Η κυβέρνηση, για να μπορέσει να αμυνθεί στα μέτωπα που έχει εμφανές πρόβλημα -μνημονιακά μέτρα, τηλεοπτικές άδειες- επέλεξε την τακτική του αντιπερισπασμού ανοίγοντας δευτερεύοντα μέτωπα που υποθέτει πως την ευνοούν, καθώς συσπειρώνουν τις δυνάμεις της. Ανοίγει λοιπόν παράλληλα ιδεολογικά μέτωπα με την Εκκλησία, με την εκπαίδευση, με το προσφυγικό, ώστε να χαλαρώσει η πίεση στα βασικά μέτωπα...
του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ
Αυτή είναι μια συνήθης τακτική πολέμου, που σχεδόν όλοι οι στρατηγοί κάποτε την έχουν υιοθετήσει. Ωστόσο, προϋπόθεση επιτυχίας μιας τέτοιας τακτικής, των πολλών μετώπων, είναι η...
υπεροχή στον συσχετισμό δυνάμεων, το Υψηλό ηθικό του στρατεύματος και η βεβαιότητα πως ο αντιπερισπασμός πράγματι θα αποδυναμώσει τον αντίπαλο, υποχρεώνοντάς τον να σπαταλήσει δυνάμεις.
Εάν αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν, τότε το άνοιγμα πολλών μετώπων αντιπερισπασμού μετατρέπεται συνήθως σε καθαρή συντριβή, διότι οι μικρές δυνάμεις σπαταλώνται στα επιμέρους και το στρατευμα με το πεσμένο ηθικό, στην κρίσιμη ώρα, πανικοβάλλεται.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα με την κυβέρνηση Σύριζα- ΑΝΕΛ. Εκτίμησαν στο Μαξίμου, πως για τα βγάλουν πέρα με τα νέα μέτρα που έρχονται και με το πρόβλημα της Αττικής Τράπεζας που εξελίσσεται πολύ άσχημα, δεν θάταν κακό να αναδυθεί ο απαραίτητος Φίλης, ώστε να ξεσηκωθεί ο γνωστός αντικληρικαλισμός της ελληνικής αριστεράς, ενώ ταυτόχρονα η επέμβαση στα ΑΕΙ με τα Συμβούλια θα μπορούσε επίσης να ικανοποιήσει το αριστερό νεανικό κοινό, όπως και το ζήτημα των προσφύγων και μεταναστών που ζητάνει σχολεία και κατοικίες.
Πλην όμως, αυτή η εκτίμηση είναι εντελώς λάθος, διότι η κυβέρνηση δεν έχει δυνάμεις για να τα βγάλει πέρα σε τόσα μέτωπα, επενδύοντας στην μετωπική σύγκρουση εφ' όλης της ύλης και στην αντίθεση Δεξιά- Αριστερά. Μπορεί ο Αντρέας με τον Λαλιώτη να τα κατάφεραν μερικές φορές - όχι πάντα- με το διχαστικό ιδεολογικό μέτωπο δεξιάς - αριστεράς, που έρχεται από την παράδοση του εμφυλίου, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αντρέας είχε λεφτά να μοιράσει, είχε κομματικές οργανώσεις παντού, είχε δικό του κομματικό κράτος οργανωμένο και δεν είχε επίσης πάνω από το κεφάλι του ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική.
Ο Τσίπρας δεν τάχει αυτά, ώστε να ανοίγει μέτωπα παντού. Έχει παραδώσει την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία που διέθετε, υιοθετώντας τη λογική των δανειστών σε όλα τα μέτωπα, πούλησε λιμάνια και αεροδρόμια, έδωσε το Ελληνικό σε χαμηλή τιμή, έδωσε τη δημόσια περιουσία στο διεθνές υπερταμείο για 99 χρόνια, έδωσε όλες τις ΔΕΚΟ, ακόμη και το νερό, στο υπερταμείο, μείωσε συντάξεις, αύξησε όλους τους φόρους, έχασε το σύνολο της μεσαίας τάξης και των αγροτών, μείωσε τις συντάξεις και τέλος παρέδωσε και τους εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες στις ορέξεις των ξένων κερδοσκόπων.
Τι του απέμεινε; Μόνον μέρος των μισθωτών του δημοσίου τομέα. Με τόσο μικρές δυνάμεις όμως δεν είναι σε θέση να ανοίγει μέτωπα παντού. Διότι, προφανώς, δεν θα τα καταφέρει.
Τι έπρεπε να κάνει; Προ πολλού να αποχωρήσει. Αλλά η εξουσία δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Τις αποκάλυψε ο Κουρουμπλής, λέγοντας πως οι αντίπαλοί μας δεν θέλουν να εξαντλήσουμε την τετραετία, διότι ξέρουν πως στο τέλος θα πετύχουμε.
Αυτό πράγματι πιστεύει η κυβέρνηση. Πως θα πετύχει. Κάποιος όμως θα έπρεπε να τους πει ότι η επιτυχία είναι πάντα σχετική. Μπορείς κάλλιστα στην πολιτική να πετύχεις όλους τους στόχους σου και στο τέλος να χάσεις πανηγυρικά τις εκλογές. Έχουμε άπειρα ιστορικά παραδείγματα γι' αυτό. Διότι, στο μεταξύ, οι εκνευρισμένοι εκλογείς δεν περιμένουν κάτι από σένα. Εάν, χτυπώντας τους, πετύχεις, θα σου πούνε ευχαριστώ και θα καλέσουν τον επόμενο.
Πόσο μάλλον που η επιτυχία αυτού του συγκεκριμένου προγράμματος είναι τόσο πιθανή, όσο και το χιόνι το κατακαλόκαιρο.
Η κυβέρνηση ζει με την ψευδαίσθηση της επιτυχίας. Δυστυχώς, αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Θα πολεμήσει στα μέτωπα που άνοιξε, με όλους και με όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου