θέλουμε απαντήσεις για την οικονομία, την απασχόληση, την ενίσχυση του προγράμματος επενδύσεων Γιούνκερ, με διπλασιασμό των κεφαλαίων και την ισχύ του έως το 2019. Θέλουμε να ξεπεραστούν οι κανόνες που τα τελευταία χρόνια χτύπησαν ανελέητα τις πλέον αδύναμες ζώνες, αρχίζοντας από την ανατολική Ευρώπη, κατεβαίνοντας στην Ελλάδα και φθάνοντας έως και την Ιταλία. Θέλουμε τη χρηματοδότηση έργων υψηλού ρίσκου (...) Θέλουμε επίσης μια χαλάρωση στην ευρωπαϊκή νομοθεσία και να ανοίξει ο κ. Γιούνκερ το θέμα του Συμφώνου Σταθερότητας».

Όλα αυτά βέβαια, στον απόηχο και της φαρσοκωμωδίας του Ζαππείου, μέσα από την οποία η πατρίδα μας συνθλίβεται «αυτοβούλως» σε νέες κορυφαίες στρατηγικές υποχωρήσεις που θα κοστίσουν βαρύτατο τίμημα.

Αυτοί οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι, πλειοδοτούν σε ικεσίες και «ανακοινωθέντα», με στόχο το ξαναμοίρασμα της πίτας ανάμεσα στα οργανωμένα συμφέροντα των ισχυρών, αλλά εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις που υποθηκεύουν τις χώρες και καταστρέφουν τη ζωή των πολιτών, ομονοούν και υπερψηφίζουν τα πάντα.

Καμία ολέθρια απόφαση δεν έχει καταψηφιστεί… Κανένα εφιαλτικό σχέδιο δεν έχει μπλοκαριστεί… Κανένας – ούτε καν ο απλούστερος εθνικός προστατευτισμός – δεν έχει αναδειχτεί στο επίπεδο των αποφάσεων.

Πολλαπλά ένοχη και εθνικά εγκληματική είναι η συνολική διαχείριση από τα ελληνόφωνα ανδρείκελα. Αγοράζουν χρόνο σπέρνοντας ψεύδη και απάτες συνειδητές, την ίδια στιγμή που το υπερταμείο που υπερψήφισαν κατ απαίτηση των δανειστών τη νύχτα των επίορκων, καταπίνει τη χώρα.


Το χρόνο που αγοράζουν τον χρειάζονται για να δρομολογήσουν διαδικασίες ανεπίστρεπτες με θύμα την ίδια μας την πατρίδα. Αυτός ο κατήφορος είναι που πρέπει να ανακοπεί.
  • Στη θέση του κατευθυνόμενου ψεύδους οφείλουμε να επαναφέρουμε με τρόπο μαχητικό την πραγματική ατζέντα…
  • Στη θέση της κατευθυνόμενης κοινωνικής παράλυσης, οφείλουμε να αφυπνίσουμε την κοινωνία, προκειμένου να σταθεί όρθια και αποφασισμένη απέναντι σ αυτή τη βρωμιά…
  • Η θέση των επίορκων, είναι στο εδώλιο απέναντι σε μια κοινωνία που θα πρέπει να τους κρίνει και να τους τιμωρήσει παραδειγματικά για τα κορυφαία εθνικά τους εγκλήματα…
Και το τιμόνι της χώρας θα πρέπει να παραδοθεί σε μια δημοκρατική πατριωτική εξουσία, που θ ακυρώσει το κατοχικό δίκαιο, που θ ανακτήσει την κυριαρχία στη χώρα, που θα αναγορεύσει την κοινωνία στο ρόλο του αδιαφιλονίκητου πρωταγωνιστή στη δική της ζωή, στη δική της πατρίδα, για να διαρραγούν οριστικά τα δεσμά της εξάρτησης, και να μπει ο τόπος μας σε μια άλλη πορεία.



1 σχόλιο:

  1. Κοινωνική ανοχή δεν υπάρχει πια στην ουσία καμιά.
    Αυτό που υπάρχει όμως είναι μια στασιμότητα, ένα
    βάλτωμα, μια ανάδυση μυρωδιάς αποσύνθεσης.
    Η αντίδραση είναι σχεδόν μηδενική και όσοι εμπλέκονται
    σ' αυτό το φαινόμενο, είναι υπόλογοι και απέναντι στον
    εαυτό τους και απέναντι στους άλλους.
    Και μιλάμε για αντίδραση που να προκαλέσει αληθινό πόνο
    σ' αυτούς που πρέπει να τον αισθανθούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή