Ας αφυπνιστούμε για να μη θερίσουμε τα μπαστάρδια της γεωπολιτικής

Όταν στη γεωπολιτική «ανοίγουν» κάποια κεφάλαια είτε με πρωτοβουλία του μιλιταριστικού εθνικισμού, είτε εξ αιτίας των τυχοδιωκτισμών του αλυτρωτικού εθνικισμού – μεγαλοϊδεατισμού, τότε αργά η γρήγορα αυτά τα κεφάλαια θα κλείσουν, όχι ουδέτερα και ισόπαλα, αλλά με νικητές και ηττημένους...

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το Αιγαίο έχει μπει στο στόχαστρο της Άγκυρας με την Τουρκική προκλητικότητα να κλιμακώνεται επικίνδυνα και να αναβαθμίζεται ποιοτικά, και όπως όλα δείχνουν - αν σταθμίσει κανείς γεγονότα διόλου ευκαταφρόνητα σε σημασία - μαζί με το Αιγαίο έχουν επίσης στοχοποιηθεί και η Θράκη από την Τουρκική επεκτατικότητα, αλλά και η Ήπειρος όσο και το Ιόνιο, από τον Αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό.

Την ίδια στιγμή το μέγα θέμα της Μακεδονίας μας, παραμένει στον Προκρούστη μιας ανήθικης διαπραγμάτευσης, που συντηρεί δεκαετίες πια μια ανοικτή πληγή από το Σκοπιανό καρκίνωμα στα Βόρεια σύνορα της χώρας.

Έτσι… Με χορογράφο την Άγκυρα και πρόθυμα τσιράκια τους δορυφόρους της στη Βαλκανική, δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως το σύνολο της μεθοριακής γραμμής της χώρας τίθεται πλέον σε ευθεία αμφισβήτηση, κατά παράβαση όλων των διεθνών συνθηκών, με τη Διεθνή κοινότητα στο ρόλο του απλού παρατηρητή και τις Ελληνικές κυβερνήσεις να έχουν διαπρέψει διαχρονικά στο ρόλο του μειοδότη. Από τα Ίμια και τη Μαδρίτη του Σημίτη ως τη...

μυστική διπλωματία του ΓΑΠ, και από την ανοχή των Καραμανληδοσαμαράδων στη φαρσοκωμωδία του Νίμιτς έως την πρωτοφανή αθλιότητα των Τσιπροκοτζιάδων.

Υπάρχει ωστόσο μια αλήθεια, που αν την αγνοήσουμε το τίμημα θα είναι ολέθριο, γι αυτό και πρέπει να πούμε τα πράγματα με τα όνομά τους:

Όταν στη γεωπολιτική «ανοίγουν» κάποια κεφάλαια είτε με πρωτοβουλία του μιλιταριστικού εθνικισμού, είτε εξ αιτίας των τυχοδιωκτισμών του αλυτρωτικού εθνικισμού – μεγαλοϊδεατισμού, τότε αργά η γρήγορα αυτά τα κεφάλαια θα κλείσουν, όχι ουδέτερα και ισόπαλα, αλλά με νικητές και ηττημένους. 

• Και αυτός είναι ο πρώτος κανόνας που οφείλουμε να μην παραγνωρίσουμε, γιατί είναι αμείλικτος στην εκδίκησή του.

• Ο δεύτερος κανόνας είναι πως στο βάθρο των νικητών, δεν ανεβαίνουν ποτέ οι φοβικοί, οι άτολμοι, οι μειοδότες, οι αναποφάσιστοι και φυσικά κανείς απ αυτούς που υποστέλλουν καθημερινά την εθνική τους σημαία, στις μικρές και μεγάλες αντιπαραθέσεις τους με την αλητεία της γεωπολιτικής.

• Και ο τρίτος κανόνας είναι πως η διαρκής υποστολή της εθνικής σημαίας στο επίπεδο της μαχόμενης διπλωματίας, αργά ή γρήγορα επισφραγίζεται με υποστολή της εθνικής σημαίας και στο θέατρο της θερμής αντιπαράθεσης.

Μέσα σ αυτή την εποχή λοιπόν που είναι πολλαπλά γκαστρωμένη με γεωστρατηγική δυναμική, για να μη θερίσουμε ως χώρα τα κυοφορούμενα γεωπολιτικά μπαστάρδια της, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τρία πράγματα που έχουν τη δική τους ιδιαίτερη και ξεχωριστή σημασία.

• Πρώτον: Η αποτροπή του εθνικού διχασμού, αναγορεύεται σε ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας, που η δημιουργική του έκφραση οφείλει να γονιμοποιήσει έναν «νέου τύπου διχασμό», που θα είναι ικανός να εμπνεύσει τη συντριπτική πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας.

Από τη μία μεριά θα πρέπει να βρεθεί το σύνολο αυτού του λαού που αγαπά την πατρίδα του και νοιάζεται γι αυτήν, κι από την άλλη το σύνολο των προσκυνημένων – επώνυμων και μη - όπως και τα πρόθυμα τσιράκια τους, που επέλεξαν συνειδητά το στρατόπεδο του χαφιεδισμού, του δωσιλογισμού, του εθνομηδενισμού και του νεοναζιστικού διχασμού που δηλητηριάζει την Ελληνική κοινωνία.

• Δεύτερον: Η εξωτερική πολιτική προφανώς και έχει ταξική ταυτότητα και φυσιογνωμία. Οφείλουμε όμως να μην πλανηθούμε από λαθεμένους συλλογισμούς. Και είναι λαθεμένος συλλογισμός αν αρκεστούμε στην ερμηνεία πως η Άρχουσα τάξη της Τουρκίας χορογραφεί την Τουρκική επιθετικότητα.

Διότι αν μείνουμε στη ροή αυτού του συλλογισμού, τότε σημαίνει πως έχουμε ντε φάκτο αναγορεύσει την ντόπια ξενόδουλη άρχουσα τάξη, σε κτήτορα των δικών μας εθνικών συμφερόντων.

Επειδή όμως οι εθνικές αντιπαραθέσεις στη γεωπολιτική, διαχέονται μοιραία και στις εθνικές κοινωνίες, θα πρέπει να είμαστε απόλυτοι στην εθνική και πατριωτική μας στάση.

• Τρίτον: Οι αστικές τάξεις αναζητούν αγορές και προνομιακά πεδία για να λειτουργήσουν, και να κερδοσκοπησουν, και δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για εθνικές ταυτότητες και τέτοια μεγαλεία. Γι αυτό ακριβώς - ανάλογα με τη συγκυρία και τα ιστορικά δεδομένα- και εναλλάσσονται από την επιθετικότητα στην ξενοδουλεία και τούμπαλιν.

Οι «πατρίδες» που μας απειλούν, δεν είναι αστικές ή προλεταριακές αυτές καθ εαυτές. Είναι απλά άλλες πατρίδες. Οι διαχειριστές τους έχουν ταξική ταυτότητα, και όχι οι εθνισμοί ή οι εθνικισμοί των λαών τους.

Προφανώς και δε θα ήταν επιθετικές αυτές οι πατρίδες κάτω από διαφορετική ταξική εξουσία. Αυτό όμως δε θα αφάνιζε ούτε τους εθνισμούς των λαών, ούτε τους αλυτρωτισμούς  στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Θα τους καθήλωνε προσωρινά αλλά δε τους αφάνιζε. Όπως δε τους αφάνισε και στο παρελθόν και επανήλθαν δριμύτεροι κι ακόμη πιο απειλητικοί.

Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τα ιδεολογήματα. Αυτή η πατρίδα είναι η δική μας πατρίδα. Όταν αυτή η πατρίδα απειλείται, απειλούμαστε όλοι μας. Και η ανάγκη να διατηρείται ζωντανή η φλόγα του εθνισμού, είναι υπόθεση όλων μας.

Ακριβώς… Είναι υπόθεση πρωτίστως της πραγματικής Αριστεράς. Αυτή που οφείλει να βαδίζει και να διαπαιδαγωγεί καθημερινά το λαό της στο δρόμο των Βελουχιώτηδων και των Μπελογιάννηδων, και όχι των Ράλληδων και των Μπουραντάδων της ταγματαλητείας. Στο δρόμο του Σουκατζίδη και του «Patria o muerte» του Τσε Γκεβάρα, και τόσων άλλων ηρώων και πρωταγωνιστών του εθνισμού της Ελληνικής και της διεθνούς επαναστατικής ιστορίας.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Σχετικό μας άρθρο...

Σε επικίνδυνη γεωπολιτική πιάτσα με τους προσκυνημένους να οδηγούν τη χώρα στο διαμελισμό